Woody Allen

Blue Jasmine
(reżyseria Woody Allen, 2013)

Dochodzę do wniosku, że poza małymi wyjątkami, to nie przepadam za twórczością Allena. Większość jego filmów mnie nudzi i z trudem daję radę dotrwać do końca.. widać zbyt głupi jestem na taką sztukę.. im bardziej chwalony Allen - tym mniej mi się podoba.. Nie inaczej było tym razem. Boska Cate Blanchett (Oscar za ten film) gra kobietę, która jest przyzwyczajona do luksusu, ale musi rozpocząć nowe życie. O wiele skromniejsze. Zamieszkuje u siostry (Sally Hawkins) i tam próbuje stanąć na nogi.. najlepiej u boku zamożnego mężczyzny... to kobiece wyrachowanie..
Blue Jasmine to opowieść o związkach, o ludziach.. o akceptacji tego co jest.. o tym, że czasem lepiej nie widzieć rzeczywistości takiej jaka jest naprawdę.. świadomie żyć złudzeniami..
Nie ukrywam, że film mnie nie porwał.. dostrzegam intencje reżysera, ale forma okazała się być zbyt męcząca.

Nieracjonalny mężczyzna

(Irrational Man) - 2015;
- reżyseria: Woody Allen;
- scenariusz: Woody Allen;
- wybrana obsada: Emma Stone, Joaquin Phoenix, Parker Posey, Jamie Blackley;
- dramat, komedia.

Żaden z współczesnych reżyserów nie wywołuje u mnie tak skrajnych emocji jak Woody Allen. Są filmy, które naprawdę trafiają w moje gusta, ale wiele jest tytułów, które mnie męczą i nudzą. W myślach powstaje pytanie, czy ten "zgred" musi tak nudzić? Nieracjonalny mężczyzna zalicza się do tej drugiej puli.
Stateczny profesor filozofii postanawia zmienić swoje życie, wrzucić w nie trochę podniety i nieprzewidywalności. Romans z dwiema kobietami jest niezłym początkiem, ale jakże błahym dla tak wytrawnego umysłu.. potrzeba czegoś bardziej spektakularnego, elektryzującego i nieprzewidywalnego...
Od czasów Zbrodni i Kary Dostojewskiego wiemy, że wyrachowany, chłodny umysł człowieka inteligentnego jest skłonny do niewyobrażalnego okrucieństwa. Tak dla rozrywki i sprawdzenia swoich możliwości.. Nieracjonalny mężczyzna w tej materii nie wnosi nic nowego.

Scoop - Gorący temat

(Scoop, reżyseria Woody Allen, 2006)

Ciężko mi zliczyć ile razy zabierałem się za ten film. Wiedziałem, że chcę go zobaczyć, wiadomo Scarlett, ale też nigdy nie znajdowałem na tyle dużo sił by go zaliczyć. W końcu się udało i znów mam mieszane uczucia. Film, mimo ciekawego zarysu fabuły, momentami nudzi.. i w to taki specyficzny Allenowski sposób..
Całe szczęście brak intensywności fabularnej nadrabiają aktorzy: Johansson i Jackman.. Allena przemilczmy...
Doceniam pewne elementy produkcji, ale ciężko mi z czystym sumieniem polecić.
Oceniam na bardzo naciągane siedem.

Seks nocy letniej,
(A Midsummer Night's Sex Comedy) - 1982;
- reżyseria: Woody Allen;
- scenariusz: Woody Allen;
- wybrana obsada: Woody Allen, José Ferrer, Tony Roberts, Mia Farrow, Julie Hagerty, Mary Steenburgen;
- kategoria: komedia.

Adrian i Andrew (małżeństwo, które przeżywa kryzys) zaprasza na przyjęcie czwórkę znajomych. Wiecznego podrywacza Maxwell'a, który przyjeżdża z pielęgniarką, która udaje Dulcy, jego dziewczynę oraz Ariel z dużo starszym narzeczonym. Trzy pary, trzech mężczyzn i jedna kobieta, za którą wszyscy szaleją. Ariel następnego dnia wychodzi za mąż, ale to nie jest przeszkodą by i Maxwell oznajmił jej swą miłość.. a Andrew - on był w niej zakochany wiele lat temu i cały czas rozważa co by było gdyby kiedyś z nią poszedł do łóżka. Pozostali członkowie przyjęcia też święci nie są... wiele rozmów schodzi na temat seksu i jego roli w związku. Pożądanie jest wyczuwalne w powietrzu. W końcu ciepła, wakacyjna noc.

Śmietanka towarzyska,
(Café Society) - 2016;
- reżyseria: Woody Allen;
- scenariusz: Woody Allen;
- wybrana obsada: Steve Carell, Jesse Eisenberg, Blake Lively, Kristen Stewart, Corey Stoll;
- gatunek: komedia.

No i mamy kolejnego Allen'a na ekranie. Kolejna komedia, która dzieli widzów. Niektórzy chwalą, twierdząc, że to prawdziwy Allen, a inni mają sporo zastrzeżeń.
Osobiście z Allen'em mam spory problem, są tytuły, które mi się podobają, ale większość jego dzieł jest dla mnie ciężkostrawna. Śmietanka towarzyska miała być filmem, który bez problemu zaliczę do tej pierwszej grupy. Akcja dzieje się w Ameryce w latach trzydziestych dwudziestego wieku. Miejsce? Wspomniane Hollywood i gangsterski Nowy Jork. Dwa różne światy, ale jakże wiele cech wspólnych. W tych światach żyje ciut neurotyczny Bobby. Młody chłopak, który tak naprawdę nie wie kim chce być w życiu - łapie okazję rzucone przez rodzinę i dobrze odnajduje się w każdej roli. Cechą wyróżniającą Bobby'ego jest zdolność do kochania. Zero

Zakochani w Rzymie
(To Rome With Love, reżyseria Woody Allen, 2012).
Wielu fanów Allena twierdzi, że ten reżyser się skończył, że jego najnowsze, europejskie filmy są najsłabsze w jego karierze i że są robione tylko dla kasy. Pomijając ostatni punkt, nie mogę się z nimi zgodzić. Dla mnie te obrazy są lepsze od wielu poprzednich filmów. Nie są może pozycjami wybitnymi, o których będą pisali filmoznawcy za jakiś czas, ale są filmami lżejszymi i zdecydowanie łatwiejszymi w odbiorze od niektórych wcześniejszych pozycji, a to sprawia, że Woody stał się bardziej "topowym" i przyswajalnym reżyserem.
Zakochani w Rzymie jest pozycją, która ciężko się rozkręca i kusi by wyłączyć po paru minutach. Na szczęście tego nie zrobiłem i dzięki temu obejrzałem dobra komedię z bardzo dobrą obsadą (Alec Baldwin, Roberto Benigni, boska Penelope Cruz,  Jesse Eisenberg, Ellen Page, Judy Davis, Greta Gerwig). Pocztówka Rzymu (uliczki, widoki, panoramy) mnie tu jakoś nie ruszyła, ale wątki wyśmiewające naszą kulturę, telewizję i celebrytów były świetne i to one przypomniały mi, że telewizje śniadaniowe to jedno wielkie...