Zupa nic - 2021;
- reżyseria: Kinga Dębska;
- scenariusz: Kinga Dębska;
- wybrana obsada: Kinga Preis, Adam Woronowicz, Ewa Wiśniewska, Barbara Papis, Przemysław Bluszcz, Milena Lisiecka, Marcin Bosak;
- kategoria: film, kino polskie, komedia, obyczajowy, Orły.

Ta komedia obyczajowa opowiada historię przeciętnej rodziny żyjącej w małym mieszkaniu w PRL. Głowa rodziny, niespełniony inteligent, który marzy o tym by w końcu został doceniony, nie potrafi kombinować a co za tym idzie gardzi tymi, którzy coś osiągnęli. Czasem coś mu się udaje. Na przykład kupno zestawu wypoczynkowego - szkoda tylko, że żona się o to czepia - że niby niepotrzebny im drugi. Żona należy do zakładowej solidarności i mocno wierzy, że jej działania zmienią los Polski. Ambitna, ale niezbyt odważna. Mają dwójkę dzieci i babcię, która lubi opowiadać pociechom powstańcze historie na dobranoc. Do pełni szczęścia brakuje tylko większej ilości kartek oraz Malucha.. a może i tu los się uśmiechnie i uda się zdobyć wymarzony samochód. Takim autem to można i nad morze pojechać, a może nawet nad Balaton.

Pianista,
(Pianist) - 2002;
- reżyseria: Roman Polański;
- scenariusz: Ronald Harwood;
- wybrana obsada: Adrien Brody, Thomas Kretschmann, Emilia Fox, Maureen Lipman, Jessica Kate Meyer, Julia Rayner, Michał Żebrowski;
- kategoria: film, dramat, wojenny, biograficzny, Oscar (3), Cannes, Orły.

Warszawa, Władysław Szpilman jest u szczytu kariery. Ten znakomity pianista prowadzi dobre, szczęśliwe życie, ale miasto się zmienia. Wybucha wojna i wszystkim jest coraz ciężej.. Żydzi są publicznie znieważani, a z czasem znakowani i zamykani w getcie. Kolejne miesiące to kolejne traumatyczne przeżycia. Tu nie ma już wątpliwości, że naziści prowadzą szeroko zakrojoną akcję likwidacji narodu żydowskiego. Tysiące giną na ulicach Warszawy, a setki tysięcy są wywożone do obozów zagłady. Szpilman nie opuszcza miasta, początkowo próbuje przetrwać grając muzykę - w czasie wojny na sztukę jest niskie zapotrzebowanie. Władysław wielokrotnie ociera się o śmierć, czasem pomagają mu życzliwi ludzie, ale częściej jest to zwyczajne szczęście. Jak w rosyjskiej ruletce.

Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową - 2000;
- reżyseria: Krzysztof Zanussi;
- scenariusz: Krzysztof Zanussi;
- muzyka: Wojciech Kilar;
- wybrana obsada: Zbigniew Zapasiewicz, Krystyna Janda, Tadeusz Bradecki, Monika Krzywkowska, Paweł Okraska, Szymon Bobrowski;
- kategoria: film, kino polskie, dramat, Złote Lwy, Orły, Złote Kaczki, Studio Filmowe TOR.

Tomasz, lekarz z wieloletnim doświadczeniem, dowiaduje się, że ma raka w zaawansowanym stadium. Jako lekarz wie, że leczenie nie rokuje i że zostału mu niewiele czasu. Jako człowiek, pacjent próbuje wszelkimi sposobami zdobyć środki na leczenie za granicą. Póki jest cień nadziei. Gdy umiera ostatnia iskierka nadziei Tomasz postanawia aktywnie wykorzystać ostatnie dni na tym świecie. Szybko się orientuje że i na to jest za późno. Jedyne co mu zostaje to godna śmierć... ale na raka nie umiera się godnie. To ból i samotność w obliczu nieuchronnego. Tomasz na ból się odpowiednio przygotował. Na samotność nie. Pod koniec życia udaje mu się zrobić coś dobrego, coś co sprawi, że odejdzie nie jako egoistyczny dupek..

