Głosy niewinności
(Voces inocentes) - 2004;
- reżyseria: Luis Mandoki
- scenariusz: Oscar Orlando Torres, Luis Mandoki
- wybrana obsada: Leonor Varela, Carlos Padilla
- wojenny, dramat.

W poprzedniej notce przedstawiłem i skrytykowałem film Anioł nad morzem. Teraz kolejna pozycja, ale jakże inna, o świecie widzianym oczami dziecka.
Lata osiemdziesiąte. Salwador. Trwa wojna pomiędzy siłami rządowymi a partyzantami, strzelaniny są wszędzie, nie ma czegoś takiego jak linia frontu. Obie strony potrzebują żołnierzy, gdy zaczyna brakować dorosłych rozpoczyna się rekrutacja dzieci. Dwunastolatków łatwo nauczyć obsługi karabinu.
Głównym bohaterem jest Chava, który boi się skończyć dwanaście lat... nie chce opuszczać domu i iść na wojnę. Naiwność i beztroskość dziecka jest brutalnie zestawiona z okrucieństwem wojny. Reżyser nie oszczędza nam brutalnych scen, ukazany świat jest ostry i niebezpieczny, a sytuacja dzieci w pewien sposób beznadziejna. Nie jest ważne, która ze stron wojujących ma rację - obie w wojnę wciągają dzieci.
Historia

Wschodnie obietnice (Eastern Promises) - 2007;
- reżyseria: David Cronenberg
- scenariusz: Steven Knight
- wybrana obsada: Viggo Mortensen, Vincent Cassel, Naomi Watts, Armin Mueller-Stahl, Jerzy Skolimowski
- thriller, kryminał, dramat.

Jedna z tych pozycji, która długo czekała na seans - wiedziałem, że chcę to obejrzeć, ale dziwnym trafem film nie trafiał na krótką listę. W końcu się udało i jestem urzeczony seansem.
Anna, z pochodzenia Rosjanka, jest sanitariuszką w szpitalu. Na oddział trafia pobita dziewczyna w zaawansowanej ciąży. Dziewczyna umiera na stole operacyjnym, ale udaje się uratować dziecko. Jedyną wskazówką kim mogła być zmarła jest pamiętnik napisany po rosyjsku. Anna próbując odnaleźć krewnych dziecka trafia do świata, o którego istnieniu nie miała pojęcia. Jest to świat bezwzględny, brutalny, ale też urzekający pewnym sentymentalizmem. Świat rosyjskiej, gangsterskiej mentalności, która nie ma nic wspólnego z filmami o włoskiej mafii.
Wschodnie obietnice to nie tyle film o gangsterskich porachunkach, co pozycja przybliżająca nam skomplikowanie współczesnego

Amistad - 1997,
- reżyseria: Steven Spielberg
- scenariusz: David Franzoni
- wybrana obsada: Morgan Freeman, Anthony Hopkins, Djimon Hounsou, Matthew McConaughey
- dramat historyczny.

W ostatnim czasie za ten film zabierałem się kilka razy.. wiedziałem, że jest to pozycja obowiązkowa, ale po kilku pierwszych minutach odpuszczałem. Początek filmu zdecydowanie mnie nie zachęcał, ale teraz wiem, że ten tytuł jest jednym z ciekawszych w filmografii Spielberga.
Rok 1839, na statku transportującym niewolników wybucha bunt, który doprowadza do obalenia i niemal całkowitego wyrżnięcia załogi. Szczęście "wyzwolonych" nie trwa długo - ich statek zostaje przejęty przez amerykańską jednostkę wojskową.
Po przybyciu do Stanów Zjednoczonych rozpoczyna się batalia w sądzie. Jej przedmiotem jest nie tylko kwestia ukarania Afrykanów za wymordowanie załogi, ale także kwestia czy należy ich traktować jako wolnych ludzi, którzy nielegalnie zostali uwięzieni. Skomplikowaną naturę procesu pogłębia fakt, że w Stanach toczy się batalia o reelekcję prezydencką. Jedną z kluczowych kwestii branych pod uwagę przy wyborze prezydenta jest problem niewolnictwa. Sądowy spór może całkowicie

