Uncharted - 2022;
- reżyseria: Ruben Fleischer;
- scenariusz: Art Marcum, Rafe Judkins;
- wybrana obsada: Tom Holland, Mark Wahlberg, Antonio Banderas, Sophia Ali, Tati Gabrielle, Steven Waddington;
- kategoria: film, ekranizacja, przygodowy, kasowy.

Nathan Drake, młody, działający w na małą skalę aczkolwiek bardzo utalentowany złodziej dostaje propozycję udziału w przygodzie, która może odmienić jego życie. Poszukiwanie zaginionengo skarbu piratów rozpala każdą wyobraźnię, a jeśli jeszcze można przy okazji dowiedzieć się co się stało z starszym bratem. Nathan nie zastanawia się długo i wyrusza w wyprawę. Szybko się przekonuje, że w złodziejskiej branży nikt nie mówi pełnej prawdy i nawet tak zwani przyjaciele kombinują na boku jakby tu oszukać. W sumie jedno jest pewne. Czarny charakter (Antonio Banderas) nie udaje owieczki i twardo próbuje zdobyć przewagę. Kluczem do fabuły jest poszukiwanie skarbu, ale też nie ukrywajmy, że jest to tylko średnio napisany pretekst. Na ekranie sporo się dzieje i co rusz zmieniają się lokalizacje. Mnóstwo bijatyk, niezłych efektów specjalnych i to na tym ma się skupiać uwaga widza. Rozkminianie nad sensem fabuły nie powinno tu mieć miejsca. Widz dostaje porwany w tą absurdalną historię i scena walki na statkach podwieszonych do helikopterów tylko utwierdza nas w przekonaniu, że scenarzyści postanowili zaszaleć. Zresztą czego się spodziewać po remaku gry komputerowej?

Eskorta,
(Mile 22), 2018;
- reżyseria: Peter Berg;
- scenariusz: Lea Carpenter;
- wybrana obsada: Mark Wahlberg, Lauren Cohan, Iko Uwais, John Malkovich;
- kategoria: akcja.

Wahlberg jako dowódca elitarnej wojskowej jednostki widmo ma za zadanie eskortowanie informatora z siedziby ambasady USA na lotnisko. To tylko 22 mile, ale pod naporem przeciwnika niesamowicie się dłużą. Podobnie zresztą jak seans. Wiadomo, że fabuła jest tylko wytrychem, który ma tylko uwolnić rozwałkę na ekranie. Zatem nie będę się jej czepiał - jest taka konwencja i nic na to nie poradzę. Za to mogę mieć zastrzeżenia do samej akcji. Mamy kilka walk wręcz, mnóstwo strzelanin, kilka wybuchów i samochodowych kraks. Niby wszystkie potrzebne elementy są, ale całość nie wywołuje napięcia i ekscytacji. Nawet bryzgająca krew i śmierć głównych bohaterów nie wywołuje uczuć.. ot zwykła rozpierducha.. nie takie się już widziało - oczywiście na ekranie.

Wszystkie pieniądze świata,
(All the Money in the World) - 2017;
- reżyseria: Ridley Scott;
- scenariusz: David Scarpa;
- wybrana obsada: Michelle Williams, Christopher Plummer, Mark Wahlberg, Romain Duris, Timothy Hutton, Charlie Plummer, Andrew Buchan;
- gatunek: thriller.

We Włoszech zostaje porwany szesnastoletni chłopak. Jest wnukiem miliardera. Porywacze jednak nie mają świadomości, że chłopak wychowywał się z matką z daleka od bogactw. Oczekują wielomilionowego okupu, ale zamożny dziadek nie jest skłonny by go zapłacić. Uparcie negocjuje traktując porwanie jako typowy biznes, a w interesach Gatty lubi być górą. Zrozpaczona matka próbuje przekonać Gatty'ego do zmiany stanowiska.
O tym filmie było głośno jeszcze podczas kręcenia. Pierwotnie Gatty'ego grał Kevin Spacey, ale po wybuchu afery wokół aktora Scott zdecydował o podmianie aktora i zarządził dokrętki z Plummer'em. Decyzja okazała się słuszna bo Plummer wypadł nad wyraz przekonująco. Zakontraktowane dokrętki o mało nie spowodowały kolejnego skandalu, a to za sprawą różnicy w wynagrodzeniach pomiędzy Williams a Wahlberg'iem. Skandal goni skandal.