Dług - 1999;
- reżyseria: Krzysztof Krauze;
- scenariusz: Krzysztof Krauze, Jerzy Morawski;
- wybrana obsada: Robert Gonera, Jacek Borcuch, Andrzej Chyra, Cezary Kosiński, Joanna Szurmiej-Rzączyńska, Agnieszka Warchulska, Joanna Kurowska, Izabela Kuna;
- kategoria: kino polskie, dramat, na faktach, Orzeł.

Historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.
Adam i Stefan chcą rozpocząć własny poważny biznes. Mają świetny plan, wstępną umowę, a do szczęścia brakuje im tylko bankowego kredytu. Ten jest możliwy, ale wymaga dodatkowego finansowego zabezpieczenia. I tu pojawia się biznesmen Gerard, który proponuje pomoc. Za jedyne 20 procent kredytu znajdzie się gwarant. Kwota jest za wysoka i młodzi biznesmeni odmawiają, ale Gerard twierdzi, że poniósł już koszty i wymaga natychmiastowej spłaty.
Gerard to bandyta, który przykleja się do niewinnych osób i wyciska do ostatniej złotówki. Adam i Stefan powoli tracą wszystko czego się już dorobili, a ich 'wierzyciel' zaczyna ich zmuszać do łamania prawa. Policja? No cóż, mogą przymknąć bandytę na 48 godzin i pogrozić palcem.. Pętla się zaciska.. Adam i Stefan mają tylko jedno wyjście..

Boże Ciało;
- reżyseria: Jan Komasa;
- scenariusz: Mateusz Pacewicz;
- wybrana obsada: Bartosz Bielenia, Aleksandra Konieczna, Eliza Rycembel, Tomasz Ziętek, Leszek Lichota, Łukasz Simlat;
- kategoria: kino polskie, dramat, obyczajowy.

Daniel zostaje warunkowo zwolniony z poprawczaka. Warunkiem jest podjęcie pracy i pokazanie, że potrafi uczciwie żyć. Daniel marzy o tym by dostać się do seminarium, ale też jest świadomy, że po wyroku nie ma na to szans. Chłopak próbuje przez chwilę (spora w tym ilość przypadku) być księdzem. W małym miasteczku proboszcz prosi by przez kilka przejął parafię - ma to był przysługa, o której kuria się nie dowie. Daniel improwizując świetnie odnajduje się w nowej roli i próbuje zjednać skłóconą społeczność.
Komasa i Pacewicz świetnie ukazali naszą polską mentalność, w której brak miejsca na miłość, przebaczenie, zrozumienie. Wiara w znacznej mierze jest na pokaz, a księża zamiast rozwiązywać problemy to tworzą nowe. Polska to kraj beznadziei, w której człowiek raz napiętnowany na zawsze zostanie wykluczony ze społeczeństwa. Próby elastycznego dostosowania niewiele tu pomogą. Ostracyzm dotyczy różnych grup i ma charakter totalny. W takich społecznościach nie ma miejsca na błędy i przebaczenie. Siła grupy jest budowana na niszczeniu słabszych.

Zimna wojna - 2018;
- reżyseria: Paweł Pawlikowski;
- scenariusz:Paweł Pawlikowski, Janusz Głowacki;
- wybrana obsada: Joanna Kulig, Tomasz Kot, Borys Szyc, Adam Woronowicz, Adam Ferency;
- gatunek: dramat.

Wojna się skończyła. W komunistycznej Polsce obywatele potrzebują muzyki, która garściami czerpie z ludowych tradycji i tak powstaje zespół Mazurek (filmowa wersja Mazowsza), a widz poznaje głównych bohaterów. Wiktor (Kot) ma odpowiadać za warstwę artystyczną a Zula jest młodą dziewczyną z przeszłością. Pozornie nic ich nie łączy, ale od pierwszych chwil wiemy, że połączy ich uczucie. Mazurek zdobywa uznanie i wyrusza w trasę koncertową dla zakochanych to okazja by uciec na zachód. Ostatecznie ucieka tylko Wiktor - Zula zostaje w Polsce i tu jest pierwszy zgrzyt. Dlaczego uciekł sam? Dlaczego Zula nie dołączyła? Nie uwierzyłem w jej przekonania, ani w to wielkie pragnienie ucieczki. Kochankowie zostają rozdzieleni, ale przyszłość przyniesie im kolejne okazje do spotkań, ale czy wykorzystają je by być razem? W tle mamy smutne ustroje i ludzi, którzy próbują żyć. I nie mam tu na myśli tylko komunistycznej Polski.

