Cinema Paradiso to jeden z najlepszych filmów o historii kina,

która została tu ukazana przez pryzmat dorastającego chłopaka.

Film bardzo dobry. Widziałem już go z 10 razy. Swietny na długie wieczory.

Za właśnie takie filmy lubię G. Tornatore.

Kocham ten film.

Minęło już 25 lat od premiery pierwszej części trylogii Powrót do Przyszłości (1985 Back to the Future, reż . Robert Zemeckis).

Z czym się Wam kojarzy ten film? Ja mam jedno tylko skojarzenie. Samochód, który każdy chciał mieć. Mowa o DeLorean'ie DMC. Auto marzeń :D Podobno było to jedno z bardziej awaryjnych aut w historii motoryzacji, ale dzięki filmowi stało się kultowe.

A film ? Jeden z najlepszych familijno-przygodowych jakie widziałem. Mówię całkiem serio. Film ma już 25 lat, a nadal się go przyjemnie ogląda. Mamy  fajną,  charakterystyczną obsadę (zwłaszcza Christopher Lloyd) oraz świetny scenariusz, który idealnie trafia do wyobraźni młodego widza.

Film obowiązkowy dla każdego. Nota : 9

Jeśli zapytacie mnie o kultowy film polski, to bez wahania odpowiem Seksmisja (J. Machulski - 1983).

Wiem, że wielu na pierwszym miejscu powie : kultowy ? To Rejs oczywiście.

Ja Rejsu nie lubię i nie cenię. W ogóle do mnie nie trafia, i szczerze mówiąc trochę nie rozumiem zachwytu tym tytułem.

Wróćmy do głównego wątku. Seksmisja to nie tylko ciekawa fabuła, ale też świetna obsada aktorska. Grają tu J. Stuhr, O. Łukaszewicz oraz plejada polskich aktorek. Nie wymieniam, żeby przypadkiem jakiejś Pani nie pominąć. Seksmisja to przede wszystkim świetne dialogi i teksty. Znałem osoby, które znały na pamięć wszystkie... zresztą wielu z nas zapytanych o ten film bez wahania zacytuje jakiś tekst Maxa czy też Alberta.

Mi najbardziej w pamięci zapadły hasła "Te psiary? Święte?" oraz "CIemność! Ciemność widzę!"

Z ciekawostek : film bardzo się podobał Gorbaczowowi, który sprowadził Seksmisję do ZSRR

Może podacie swoje ulubione teksty ? 

Oceniam oczywiście na dziesięć

Zima za oknem na całego.. lepiej nie wychodzić jak się nie musi...

ja zostaję ;)

a dokładnie zostaję w muzycznym klimacie.

Przeglądałem dziś swoje filmiki i wpadł mi w oko film z 1987 roku - La bamba (reż. Luis Valdez).. film opowiada historię kariery Ritchiego Valensa, który był jednym z pionierów rock'n'rolla. Raczkująca kariera zostala przerwana przez katastrofę lotniczą, w której zginął autor słynnej La Bamby

FIlm widziałem X razy i zawsze chętnie obejrzę kolejny raz.. lubię dobrze zrobione filmy o muzykach.

La Bambę oceniam na solidną ósemkę i zachęcam do oglądania (słuchania)

Lubicie Indianę Jones'a ? Ja bardzo... prawie tak samo mocno jak Batmana;) Wszystkie części widziałem tyle razy, że już nie liczę. Takie kino przygodowe lubię. Moją ulubioną częścią jest Indiana Jones i Ostatnia Krucjata (reż. S. Spielberg, 1989). W tym epizodzie Indiana (Harrison Ford) poszukuje swojego ojca (Sean Connery), ktory został porwany przez nazistów, którzy chcą zdobyć informacje o legedarnym Świętym Graalu. Wiedzą, że tylko Jones'owie mogą go odnaleźć.
Bardzo szybkie tempo akcji oraz dobre efekty specjalne powodują, że ten 20 letni fim nadal przyjemnie się ogląda. Ponadto Indiana ma niezapomniany motyw muzyczny :)
Ech, te filmy lat osiemdziesiątych.. dobre były.
Ostatnią Krucjatę oceniam na dziewiątkę.

