Patrz jak kręcą,
(See How They Run) - 2022;
- reżyseria: Tom George;
- scenariusz: Mark Chappell;
- wybrana obsada: Sam Rockwell, Saoirse Ronan, Adrien Brody, Ruth Wilson, Reece Shearsmith;
- kategoria: film, komedia kryminalna

Lata pięćdziesiąte dwudziestego wieku. Londy, West End.
Podczas przygotowań do filmowej wersji znanej sztuki teatralnej ginie jeden z członków obsady. Śledztwem zajmuje się zmęczony życiem, ale lubiący wypić detektyw oraz młodziutka policjantka, dla której ta sprawa jest pierwszą poważną przygodą. Dlatego też wszystko starannie notuje. W tej roli uroczas Ronan.

Pokuta,
(Atonement) - 2007;
- reżyseria: Joe Wright;
- scenariusz: Christopher Hampton;
- wybrana obsada: Keira Knightley, James McAvoy, Romola Garai, Saoirse Ronan, Juno Temple;
- kategoria: film, melodramat, Złote Globy, Oscar;

Ten tytuł chciałem obejrzeć od lat. Nie żebym przepadał za melodramatami, ale obsada i zdobyte nagrody sprawiły, że miałem go gdzieś na liście do obejrzenia. Wprowadzony system filmów do oglądania sprawił, że Pokuta w końcu zawitała na moim małym ekranie.

Małe kobietki,
(Little Women) - 2019;
- reżyseria: Greta Gerwig;
- scenariusz: Greta Gerwig;
- wybrana obsada: Saoirse Ronan, Emma Watson, Florence Pugh, Eliza Scanlen, Laura Dern, Timothée Chalamet;
- kategoria: film, ekranizacja, melodramat, Oscar.

Stany Zjednoczone, połowa dziewiętnastego wieku. Samotna matka wychowuje cztery córki. Pomimo braku środków finansowych stara się córki odpowiednio wykształcić, a przede wszystkim nauczyć je miłości do wolności. Mają być kobietami, które wiedzą co chcą w życiu i nie będą się bały realizować swoich marzeń.

Brooklyn - 2015;
- reżyseria: John Crowley;
- scenariusz: Nick Hornby;
- wybrana obsada: Saoirse Ronan, Domhnall Gleeson, Emory Cohen, Jim Broadbent;
- gatunek: melodramat.

Lata pięćdziesiąte dwudziestego wieku. Młoda Irlandka postanawia wyemigrować do Stanów Zjednoczonych. Była wychowana w małej miejscowości, nawet nie podejrzewa, że wyjazd aż tak odmieni jej życie. Bardzo tęskni za domem, ale z czasem nowe życie wypiera ból tęsknoty. Dziewczyna na stałe wiąże swój los z nową ojczyzną, ale postanawia odwiedzić rodzinę. Bliscy chcą wierzyć, że te odwiedziny uda się zamienić w trwały powrót.

Niepokonani
(The Way Back, reżyseria Peter Weir, 2010)
Sowiecki gułag, lata czterdzieste dwudziestego wieku. Grupa skazańców, która nie zamierza biernie czekać aż śmierć ich pokona. Gdy planują uciec z niewoli wiedzą, że czeka ich długa wędrówka w trudnych warunkach, ale w najgorszych snach nie przeczuwali jak naprawdę ciężka będzie to wędrówka.. Skrajny mróz i głód, a później upał i pustynie... a iść trzeba... do wolności.. do celu..
Film Weira nie jest arcydziełem.. momentami nuży, a przede wszystkim jest przeciągnięty do granic wytrzymałości, ale warto go obejrzeć ze względu na obsadę aktorską (Ed Harris, Jim Sturgess, Colin Farrell, Gustaf Skarsgard, Saoirse Ronan). Wrażenie robi też sama wizja wielotygodniowej podróży w śmiertelnych warunkach.

Niepokonanych oceniam na siedem. Dobre, ale nie wyróżniające się kino.

Grand Budapest Hotel
(The Grand Budapest Hotel, reżyseria Wes Anderson, 2014)

Zakręcony to film. Absurdalna fabuła i sceny mają niewątpliwy urok, ale czy to wystarczy by bardzo wysoko ocenić ten tytuł. Jest też znakomita obsada (Ralph Fiennes, F Murray Abraham, Adrien Brody, Willem Defoe, Edward Norton, Jude Law, Bill Murray, Tilda Swinton, Saoirse Ronan), ale czy przypadkiem od przybytku głowa nie boli? Ich nadmiar sprawia, że nie mają okazji się wykazać. Anderson pokazał, że nieźle panuje nad kamerą, aktorami, że wie jak ten przemysł działa. Świetnie wypadły też niektóre sceny.. i na tym koniec. Film można polecić tylko dla warstwy wizualnej.. magia i humor do mnie nie trafiły.

Nostalgia Anioła
(Lovely bones-2009, reż. P. Jackson) to bardzo dobra produkcja, która udowadnia, że P. Jackson jest zdolnym reżyserem, który sprawdza się nie tylko w produkcjach z wielkim rozmachem, ale także w filmach bardziej kameralnych. 

Nostalgia Anioła opowiada o dziewczynce, która ginie z rąk swojego sąsiada i obserwuje świat z zaświatów. Pierwsze skojarzenia przywodzą na myśl Uwierz w ducha z P Swayze w roli głownej, ale to podobieństwo jest tutaj tylko pozorne. W nostalgii głównym przesłanie nie polega na zemście, na zadośćuczynieniu. Te wątki się pojawiają, ale nie dominują. Dominuje uczucie straty, że wszystko jest ulotne, i że nawet niewinne osoby może spotkać śmierć. Z tą śmiercią trzema umieć się oswoić - ukoić ją. Żyć dalej. Chwiejnie, nie zapominając, iść do przodu. Film buduje klimat nastrojową muzyką, która wielokrotnie nam przypomina, że nie zmienimy losu. Fortepian cały czas buduje klimat oczekiwania, że za chwilę zdarzy się coś złego. Podobnie było w Słoniu (2003 -Gus Van Sant).

Nostalgia Anioła nie epatuje przemocą, sceną morderstwa i gwałtu (tak naprawdę nawet nie wiemy , czy miał miejsce). To wielki plus filmu.

Jedna rzecz mi się nie podobała. Morderca nie zasiaga na ławie oskarżonych, nie odpowiada za swoje uczynki. Zwyczajnie ginie, trochę z przypadku. Może tak jest lepiej - zło nie zawsze jest ukarane. Nie zawsze jest poznane. Smutna to perspektywa.

Film polecam