Wołyń - 2016;
- reżyseria: Wojciech Smarzowski;
- scenariusz: Wojciech Smarzowski;
- wybrana obsada: Michalina Łabacz, Arkadiusz Jakubik, Vasili Vasylyk, Adrian Zaremba, Izabela Kuna, Jacek Braciak;
- gatunek: dramat, wojenny.

Jesień 2016 to dobry czas dla polskiego kina. Na ekranach, poza nieszczęsnym Smoleńskiem, pojawiło się kilka naprawdę dobrych pozycji. Dopracowane scenariusze, świetna gra aktorska i poziom realizacji, który nie ustępuje zachodnim produkcjom. Filmy te mają jeden wspólny mianownik - po ich seansie wychodzi się w milczeniu.. jest silna potrzeba przetrawienia tego, co się właśnie obejrzało na ekranie.

33 sceny z życia - 2008;
- reżyseria: Małgorzata Szumowska;
- scenariusz: Małgorzata Szumowska;
- wybrana obsada: Julia Jentsch, Dominika Ostałowska (dubbing), Maciej Stuhr, Peter Gantzler, Robert Więckiewicz (dubbing), Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Andrzej Hudziak, Roman Gancarczyk;
- gatunek: dramat, psychologiczny.

Produkcja polsko-niemiecka. W zasadzie jest to film autobiograficzny Małgorzaty Szumowskiej. Reżyserka w krótkim czasie straciła oboje rodziców. Nagle śmierć stała się dla niej czymś namacalnym i nieodwracalnym. Swoje ówczesne emocje i doświadczenia zrzuca na barki filmowej Julii. Młoda kobieta przekonuje się, że utrata bliskich jest czymś, z czym zawsze należy się liczyć.. i że nigdy nie przychodzi w "odpowiednim momencie". Śmierć nie jest dopełnieniem idealnego życia.. często przychodzi nagle i całkowicie zaskakuje.. utrata bliskich osób wywołuje pustkę, ale jest też pewnego rodzaju katalizatorem do innych zmian. Okazją do wrzucenia swojego życia na nowe tory. Czasem są to ścieżki ślepe, czasem wręcz przeciwnie, ale wobec nieuniknionego wszystko wydaje się łatwiejsze.

Ostatnio mniej piszę, jakoś blog na chwilę zszedł na dalszy plan. Kino również.. postaram się to jakoś wyważyć.. znaleźć złoty środek. Co ciekawe - brak nowych wpisów nie przekłada się negatywnie na statystyki odwiedzin.. za to dzięki ;)

Body/Ciało
(reżyseria Małgorzata Szumowska, 2015)

Film wywołuje rozbieżne opinie. Nie ma wielkich zachwytów, ale sporo osób mi go odradzało... myślę, że między innymi dlatego go obejrzałem. Przekorna natura. Seansu nie żałuję. Jest znakomity Gajos oraz niesamowita Ostaszewska. Dla nich już warto poświęcić czas... a sama historia? Interesująca, ale nie bez wad.. Szumowska nie do końca chyba wiedziała w jakim kierunku poprowadzić wątki... jest odczuwalne pewne zagubienie.. chociaż może to być celowy zabieg.. zagubienie fabularne, scenariuszowe w pewien sposób koresponduje z zagubieniem człowieka we współczesnym świecie.. jego tymczasowością, fragmentarycznością, bólem i chwilami radości.. .przecież w życiu piękne są tylko chwile. Świat Szumowskiej jest smutny i wyobcowany. Każdy zamyka się we własnej skorupie i boi się z niej wyjrzeć.. bo i po co? Przecież zewnętrzność sprawia ból..
Myślę, że to film o naszej kondycji, o strachu przed życiem i umieraniem. Strach sprawia, ze żyjemy w zawieszeniu karmiąc się wspomnieniami. W ten sposób umieramy.

