Batman,
(The Batman) - 2022;
- reżyseria: Matt Reeves;
- scenariusz: Matt Reeves, Peter Craig;
- wybrana obsada: Robert Pattinson, Zoë Kravitz, Jeffrey Wright, Colin Farrell, Paul Dano, John Turturro, Andy Serkis, Peter Sarsgaard;
- kategoria: film, DC Comics, science fiction, dramat, akcja, Noir, kryminał.

Nie chodzę teraz za regularnie do kina. Z jednej strony nadal mamy pandemię, a z drugiej stałem się mniej tolerancyjny na warunki panujące podszas seansów. Coraz częściej wolę poczekać i obejrzeć film w domowym zaciszu. Dla Batman'a zrobiłem wyjątek.
W Gotham źle się dzieje (tak jakby kiedyś było dobrze). Ktoś morduje wpływowych ludzi miasta i coraz odważniej rzuca wyzwanie służbom miasta. Co łączy te wszystkie mordy? Wydaje się, że tylko Batman może znaleźć odpowiedź, ale co ciekawe nie jest on zbyt lubianą postacią. To przebieraniec, którego motywacje nie są zbyt klarowne. Poza tym Batman nie unika przemocy. W jego działaniach jest brutalizm, którego nie znamy z poprzednich ekranizacji, ale wątek ten dosyć często pojawiał się w komiksach. Nie zapominajmy, że Batman to przede wszystkich Bruce Wayne - człowiek mocno doświadczony przez życie, mający swoje demony i szukający zemsty za to, że musiał dorastać bez rodziców. I taki też jest tu Batman. Surowy, agresywny, porywczy i niezbyt rozgarnięty. To Alfred odwala za niego sporo roboty polegającej na analizie danych. A sam Batman, jemu bliżej do Joker'a w wykonaniu Phoenix'a. To człowiek mocno ukształtowany przez miasto, a jak wspomniałem, w tym mieście nigdy nie działo się za dobrze.

Kolor pieniędzy,
(The Color of Money) - 1986;
- reżyseria: Martin Scorsese;
- scenariusz: Richard Price;
- wybrana obsada: Paul Newman, Tom Cruise, Mary Elizabeth Mastrantonio, Helen Shaver, John Turturro, Bill Cobbs, Forest Whitaker;
- kategoria: dramat, sportowy, Oscar. 

Eddie kiedyś był bardzo dobrym bilardzistą, który musiał szybko zakończyć karierę z powodu ustawiania partii. Eddie kocha bilard, ale równie mocno lubi zarabianie pieniędzy na obstawianiu wyników. Obecnie Eddie zajmuje się sprzedażą podrabianego alkoholu, ale cały czas marzy o wielkim powrocie. Idealna okazja nadarza się gdy w klubie poznaje młodziutkiego Vincenta. Chłopak ma olbrzymi bilardowy talent i z odpowiednim opiekunem mógłby zarabiać olbrzymie pieniądze, a z czasem wygrać mistrzostwa. Vincent może i ma talent, ale gra tylko dla przyjemności i chce grać tylko z najlepszymi. Nie rozumie, że odpowiedni dobór przeciwników pozwoli mu się ograć, a i przy okazji trochę zarobić. Podobny motyw pojawia się w wielu sportowych produkcjach. Osobiście fabuła lekko przypominała mi Gambit Królowej.

Długa noc,
(The Night Of) - 2016;
- mini serial, HBO;
- twórcy: Richard Price, Steven Zaillian;
- reżyseria: Steven Zaillian;
- muzyka: Jeff Russo;
- wybrana obsada: John Turturro, Riz Ahmed, Michael Kenneth Williams, Peyman Moaadi, Poorna Jagannathan, Bill Camp;
- gatunek: dramat, kryminał.

