20 000 mil podmorskiej żeglugi,
(20,000 Leagues Under the Sea) - 1954;
- reżyseria: Richard Fleischer;
- scenariusz: Earl Felton;
- wybrana obsada: Kirk Douglas, James Mason, Peter Lorre, Paul Lukas;
- gatunek: przygodowy, science fiction

Na podstawie powieści Juliusza Verne'a.
Krótko mówiąc klasyk. Mają miejsce nietypowe ataki na okręty. Wszystko wskazuje na to, że grasuje niebezpieczne zwierzę (potwór), które trzeba zlokalizować i zneutralizować. Potężny okręt wojenny wyrusza z niebezpieczną misją. Część załogi wątpi w istnienie potwora, ale nie zmienia to faktu, że sprawdzić trzeba. Okręt zostaje zatopiony, a trzech członków załogi zostaje uratowanych (uwięzionych) przez tajemniczego Kapitana Nemo.
Podczas seansu spodobały mi się świetne ujęcia morskiej przyrody. Przez pierwsze minuty robiło to naprawdę spore wrażenie. To było jednak nic z porównaniu z wyposażeniem łodzi podwodnej Nemo. Piękne bogactwo detali i niesamowita fantazja podczas kreowania podwodnych misji.

Absolwent,
(The Graduate) - 1967;
- reżyseria: Mike Nichols,
- scenariusz: Buck Henry, Calder Willingham;
- wybrana obsada: Anne Bancroft, Dustin Hoffman, Katharine Ross, William Daniels;
- gatunek: dramat, obyczajowy.

Rok 1967, rewolucja seksualna wisi w powietrzu, ale amerykańskie przedmieścia żyją swoim rytmem. I wydaje się, że nic się nie zmienia, konsumpcjonizm będzie miał się dobrze.
Ben, 21 lat, powoli wkracza w dorosłe życie. Właśnie skończył szkołę i nie wie co zrobić ze swoim życiem. W żadnej materii nie ma swojego zdania. Podczas przyjęcia słyszy radę od przyjaciela rodziny. Przyszłością są plastiki - innymi słowy - liczy się tylko materialność. Bena w dorosłość wprowadza żona przyjaciela rodziny. Romans z panią Robinson to najpoważniejsze, świadome przeżycie Ben'a.. ale nie jego decyzja. Starsza kobieta wie czego chce i nie przyjmuje odmowy. I tak to kolejny raz Ben robi to, co się od niego oczekuje. Sytuacja się zmienia gdy umawia się z Elaine, z córką Robinsonów. Pomiędzy młodymi zaczyna kiełkować uczucie. Romans z matką, a następnie związek z córką nie może się udać, a pomimo to Ben próbuje

American Beauty - 1999;
- reżyseria: Sam Mendes;
- scenariusz: Alan Ball;
- wybrana obsada: Kevin Spacey, Annette Bening, Thora Birch, Wes Bentley, Mena Suvari, Peter Gallagher, Chris Cooper;
- kategoria: dramat, komedia., Oscar.

Lester, facet po czterdziestce, który w zasadzie ma wszystko. Piękny dom, ogród, żonę, dziecko, pracę. Standardowy, spełniony przedstawiciel klasy średniej, który nie czuje się spełniony. Praca nie daje satysfakcji, z żoną praktycznie nie rozmawia, a córka traktuje go jak wroga. Wszystko zaczyna przytłaczać i sprawiać, że Lester wybucha. Pretekstem są zmiany kadrowe w pracy, ale doskonale wiemy, że to tylko mały kamyczek, który uruchamia lawinę. Lester dostrzegając beznadzieję swojego życia zaczyna głośno manifestować swoją obecność. Można powiedzieć, że to kryzys wieku średniego i potrzeba odmłodzenia, ale uważam, że to zbytnie spłycenie tematu. Nasz główny bohater zaczyna odczuwać dyskomfort życia w zakłamanym społeczeństwie, w którym każdy ma przyklejony sztuczny uśmiech. Jawnie protestuje, próbuje się

Apollo 13 - 1995;
- reżyseria: Ron Howard;
- scenariusz: William Broyles Jr., Al Reinert;
- wybrana obsada: Tom Hanks, Ed Harris, Bill Paxton, Kevin Bacon, Gary Sinise;
- gatunek: dramat.