Ps-miałem komiks o tym samym tytule.. ileż razy ja go przeczytałem;)
Ps2- ma ktoś napisy do serialu The Young Indiana Jones Chronicles ?
Nikt ? Wiedziałem ;(

PS3- przez Indianę chciałem być archeologiem... duże dzieci, które siedzą w piasku i czegoś szukają - fajna perspektywa :D

Kogel-mogel (reżyseria Roman Załuski, 1988).

Znów zaniedbuję bloga ;p - niby coś oglądam, ale czasu mniej by coś napisać o tym, co akurat mam na tapecie.
Notki też piszę niechronologicznie - przyznaję, że idę na łatwiznę i najpierw piszę o filmach, które dostają jednoznaczną ocenę. Do takich tytułów muszę zaliczyć Kogel-mogel. Przyznaję, że kiedyś widziałem różne fragmenty tego filmu w tv, ale nigdy całego. Nadrobiłem to ;p. Produkcja okazała się dobrze zrealizowaną komedią, którą mimo upływu lat, nadal się dobrze ogląda. Zwłaszcza bawiły fragmenty związane z dziekanatem i akademikiem... ach ta władza w rękach portierki i pani z dziekanatu..
W głównej roli zobaczymy Grażynę Błęcką-Kolską, Ewę Kasprzyk oraz Zdzisława Wardejna (brawo) i mnóstwo znanych aktorów w drugim planie.
Film Załuskiego to bardzo dobra rozrywka, którą warto obejrzeć. Ten mój sentyment do lat osiemdziesiątych. ;)
Oceniam na bardzo mocne siedem.

Dama za burtą(Overboard, reżyseria Garry Marshall, 1987)

Na fali zainteresowań kinem lat dziewięćdziesiątych zacząłem sięgać też po ciut starsze pozycje. Dean (Kurt Russell) jest stolarzem, który przyjmuje zlecenie wykonania szafy na buty na jachcie milionerki (Goldie Hawn). Kobieta jest nieznośna i trudno sprostać jej oczekiwaniom i humorom. Na zapłatę za wykonaną usługę też nie ma co liczyć.
Kilka dni później Dean rozpoznaje milionerkę w kobiecie, która leży w szpitalu i nic nie pamięta ze swojego życia. Nasz bohater bez wahania jedzie do szpitala i podaje się za jej męża. Zamierza ją wykorzystać jako pomoc domową i w ten sposób odzyskać utracony zarobek.. Film ma swoje lata i to po nim widać, ale mimo to było parę momentów, które mnie rozbawiły.
Jeśli kiedyś natraficie na ten film w telewizorni to śmiało możecie mu dać szansę.
Ocena u mnie to siedem..

Poza tym jak można się nie śmiać widząc te fryzury..

Ofiary wojny ( Casualties of War, reżyseria Brian De Palma, 1989)
Nadal w klimacie wojennym. Tym razem jest to wojna w Wietnamie. Michael J. Fox wciela się w rolę ochotnika (Ericson), który jedzie walczyć za ojczyznę w Wietnamie. Wiem, że kuriozalnie to brzmi. Trafia do oddziału sierżanta Meserve (Sean Penn), który podczas jednej z akcji porywa, gwałci i zabija niewinną dziewczynę. Na wojnie ponoć więcej można... poza tym i tak nikt się nie dowie. Ericson nie potrafi zapomnieć krzyku Wietnamki i postanawia nagłośnić sprawę i zrobić wszystko by "koledzy" zostali ukarani. Nie ma świadomości, że ryzykuje swoim życiem.
Jest to jeden z niewielu filmów, który pokazuje, że amerykańscy żołnierze na wojnie nie tylko walczyli. Można powiedzieć.. przemoc rodzi przemoc.. ale okrutność i bestialstwo nigdy nie ma usprawiedliwienia.
Bardzo dobre kino z genialną muzyką Ennio Morricone. Oceniam na dziewięć. Polecam