Chłopięcy świat (This Boy's Life, reżyseria Michael Caton-Jones, 1993)

Tobby (Leonardo DiCaprio) przeprowadza się z matką do Seattle. Mają tu rozpocząć nowe, szczęśliwe życie. Matka (Ellen Barkin) nie ma wysokich aspiracji, chce tylko stabilności i bezpieczeństwa. Poznaje Dwighta (Robert De Niro), miejscowego mechanika. Szybko biorą ślub. Dwight po czasie ukazuje swoje prawdziwe oblicze. Jest domowym tyranem, który lubi sobie wypić. Tłamsi żonę i nie przepuszcza okazji by poznęcać się nad pasierbem. Tobby marzy o tym by kiedyś wyrwać się do lepszego życia..
Chłopięcy świat to opowieść o dojrzewaniu, buncie, trudnych relacjach rodzinnych, ale także opowieść o pragnieniu by móc zmienić swoje życie.
Film wielokrotnie przewijał się na liście pozycji do obejrzenia.. jestem zaskoczony, że dopiero teraz trafił na ekran... jest to też dowód na to, że warto próbować mieć jakąś systematykę w doborze repertuaru.
Chłopięcy świat to przede wszystkim znakomite aktorstwo.. cała wymieniona trójka gra fenomenalnie.. Młody Dicaprio obok doświadczonego De Niro gra bez kompleksów.. podczas niektórych scen mocno przypominała mi się jego kreacja z Wilka Wall Street. Facet od małego ma wielki

Rozumiemy się bez słów
(La famille Bélier, reżyseria Eric Lartigau, 2014)

Jest coś w francuskim kinie co uwielbiam. Pewna lekkość opowiadania o rzeczach ważnych, istotnych, które często wchodzą na tematy tabu. Właśnie taki jest Rozumiemy się bez słów.. w kinach pojawił się jako komedia, ale to nie jest właściwe określenie. Bardziej odpowiada dramat obyczajowy - ale takie filmy się nie sprzedają...
Typowa francuska rodzina, która mieszka na prowincji. Kochający się rodzice (François Damiens, Karin Viard) oraz dwójka dzieci: starsza córka Paula (Louane Emera) i syn (Ilian Bergala). Sielankowy obrazek, który zakłóca mały element.. poza córką cała rodzina jest głuchoniema... a córka ma wielki talent wokalny... za namową nauczyciela (Eric Elmosnino) postanawia ćwiczyć i starać się o studia w Paryżu.
W filmie jest sporo muzyki, która na długo zapada w pamięć.. nie ukrywam, że to zawsze na mnie działa.. ale obraz Lartigau to nie tylko dobra ścieżka dźwiękowa.. to coś znacznie lepszego. Najmocniejszą stroną filmu jest poruszanie wielu ważnych wątków. Postrzeganie świata przez osoby

Pożegnania
(Okuribito, reżyseria Yôjirô Takita, 2008)

Rzadko sięgam po kino japońskie.. doceniam, ale nie zawsze potrafię odnaleźć się w kontekście kulturowym.. nie wszystko rozumiem.. zdarzają się jednak filmy japońskie, które posiadają uniwersalne przesłanie, które jest stylistycznie przyswajalne przez europejskiego widza..
Daigo (Masahiro Motoki) mieszka w Tokio - jest wiolonczelistą, który traci pracę i nie ma perspektyw na nową. Postanawia z żoną (Ryôko Hirosue) wrócić do rodzinnego miasteczka i tam spróbować poszukać nowej pracy. Przypadek sprawia, że zatrudnia się z zakładzie pogrzebowym oferującym tradycyjną ceremonię przejścia. Początkowo praca nie wydaje się atrakcyjna, ale z czasem Daigo odkrywa w niej piękno i satysfakcję. Stara się być jak najlepszym w tym co robi.. jego skupienie i profesjonalizm są doceniane przez żałobników, ale najbliżsi nie rozumieją dlaczego chce pracować w tym zawodzie.
Obraz Takity urzekł mnie swoim klimatem... przypomniał, że śmierć, tak samo jak narodziny, jest nieodłącznym elementem naszej obecności na ziemi. W jej obliczu należy zachować pokorę, szacunek i przede wszystkim