Na wielu portalach, blogach pojawiają się różne zestawienia podsumowujące filmowy 2015 rok oraz pytania od jakiego filmu zacząć rok 2016. Pada wiele komentarzy, które mają sugerować, że pierwszy seans ma być jakiś szczególny, wyjątkowy... jak dla mnie to są totalne brednie. Dlaczego ten pierwszy raz ma być inny? Dlaczego ma rzutować na cały nadchodzący rok? Kocham Kino, ale w czary mary i inne zaklinanie losu to nie wierzę (już). Mój pierwszy seans był całkiem przypadkowy, ale na szczęście seans był mega wciągający. Trafiło na Apollo 13, czyli opartą na faktach historię felernego, załogowego lotu na Księżyc. Amerykanie na Księżycu już byli, ale lot z 1970 roku miał bezdyskusyjnie potwierdzić ich dominację w kosmosie. Nie udało się - lot okazał się niezwykle pechowy, ale pomimo serii awarii udało się sprowadzić bezpiecznie załogę na Ziemię.. Znakomity materiał na film. Przeciwieństwa losu podczas przekraczania granic poznania i niesamowite poświęcenie rządowych pracowników.

Aż poleje się krew
(There Will Be Blood, reżyseria Paul Thomas Anderson, 2007)

Wielkie, interesujące, epickie kino. Historia rozwoju przemysłu pokazana przez pryzmat życia jednego z nafciarzy. Tworzenie wielkich firm wymagało poświęcenia i bezwzględności, a w walce o interesy wszystkie chwyty były dozwolone. Jest to też film o nienawiści do ludzi, wiary, ateistów... film o potrzebie dominacji i władzy, która jest celem sama w sobie. Wielki amerykański sen, który zawsze kiedyś się kończy. Często bolesnym upadkiem. Film Andersona pokazuje, że sukces można odnieść na wieloma ścieżkami, ale ten cel nie zawsze jest osiągany w czysty sposób.
Aż poleje się krew to piękne zdjęcia i znakomicie dopasowana muzyka, ale te dwa elementy byłyby niczym gdyby nie było perfekcyjnego aktorstwa. Daniel Day-Lewis (dostał Oscara) oraz Paul Dano zasługują na najwyższe uznanie.
Oceniam na dziewięć i polecam wszystkim, którzy lubią poznawać i demaskować "mity", na których zbudowana jest dzisiejsza Ameryka.

Batman - 1989;
- reżyseria: Tim Burton;
- scenariusz: Sam Hamm, Warren Skaaren;
- wybrana obsada: Michael Keaton, Jack Nicholson, Kim Basinger, Robert Wuhl, Pat Hingle, Billy Dee Williams, Michael Gough;
- kategoria: Oscar, DC Comics, akcja, science fiction, Batman, kasowy, kultowy.

Ostatnio znów natrafiłem na ankietę dotyczącą Batmana. Który aktor najlepiej się wcielił w tą rolę? I tak sobie pomyślałem, że dawno już nie widziałem Batmana z 1989 roku. Może po powtórnym seansie uznam, że Keaton był najlepszy?
Fabuła powinna być wszystkim znana? W mieście pojawia się nowy przestępca, który terroryzuje mieszkańców. To Jack Napier, który po wypadku w zakładach chemicznych zmienia swoje działanie. Detronizuje mafijnego bossa i wprowadza własne szalone rządy. Policja, w znacznej mierze skorumpowana, jest bezradna i jedynym ratunkiem jest tajemniczy Batman. Może w końcu ludzie zaczną wierzyć, że jest po właściwej stronie? Po stronie Batmana jest komisarz Gordon oraz młoda fotoreporterka, która romansuje z Bruce'm Wayne'm.

Bękarty wojny (Inglourious Basterds, reżyseria Quentin Tarantino, 2009)