Bogowie
(reżyseria Łukasz Palkowski, 2014)

Długo zabierałem się za ten film. W kinie jakoś umknął.. a jak się pojawił na DVD to nie było z kim obejrzeć. W końcu postanowiłem zrobić sobie samotny seans (tak chyba lubię najbardziej). Nie byłem nigdy fanem Zbigniewa Religi, irytowała mnie jego postawa, wybory polityczne i przekonanie o swojej wielkości. Nie umniejszam mu zasług, ale cenię ludzi z pokorą. U Religi tego nie widziałem.
Religa w wykonaniu Tomasza Kota właśnie taki jest. Jest odważny, pewny siebie, szalony, uparty, ale także przekonany o swojej nieomylności.. wie, że jego wizja musi się udać. Muszę przyznać, że rewelacyjnie zagrał, ale nie chciałbym żeby grał we wszystkich udanych filmach biograficznych. Dobrze też pokazano realia społeczno-polityczne. Proces powstawania kliniki, opór ludzi, polityczne rozdania. Nie ma piętnowania PRL, jest bardziej ukazanie problemów z realizacją wielkich wizji. Czy współcześnie byłoby łatwiej? Nie wydaje mi się.. nadal pieniądze płyną według politycznego klucza.. teraz trudniej byłoby skompletować zespół, który chce pracować w Polsce. Bo i po co?
Są zarzuty, że Kot był za wysoki do tej roli.. ależ to głupstwa. Mógłby mieć nawet 150 cm wzrostu i tak mógłby zagrać. Chodzi o opowiedzianą historię, emocje, a nie warunki fizyczne.. jak się udaje to pogodzić to ok, ale nie jest warunek konieczny.
W Bogach nie mamy laurki zrobionej na cześć Religi. Mamy ukazanego człowieka, który dużo osiągnął, ale każdy sukces wymaga poświęceń. Religa nie był człowiekiem z kryształu. Posiadał mnóstwo cech, które musiały sprawiać, że był trudnym szefem, mężem, przyjacielem.
Całość zasługuje na dziewięć. Dobrze opowiedziana historia.

Katyń (reżyseria Andrzej Wajda, 2007)

W końcu musiała przyjść ta chwila.. w końcu wypadało obejrzeć Katyń Wajdy... zwlekałem bo przeczuwałem, że nie do końca będzie mi odpowiadać ten tytuł.. i kolejny raz intuicja mnie nie zawiodła..
Chcę zaznaczyć, że doceniam iż Wajda się za ten temat zabrał, ale czy to już nie pora by oddać pola innym... odejść na emeryturę? Katyń, jak łatwo się domyślić, to historia o polskich oficerach, którzy zostali pojmani, a następnie rozstrzelani przez NKWD. Wielki dramat, który na stałe jest w świadomości Polaków, a co za tym idzie, wpływa na nasze stosunki z Rosją - ale nie o tym dzisiaj. Politykę odstawmy na bok.
Katyń pod względem technicznym jest bardzo dobry.. dobry montaż, charakteryzacja, lokalizacje, a przede wszystkim bardzo dobre aktorstwo (Chyra, Ostaszewska, Żmijewski, Stenka, Małaszyński, Englert). Są to niezaprzeczalne atuty produkcji.. natomiast dla mnie nie do przyjęcia jest forma filmu, jego wydźwięk, czarno-biała optyka, a przede wszystkim skrajny polski mesjanizm.. kurka wodna lubię patos, ale bez przesady. Ktoś może powiedzieć, że nie powinienem się tego czepiać, bo to film opowiadający o prawdziwych, traumatycznych wydarzeniach, ale dla mnie to właśnie jest powód by to akcentować.. Prawda historyczna powinna być podawana w mniej nachalny sposób...
Katyń jest filmem potrzebnym, ważnym, ale absolutnie nie jest arcydziełem. Oceniam na mocne sześć.