Transformers: Ostatni Rycerz,
(Transformers: The Last Knight) - 2017;
- reżyser: Michael Bay;
- scenariusz: Art Marcum, Matt Holloway, Ken Nolan;
- wybrana obsada: Mark Wahlberg, Anthony Hopkins, Josh Duhamel, Laura Haddock, Stanley Tucci;
- gatunek: science fiction, akcja.

Ostatni Rycerz to chyba moje ostatnie podejście do Transformersów.
Kolejna wielka bitwa pomiędzy robotami tym razem sięgnęła granic absurdu. Pierwsze przegięcie to sięgnięcie do legend arturiańskich i wrzucenie w nie wątku przybyszy z kosmosu. To jeszcze dałoby się pogodzić, ale takie zabiegi wymagają wielkiej staranności w budowaniu świata - tu tego nie mamy. Z piątego wieku akcja szybko skacze do czasów współczesnych wprowadzając wiele niepotrzebnych postaci. Transformersy walczą między sobą, z międzynarodowym wojskiem, agencjaimi rządowymi, mitycznymi strażnikami miecza, a także z swoimi stwórcami. Do tego dochodzi motyw zdrady i zmiany frontów. Fabularnie to się nijak kupy nie trzyma, ale jest okazją do niezliczonych potyczek. W tle gdzieś tam biega Wahlberg, który okazuje się być jakimś wybrańcem. Po kiego ten motyw? Scenarzyści nie dopowiedzieli. Tak samo nie rozumiem wepchniętego na siłę motywu niby romantycznego. Nawet nie próbowano tego jakoś ładnie pozszywać.

Złoto pustyni,
(Three Kings) - 1999;
- reżyseria: David O. Russell;
- scenariusz: David O. Russell;
- wybrana obsada: George Clooney, Mark Wahlberg, Ice Cube, Nora Dunn, Jamie Kennedy, Cliff Curtis;
- gatunek: komedia, wojenny, dramat.

Nie jest to zbyt znany film.
Rok 1991, Irak, podpisano zawieszenie broni, a amerykańscy żołnierze szykują się do powrotu do domu. Misja zakończona sukcesem. Część z nisz przy wylotem do ojczyzny próbuje odszukać część kuwejckiego złota, które zostało zagrabione przez wojska Husajna. To ma być krótki wypad po skarby, ale sprawy dosyć szybko się komplikują. Zawieszenie broni niby trwa, ale dotyczy ono tylko relacji Amerykanie - wojsko Husajna. Pod pozornym pokojem trwają przygotowania do kolejnej odsłony wojny - najeźdźcy (USA) wyjadą i rozpoczną się krwawe porachunki wewnątrz Iraku.
Złoto pustyni wywołuje mieszane uczucia. Jest to film, który miesza wiele gatunków i mnie to trochę drażniło, ale z drugiej strony porusza ważne sprawy. Wojna nigdy nie kończy się na działaniach armii. Te kilka bomb, kilka tygodni działań wojennych sprawia, że kraj totalnie niszczeje i tworzą się podziały i rany, które przez wiele lat nie będą chciały się zabliźnić.
Jest w tym filmie wiele elementów komediowych, ale nie do końca jestem pewien czy mają wywołać uśmiech, czy bardziej refleksję? Są mocno kontrastowane z elementami dramatycznymi co komplikuje odbiór filmu.

Żywioł. Deepwater Horizon,
(Deepwater Horizon) - 2016;
- reżyseria: Peter Berg;
- scenariusz: Matthew Michael Carnahan, Matthew Sand;
- wybrana obsada: Mark Wahlberg, John Malkovich, Kurt Russell, Gina Rodriguez, Kate Hudson, Dylan O'Brien, Ethan Suplee;
- gatunek: na faktach, katastroficzny.
W 2010 roku doszło do wybuchu i pożaru na platformie wiertniczej znajdującej w zatoce meksykańskiej. Zginęło 11 osób, a wody zatoki zostały skażone olbrzymią ilością ropy naftowej. BP, które było odpowiedzialne za platformę, przeznaczyło miliardy na usuwania skutków wybuchu.
Obraz Peter'a Berg'a opowiada o przebiegu i pośrednio o przyczynach tej katastrofy.

Infiltracja,
(The Departed) - 2006;
- reżyseria: Martin Scorsese;
- scenariusz: William Monahan, Felix Chong, Alan Mak;
- wybrana obsada: Jack Nicholson, Leonardo DiCaprio, Matt Damon, Mark Wahlberg, Martin Sheen, Vera Farmiga;
- gatunek: kryminał.