Wożąc panią Daisy (Driving Miss Daisy, reżyseria Bruce Beresford, 1989)

Tym razem pozycja z Morganem Freemanem w roli głównej.
Historia przyjaźni pomiędzy zamożną starszą żydówką (Jessica Tandy) a jej czarnoskórym szoferem (Morgan). Relacja wymuszona, początkowo czysto zawodowa z czasem przekształca się w szczerą, okraszoną wieloma rozmowami przyjaźń... a w tle mamy wielkie zmiany w Stanach Zjednoczonych. Akcja rozgrywa się w latach 1948-1973 - doskonale pamiętamy, że to były bardzo skomplikowane lata. W tle mamy też genialne amerykańskie samochody.. - jak ich nie kochać?
Film bardzo przyjemnie się ogląda. Zamiast zwrotów akcji mamy świetne aktorstwo i znakomicie napisane dialogi. Niby nic nadzwyczajnego.. może w tym tkwi największa magia? Na wielki plus zaliczam też muzykę Hans'a Zimmer'a.

Pozycja absolutnie obowiązkowa, zastanawiam się dlaczego tak późno do niej dotarłem... Oceniam na dziewięć.

W drugim planie wystąpił Dan Aykroyd.

Fandango (reżyseria Kevin Reynolds, 1985)

Często w prywatnych rozmowach o kinie powtarzam, że mam wielki sentyment do kina lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych.. był jaśniejszy podział na gatunki.. filmy przygodowe miały odpowiedni rozmach, który nie bazował na komputerowych efektach, a komedie były śmieszne. Nie ograniczały się do sprośnych żartów i widoku nawalonych małolatów.
Fandango to pozycja trochę przypadkowa. Myślę, że na listę trafiła tylko z powodu Kevina Costnera - aktora, którego cały czas lubię. Jest to historia grupy nastolatków, którzy wspólnie wędrują przez Stany Zjednoczone.. Zgadnijcie jakim wozem? jestem przekonany, że twórcy Kac Vegas mocno się tym filmem inspirowali - chociaż mam ochotę napisać, że sporo motywów zerżnęli... z drugiej strony popkultura polega na tym, że wszędzie mamy podobieństwa.. Fandango to swoisty film drogi, ale przede wszystkim garść fajnego humoru, który momentami ma smutniejsze, poważniejsze oblicze (Wietnam). Zakończenie filmu trochę rozczarowuje, ale i tak pozycja zasługuje na mocne siedem..

PS- kto wymyślił te dżinsowe "majtki" dla facetów. .

Zwariowana noc (Adventures in Babysitting, reżyseria Chris Columbus, 1987)
Debiutancki film reżysera takich filmów jak Kevin sam w domu, czy też Pani Doubtfire musiał prędzej czy później trafić na listę. Zwłaszcza, że mam słabość do kina lat osiemdziesiątych.
Siedemnastoletnia Chris (Elisabeth Shue) sobotni wieczór spędza jako opiekunka do dziecka gdzieś na nowojorskich przedmieściach.. miała być randka, ale chłopak się wycofał... byłby nudny wieczór gdyby nie telefon z centrum miasta... koleżanka potrzebuje pomocy.. Chris pakuje dzieciaki i jadą do miasta.. przecież nic złego nie może ich spotkać .. to tylko krótki wyjazd.
Zaczyna się niewinnie.. tylko złapany kapeć na autostradzie.. później jest coraz intensywniej.. możecie się ze mnie śmiać, ale lubię takie filmy. Przypominają mi czasy Alfa i pierwszych fascynacji kinem.
Zwariowana noc jest zabawna, wciągająca i posiada niezaprzeczalny urok.
Oceniam na siedem. Jeszcze ta muzyka :) jestem zauroczony

