Odwilż;
- twórcy: Xawery Żuławski,
- serial, sezon 1, HBO, 2022;
- wybrana obsada: Katarzyna Wajda, Bartłomiej Kotschedoff, Juliusz Chrząstowski, Bogusław Linda, Andrzej Grabowski, Małgorzata Gorol, Monika Krzywkowska;
- kategoria: kino polskie, serial, kryminał, dramat.

Akcja dzieje się w Szczecinie. W wodach Odry zostaje znalezione ciało młodej kobiety. Tuż przed śmiercią urodziła, ale w okolicy odkrycia zwłok nie znaleziono dziecka. Pewne poszlaki wskazują iż dziecko może żyć, ale gdzie się znajduje? Tego będzie próbowała się dowiedzieć Zawieja, trzydziestoletnia policjantka, która cały czas nie potrafi się pogodzić ze śmiercią męża-policjanta. Śledztwo idzie opornie, a sprawy nie ułatwia fakt iż ojcem zmarłej jest okręgowy prokurator.

Atak paniki - 2017;
- reżyseria: Paweł Maślona;
- scenariusz: Paweł Maślona, Bartłomiej Kotschedoff, Aleksandra Pisula;
- wybrana obsada: Artur Żmijewski, Dorota Segda, Nicolas Bro, Magdalena Popławska, Grzegorz Damięcki, Julia Wyszyńska, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Bartłomiej Kotschedoff, Aleksandra Pisula, Andrzej Konopka, Anna Romantowska, Daniel Guzdek;
- gatunek: dramat, komedia.

Film premierę ma dopiero w styczniu 2018 roku, a ja już widziałem go dwukrotnie (Gdynia i Rialto) i już teraz mogę szczerze polecić.
Pamiętacie Dzikie Historie z 2014 roku? Film o prawdziwych emocjach? Atak Paniki to produkcja, która trochę ten film przypomina, ale trzeba mocno podkreślić, że nie jest kopią argentyńskiej produkcji. Celowo nie używam tu określenia polska produkcja, bo chcę podkreślić, że fabularnie film nie ma nic wspólnego z Polską. Pod względem fabularnym nie ma nic co ograniczałoby do naszych narodowych przywar. Wręcz przeciwnie, fabuła jest uniwersalna - akcja może się dziać w dowolnym rozwiniętym kraju. Piszę to na wstępie, bo traktuję to jako wielką zaletę tego filmu.
Atak Paniki to kilka historii, które opowiadają o wysoce stresujących sytuacjach, które każdego mogą spotkać. Historie pozornie są niezależne, ale wszystkie mają ze sobą wspólne elementy. Są to historie, które pokazują, że każdy z nas, prędzej czy później pod naporem rzeczywistości, własnych decyzji, natarczywości ludzi czuje się osaczony i ma potrzebę (ochotę) bezkarnie uzewnętrznić swoją neurotyczną frustrację. Czy to jest typowo polskie? Absolutnie nie.