Obejrzeliśmy wczoraj Ciacho w reż. P. Vegi. Tak złego filmu dawno nie widziałem. Scenariusz pisany na kolanie, a do tego ma się wrażenie, że wiatr parę kartek zabrał i nikomu nie chciało się ich poszukać. Fatalna gra aktorów. Ścieżka dźwiękowa przypadkowa - wyjęta z Radia Złote Przeboje. Mocno niesmaczne sceny erotyczne, które zresztą są tu zwyczajnie niepotrzebne (np. scena rozbierana Żmudy-Trzebiatowskiej). Film trochę ratuje gra Małaszyńskiego, który przynajmniej coś robil na ekranie (momentami było śmiesznie). Pozostali aktorzy wypowiadali  swoje kwestie beznamiętnie i na odczep się. Dziwię się, że nasze "gwiazdy", a film ma niezłą obsadę, zgodziły się grać w takiej szmirze.

Zwiastunu nie dam, bo jeszcze ktoś pomyśli, że warto, i to obejrzy.

Gdybym poszedł na to do kina, i zapłacił za bilet, byłbym mocno rozczarowany i wk....ny.

Powinienem utworzyć nową kategorię filmów. Byłyby to filmy, których nie polecam. Policja zastępcza miała by tam stabilną pozycję. Takiego syfiastego filmu dawno nie widziałem. Fatalna gra, nudna fabuła, a do tego żarty, które nikogo nie śmieszą. Na plus jedynie zaliczyć mogę kilka ładnych efektów. I to podnosi ocenę. Akcja Samuela L. Jacksona też nie zachwyciła. O reszcie może pomilczmy.. szkoda kasy i czasu. Zacytuje Ciastka ze Shreka "Nienawidzę takiej szmiry! Nudne to i głupie."

Ocena : marne trzy

Pokaż Kotku, co masz w środku
(reż. Sławomir Kryński, 2011)
No i Kotek pokazał, co miał do pokazania.. i teraz będę miał koszmary i ataki mdłości..
Jest źle, bardzo źle. Następny polski film, który nie powinien trafić do kin. Niestety tam zawitał i widzowie kolejny raz poczuli się wydymani.
Pokaż Kotku, co masz w środku jest komedią, w której nie ma nic świeżego, owszem kilka razy się zaśmiałem, ale to za mało, by ten film polecić.

Dobra obsada (Borusiński, Dziędziel, Frycz, Braciak) niewiele tu zmienia. Film jest słaby.
Oceniam na trzy - Kotka lepiej omijać szerokim łukiem.

Myślałem, że kręcenie filmów bez scenariusza to domena polskich twórców. Jakże się myliłem.. Amerykanie też to potrafią..
Najlepszym przykładem jest Sylwester w Nowym Jorku (2011, reż. Garry Marshall).
O czym jest ten film? Czy to coś można nazwać filmem ?
Twórcy zebrali imponującą obsadę (lista poniżej), która wystarczyłaby na kilka porządnych produkcji. Kazali im się pouśmiechać do kamery,
dodali kilka mp3 i dzieło filmopodobne gotowe.
Czy można coś dobrego napisać o tym filmie ? Tak.. jest on  żywym dowodem, że w Hollywood można zarobić spore pieniądze nie znając się na
niczym.
Najlepszym przykładem jest pani Katherine Fugate, która napisała scenariusz. Tak, tak - podobno jej za to zapłacili.
 Było kilka niezłych (naciąganych) momentów, ale mam wrażenie, że wyszły mimochodem.
Całości nie polecam i oceniam na trzy.

Miałem wątpliwą przyjemność obejrzeć Ściganą (reż. Steven Soderbergh, 2011).

Film zachęcał całkiem niezłą obsadą aktorską (Ewan McGregor, Channing Tatum, Antonio Banderas, Michael Fassbender

), nazwisko reżysera też miało wpływ na decyzję o obejrzeniu tej produkcji. 

Nie patrzcie na te detale ;p

Film jest żałosny, wtórny i nudny i szkoda słów by o nim pisać.
Zdecydowanie nie polecam.

Ocena - trzy.