Szalony Megs (Jacknife, reżyseria David Hugh Jones, 1989)

Staram się poprawić systematyczność. Tytuł wybrałem ze względu na obsadę. Ed Harris, Robert de Niro i Kathy Baker sprawili, że pozycja musiała być "zaliczona".
Film opowiada o spotkaniu dwóch mężczyzn. Kiedyś byli przyjaciółmi, ale po Wietnamie kontakt im się zerwał. Ponowne spotkanie nie jest łatwe. Budzą się wojenne demony. Obaj mężczyźni wymagają terapii, ale przede wszystkim szczerej rozmowy. Film przypomniał mi, że wojna w Wietnamie była wielkim przeżyciem dla Amerykanów. Zginęło wielu amerykańskich chłopców, ale jeszcze więcej wróciło z rozwaloną psychiką. Część zaszyła się w domach, inni zaczęli pić, a jeszcze inni mieli problemy z prawem. Kiedyś powstawało wiele filmów związanych z Wietnamem. Były pozycje wojenne, których głównym motywem było uwalnianie amerykańskich żołnierze, ale z czasem zaczęło powstawać coraz więcej pozycji ukazujących dramat żołnierzy, którzy "szczęśliwie" wrócili do domu. Do takich właśnie pozycji należy Szalony Megs. Solidnie zagrany, ale fabularnie nie powalający. Czuć w nim upływ lat od powstania. Jak dla mnie naciągane siedem.
...

Wzgórze rozdartych serc (Heartbreak Ridge, reżyseria Clint Eastwood, 1986)

Mam ostatnio fazę na produkcje Eastwooda.. musicie mi to wybaczyć;)
Przysłowie łacińskie mówi "Jeśli chcesz pokoju, przygotuj się do wojny"... trochę właśnie o tym jest ten film.. Amerykańska armia lat osiemdziesiątych. Podstarzały weteran i bohater wojny w Wietnamie (Eastwood) dostaje za zadanie przeszkolenie grupy szeregowców. Oddział jest całkowicie zdemoralizowany, nie zna dyscypliny, a każdy rozkaz traktuje jak dobrowolne zadanie. Kontakt z wymagającym sierżantem jest trudny, ale z czasem zaczyna przynosić wymierne efekty, które ukazują, że współczesny system szkolenia żołnierzy jest mało skuteczny.
Przeszkoleni rekruci odkrywają, że w życiu nic nie jest za darmo i że o swoje należy walczyć. W filmie jest tez ukazany stosunek społeczeństwa do weteranów wojennych.. minęło kilkanaście lat od zakończenia wojny, a społeczeństwo traci szacunek dla swoich bohaterów. Ten motyw czasem pojawia się u Clinta - aktor (reżyser) ma wielki szacunek do armii i jej roli w budowaniu współczesnej Ameryki.
Wzgórze dostaje ósemkę.

Zdążyć przed północą (Midnight Run, reżyseria Martin Brest, 1988)

Jack (Robert De Niro) jest łowcą nagród. Dostaje typowe, ale za to bardzo płatne zlecenie. Ma dostarczyć więźnia (Charles Grodin) do innego miasta. Sprawa się komplikuje gdy przesyłka oznajmia, że boi się latać. W międzyczasie wychodzi też na jaw, że był księgowym mafii, który "pomylił" się na jej niekorzyść na jakieś piętnaście milionów dolarów. Oszustwo ma swoje nieprzyjemne skutki. Gangsterzy nie wybaczają tak łatwo i obiecują zemstę. Transport oszusta okazuje się walką o przeżycie.. ścigają nie tylko gangsterzy, ale także skorumpowani stróże prawa.
Fabuła filmu jest standardowa, ale film nadrabia dialogami i poczuciem humoru. Duet De Niro i Grodin to wybuchowa mieszanka.
Seans wciąga i daje odpowiednią pozycję rozrywki.