Wikingowie (Vikings, Sezon 3, 2015, twórca Michael Hirst)

W miarę jedzenia apetyt rośnie.. i tak samo jest z Wikingami... pierwszy sezon rozpalił nadzieję na dobrą kontynuację. Druga odsłona stanęła na wysokości zadania, ale podniosła poprzeczkę przed trzecim sezonem. Moje oczekiwania nie zostały w pełni zaspokojone.. mieliśmy naprawdę epicką walkę o Paryż. Tak krwawej i znakomicie nakręconej bitwy dawno nie widziałem.. pod tym względem mistrzostwo świata. Nie do końca mi się podoba rozwój głównych postaci.. zwłaszcza kierunek w jakim idzie Floki (Gustaf Skarsgård). Czy nie jest zbyt fanatyczny? Za mało w trzeciej odsłonie samego Ragnara (Travis Fimmel) - wiem, że musiał ustąpić pola innym.. ale czuję niedosyt. Największa zaletą Wikingów byli wyraźni, ale też mało jednoznaczni bohaterowie. Mam wrażenie, że w trzeciej odsłonie troszkę zostali spłaszczeni.. Trudno tu mówić o ewolucji postaci, wręcz przeciwnie.. jest ich degradacja. Nie zmienia to faktu, że to nadal najlepszy współczesny serial. Reszta jest daleko w tyle.

Uśpieni (Sleepers, reżyseria Barry Levinson, 1996)
Są filmy, które znają wszyscy.. często o nich się rozmawia, wspomina.. ale też są pozycje, które powinny być znane wszystkim, a jakimś cudem zostały zapomniane.. wrzucone w drugi plan. Do takich filmów należą Uśpieni. Przyznam, że wcześniej nie słyszałem o tym filmie, ale zaintrygowała mnie obsada aktorska (Bacon, Pitt, De Niro, Hoffman, Bacon, Patric) oraz bardzo wysoka nota na filmwebie.

Po pierwszych scenach już wiedziałem, że to będzie znakomita pozycja... narracja pierwszoosobowa, wspomnienia dzieciństwa, paczka chłopaków. Fenomenalny klimat, który przypominał mi takie filmy jak Skazani na Shawshank oraz Chłopcy z Ferajny (muszę sobie odświeżyć ten tytuł)... wszystko się zmienia gdy chłopcy lądują w poprawczaku.. jedna głupia, trochę przypadkowa decyzja i całe życie ulega zmianie... na zawsze. Podczas seansu drastycznie zmienia się klimat produkcji.. staję się cięższy i bardziej smutny. Gdzieś cały czas pojawia się pytanie co by było gdyby?
Nie chcę pisać o truizmach typu: prawdziwa sprawiedliwość jest na ulicy, czy też przyjaciół poznaje się w biedzie.. to jest istotą

Bogowie
(reżyseria Łukasz Palkowski, 2014)

Długo zabierałem się za ten film. W kinie jakoś umknął.. a jak się pojawił na DVD to nie było z kim obejrzeć. W końcu postanowiłem zrobić sobie samotny seans (tak chyba lubię najbardziej). Nie byłem nigdy fanem Zbigniewa Religi, irytowała mnie jego postawa, wybory polityczne i przekonanie o swojej wielkości. Nie umniejszam mu zasług, ale cenię ludzi z pokorą. U Religi tego nie widziałem.
Religa w wykonaniu Tomasza Kota właśnie taki jest. Jest odważny, pewny siebie, szalony, uparty, ale także przekonany o swojej nieomylności.. wie, że jego wizja musi się udać. Muszę przyznać, że rewelacyjnie zagrał, ale nie chciałbym żeby grał we wszystkich udanych filmach biograficznych. Dobrze też pokazano realia społeczno-polityczne. Proces powstawania kliniki, opór ludzi, polityczne rozdania. Nie ma piętnowania PRL, jest bardziej ukazanie problemów z realizacją wielkich wizji. Czy współcześnie byłoby łatwiej? Nie wydaje mi się.. nadal pieniądze płyną według politycznego klucza.. teraz trudniej byłoby skompletować zespół, który chce pracować w Polsce. Bo i po co?
Są zarzuty,