Kolejna pozycja, która miesiącami czekała na obejrzenie. W końcu zostałem porządnie zmotywowany. I już wiem o co chodzi z tymi karteczkami na czole..
Z rezerwą podchodziłem do tego filmu. Lubię styl Tarantino, brutalność w połączeniu z popkulkurą. Krew przy genialnej ścieżce dźwiękowej. Wiedziałem, że w tym filmie będzie podobnie, ale bałem się że w temacie drugiej wojny światowej to będzie zbyt ostre. Na szczęście jest wyczuwalny pewien dystans.. Wojna, naziści, Hitler to tylko pretekst do pokazania ciekawej fabuły i niezrównoważonych osób. Powiadam Wam, każdy jest psychopatą.. niektórzy tylko się bardziej skrywają.
Wojna i kicz to niebezpieczne połączenie, ale Tarantino doskonale wie, jak się kręci filmy. Swoją drogą Bękarty Wojny to też film o kinie.. o jego roli podczas drugiej wojny światowej. Można powiedzieć, że to swoisty hołd złożony kinematografii.
Co jeszcze wyróżnia ten film? Bogata obsada, która wypadła naprawdę bardzo dobrze.. już pomijam chwalonego Pitta, ale filmy Tarantino wyróżnia to, że znani aktorzy godzą się

Ben Hur,
(Ben-Hur) - 1959;
- reżyseria: William Wyler;
- scenariusz: Maxwell Anderson, Christopher Fry, Gore Vidal, S.N. Behrman, Karl Tunberg;
- wybrana obsada: Charlton Heston, Jack Hawkins, Haya Harareet, Stephen Boyd, Hugh Griffith;
- gatunek: dramat, kostiumowy.

W polskich kinach właśnie pojawił się nowy Ben Hur - wybierałem się na ten film, ale niezbyt przychylne recenzje sprawiły, że postanowiłem najpierw sięgnąć po wersję z 1959 roku. W końcu się udało - seans prawie czterogodzinnego filmu odkładałem miesiącami.
Akcja Ben Hura dzieje się na początku naszej ery i skupia się wokół konfliktu pomiędzy Rzymianami a rodowitymi mieszkańcami Judei. Dramatyzmu konfliktowi dodaje fakt, że walczy przeciwko sobie dwóch przyjaciół. Polityczne wybory sprawiają, że przyjaźń musi odejść w zapomnienie.
Ben Hur zostaje zdradzony przez przyjaciela, on i jego najbliżsi trafiają do niewoli. Ben obiecuje, że wróci i dokona zemsty. Nie chcę Wam tu opowiadać całej fabuły, ale mogę napisać, że film ma wiele zwrotów akcji, a pierwotna linia fabularna ustępuje pola religijnemu przesłaniu. Ben Hur jest bowiem w znacznej mierze filmem o miłości, która

Bez przebaczenia
(Unforgiven) - 1992;
- reżyseria: Clint Eastwood;
- scenariusz: David Webb Peoples;
- wybrana obsada: Clint Eastwood, Gene Hackman, Morgan Freeman, Richard Harris, Jaimz Woolvett, Anna Levine, Frances Fisher;
- gatunek: western.

Rozmowy o kinie zawsze są inspirujące. Wychodzi na to, że jestem fanem westernów. Nie tych wszystkich kalek, które zalewały telewizję w niedzielne południa, ale porządnymi fabułami w realiach dzikiego zachodu nie pogardzę.

William (Clint) był kiedyś lubiącym wypić rewolwerowcem, ale założył rodzinę i postanowił się ustatkować. Przestał pić i zaczął uprawiać ziemię. Żona zmarła, a farmerstwo nie dostarcza wystarczających dochodów by utrzymać dzieci. Dlatego też przyjmuje zlecenie zabójstwa dwóch bandziorów, którzy pokiereszowali nożem prostytutkę. Razem z przyjacielem i z nowo poznanym chłopakiem wyrusza do miasteczka zlecenia.
Bez przebaczenia jest jednym z najbardziej znanych westernów. Według niektórych jest najlepszym przedstawicielem gatunku. Może jest w tym ziarno prawdy. Przede wszystkim zachwyca obsada. Clinta i

Bezdroża,
(Sideways) - 2004;
- reżyseria: Alexander Payne;
- scenariusz: Alexander Payne, Jim Taylor;
- wybrana obsada: Paul Giamatti, Thomas Haden Church, Virginia Madsen, Sandra Oh;
- kategoria: dramat, komedia, romans, Oscar.

Zdobywca Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany.