Werdykt (The Verdict) - 1982;
- reżyseria: Sidney Lumet
- scenariusz: Jay Presson Allen, David Mamet
- wybrana obsada: Paul Newman, Charlotte Rampling, Jack Warden, James Mason
- dramat sądowy.

Newman gra zapijaczonego adwokata, który poszukuje klientów w domach pogrzebowych podczas uroczystości żałobnych.. rzadko bywa na salach sądowych, trudno powiedzieć czy to dlatego, że pije, czy też z powodu braku klientów. Jest na samym dnie, ale dzięki znajomościom przyjaciela dostaję sprawę, która może odmienić los. Chodzi o odszkodowanie za błąd w sztuce lekarskiej, która miała miejsce w szpitalu należącym do Kościoła. Sprawa wydaje się prosta zwłaszcza, że Kościołowi zależy na wyciszeniu sprawy. Ugoda jest niemal pewna - tylko trzeba się na nią zgodzić.. w adwokacie budzi się sumienie - już nie zależy mu na pieniądzach, teraz jego celem jest przyznanie się do winy..
W Werdykcie pada sporo trafnych też dotyczących sprawiedliwości. Klimat filmu trochę przypomina Dwunastu gniewnych ludzi, ale to akurat mnie nie dziwi.. oba filmy reżyserował S. Lumet.
Świetna rola Paul'a Newman'a, atrakcyjna Rampling i dobre sceny sądowe to mocne strony filmu. Wyczuwalny jest też lekki

Firefox - 1982;
- reżyseria: Clint Eastwood;
- scenariusz: Wendell Wellman, Alex Lasker;
- obsada: Clint Eastwood, David Huffman, Freddie Jones;
- sensacyjny, akcja.

Wojskowy zostaje wysłany z tajną misją, która ma na celu wykradzenie prototypu supernowoczesnego radzieckiego samolotu. Maszyna pod każdym względem przewyższa amerykańskie konstrukcje, jej istnienie zakłóciłoby równowagę na świecie... Firefox to jeden z najsłabszych filmów Eastwooda jakie widziałem. Lubię kino sensacyjne, kino lat osiemdziesiątych, ale ten film jest zwyczajnie słaby. Przyznam, że przez większość seansu się nudziłem. Było kilka przyzwoitych scen, ale całość nie nadaje się do polecenia. Bondy z tamtych lat mają o niebo lepszy poziom.

Kolor purpury (The Color Purple) - 1985;
- reżyseria: Steven Spielberg;
- scenariusz: Menno Meyjes;
- wybrana obsada: Danny Glover, Whoopi Goldberg, Oprah Winfrey, Margaret Avery;
- dramat, obyczajowy.

Jeden z ostatnich filmów Spielberga, których nie widziałem. Wielokrotnie się zabierałem, ale miałem problem by odnaleźć w sobie motywację. W końcu musiała nadejść ta chwila.
Kolor purpury to opowieść o życiu czarnoskórej kobiety (Whoopi), której życie nie było usłane różami. Najpierw gwałcona przez ojca, później tłamszona i maltretowana przez swojego męża. Życie nie rozpieszcza, ale kobieta nie walczy by zmienić swój los. Tak ma być.... do czasu..
Obraz Spielberga mnie nie zachwycił, ale doceniam historię, która przez pryzmat jednej rodziny ukazuje wiele problemów nurtujących ówczesne społeczeństwo. Problem segregacji rasowej, nierówności wobec prawa.. a przede wszystkim dramaty rozgrywające się w domowej ciszy. Mocną stroną filmu jest dopracowany scenariusz, który nic a nic nie traci na swojej aktualności.

Urodzony 4 lipca
(Born on the Fourth of July) - 1989;
- reżyseria: Oliver Stone;
- scenariusz: Oliver Stone, Ron Kovic;
- wybrana obsada: Tom Cruise, Willem Dafoe, Jerry Levine, Kyra Sedgwick;
- gatunek: dramat, biograficzny.