Już tak jest, że trwa bezustanna wojna pomiędzy światem przestępczym a służbami porządkowymi. Walka ma różne oblicza i intensywność, ale jedno jest pewne - nigdy się nie skończy. Dlatego też jest wdzięcznym tematem dla filmowych inspiracji.
Strony konfliktu wiedzą, że to się nigdy nie skończy, że nie da się tego przeczekać, a taka wiedza sprawia, że trzeba próbować przewidzieć działania drugiej strony. Najlepszą metodą pozyskiwania wiedzy jest posiadanie człowieka w szeregach wroga . Nie jest to proste zadanie, ale planowane z wyprzedzeniem i z należytą starannością może przynieść nieoczekiwane efekty. Na tej wojnie mamy dwóch chłopaków, którzy kończą policyjną akademię. Ambitny chłopak, z wzorowymi ocenami ma przed sobą cały świat i świetlaną przyszłość. Musi tylko robić swoje. Praktycznie nikt nie wie, że jako dziecko został ukształtowany przez groźnego gangstera. Człowieka, który zachęcał go do wstąpienia z szeregi policji.

Ted 2 - 2015;
- reżyseria: Seth MacFarlane;
- scenariusz: Alec Sulkin, Wellesley Wild, Seth MacFarlane;
- wybrana obsada: Mark Wahlberg, Amanda Seyfried, Jessica Barth, Morgan Freeman, Liam Neeson;
- komedia.

Szczerze przyznaję, że nie rozumiem zachwytu niektórych moich znajomych tym filmem. Gdybyśmy mieli po piętnaście lat to może ten poziom kloacznego humoru byłby odpowiednie.. ale nie teraz. Zdecydowanie nie. Gagi, dialogi w Tedzie 2 mają jeszcze niższy poziom niż w pierwszej części, są żenujące i niesmaczne. Szkoda, że znaczna część współczesnych amerykańskich komedii ma właśnie taki poziom dowcipu.
W Tedzie 2 może się podobać za to cała mała odwołań do popkultury, to zdecydowanie najmocniejsza strona filmu. Małego plusa też dodaję za wprowadzony wątek fabularny - czy miś jest osobą czy rzeczą? Wokół tego można było zrobić naprawdę fajną, inteligentną komedię, ale scenarzyści uznali, że dowcipy o piciu i paleniu są ważniejsze..
Coś o aktorstwie? No bez jaj.

Sztanga i cash
(Pain & Gain, reżyseria Michael Bay, 2013)

Na wstępie zaznaczę, że jest to jeden z najsłabszych filmów jakie ostatnie widziałem.
Lata dziewięćdziesiąte. Trzech napakowanych kretynów (Wahlberg, Dwayne Johnson Anthony Mackie) chcą coś zmienić w swoim życiu.. nasłuchali się programów motywujących w stylu jesteś zwycięzcą i rozpoczynają "karierę" przestępczą. Zaczynają skromnie - od porwania i usiłowania zabójstwa.. Film jest zwyczajnie głupi. Słabe dialogi, średni humor oraz słabe aktorstwo to tylko niektóre z wad tej produkcji. Całość kupy się nie trzyma. Szkoda tylko, że Ed Harris zgodził się grać w tej szmirze.
Mam nadzieję, że Bay pozostanie przy kinie akcji i komedie tego typu sobie odpuści.
Co też się porobiło z tym Wahlbergiem?

Transformers: Wiek zagłady

(Transformers: Age of Extinction, reżyseria Michael Bay, 2014)
Lubię filmy science fiction, w których największym atutem są znakomite efekty specjalne. Lubię kosmiczne starcia i zniszczenia.. takie małe zboczenie. Dlatego też zawsze z przychylnym nastawieniem podchodzę do nowych produkcji tego typu. Nie inaczej było z czwartą częścią Transformersów. Z przykrością muszę stwierdzić, że ten film to kompletne nieporozumienie.. już się nie czepiam dziurawej i bezsensownej fabuły, bo nie o nią w takich filmach chodzi, ale film w ogóle nie ma klimatu.. owszem jest wiele widowiskowych efektów specjalnych, ale bardziej męczą niż wciągają. Poza tym w filmie jest zbyt dużo niedociągnięć, a dialogi? W podstawówce dzieciaki w wypracowaniach piszą lepsze. Dziwię się Bay'owi, że tego nie dopilnował. Trudno mówić też o aktorstwie w tym filmie.. jest zwyczajnie słabo i drewnianie. Dla zasady tylko wspomnę, że wystąpili: Mark Wahlberg, Stanley Tucci, Nicola Peltz, Jack Reynor oraz Titus Welliver.