Ich dwóch i Paryż
(Seuls two, reżyseria Ramzy Bedia, Eric Judor, 2008)
Żeby nie było, że w stosunku do francuskich pozycji jestem bezkrytyczny. Rzadko, ale czasem zdarzają się pozycje, które mi się nie podobają. Do takich należy Ich dwóch i Paryż. Początek filmu zapowiadał się całkiem sympatycznie. Lekka komedia kryminalna. Po dwudziestu minutach urok wyparował. Akcja zaczęła się gmatwać, a bohaterowie stali się coraz mniej wyraziści. Owszem było kilka fajnych motywów (puste miasto), ale zdecydowanie można żyć bez świadomości ich istnienia.
Filmu nie polecam i oceniam na trzy. Szkoda czasu.

Sztanga i cash
(Pain & Gain, reżyseria Michael Bay, 2013)

Na wstępie zaznaczę, że jest to jeden z najsłabszych filmów jakie ostatnie widziałem.
Lata dziewięćdziesiąte. Trzech napakowanych kretynów (Wahlberg, Dwayne Johnson Anthony Mackie) chcą coś zmienić w swoim życiu.. nasłuchali się programów motywujących w stylu jesteś zwycięzcą i rozpoczynają "karierę" przestępczą. Zaczynają skromnie - od porwania i usiłowania zabójstwa.. Film jest zwyczajnie głupi. Słabe dialogi, średni humor oraz słabe aktorstwo to tylko niektóre z wad tej produkcji. Całość kupy się nie trzyma. Szkoda tylko, że Ed Harris zgodził się grać w tej szmirze.
Mam nadzieję, że Bay pozostanie przy kinie akcji i komedie tego typu sobie odpuści.
Co też się porobiło z tym Wahlbergiem?

Doonby , każdy jest kim
(Doonby, reżyseria Peter Mackenzie, 2013)

Z czym kojarzy się Wam kino? Czego oczekujecie od filmu, na który idziecie? Ja oczekuję jednej podstawowej rzeczy, że w kinie dostanę jakość lepszą niż w tv.. że repertuar jest staranniej dobrany.. czasem chodzenie do kina w ciemno nie kończy się dobrze. Po dobrych dwóch seansach w ciemno (Whiplash, Lewiatan) musiała zdarzyć się wpadka.. ale żeby aż taka..
Początek seansu.. szok.. to film z lektorem.. jak kurka można.. przecież nawet na słabych wydaniach DVD mamy do wyboru ścieżkę oryginalną z napisami.. z czasem nie było lepiej.. fatalne aktorstwo.. dialogi z kosmosu.. ima bardziej dramatyczna scena tym bardziej miałem ochotę się śmiać.. chyba Klan ma lepszy poziom raalizacji... jedna wielka amatorszczyzna, a do tego wszystkiego przesłanie filmu..
Naprawdę rozumiem kino pro-life.. niechaj sobie będzie, ale często ma jeden wielki mankament.. jest jedno wymiarowe.. płaskie. Nie lubię wpychania na siłę żadnych ideologii. Każdy jest kimś? Ok, pewnie tak.. ale nasze istnienie to nie same radości dla innych.. ale nie wchodźmy w

Disco Polo
(reżyseria Maciej Bochniak, 2015)

Nie planowałem tego seansu.. raczej miałem zamiar omijać ten film szerokim łukiem.. ale imprezowanie w Warszawie rządzi się swoimi prawami.. więc niestety obejrzałem. Jestem pod wielkim wrażeniem jednego faktu. Jakim cudem ten film zdobył aż taką frekwencję w kinach.. gusta Polaków rządzą się dziwnymi prawami..
Dla mnie Disco Polo to jeden z głównych argumentów, że jakaś cenzura powinna istnieć... niektóre pozycje powinny od razu lądować na półce.. szczelnie zafoliowane - zabezpieczone przed przypadkowym odtworzeniem... Kompletnie nie łapię konwencji tego filmu.. rozumiem, że jest to jakby baśń, ale nie kupuję tego. Ujęcia, scenografia, mieszanie miejsc akcji oraz aktorstwo sprawiło, że nie mogłem się psychicznie pozbierać. Jakim cudem powstają takie badziewia. Do nielicznych zalet można zaliczyć nawiązania do innych filmów.. niewielki to atut.

Piksele
(PIxels) - 2015;
- reżyseria: Chris Columbus;
- scenariusz: Timothy Dowling, Tim Herlihy, Adam Sandler;
- wybrana obsada: Adam Sandler, Kevin James, Sean Bean, Michelle Monaghan, Peter Dinklage, Josh Gad;
- gatunek: komedia, science-fiction.