Jak ojciec i syn
(Soshite Chichi ni Naru, reżyseria Hirokazu Koreeda, 2013)

Dwie rodziny. Czasy obecne. Jedna żyjąca skromnie, niemal z dnia na dzień. Mieszka w małym wielopokoleniowym mieszkaniu. Druga zamożna, z olbrzymim metrażem. Głowa rodziny świetnie zarabia, ale też rzadko w domu bywa. Przypadek sprawia, że ich losy się krzyżują. Okazuje się, że ich sześcioletnie dzieci zostały tuż po narodzinach podmienione w szpitalu. Pojawia się problem czy dzieci powinny być z biologicznymi rodzicami czy też zaakceptować fakt zamiany? Na to się nakłada jeszcze skrajnie różna filozofia dotycząca wychowywania dzieci. Rozwijać zapewniając lepszy start, czy też może pozwolić cieszyć się dzieciństwem. Jaka jest rola rodziny w współczesnym japońskim społeczeństwie? Do czego dążyć? Jakie powinny być priorytety? Czym jest szczęście? Lepiej mieć nieobecnego ojca, który dobrze zarabia, czy też ojca, który zawsze znajdzie czas na zabawę bo nie ma stałej pracy? Jaka jest rola matki w patriarchalnym społeczeństwie? Nie dostajemy jednoznacznych odpowiedzi.. każdy sam musi to odkryć.. dojrzeć do pewnych decyzji i wartości. Wiele pytań

Boyhood
(reżyseria Richard Linklater, 2014)

Jak wspominam swoje dzieciństwo, dorastanie przed oczami mam cały czas te same obrazy, te same kadry, wspomnienia. Mam wrażenie, że pierwsze osiemnaście lat mojego życia to te kilka chwil, o których cały czas pamiętam. Czasem sporadycznie pojawiają się inne momenty, ale szybko znikają.. zostają cały czas te same.. dlaczego akurat te? Przecież nawet nie układają się w logiczny ciąg.. Czyżby ich ładunek emocjonalny był tak duży? Ich wpływ na moje życie jest aż tak znaczący?
Boyhood to właśnie ciąg, a raczej sekwencja takich ujęć, które składają się na wspomnienia, życie jednej osoby (Ellar Coltrane). Od piątego roku życia, aż do osiemnastego.. Boyhood to film niesamowity ponieważ nie zatrudniano kilku aktorów by odgrywały poszczególne scenki. Film był kręcony dwanaście lat. Bohaterowie, ale też sceneria, czasy, aktorzy ewoluowali razem z filmem. Wszystko ulegało zmianom. Niesamowita praca i pomysł..
W fabule pozornie nic się nie dzieje.. ujęcia ukazują życie przeciętnej amerykańskiej rodziny. Bez gwałtownych zwrotów akcji, bez zbędnych fajerwerków.. takie zwyczajne, ale też dobre życie.

W dobrej wierze
(The Good Lie, reżyseria Philippe Falardeau, 2014)

Znam w miarę historię współczesną świata.. ale nadal nie jestem w stanie zrozumieć wydarzeń, które cały czas się rozgrywają na czarnym lądzie. Ciągłe rewolty i wzajemne wyżynanie. Miliony uchodźców i brak nadziei na spokój.
W dobrej wierze jest inspirowane prawdziwymi wydarzeniami i opowiada historię sudańskich dzieci, które trafiają do ośrodka dla uchodźców w Kenii, a następnie (po 13 latach) zyskują szansę życia w Ameryce. Nowy dom, nowe życie, nowe zasady. Wszystko jest bardziej skomplikowane, a niektóre zachodnie zachowania nie mają rozsądnego wytłumaczenia. Zderzenie światów. Próba nowego życia - ale także pamięć o tym co było.. o własnych korzeniach, rodzinie, ale także traumie wojennych wydarzeń.
Film wywołuje prawdziwe emocje, ale przede wszystkim przypomniał mi na jakim świecie żyjemy. W świecie podzielonym, niesprawiedliwym, ale też zmieniającym się. Gdzie ludzka życzliwość potrafi przełamać wszelkie biurokratyczne bariery. Może czasem warto być dobrym człowiekiem... tak zwyczajnie.
Wystąpili: Reese Witherspoon, Corey Stoll,