Strzelec
(Shooter, reżyseria Antoine Fugua, 2007)

Bob (Mark Wahlberg) jest snajperem, który postanowił zrzucić mundur i zamieszkać gdzieś w górach na odludziu. Częsty motyw w filmach - byli wojskowi uciekają od społeczeństwa, odcinają się, ale jak są potrzebni to wszyscy wiedzą gdzie oni mieszkają... ale do rzeczy. Boba odwiedzają ludzie związani z ochroną prezydenta. Mają informacje, że będzie próba zabójstwa i że najprawdopodobniej będzie to dokonane przez snajpera. Proszą Boba o pomoc przy wyborze miejsc, z których może być wykonany strzał. Tyle na początek. Fugua oferuje nam znakomite kino sensacyjne, w którym dużo się dzieje, a sceny akcji są zrealizowane na bardzo wysokim poziomie. Jest też w tym filmie sporo polityki.. tej brudnej, wyrachowanej.. z teoriami spiskowymi.
Film nie zawiódł moich oczekiwań. Osiem.

Ocalony
(Lone Survivor, reżyseria Peter Berg, 2013)
Lubicie filmy wojenne? Ten przesadzony patos i setki wystrzelonych pocisków? Nie oglądam takich filmów zbyt często, ale przyznaję, że lubię. Przymykam oko na amerykańską flagę i oglądam licząc, że będzie to kino bardzo dobrze zrealizowane. Przeważnie jestem rozczarowany, ale nie tym razem. Ocalony to obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów gatunku. Mały oddział ma niebezpieczne zadanie gdzieś w Afganistanie. Plan akcji się sypie przez przypadkowych cywili. Można by ich poświęcić w imię wyższych celów.. ale to przecież nie jest zgodne z kodeksem wojskowym. Większość filmu to nierówna walka pomiędzy czterema znakomicie wyszkolonymi amerykańskimi żołnierzami i niezliczonymi afgańskimi talibami. Ktoś policzył ilu ich tam było? Walka ma na celu tylko przetrwanie - aż do momentu przybycia wsparcia, które zawsze w końcu przychodzi..
Patos, patos i typowa wojskowa historia. Co wyróżnia ten film? Znakomite ujęcia, dźwięk, a przede wszystkim niezła gra aktorska. Czego chcieć więcej od takiej produkcji?

Agenci
(2 Guns, reżyseria Baltasar Kormakur, 2013)
No i pora na najnowszy film z Denzelem i ostatnią notkę dziś.. czyli czas na Agentów.
Nie rozumiem tych wszystkich hejterów, którzy narzekają na ten film. Że niby fabuła do bani, że naciągane, że sceny dziwne, że w ogóle do kitu. I idźcie w diabły ;) Czy Szklana pułapka miała spójną fabułę? Czy ktoś się jej o to czepia? Nie, bo wiemy jaka była wtedy konwencja, że w filmach sensacyjnych z elementami komedii nie liczy się koronkowa fabuła i rozbudowane charaktery bohaterów. Filmy te miały oferować czystą rozrywkę i świetnie to robiły. Nie inaczej jest z Agentami, którzy ewidentnie nawiązują do filmów tamtych lat. Jeśli tak na to spojrzymy to wychodzi na to, że mamy naprawdę przyzwoite kino, które jest dokładnie tym, czym ma być.

Władza
(Broken City, reżyseria Allen Hughes, 2013)

Jedno z większych rozczarowań tego roku. Wahlberg, Crowe, Zeta-Jones w filmie o kulisach polityki, w której wszystkie chwyty są dozwolone, to miała być mocna dziesiątka. Znani aktorzy i dobry pomysł na akcję - takich atutów nie powinno się marnować.
Film nie wciąga. Narracja jest prowadzona w nijaki sposób.. brak jakichkolwiek emocji. Nie wiem czy to wina reżysera czy scenariusza, ale tym razem film się nie udał. Nic nie wciąga, nie porywa, nie szokuje. Film można obejrzeć... i zapomnieć.
Wielka szkoda potencjału.