Uważni czytelnicy tego bloga pewnie zauważyli, że ostatnio sporo oglądam kinowych nowości, ale także niezmiennie lubię wyszukiwać krótkie, niekoniecznie znane seriale. Produkcji telewizyjnych jest ostatnio coraz więcej i nic nie wskazuje na to by tendencja miała się zmienić. Jest mnóstwo słabych tytułów, które odrzucam na podstawie recenzji internetowych, ale zdarzają się też produkcje, których opisy mocno intrygują. Do takich zaliczam Długą noc.
Nowy Jork - noc. Młody chłopak pakistańskiego pochodzenia jeździ po ulicach miasta taksówką ojca. Jest zwykłym spokojnym studentem, który miał jechać na imprezę. Do taksówki wsiada atrakcyjna dziewczyna, która prosi o kurs nad rzekę. Z dala od ludzi. Młodzi przypadają sobie do gustu, znajomość kończy się imprezą i seksem w mieszkaniu dziewczyny. Nazir (chłopak) budzi się kilka godzin później i odkrywa, że dziewczyna, z którą się świetnie bawił kilka godzin wcześniej leży obok martwa. On sam niczego nie pamięta, ale wie, że wszystko wskazuje na jego winę więc w panice ucieka. Niezbyt daleko - szybko, przypadkowo trafia w ręce policji.
Na komisariacie spotyka adwokata (Turturro), który chce go reprezentować.

Kamienne pieści,
(Hands of Stone) - 2016;
- reżyseria: Jonathan Jakubowicz;
- scenariusz: Jonathan Jakubowicz;
- wybrana obsada: Edgar Ramirez, Robert De Niro, Usher Raymond, Ellen Barkin, Ana de Armas, John Turturro;
- gatunek: sportowy, biograficzny, dramat.

Jest to mój 44 czwarty seans w ramach abonamentu unlimited. W ramach abonamentu są organizowane czasem pokazy przedpremierowe tylko dla członków unlimited. Nie jest ich wiele, ale fajny to bonus.

Kamienne pięści - tytuł, o którym nic nie wiedziałem, ale treść mnie na tyle zaciekawiła, że postanowiłem wybrać się do kina.
Jest to opowieść o Roberto Duranie, jednym z najsłynniejszych panamskich bokserów. Powolna droga na szczyt, bolesny upadek i heroiczny powrót - tak w skrócie można opowiedzieć ten film.. tak naprawdę taki schemat sportowej (i nie tylko) kariery jest najbardziej pożądany przez filmowych widzów. Pożądany, ale też już trochę ograny. Jest jednak w tej historii coś, co mnie urzekło. Film opowiada o Duranie, ale mamy bardzo wyraźnie nakreślone tło społeczno-polityczne. Konflikt pomiędzy Panamą a USA przez dziesięciolecia kształtował światopogląd młodych Panamczyków. Nienawidzą Ameryki, a nagle ich bokser może pokonać amerykańskiego zawodnika i uzyskać mistrzostwo świata. Niesamowita sprawa - to pokazało, że warto być cierpliwym i walczyć o swoje. Za to film mocno u mnie punktuje.

Big Lebowski,
(The Big Lebowski) - 1998;
- reżyseria: Joel Coen;
- scenariusz: Joel Coen, Ethan Coen;
- wybrana obsada: Jeff Bridges, John Goodman, Philip Seymour Hoffman, Julianne Moore, Steve Buscemi, David Huddleston, John Turturro;
- gatunek: komedia kryminalna.