Ekspres - bohater futbolu
(The Express, reżyseria Gary Fleder, 2008)

Film znaleziony przypadkiem. Szukałem pozycji biograficznych, które są wysoko oceniane przez społeczności fanów kina.
Ameryka, przełom lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Kraj w ogniu konfliktów na tle rasowym. Ernie Davis (Rob Brown) jest utalentowanym futbolistą, jednym z najlepszych tamtych lat, ale nie jest w pełni doceniany bo ma kolor skóry, który dla wielu jest problemem. Ernie musi cały walczyć. Nie tylko na boisku, ale także poza nim. Wyjazd na mecz w Texasie budzi niesamowite emocje, które są mieszanką sportowej rywalizacji i rasizmu w ostrej formie. Po znakomitym sezonie zostaje doceniony, ale wtedy rozpoczyna się jego kolejna wielka bitwa. Tym razem walczy z własnym organizmem - jest chory na białaczkę.
Świetna historia i znakomite kino, które dla wielu pozostanie nieznane - brak słynnych nazwisk nie zachęca do seansu. Jeśli w jakiś sposób sugerujecie się moimi notkami to ten film powinniście wpisać na listę.
Oceniam na dziewięć.

Wielka szóstka
(Big Hero 6, reżyseria Don Hall, Chris Williams, 2014)

Transcendencja, Her, Lucy, to tylko niektóre tytuły ostatnich lat, które poruszały kwestię rozwoju nowych technologii.. i zagrożeń, które są z tym związane. W końcu trafiła się też pozycja dla młodszego widza związana z tym zagadnieniem... to na dzień dobry u mnie punktuje.. ale nie spodziewałem się, że ta animacja będzie aż tak dobra. Może nie do końca jestem przekonany do kreski, ale fabuła podoba mi się w stu procentach. Młody Hiro ma, podobnie jak jego brat, talent do konstruowania wynalazków. Marzy by zostać wielkim konstruktorem. Tworzy na konkurs uczelniany maszynę (maszyny), które mają olbrzymi potencjał.. niestety nie tylko pokojowy. Każde wielkie odkrycie może służyć ludzkości, ale także może stać się w nieodpowiednich rękach narzędziem, które tą ludzkość będzie gnębić.. nie inaczej jest teraz.. wynalazek zostaje w bezczelny sposób skradziony, a podczas tego zajścia ginie brat Hiro... znakomite, mądre wejście w fabułę. Do tego mamy też przegląd naprawdę interesujących technologii o których marzy ludzkość.. które pewnie w niedługiej przyszłości będą naszą

Dzikie historie
(Relatos salvajes, reżyseria Damián Szifrón, 2014)

Zaczyna się od wielkiego bum.. a potem, a potem napięcie i salwy śmiechu rosną.. Dzikie historie to nowelki filmowe, które łączy absurdalne poczucie humoru i agresja, która może przybierać różne oblicza. W filmie często kończy się śmiercią.. ale nie musi tak być. Pamiętacie twórczość Rolanda Topora? Jeśli jesteście jego fanami to Dzikie historie będą dla Was idealną pozycją. Fani Tarantino też powinni być zadowoleni. Przyznaję, że dawno się tak w kinie nie uśmiałem.. świetny scenariusz i perfekcyjny soundtrack to mocne atuty produkcji. Chcę więcej takiego czarnego humoru. Pytanie do tych, którzy już są po seansie. Która historyjka najbardziej się Wam podobała? Dla mnie mistrzostwem jest scenka na autostradzie.

Motyl Still Alice
(Still Alice, reżyseria Richard Glatzer, Wash Westmoreland,2014)