Rok 1982, zawody komputerowe, których zapis ma być wysłany na pamiątkę w kosmos. Kilkadziesiąt lat później ziemia jest zaatakowana przez UFO, które wykorzystuje do ataku stare gry komputerowe. Między innymi Pac-Mana. Brzmi idiotycznie.. ale na ekranie wygląda jeszcze gorzej.. tam fabule towarzyszy jeszcze Adam Sandler. Kiedyś gościa lubiłem, ale minęło sporo lat, a Sandler nadal gra niewyrośniętych facetów. Zaczynam podejrzewać, że nie jest zbyt mądrym facetem. Tutaj mam pytanie: czy Sandler kogoś jeszcze śmieszy? Poza kosmicznym atakiem film jest, jak wszystkie Sandlera, mocno schematyczny. Jeszcze tylko J. Aniston brakowało do kompletu, ale na szczęście zmądrzała i nie przyjęła roli (miała propozycję). Sam atak arkadowych potworów może i ma swoisty urok, ale żeby opierać na tym cały film? Sorki, absolutnie tego nie kupuję. Chętnie bym obejrzał

Arytmetyka diabła,
(The Devil's arithmetic) - 1999;
- reżyseria: Donna Deitch;
- scenariusz: Robert J. Avrech;
- wybrana obsada: Kirsten Dunst, Brittany Murphy;
- gatunek: dramat, obyczajowy, wojenny.

Z oceną filmów poruszający temat holocaustu jest mały problem. Jest pewna presja żeby je oceniać wysoko bo poruszają ważny temat. Krytyka takich filmów może być odebrana jako brak szacunku wobec tragedii, która dotknęła naród żydowski. Więc na potrzeby tej notki wyobraźmy sobie, że nie chodzi o holocaust.
Nastoletnia dziewczyna idzie na imprezę rodzinną podczas której mdleje i przenosi się do czasów drugiej wojny światowej. Pomysł fabularny niespecjalnie do mnie trafia. Patrzenie na życie współczesnej nastolatki przez pryzmat holocaustu jest nadużyciem i zbyt dużym uproszczeniem rzeczywistości. Młoda Kirsten Dunst stara się jak może, ale z marnym efektem - do końca nie wiedziałem czy oglądam kino familijne czy dramat historyczny. Niezbyt udana mieszanka fabularna. Do tego dochodzą nieprzekonujące kostiumy, charakteryzacja i sceny zbiorowe. Film należy do przeciętnych produkcji telewizyjnych.

Złe mamuśki,
(Bad Moms) - 2016;
- reżyseria: Jon Lucas, Scott Moore;
- scenariusz: Jon Lucas, Scott Moore;
- wybrana obsada: Mila Kunis, Kathryn Hahn, Kristen Bell, Christina Applegate, Jada Pinkett Smith, Oona Laurence, Wendell Pierce, Jay Hernandez;
- gatunek: komedia.

Często powtarzam, że staram się badziewia nie oglądać. Mogę chodzić do kina bez limitu, ale na wiele tytułów szkoda mi czasu. Staram się robić selekcję. Czasem zaliczam wpadki, ale przeważnie intuicja mnie nie gubi.
Na Złe mamuśki wybrałem się bo w tym tygodniu brakuje ciekawych premier (Smoleńsk nie jest ciekawy!). Wysoka ocena na portalach filmowych uśpiła moją czujność.
Początek filmu nie był jeszcze taki zły. Spodziewałem się kolejnej wariacji na temat współczesnego pędu za byciem idealnym. Mamy, które gonią za marzeniami swoich dzieci.. miliony zajęć, a życie przecieka przez palce. Nowela o współczesności ubrana w komedię obyczajową. Jeśli spodziewacie się takiego filmu to odpuście sobie seans. Scenarzyści zaproponowali nam dziwne połączenia Kac Vegas, Project X oraz

Detektyw,
(True Detective) - sezon 2;
- twórca: Nic Pizzolatto;
- HBO, 2015;
- wybrana obsada: Colin Farrell, Vince Vaughn, Taylor Kitsch, Rachel McAdams;
- gatunek: dramat, kryminał.