Dwóch przyjaciół udaje się w podróż po amerykańskich winnicach. Jeden po rozwodzie, a drugi tuż przed ślubem. To pierwsza z różnic, która ich dzieli. Są całkiem różni, ale nie zmienia to faktu, że lubią swoje towarzystwo i wspólny wyjazd jest doskonałym pretekstem do poznania się bardziej.. że o winie nie wspomnę. Codzienne degustacje, tripy i i poznane dziewczyny sprawiają, że obaj panowie wchodzą w relacje, których nie planowali. Przyszły mąż wdaje się w romans, a rozwodnik boi się kolejnego związku.. a nie powinno być odwrotnie? W życiu rzadko wszystko układa się po myśli - według ustalonego, prawidłowego scenariusza.
Bezdroża to kino drogi, które może urzekać klimatem. Winnice i dialogi mogą przypominać południowoeuropejskie klimaty, ale lekkość została stłamszona amerykańską

Big Short
(The Big Short) - 2015;
- reżyseria: Adam McKay;
- scenariusz: Adam McKay, Charles Randolph;
- wybrana obsada: Christian Bale, Steve Carell, Ryan Gosling, Brad Pitt, Jeremy Strong, Selena Gomez;
- gatunek: dramat, na faktach.

Powstało już całkiem sporo dobrych filmów o kryzysie z 2008 roku. Za każdym razem jak oglądam takie pozycje rośnie we mnie niechęć do cynicznego świata finansjery. Z jednej strony wielkie, wystawne życie, a z drugiej - manipulowanie cyferkami. Życie w błogiej nieświadomości, że te cyferki mają przełożenie na życie wielu ludzi. Te cyferki to praca, domy, edukacja, emerytury - to wszystko co nas otacza. Przeciętny zjadacz chleba chciałby mieć nadzieję, że ten system jest uczciwy i w pewien sposób kontrolowany. Kolejne kryzysy pokazują jednak coś całkiem innego - system jest po to by przynosił zyski, a narzędzia do ich osiągania nie podlegają żadnej kontroli, ani ocenie. Czy cyniczni oszuści mają wyrzuty sumienia? Skąd, przecież oni się tylko pomylili w obliczeniach.. a za błędy i tak zapłacą Ci, którzy nie mają nic do powiedzenia. Big Short mocno uderza w

Birdman
(reżyseria Alejandro González Iñárritu, 2014)

W końcu na tapetę trafił film, który ma multum Oscarowych nominacji i dobre opinie wśród moich znajomych.. moja ocena nie będzie aż tak wysoka.
Tytuł opowiada o aktorze (świetny Michael Keaton), który kiedyś zasłynął z roli superbohatera, a obecnie próbuje się odnaleźć na deskach teatralnych.. ale ta historia jest tylko pretekstem do pokazania sporu kulturalnego pomiędzy zwolennikami tradycyjnej sztuki scenicznej a orędownikami nowego kina rozrywkowego. Kina, które ma szokować, zachwycać wizualnie i wyzbyć wszelakiego myślenia i wrażliwości. To maszynki do robienia pieniędzy. Ten świat powoli przenika do świata teatru. Od sposobu gry, poprzez recenzje krytyków, aż po oczekiwania widza, który pragnie być cały czas szokowany.
Fabularnie Birdman mnie nie zachwycił - za mało szokowania (oczywiście żartuję). Czegoś mi w nim brakło, pewnej drapieżności w dialogach dopracowania relacji między bohaterami. Za to aktorsko Birdman to najwyższa półka. Już pomijam Keatona, ale w drugim planie też jest bardzo interesująco. Edward Norton i Emma Stone zagrali na najwyższym poziomie. Cała trójka

Bliskie spotkania trzeciego stopnia
(Close Encounters of the Third Kind) - 1977;
- reżyseria: Steven Spielberg;
- scenariusz: Hal Barwood, Jerry Belson, Matthew Robbins, John Hill, Steven Spielberg;
- wybrana obsada: Richard Dreyfuss, François Truffaut, Teri Garr;
- gatunek: science-fiction, dramat, przygodowy.