Jeden z tych filmów, które pojawiają się znikąd, bez szumu, bez rozdmuchanego budżetu, bez promocji. Pojawiają się by opowiedzieć o czymś ważnym w prosty sposób. Co wiecie o Alzheimerze? Pewnie tyle samo co ja.. czyli niewiele.. postępujący, nieuleczalny zanik pamięci, który zwykle dotyka osoby starsze. Nie wiedziałem, że ta choroba może być dziedziczna. Nie wiedziałem, że może dotykać osoby młode. Nie wiedziałem, że może tak szybko postępować..
Julienne Moora gra osobę, która odkrywa u siebie pierwsze oznaki tej choroby. Przypadkowe zapomnienia stają się coraz częstsze, głębsze. Nasza bohaterka jest wykształconą osobą, ma świadomość, że ta choroba odbierze jej życie za życia. Wie, że z każdym miesiącem będzie trudniej, że zniknie wszystko to co najbardziej kochała w życiu. Wie też, że z czasem zapomni nawet to, że choruje. Próbuje opóźniać efekty demencji (idealnym narzędziem okazuje się telefon podpięty do internetu), ale przeraża ją myśl, że będzie żyła bez wspomnień, bez miłości, bez pracy.
W filmie w delikatny sposób mamy ukazany rozwój

Bękarty wojny (Inglourious Basterds, reżyseria Quentin Tarantino, 2009)

Kolejna pozycja, która miesiącami czekała na obejrzenie. W końcu zostałem porządnie zmotywowany. I już wiem o co chodzi z tymi karteczkami na czole..
Z rezerwą podchodziłem do tego filmu. Lubię styl Tarantino, brutalność w połączeniu z popkulkurą. Krew przy genialnej ścieżce dźwiękowej. Wiedziałem, że w tym filmie będzie podobnie, ale bałem się że w temacie drugiej wojny światowej to będzie zbyt ostre. Na szczęście jest wyczuwalny pewien dystans.. Wojna, naziści, Hitler to tylko pretekst do pokazania ciekawej fabuły i niezrównoważonych osób. Powiadam Wam, każdy jest psychopatą.. niektórzy tylko się bardziej skrywają.
Wojna i kicz to niebezpieczne połączenie, ale Tarantino doskonale wie, jak się kręci filmy. Swoją drogą Bękarty Wojny to też film o kinie.. o jego roli podczas drugiej wojny światowej. Można powiedzieć, że to swoisty hołd złożony kinematografii.
Co jeszcze wyróżnia ten film? Bogata obsada, która wypadła naprawdę bardzo dobrze.. już pomijam chwalonego Pitta, ale filmy Tarantino wyróżnia to, że znani

Zaginiona dziewczyna
(Gone Girl, reżyseria David Fincher, 2014)

Amy (Rosamund Pike) i Nick (Ben Affleck) są małżeństwem z kilkuletnim stażem, które przeżywa kryzys. W rocznicę ślubu Amy znika bez śladu. Rozpoczynają się poszukiwania zakrojone na szeroką skalę. Nick stara się współpracować z policją, ale z czasem to on staje się głównym podejrzanym. Wszystkie dowody wskazują jednoznacznie, że zabił żonę. Jak było naprawdę?
Zawsze twierdziłem, że Affleck nie jest zbyt utalentowanym aktorem, ale w tym filmie jego "drewniana" gra całkiem pasowała. Wprowadzała w błąd widza. Nie wiem czy to był celowy zabieg czy nie, ale całkiem nieźle to wypadło.
Zaginiona dziewczyna wielokrotnie mnie zaskoczyła.. pomijam znakomity scenariusz i pomysł, ale na uznanie zasługują także kreacje drugoplanowe (zwłaszcza Tyler Perry) oraz ogólny klimat filmu. Podkreślenie roli mediów w budowaniu spraw sądowych. Jeśli media Cię polubią to pewnie będziesz uniewinniony.. Skojarzenia z Chicago nasuwają się same. Film momentami jest zbyt brutalny i krwawy. Myślę, że zupełnie niepotrzebnie, ale nie psuje to odbioru.

Wożąc panią Daisy (Driving Miss Daisy, reżyseria Bruce Beresford, 1989)

Tym razem pozycja z Morganem Freemanem w roli głównej.
Historia przyjaźni pomiędzy zamożną starszą żydówką (Jessica Tandy) a jej czarnoskórym szoferem (Morgan). Relacja wymuszona, początkowo czysto zawodowa z czasem przekształca się w szczerą, okraszoną wieloma rozmowami przyjaźń... a w tle mamy wielkie zmiany w Stanach Zjednoczonych. Akcja rozgrywa się w latach 1948-1973 - doskonale pamiętamy, że to były bardzo skomplikowane lata. W tle mamy też genialne amerykańskie samochody.. - jak ich nie kochać?
Film bardzo przyjemnie się ogląda. Zamiast zwrotów akcji mamy świetne aktorstwo i znakomicie napisane dialogi. Niby nic nadzwyczajnego.. może w tym tkwi największa magia? Na wielki plus zaliczam też muzykę Hans'a Zimmer'a.