Ida
(reżyseria Paweł Pawlikowski, 2013)
Polska, lata sześćdziesiąte. Historia Idy (Agata Trzebuchowska), sieroty, która chce złożyć śluby w zakonie. Zanim jednak to zrobi, musi odwiedzić swoją jedyną żyjącą krewną - ciotkę Wandę (Agata Kulesza).
Nie rozumiem fenomenu tego filmu.. czytałem sporo pozytywnych recenzji, opinii.. postanowiłem obejrzeć.. zwłaszcza, że lubię polskie kino dramatyczne.. seans mnie mocno rozczarował. Film jest nudny i całkowicie przewidywalny.. banalny wręcz..
z drugiej strony Ida została doceniona i nagrodzona na międzynarodowych festiwalach. Może skupiono się na stronie wizualnej filmu. Czarno-białe zdjęcia, które nieźle budują klimat Polski lat sześćdziesiątych.. mam jednak wrażenie, że nasi twórcy nadużywają tej formy.. zbyt często, zbyt łatwo sięgają po ten środek wyrazu. Na uznanie zasługuje aktorstwo - obie panie zagrały na dobrym poziomie. Myślę, że te dwa elementy wpłynęły na percepcję tytułu na festiwalach filmowych.
Dla mnie to za mało. Mam delikatny przesyt takimi filmami. Oceniam na sześć.

Róża
(reżyseria Wojciech Smarzowski, 2011)

Kolejna zaległa pozycja, którą wypadało obejrzeć przed premierą "Pod Mocnym Aniołem".
Koniec wojny. Marcin Dorociński w roli byłego AK-owca, który opiekuje się wdową po żołnierzu Wehrmachtu (Agata Kulesza). Zmieniająca się rzeczywistość i zezwierzęcenie ludzi po drugiej wojnie światowej. Film ostry i brutalny - twardo przedstawia intensywność tamtych czasów. Liczyło się tylko przeżycie.
Film jest znakomicie zagrany i trzyma w napięciu.
Oceniam na dziewięć

Obława
(reż. Marcin Krzyształowicz, 2012) to film o ludziach, ludziach, którzy różnie reagują na okrucieństwo wojny. Ludziach, którzy mają różne pomysły na przeżycie. Ludziach, których nie można jednoznacznie oceniać. W filmie ze świecą możemy szukać kryształowych ludzi. No może Porucznik Mak (Andrzej Zieliński), ale to postać drugoplanowa. Z drugiej strony nie ma też ludzi jednoznacznie złych.. nawet ss-man prowadzony na śmierć okazuje się być prostym chłopakiem z Bytomia. Ludzie, którzy znają historię Śląska wiedzą, że tu nic nie jest czarno-białe.

Obława to thrilller bez dobrego zakończenia. Podczas wojny wszyscy są przegrani. Film wyróżnia się dobrą grą aktorską Marcina Dorocińskiego oraz Macieja Stuhra, który w roli czarnego charakteru odnalazł się nad wyraz dobrze. Słabo wypadły panie w tym filmie, ani Sonia Bohosiewicz, ani Weronika Rosati nie zachwycają.

Jeśli nie boicie się trudnych filmów, to Obławę Wam polecam i oceniam na dziewięć.
Wielkie uznanie za znakomicie napisany i zrealizowany scenariusz

W końcu obejrzeliśmy Rewers. Długo zabierałem się za ten film. 

Jakoś zawsze było coś innego do oglądania. W końcu udało się go "zaliczyć".

I mam mieszane uczucia do tego filmu. Z jednej strony doceniam rewelacyjną grę Agaty Buzek i Krystyny Jandy. Doceniam też rewelacyjną scenografię. To naprawdę mocna strona filmu. Natomiast mam wielkie wątpliwości co do scenariusza. Zwyczajnie do mnie nie trafia. Ma dobre momenty, nawet bardzo dobre, ale też momentami zwyczajnie nudzi i wydaje się niespójny. Wielkim nieporozumieniem jest opis dystrybutora DVD, który reklamuje Rewers jako Czarną Komedię. Już wolę, tak znienawidzony przez filmoznawców pseudogatunek, film psychologiczny, który tak pięknie pasuje do polskich filmów.

Ogólnie film należy obejrzeć. Z naciskiem na należy.