Tym razem będzie o  The Fighter (2010, reż David O. Russell), którego niedawno obejrzałem. Jak mogłem aż tyle zwlekać z tym filmem? Zwłaszcza, że byłem wielkim fanem Lights Out.
W końcu nadrobiłem zaległość. Fighter to jeden z najlepszych filmów, jakie udało mi się w tym roku obejrzeć. Scenariusz, którego podstawy napisało życie, jest świetny, a wykonanie aktorskie zachwyca.
Mark Wahlberg i  Christian Bale zagrali zwyczajnie genialnie, Zwłaszcza Christian, którego na początku nie rozpoznałem. Za tę rolę zresztą dostał Oskara.
Drugiego Oskara zgarnęła Melissa Leo, która zagrała rolę matki bokserów.
Świetnie pokazany jest też klimat małego miasteczka, które może sie pochwalić tylko faktem, iż urodził się u nich znany bokser (Dicky Eklund), aby legenda pozostała bez rys, mieszkańcy przymykają oczy na narkotykowy problem bohatera.
Ludzie potrafią wielu rzeczy nie widzieć. Q
Film jest drogą boksera od szczytu na dno. (Eklund).
Jest też drogą boksera (Ward, młodszy brat Eklanda), który był nikim, a wspina się na szczyt bokserskiego świata.
Takie historie to tylko życie potrafi napisać.
Oceniam maksymalnie - dziesięć.

Powinienem utworzyć nową kategorię filmów. Byłyby to filmy, których nie polecam. Policja zastępcza miała by tam stabilną pozycję. Takiego syfiastego filmu dawno nie widziałem. Fatalna gra, nudna fabuła, a do tego żarty, które nikogo nie śmieszą. Na plus jedynie zaliczyć mogę kilka ładnych efektów. I to podnosi ocenę. Akcja Samuela L. Jacksona też nie zachwyciła. O reszcie może pomilczmy.. szkoda kasy i czasu. Zacytuje Ciastka ze Shreka "Nienawidzę takiej szmiry! Nudne to i głupie."

Ocena : marne trzy

Trick uzmysłowił mi, że zrobienie dobrego filmu akcji nie jest wcale takie łatwe. Nie wystarczy dobry budżet i skompletowanie niezłej obsady. Nawet scenariusz nie jest gwarantem sukcesu. Takim sukcesem niewątpliwie była Włoska Robota (reż. F. Gary Gray 2003). Jest to jeden z moich ulubionych filmów z Jasonem Stathamem. Jest to historia o grupie złodziei, którzy zostali wykiwani przez swojego wspólnika. Zdrada musi być pomszczona, a zemsta zaplanowana. To jest cała fabuła, ale za to jak pięknie zrealizowana. :) Film jest poprowadzony perfekcyjnie. Świetna gra aktorska - oprócz Stathama zobaczymy także Marka Wahlberga,Donalda Sutherlanda, czy też Edwarda Nortona. Dobre i zabawne dialogi, a do tego wszystkiego mnóstwo doskonałych efektów specjalnych.

Panie i Panowie : tak powino wyglądać kino akcji z intrygą.

Ocena : zasłużona dziewiątka. Kino obowiązkowe

Nostalgia Anioła
(Lovely bones-2009, reż. P. Jackson) to bardzo dobra produkcja, która udowadnia, że P. Jackson jest zdolnym reżyserem, który sprawdza się nie tylko w produkcjach z wielkim rozmachem, ale także w filmach bardziej kameralnych. 

Nostalgia Anioła opowiada o dziewczynce, która ginie z rąk swojego sąsiada i obserwuje świat z zaświatów. Pierwsze skojarzenia przywodzą na myśl Uwierz w ducha z P Swayze w roli głownej, ale to podobieństwo jest tutaj tylko pozorne. W nostalgii głównym przesłanie nie polega na zemście, na zadośćuczynieniu. Te wątki się pojawiają, ale nie dominują. Dominuje uczucie straty, że wszystko jest ulotne, i że nawet niewinne osoby może spotkać śmierć. Z tą śmiercią trzema umieć się oswoić - ukoić ją. Żyć dalej. Chwiejnie, nie zapominając, iść do przodu. Film buduje klimat nastrojową muzyką, która wielokrotnie nam przypomina, że nie zmienimy losu. Fortepian cały czas buduje klimat oczekiwania, że za chwilę zdarzy się coś złego. Podobnie było w Słoniu (2003 -Gus Van Sant).

Nostalgia Anioła nie epatuje przemocą, sceną morderstwa i gwałtu (tak naprawdę nawet nie wiemy , czy miał miejsce). To wielki plus filmu.

Jedna rzecz mi się nie podobała. Morderca nie zasiaga na ławie oskarżonych, nie odpowiada za swoje uczynki. Zwyczajnie ginie, trochę z przypadku. Może tak jest lepiej - zło nie zawsze jest ukarane. Nie zawsze jest poznane. Smutna to perspektywa.

Film polecam