Pozycja absolutnie obowiązkowa, zastanawiam się dlaczego tak późno do niej dotarłem... Oceniam na dziewięć.

W drugim planie wystąpił Dan Aykroyd.

Senna
(reżyseria Asif Kapadia, 2010)

Obecnie rzadko sięgam po kino dokumentalne.. w ten sposób przejawia się moja ignorancja - pora coś z tym zrobić.
Nie jestem też fanem sportów motorowych. Formuła 1 to kojarzy mi się z jeżdżeniem w kółko bez żadnego dreszczyku emocji. Mój stosunek zmienił się po seansie Wyścigu.. nagle odkryłem, że Formuła 1 nie zawsze była nudna. Po obejrzeniu Senny jeszcze bardziej się w tym utwierdziłem. Kiedyś te wyścigi miały prawdziwe emocje, była rywalizacja i nieoczekiwane rotacje na podium... innymi słowy - był to sport.

Senna to film o karierze motorowej jednego z najwybitniejszych kierowców - Ayrtonie Senna. Był to kierowca wybitny i zaskakujący. Potrafił działać cuda na torze, im trudniejsze warunki pogodowe tym lepiej sobie radził.. zawsze jeździł na granicy umiejętności i fizyki.. ale doskonale wiedział gdzie ta granica przebiega.
Spodobało mi się, że w tym filmie pokazano też kim Senna był dla Brazylijczyków, jak wiele znaczył, a także jak pomagał swoim rodakom. Zwyczajnie, po ludzku.
Nie wiem czy Senna był najlepszym kierowcą w historii, ale jego historia jest

Obywatel roku
(Kraftidioten, reżyseria Hans Petter Moland, 2014)

Dziwne połączenie filmów braci Coen i Tarantino..
Nils (Stellan Skarsgård) jest przeciętnym obywatelem małego miasteczka. Facet w średnim wieku, który niczym się nie wyróżnia. Największym jego osiągnięciem jest syn, który zostaje odnaleziony martwy. Przyczyna zgonu - przedawkował, ale przecież nigdy nie brał narkotyków.. Nils dowiaduje się, że śmierć syna jest ukartowanym morderstwem.. postanawia się zemścić na wszystkich którzy są w to zamieszani.. robi to powoli, systematycznie, bez emocji.. rozpoczynając wendetę uruchamia całą lawinę zdarzeń, które nie dały się przewidzieć.. motyw podobny do Fargo, o którym niedawno pisałem.
Mroźna, śnieżna sceneria i ciekawe dialogi tworzą specyficzny klimat, który zapada w pamięci. Można powiedzieć, że akcja zbyt wolno się rozkręca, że brakuje ognia... niech mówią tak sobie.. dla mnie to tempo idealnie pasuje do tej scenerii.. zwłaszcza, że poziom humoru idealnie się w to komponuje.. nie mamy dowcipów z rękawa, a raczej inteligentny humor sytuacyjny. Hasło "czy możesz zejść z dywanu" mnie całkowicie rozwaliło.

Gra o honor (He Got Game, reżyseria Spike Lee, 1998)

Jake (Denzel Washington) odsiaduje wyrok za morderstwo. Pewnego dnia dostaje od naczelnika więzienia propozycję skrócenia kary. Jedyne co musi zrobić to namówić swojego syna (Ray Allen), który jest bardzo dobrze rokującym koszykarzem, by wybrał odpowiednią uczelnię (Alma Mater gubernatora).
Film Lee jest wielopłaszczyznowy. Z jednej strony mamy opowieść o pozyskiwaniu zawodników koszykówki. Zdolne dzieciaki są kuszone wielkimi (tak im się wydaje) pieniędzmi, luksusem, seksem.. jeśli nie da się ich przekupić to próbuje się rodziców.. Wszystkie chwyty są dozwolone by tylko zwerbować młode talenty.. Narodowa dyscyplina sportu ma bardzo brudne zaplecze. Z drugiej strony Gra o Honor porusza temat warunkowych zwolnień z więzienia.. gubernatorzy mają w tej materii bardzo duże pole manewru.. które często wykorzystują do swoich celów.. jestem zwolennikiem zwolnień warunkowych, ale nie jestem przekonany by to tak powinno wyglądać. Trzeci poziom to relacja ojciec - syn. Relacja, która zawsze przeobraża się w pewną rywalizację, próbę sił. Bezustanne prężenie muskułów.. i w ten sposób przechodzimy w czwarty, chyba najważniejszy poziom filmu. Jest nim zdolność do