Koleś, nie lubi jak się do niego zwraca po imieniu czy też nazwisku, żyje z dnia na dzień. Lubi się napić, przyjarać, nie zmieniać ubrania i grać w kręgle. Jest szczęśliwy i dumny z tego, że nic nie musi. No więc do Kolesia włamują się ludzie, którzy mylą go z miejscowym bogaczem. Poza takim samym imieniem i nazwiskiem nie łączy ich absolutnie nic. Wskutek włamania (pobicie nie jest istotne) Koleś ma zniszczony dywan (nie wnikajmy jak) i chce odzyskać pieniądze lub nowy dywan od swojego imiennika. Rozpoczyna się seria wydarzeń nad którą nikt nie panuje. Głupota bohaterów miesza się z przypadkiem i odwrotnie. Fabularny miszmasz, ale przecież doskonale wiemy, że u braci Coen fabuła bywa tylko pretekstem w celu ukazania absurdów współczesnego, amerykańskiego społeczeństwa. Nie inaczej jest teraz. Mamy satyrę na ludzi sztuki, hipisów, gangsterów, wojennych weteranów, religię a nawet na amerykański styl życia. W krzywym zwierciadle dostrzegamy, że wszystko jest oparte na dziwnych, czasem niezrozumiałych zachowaniach ludzi i że każdy ma swój własny cel, który przysłania rzeczywistość.. tylko Kolesiowi na niczym nie zależy.

Quiz Show - 1994;
- reżyseria: Robert Redford;
- scenariusz: Paul Attanasio;
- wybrana obsada: John Turturro, Rob Morrow, Ralph Fiennes, David Paymer;
- gatunek: dramat, na faktach.

Telewizja kłamie.. jesteśmy do tego tak mocno przyzwyczajeni, że to stwierdzenie nas już wcale nie bulwersuje. Owszem oburzamy się na to co dzieje się obecnie w mediach publicznych, ale tak naprawdę wkurza nas tylko forma zmian - do kłamstw i manipulacji jesteśmy już mocno przyzwyczajeni. I nie chodzi o jakieś drugorzędne programy, ale także o serwisy informacyjne. Nie zawsze jednak tak było.
W latach pięćdziesiątych amerykańskim społeczeństwem wstrząsnął skandal, który dotyczył jednego z najpopularniejszych telewizyjnych teleturniejów. Zabawa była dosyć prosta, dwóch graczy rywalizowało ze sobą odpowiadając na pytania prowadzącego. Niby banał, ale badania oglądalności wykazały, że ludzie chętniej oglądają gdy jedna osoba wygrywa przez kilka tygodni z rzędu. Taka wiedza nie mogła zostać nie wykorzystana więc niektórzy zawodnicy dostawali pytania przed teleturniejem, który był nadawany na żywo. Obecnie takie zachowanie by nikogo mocno nie zbulwersowało (to tylko show), ale wtedy było przedmiotem śledztwa i przesłuchań przed kongresem USA.

Moja matka (Mia madre) - 2015;
- reżyseria: Nanni Moretti;
- scenariusz: Nanni Moretti, Francesco Piccolo,Valia Santella;
- wybrana obsada: John Turturro, Margherita Buy, Giulia Lazzarini;
- dramat.

Pozycja o przemijaniu, o nieuchronności śmierci bliskich osób.
Margherita jest reżyserką, która pracuje nad kolejnym filmem, pracę przerywa niespodziewana choroba matki. Lekarze nie mają wątpliwości - lepiej nie będzie i najlepiej przygotować się na odejście.
Film Moretti'ego mnie znudził do granic możliwości... nawet sceny z zabawnym Turturro nie były w stanie utrzymać mojego zaangażowania przed ekranem.. Lubię smutne filmy, pozycje które bazują na emocjach, ale w tym tytule nim mnie nie porwało. Jest zwyczajnie mdły i przegadany.. brakuje w nim, mimo poruszanego tematu, dramaturgii i akcji.

Sekretne okno
(Secret Window, reżyseria David Koepp, 2004)
Ekranizacja prozy Stephena Kinga z Johnnym Deppem w roli głównej.
Pisarz po rozpadzie małżeństwa zaszywa się w domu i leczy smutki dużą ilością alkoholu.. czyli intensywnie pracuje nad nową książką. Monotonię "pracy" przerywa mu wizyta nieznajomego (John Turturro), który oskarża go o plagiat..  
Dzieło Koeppa jest dobrze zrealizowanę i momentami klimatem przypominało mi Dziewiąte Wrota, ale trochę brakuje w nim napięcia.. intensywności, a przede wszystkim zaskoczenia...