Ron jako młody chłopak mocno wierzy w swoją ojczyznę. Bez najmniejszego wahania zaciąga się do wojska i szybko ląduje w Wietnamie. Wojenne doświadczenia kaleczą nie tylko ciało chłopaka (paraliż), ale także gruntownie zmieniają jego światopogląd.
Czuje się też oszukany przez państwo. Oddał dla Ameryki swoje zdrowie, a w zamian nie dostał nic.. jako weteran nie mógł liczyć na żadne wsparcie.. co tu dużo pisać - w tamtym czasie weterani nie mogli liczyć nawet na szacunek. Powoli zaczyna rozumieć, że Amerykanie nie mają monopolu na prawdę oraz, że wojna zawsze powinna być ostatecznością.. Ron zaczyna doceniać to, że przeżył i angażuje się w ruch pacyfistyczny.
Obraz Stone'a opowiadając prawdziwą historię Ron'a Kovic'a porusza ważny temat: kwestię odpowiedzialności państwa za życie swoich żołnierzy. Celowo pomijam sam fakt wojny w Wietnamie (mamy ogrom filmów na ten temat), ale

Gwiezdne wojny: Część V - Imperium kontratakuje
(Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back) - 1980;
- reżyseria: Irvin Kershner;
- scenariusz: Lawrence Kasdan, Leigh Brackett;
- wybrana obsada: Mark Hamill, Harrison Ford, Carrie Fisher, Billy Dee Williams, Anthony Daniels, Peter Mayhew, David Prowse, Kenny Baker;
- gatunek: przygodowy, science-fiction.

Pora na kilka słów o drugiej odsłonie Gwiezdnych Wojen. Rebelianci popsuli Gwiazdę Śmierci i musieli czmychnąć przed Imperium. Wybrali małą lodową planetę i tam spokojnie się przygotowują do walki. Kolejna walka jest tylko kwestią czasu. Imperium przygotowuje inwazję (pojawiają się piękne kroczące roboty), ale bitwa nie daje odpowiedniego rozstrzygnięcia. Luke wybiera się na nauki do Mistrza Jedi (Yoda). Han Solo z przyjaciółmi leci do pięknego miasta gdzie żyje jeden z jego znajomych (celowo nie używam słowa przyjaciel) licząc, że tam będą mieli bezpieczne schronienie. Nie mają pojęcia, że czeka tam na nich Darth Vader.
Druga odsłona Gwiezdnych Wojen jest bardzo udanych sequelem, który znakomicie rozwija wątki z pierwszej

Gwiezdne wojny: Część VI - Powrót Jedi
(Star Wars: Episode VI - Return of the Jedi) - 1983
- reżyseria: Richard Marquand,
- scenariusz: George Lucas, Lawrence Kasdan;
- wybrana obsada: Mark Hamill, Harrison Ford, Billy Dee Williams, Anthony Daniels, Peter Mayhew, Sebastian Shaw, David Prowse, Ian McDiarmid, Kenny Baker.
- gatunek: przygodowy, science-fiction.

Przyszła kolej na ostatnią część pierwszej trylogii Gwiezdnych Wojen.

Imperium buduje kolejną Gwiazdę Śmierci – nowa broń ma być o wiele bardziej potężniejsza od pierwowzoru. Rebelianci muszą ją zniszczyć zanim osiągnie gotowość bojową, ale najpierw trzeba uratować Han’a Solo, który został zamrożony i przekazany swojemu największemu wrogowi (Jabba) na pustynnej planecie Tatooine. Uwolniony Solo ma pomóc w ataku na Gwiazdę Śmierci. Imperium jednak nie zamierza bezczynnie czekać na ofensywę Rebeliantów.
Powrót Jedi to póki co najlepsza część GW którą widziałem. Efekty specjalne są fenomenalne, ale bez nieźle pomyślanej fabuły byłyby niczym, a ta jest mocno urozmaicona. Mamy wizytę na Tatooine, gwiezdny atak, nauki Jedi, ostateczna walka