Ostatnio lubię sobie odświeżać filmy, które widziałem lata temu. Zawsze powtarzam, że owszem je widziałem, ale tak naprawdę w głowie mam tylko mgliste pojęcie o fabule. Niektóre klasyki kina zasługują by je bardziej pamiętać.
Bliskie spotkania to jedna z wielu opowieści o wizycie obcej cywilizacji na ziemi. Skoro my możemy latać w kosmos to wysoce prawdopodobne jest, że kiedyś wysłannicy innych cywilizacji mogą odwiedzić naszą planetę. Jeśli to się stanie to może się okazać, że znalezienie wspólnego języka będzie bardzo trudne. Właśnie na tym elemencie Spielberg skupił swoją uwagę. Sposób komunikacji pomiędzy ludźmi a przybyszami przedstawiony w filmie jest bardzo charakterystycznym elementem filmu. Podejrzewam, że te dźwięki są znane nawet dla tych, co filmu nigdy na oczy nie

Blue Jasmine
(reżyseria Woody Allen, 2013)

Dochodzę do wniosku, że poza małymi wyjątkami, to nie przepadam za twórczością Allena. Większość jego filmów mnie nudzi i z trudem daję radę dotrwać do końca.. widać zbyt głupi jestem na taką sztukę.. im bardziej chwalony Allen - tym mniej mi się podoba.. Nie inaczej było tym razem. Boska Cate Blanchett (Oscar za ten film) gra kobietę, która jest przyzwyczajona do luksusu, ale musi rozpocząć nowe życie. O wiele skromniejsze. Zamieszkuje u siostry (Sally Hawkins) i tam próbuje stanąć na nogi.. najlepiej u boku zamożnego mężczyzny... to kobiece wyrachowanie..
Blue Jasmine to opowieść o związkach, o ludziach.. o akceptacji tego co jest.. o tym, że czasem lepiej nie widzieć rzeczywistości takiej jaka jest naprawdę.. świadomie żyć złudzeniami..
Nie ukrywam, że film mnie nie porwał.. dostrzegam intencje reżysera, ale forma okazała się być zbyt męcząca.

Boyhood
(reżyseria Richard Linklater, 2014)

Jak wspominam swoje dzieciństwo, dorastanie przed oczami mam cały czas te same obrazy, te same kadry, wspomnienia. Mam wrażenie, że pierwsze osiemnaście lat mojego życia to te kilka chwil, o których cały czas pamiętam. Czasem sporadycznie pojawiają się inne momenty, ale szybko znikają.. zostają cały czas te same.. dlaczego akurat te? Przecież nawet nie układają się w logiczny ciąg.. Czyżby ich ładunek emocjonalny był tak duży? Ich wpływ na moje życie jest aż tak znaczący?
Boyhood to właśnie ciąg, a raczej sekwencja takich ujęć, które składają się na wspomnienia, życie jednej osoby (Ellar Coltrane). Od piątego roku życia, aż do osiemnastego.. Boyhood to film niesamowity ponieważ nie zatrudniano kilku aktorów by odgrywały poszczególne scenki. Film był kręcony dwanaście lat. Bohaterowie, ale też sceneria, czasy, aktorzy ewoluowali razem z filmem. Wszystko ulegało zmianom. Niesamowita praca i pomysł..
W fabule pozornie nic się nie dzieje.. ujęcia ukazują życie przeciętnej amerykańskiej rodziny. Bez gwałtownych zwrotów akcji, bez zbędnych fajerwerków.. takie zwyczajne, ale też dobre życie. Pojawiają się

Bullitt - 1968;
- reżyseria: Peter Yates;
- scenariusz: Alan Trustman, Harry Kleiner;
- wybrana obsada: Steve McQueen, Robert Vaughn, Jacqueline Bisset, Simon Oakland, Robert Duvall;
- kryminał, sensacyjny.

Ten tytuł to polecali mi absolutnie wszyscy. Ponoć pozycja obowiązkowa dla każdego kinomaniaka. Polecali, ale nie mogłem się przekonać, było kilka podejść, ale bez zapału. W końcu się udało. Nie będę pisał o fabule bo mnie zwyczajnie nie porwała - ot zwykły pościg za niebezpiecznymi przestępcami. Główny bohater (sorry Steve) też nie zachwyca. Na szczęście to nie fabuła, ani MaQueen sprawiają, że film ma cały czas grono wiernych fanów. Bullitt to przede wszystkim świetnie nakręcone sceny pościgów samochodowych. Oryginalne ujęcia i dynamiczny montaż (Oscar) sprawiają, że film w tej materii, mimo upływu pięćdziesięciu lat, nadal zachwyca.
Wrażenie też robią filmowe auta - te amerykańskie wozy mają coś w sobie...

