Zaułek koszmarów,
(Nightmare Alley) - 2021;
- reżyseria: Guillermo del Toro;
- scenariusz: Kim Morgan, Guillermo del Toro;
- wybrana obsada: Bradley Cooper, Rooney Mara, Cate Blanchett, Richard Jenkins, Willem Dafoe, Toni Collette, Mary Steenburgen, Ron Perlman, David Strathairn;
- kategoria: film, kryminał, thriller,

Są takie filmy, po które sięgam nie kierując się opisem fabuły. Czasem dobór obsady i reżyser wystarczają by obejrzeć w ciemno. Często są to udane seanse, ale bywają też sytuacje, że znane nazwiska mają tylko odciągnąć uwagę od niezbyt przemyślanego scenariusza. Dobry reżyser powinien sobie poradzić nawet ze słabym materiałem, ale sytuacja jest trudniejsza gdy to reżyser jest współtwórcą scenariusza.
Stanton, chłopak znikąd, trochę przypadkiem trafia do wędrownej trupy cyrkowej. Szybko zyskuje przyjaciół, a jeden z doświadczonych cyrkowców zaczyna uczyć Stanton'a trudnej sztuki telepatii. Oczywiście nie mówimy o prawdziwych zdolnościach. Cyrk to przede wszystkim sztuka iluzji - wystarczy perfekcyjny warsztat by oglądający uwierzyli we wszystko co im się mówi.

Śmieć

(Trash, reżyseria Stephen Daldry, 2014)

Brazylia, slumsy, wysypisko śmieci, które jest przeszukiwane przez zbieraczy.. taka analogowa segregacja śmieci. Czternastoletni Raphael znajduje wśród śmieci portfel. Niby nic nadzwyczajnego, czasem się zdarza.. ale niedługo na wysypisku znajduje się policja, która szuka tej zguby. Nie muszę dodawać, że w slumsach policja nie ma zbyt wielkiego autorytetu. Chłopak razem z kolegami ukrywa znalezisko, ale po czasie trafia na celownik policji.
O co chodzi z tym portfelem? Otóż są w nim informacje o korupcji prominentnych osób w mieście. Gra toczy się o wielką stawkę, a życie kilkoro dzieci z dzielnicy nędzy i tak nikogo nie zainteresuje.
Śmieć to połączenie thrillera z kinem przygodowym. Jego mocną stroną jest brazylijski klimat.. nie ukrywam, że oglądając filmy, które pokazują życie w miastach Brazylii cieszę się, że mieszkam w Polsce.. tu życie ludzkie ma większą wartość.

Ona
(Her, reżyseria Spike Jonze, 2013)
Dawno nie widziałem filmu, który mi tak działał na wyobraźnię jak Her.
Akcja dzieje się gdzieś w przyszłości. Samotny mężczyzna Theodore(Joaquin Phoenix), którego największym atutem jest umiejętność ubierania uczuć w słowa. Taka jego praca.. zajmuje się pisaniem listów z życzeniami, z wyznaniami uczuć dla ludzi, którzy nie mają na to czasu. Aby wypełnić swoją samotność i lepiej zorganizować swój czas nasz bohater kupuje zaawansowany system komputerowy, który jest zaawansowaną sztuczną inteligencją. System, który potrafi się uczyć, ma humory, uczucia a przede wszystkim mówi seksownym głosem Scarlett Johansson. Samantha, bo takie imię przybiera system, szybko uczy się potrzeb i zainteresowań Theodora, a to sprawia, że ten zaczyna odbierać Ją jako żywą osobę i się w niej zakochuje.
Her mimo technicznych naleciałości jest nakręcony w sposób prosty, banalny i niemal naiwny. Jeden bohater i jego problemy z uczuciami. Często jest tak, że świetnie potrafimy pomagać innym w okazywaniu uczuć, ale ze swoimi nie dajemy sobie rady. Jak to mówią - ornitolog nie musi latać.
Film Jonze to przede wszystkim rzecz o samotności, która wymaga wypełnienia. Czasem za wszelką cenę.
Nie ukrywam, że Her bardzo mi się podobał. Znakomita jest tu rola Phoenixa, który pokazał, że jest aktorem, który nie boi się nowych wyzwań.
Pierwotnie film chciałem ocenić na dziewięć, ale zdałem sobie sprawę, że byłoby to niesprawiedliwe. Trudno w tej produkcji znaleźć wady, a aktorki w drugim planie podnoszą notę (Amy Adams, Rooney Mara, Olivia Wilde).

Panaceum
(Side Effects, reżyseria Steven Soderbergh, 2013)
Małżeństwo. On właśnie wychodzi z więzienia, ona wiernie czeka. Powrót do domu po długiej nieobecności jest dla niej trudny. Nie może znaleźć spokoju. Popada w depresję. Bierze silne leki, które sprawiają, że przestaje panować nad sobą. W stanie nieświadomości zabija męża.
Spodziewałem się filmu, który będzie ciekawych głosem o szkodliwości nadużywania przez społeczeństwo leków psychotropowych. Scenarzyści zafundowali nam całkiem inną rozrywkę, o której nie mogę napisać,  by nie zdradzić dalszej fabuły. Na film o lekach czekam nadal.
W głównych rolach : Channing Tatum,  Jude Law,  Rooney Mara (bez rewelacji) oraz genialna jak zawsze  Catherine Zeta-Jones. Tak wiem, nie jestem obiektywny.
Panaceum nieźle się ogląda, ale nie ukrywajmy - jest to średniak bez głębszego przesłania.

Dziewczynę z tatuażem Finchera widziałem już jakiś czas temu. Nie chciałem pisać notki na gorąco, więc postanowiłem trochę odczekać. Zwlekawałem tak długo, że
całkiem zapomniałem o tym, że warto napisać kilka słów o tym tytule.
Oczekiwania były bardzo duże. Z jednej strony reżyser musiał się zmierzyć z pierwowzorem książkowym, z drugiej -  z pierwszą ekranizacją.

Z obu zestawień wychodzi  mocno poobijany, ale obronną ręką..
Idealnie nie jest, ale mogło być dużo, dużo gorzej. Największe obawy budziła obsada aktorska, Daniel Craig i Rooney Mara na pierwszy rzut oka raczej
nie pasowali do ról i ich wybór budził sporo kontrowersji. Aktorzy, ich dobór i gra, to największy atut filmu. Oboje idealnie wpisali się w swoje role. Drugi plan też przyzwoicie wygląda.
Na wielki plus też muszę zaliczyć lokacje i klimat filmu. Tutaj było lepiej niż w pierwszej ekranizacji trylogii - ten fakt mnie mocno zdziwił.
Niestety film ma też wady. Wydaje mi się, że scenariusz mógł trochę lepiej dopieszczony, zwłaszcza końcówka. Miałem spory niedosyt.
Na minus też zaliczam początek filmu - "intro" całkowicie nie wpisało się w moje gusta.
Dziewczyna z Tatuażem arcydziełem nie jest, ale i tak u mnie dostaje słabą ósemkę.