Pierwszy sezon Detektywa zrobił na mnie dobre wrażenie, dlatego też chętnie zabrałem się za drugi sezon.
Pilot sezonu mocno rozczarował, ale pomyślałem sobie, że przecież w każdym serialu bywają dobre i słabsze odcinki.. Pomimo Colina Firtha i nudnego początku oglądałem dalej.. okolicach trzeciego, czwartego odcinka zacząłem się zastanawiać jakim cudem ten tytuł trafił do dystrybucji.

xXx: Reaktywacja,
(xXx: Return of Xander Cage) - 2017;
- reżyseria: D.J. Caruso;
- scenariusz: F. Scott Frazier;
- wybrana obsada: Vin Diesel, Donnie Yen, Deepika Padukone, Rory McCann, Toni Collette, Samuel L. Jackson, Ice Cube;
- gatunek: akcja.

Czasem chodzę do kina nie dla emocji.. można powiedzieć, że wręcz przeciwnie, chodzę bo chcę się odciąć. Od myśli, uczuć, otaczającego świata. Wtedy staram się dobierać tytuły, które nie będą wymagały zaangażowania. Lekkie, bezrefleksyjne nawalanki. Z takim nastawieniem poszedłem na reaktywację xXx, którego początkowo nie planowałem obejrzeć. Jest to kolejny przykład, że intuicji należy słuchać.. i nie chodzić na badziewne filmy. Najnowszy obraz Caruso rozczarowuje na całej linii. Fabuła przewidywalna do bólu. Światu grożą międzynarodowi terroryści, którzy są w posiadaniu urządzenia, które potrafi używać satelit jako broni. Armie nie dają rady więc potrzebni są ludzie z marginesu, którzy potrafią nieszablonowo walczyć.. przecież nikt tak nie strzela jak znany DJ..

Transformers: Ostatni Rycerz,
(Transformers: The Last Knight) - 2017;
- reżyser: Michael Bay;
- scenariusz: Art Marcum, Matt Holloway, Ken Nolan;
- wybrana obsada: Mark Wahlberg, Anthony Hopkins, Josh Duhamel, Laura Haddock, Stanley Tucci;
- gatunek: science fiction, akcja.

Ostatni Rycerz to chyba moje ostatnie podejście do Transformersów.
Kolejna wielka bitwa pomiędzy robotami tym razem sięgnęła granic absurdu. Pierwsze przegięcie to sięgnięcie do legend arturiańskich i wrzucenie w nie wątku przybyszy z kosmosu. To jeszcze dałoby się pogodzić, ale takie zabiegi wymagają wielkiej staranności w budowaniu świata - tu tego nie mamy. Z piątego wieku akcja szybko skacze do czasów współczesnych wprowadzając wiele niepotrzebnych postaci. Transformersy walczą między sobą, z międzynarodowym wojskiem, agencjaimi rządowymi, mitycznymi strażnikami miecza, a także z swoimi stwórcami. Do tego dochodzi motyw zdrady i zmiany frontów. Fabularnie to się nijak kupy nie trzyma, ale jest

Chata,
(The Shack) - 2017;
- reżyseria: Stuart Hazeldine;
- scenariusz: John Fusco, Andrew Lanham, Destin Daniel Cretton;
- wybrana obsada: Sam Worthington, Octavia Spencer, Tim McGraw,
- gatunek: dramat.

Mac opłakuje śmierć swojej najmłodszej córki, nie potrafi dalej normalnie żyć. Cały czas jest przekonany, że mógł ją uratować, że zawiódł. Jego trauma ma wielki wpływ na pozostałe dzieci oraz żonę. Rodzina zaczyna się sypać. Mac pewnego dnia dostaje nietypowy list, w którym jest zaproszenie na spotkanie w chacie, w której znaleziono ciało dziewczynki. Nadawcą listu jest Bóg, który chce pokazać mężczyźnie, że każde zło, każda śmierć ma swój cel.

Pociąg do Hollywood - 1987;
- reżyseria: Radosław Piwowarski,
- scenariusz: Radosław Piwowarski,
- wybrana obsada: Katarzyna Figura, Piotr Siwkiewicz, Jerzy Stuhr, Krystyna Feldman, Eugeniusz Priwieziencew,
- gatunek: obyczajowy.