Bulwar zachodzącego słońca,
(Sunset Boulevard) - 1950;
- reżyseria: Billy Wilder;
- scenariusz: Charles Brackett, Billy Wilder;
- wybrana obsada: William Holden, Gloria Swanson, Erich von Stroheim, Nancy Olson, Fred Clark;
-gatunek: noir, dramat,

Hollywood, rezydencja, zbliżenie na basen, a w nim pływający trup z ranami postrzałowymi. Szybko dowiadujemy się, że tak właśnie poznaliśmy narratora, a zarazem głównego bohatera opowieści. Następnie mamy retrospekcję wydarzeń, które doprowadziły do tak tragicznego końca.
Narratorem jest scenarzysta Joe, który pomimo iż pisze dwa scenariusze tygodniowo, ledwo wiąże koniec z końcem. Jego twórczość niespecjalnie podoba się włodarzom wielkich studiów filmowych. Uciekając przed wierzycielami trafia do mocno zaniedbanej rezydencji w której mieszka Norma Desmond - wielka gwiazda kina niemego. Kobieta żyje w osamotnieniu i cały czas wierzy, że świat jej nigdy nie zapomniał. Postanawia wrócić na wielki ekran i w tym ma jej pomóc Joe. Wspólnie napiszą scenariusz, który na nowo skieruje blask reflektorów na

Cały ten zgiełk,
(All That Jazz) - 1979;
- reżyseria: Bob Fosse,
- scenariusz: Bob Fosse, Robert Alan Aurthur;
- wybrana obsada: Roy Scheider, Jessica Lange, Leland Palmer, Ann Reinking, Ben Vereen, Erzsebet Foldi, John Lithgow;
- kategoria: film, musical, dramat, Oscar (4), Cannes;

Joe Gideon jest znakomitym choreografem, reżyserem, twórcą teatralnym. Mężczyzna w pełni korzysta z życia a żyje tak jakby był niezniszczalny. Praca ponad miarę, używki, uzależnienie od seksu. Dla Joe każdy dzień musi być przeżyty na 200 procent. Tego też wymaga od swoich współpracowników i tancerzy. Każda scena, ruch, układ muszą być perfekcyjnie dopracowane. Tancerze wiedzą, że praca u niego jest ciężka, ale są gotowi na poświęcenie bo wiedzą, że to najlepszy z najlepszych. Ten niezniszczalny Joe odkrywa, że jednak żyje zbyt intensywnie, że organizm w końcu zaczyna wystawiać rachunek za brak odpoczynku, że pora się powoli żegnać z tym światem. A może całkiem szybko?

Chicago - 2002;
- reżyseria: Rob Marshall;
- scenariusz: Bill Condon;
- wybrana obsada: Catherine Zeta-Jones, Renée Zellweger, Queen Latifah, Richard Gere, John C. Reilly, Christine Baranski, Lucy Liu, Taye Diggs, Dominic West;
- kategoria: film, musical, Oscar (6), Złote Globy (3).


Przenieśmy się do Ameryki. Końcówka lat dwudziestych dwudziestego wieku. W mieście marzeń jest więzienie, w którym na swój proces czekają kobiety oskarżone o morderstwo. Wśród nich Roxie Hart - skromna dziewczyna marząca o wielkiej karierze. Jej kochanek obiecał wielką karierę, ale okazał się oszustem. Musiała go spotkać kara.. i teraz piszę jakbym był Billy'm Flynn'em - znakomitym adwokatem, który będzie bronił Roxie. Czy ją na niego stać? Nie, ale jej sprawa przyciąga media, a Flynn również kocha sławę.

Co w duszy gra,
(Soul) - 2020;
- reżyseria: Pete Docter;
- scenariusz: Pete Docter, Mike Jones;
- kategoria: Oscar, animacja, Pixar, Disney, komedia, przygodowy, film, wydmuszka.

Joe marzy o muzycznej karierze, jednak zamiast gry z najlepszymi w klubach jazzowych Joe musi pracować w gimnazjum z dzieciakami. Pomimo niesprzyjających okoliczności jazz jest jego całym życiem. Gdy w końcu marzenie może się spełnić Joe ginie na ulicy. Trafia do miejsca przejściowego gdzie dusze wędrują w różnych kierunkach, niektóre idą do 'nieba' a inne dopiero mają się narodzić na ziemi. Joe za wszelką cenę próbuje powrócić do swojego życia. Pretekstem jest opieka nad duszą, która jeszcze nie ma 'iskry' - pierwiastka nadającego sens życiu.