Obywatel
(reżyseria Jerzy Stuhr, 2014)
Na wstępie powiem, że jestem w szoku, iż ten film ma tak niską ocenę na Filmwebie.
Pamiętacie Wodzireja? Tam główny bohater (też grany przez Stuhra) robił niemalże wszystko by osiągnąć sukces zawodowy.. Taka gnida zwyczajna.. dla mnie Obywatel to taki antyWodzirej... Jan Bratek (grany przez obu Stuhrów) jest człowiekiem, który rzadko ma wpływ na swoje życie.. tak naprawdę to jest mielony przez losy historii i przeważnie słabo na tym wychodzi.. większość zmian w jego życiu ma charakter przypadkowy. Jan Bratek jest ofiarą losu (nie lubię tego określenia). Nie ma aspiracji do działania, ale też nikomu nie chce szkodzić... chce rzetelnie wykonywać swoją pracę i tylko tyle.
Obywatel to nie tylko opowieść o Bratku. Jest to też film o historii najnowszej Polski. Od lat pięćdziesiątych do współczesności. Jest to chyba pierwszy film, który opowiada o zmianach, trudnej historii, z perspektywy jednostki. Nie mamy tu gloryfikacji PZPR, SB, Solidarności czy też Kościoła.. wręcz przeciwnie - Stuhr wyśmiewa wszystkie te instytucje. Piętnuje je, a przede wszystkim zwraca uwagę na to, że wszędzie są ludzie,

Gang Story (Les Lyonnais, reżyseria Olivier Marchal, 2011)

Dawno nie widziałem tak porządnie zrobionego filmu gangsterskiego.
Opowiada o grupie dzieciaków, którzy wspólnie dorastają, zaczynają gangsterkę, poważne napady, a następnie rozbija ich policja.. Akcja filmu rozgrywa się w dwóch czasach: w latach siedemdziesiątych i współcześnie.. po latach los znów przecina ścieżki przyjaciół.. sprawiając, że krwawa i szalona przeszłość na nowo zaczyna żyć... czy nasi bohaterowie nadal postępują wg zasad ustalonych w młodości? Czy lojalność i przyjaźń przetrwała próbę czasu? Czy może są to tylko puste słowa i zawsze nimi były. Nie chcę więcej pisać by nie spojlerować.. jeśli lubicie filmy gangsterskie połączone z pewnym nostalgicznym francuskim klimatem to koniecznie powinniście obejrzeć ten film..
W filmie wystąpili: Gérard Lanvin (genialny), Dimitri Storoge, Tchéky Karyo, Patrick Catalifo, Daniel Duval.

Kawa i papierosy
(Coffee and Cigarettes, reżyseria Jim Jarmusch, 2003)

Wstyd się przyznać, ale dopiero teraz obejrzałem ten film po raz pierwszy... jedenaście lat po premierze.. niezła obsuwa.
Kawa i papierosy to seria niezależnych scenek, które rozgrywają się przy różnych stołach, ale zawsze łączy je kawa, papierosy i rozmowy... rozmowy, które nie układają się w jakiś fabularny ciąg.. rozmowy, które ukazują nam kawałek naszej współczesności... naszej mentalności.. pokazują jej miałkość, czasem głupotę, czasem egoizm, a często brak chęci poważnej rozmowy.. brak szukania płaszczyzny, a przede wszystkim brak szacunku dla rozmówcy. Film jest czarno-biały, co sprawia, że jego wątki nabierają bardziej uniwersalnego charakteru. Podobało mi się.
Mocne dziewięć.