Gdzieś w połowie lat dziewięćdziesiątych leciał ten film w sylwestra. Wtedy chciałem go obejrzeć, ale jakoś się nie złożyło. Pamiętam, że była to jakaś mega późna pora. Od tamtego czasu chęć obejrzenia tego tytułu powracała. W końcu trzeba było się rozprawić z tym wspomnieniem.
Mariola Wafelek "Merlin" jest dziewczyną z prowincji, która marzy o wielkiej karierze w Hollywood. Pracuje w bufecie w pociągu i do realizacji marzeń ma bardzo daleko. W swoim życiu spotyka inne osoby, które również mają wielkie marzenia.. każdy o czymś marzy. Może złota rybka w butelce po piwie niektóre z nich spełni?

Czerwony pająk, 2015, 
- reżyseria: Marcin Koszałka;
- scenariusz: Marcin Koszałka, Łukasz M. Maciejewski;
- wybrana obsada: Filip Pławiak, Adam Woronowicz, Julia Kijowska, Wojciech Zieliński, Małgorzata Foremniak, Marek Kalita, Piotr Głowacki;
- gatunek: thriller.

Lata sześćdziesiąte, Kraków. Przytłumione miasto i jego mieszkańcy. Dzień za dniem, wszystko się toczy bo musi. Można by powiedzieć, że beznadzieja szaro-brunatnej codzienności przeraża, ale tak naprawdę nie ona jest przyczyną strachu. Jest nią zabójca, który zwyczajnym młotkiem poluje na mieszkańców. Czy ma jakiś cel? A może lubi krew? Nic z tych rzeczy, przynajmniej nie dowiadujemy się tego z ekranu. Morduje bo potrafi, bo może. W sumie to czego oczekiwać więcej. Mieszkańcy powinni być przerażeni, ale są zbyt zajęci swoimi codziennymi sprawami. Niczym bezwiedne golemy wykonują codzienne czynności. W tym mieście mamy głównego bohatera, który błąka bezskutecznie poszukuje celu. Z jednej strony chce mieć coś większego poza codziennością, ale z drugiej strony brakuje mu

Bright - 2017;
- reżyseria: David Ayer;
- scenariusz: Max Landis;
- wybrana obsada: Will Smith, Joel Edgerton, Noomi Rapace, Lucy Fry;
- gatunek: fantasy, akcja.

Przeważnie świat orków, elfów i tym podobnych stworzeń występuje w klimatach średniowiecznych. Netflix próbował nam pokazać jakby to było gdyby te gatunki żyły obok siebie we współczesnym świecie. Czy tworzyliby getta, czy tez wręcz przeciwnie, razem z ludźmi tworzyliby mieszankę kulturową o niespotykanej skali? 
Przyznaję, że sam pomysł był całkiem niezły. Był wsparty świetnie prowadzoną kampanią promocyjną, która sprawiła, że o tej produkcji było bardzo głośno. W końcu i ja musiałem to obejrzeć. W końcu nie na co dzień słyszymy, że dany film zdetronizuje produkcje na potrzeby kin.

Kobieta sukcesu - 2018;
- reżyseria: Robert Wichrowski;
- scenariusz: Hanna Węsierska;
- wybrana obsada: Agnieszka Więdłocha, Mikołaj Roznerski, Bartosz Gelner, Julia Wieniawa-Narkiewicz, Paulina Gałązka, Małgorzata Foremniak, Tomasz Karolak, Tomasz Oświeciński;
- gatunek: komedia romantyczna.

Święta, święta i po świętach. Postanowiłem odpocząć trochę od telewizyjnej ramówki i zafundowałem sobie poświąteczny wypad do kina. Świadomie wybrałem dwie polskie produkcje, których nie miałem w planie oglądać. Takie odmóżdżenie totalne. Nie sądziłem, że będzie aż tak źle.

Zacznijmy od Kobiety sukcesu.

Mańka jest dyrektorem w warszawskiej filmie z produktami dla zwierząt. Gardzi korporacjami, ale uważa się, a w zasadzie to jej bliscy tak myślą, za kobietę sukcesu. Niezła praca, narzeczony i całkiem ładne mieszkanie - wszystko się pięknie układa - do momentu. Narzeczony to świnia, praca okazuje się tymczasową, a mieszkanie wynajęte. Klęskę potęguje przyjazd przyrodniej siostry, która demoluje jej codzienne życie. Czy Mańka się załamie czy też zacznie