Przygoda na rybach,
(Gone Fishin') - 1997;
- reżyseria: Christopher Cain;
- scenariusz: Jill Mazursky, J.J. Abrams;
- wybrana obsada: Danny Glover, Joe Pesci, Rosanna Arquette, Edythe Davis, Nick Brimble;
- kategoria: komedia, film.

Dwójka niezbyt ogarniętych przyjaciół wygrywa w konkursie wyjazd na zlot fanów wędkowania. Przyjaźnią i łowią od małego, ale nie zmienia to faktu, że nadal mają w tej dziedzinie spore pole do nauki. Pasjonaci, ale zarazem amatorzy. Wyjazd marzeń zostaje popsuty przez złodzieja, który bezczelnie kradnie im auto. Pojazd udaje się odzyskać, ale złodziej zostawił w nim coś bardzo cennego. Teraz ta nieporadna i siejąca zamęt wokół dwójka musi zmierzyć się z groźnym bandytą... no i nie zapominajmy - nadal marzą o wędkowaniu i byle oprych im planów nie pokrzyżuje.

Zabójcza broń IV,
(Lethal Weapon 4) - 1998;
- reżyseria: Richard Donner;
- scenariusz: Channing Gibson;
- wybrana obsada: Mel Gibson, Danny Glover, Rene Russo, Joe Pesci, Chris Rock, Jet Li;
- kategoria: komedia kryminalna, film.

Kilka tygodni temu pisałem o trzeciej odsłonie a już sięgnąłem po ostatnią część. Chyba mam deficyt komedii kryminalnych.
Martin i Roger po kolejnej rozróbie, która naraziła miasto na straty zostają... awansowani. Może za biurkiem, wykonując papierkową robotę nie będą aż tak kosztowni? Może nie zdemolują miasta? Zaczyna się niewinnie - wybierają się ryby na nowej łodzi Roger'a. Na otwartej wodzie nie wyrządzą szkód.. no chyba że będzie próbował ich staranować statek z którego dobiegają strzały... I tyle na temat łodzi.. a taka ładna była.

Kasyno;
(Casino) - 1995;
- reżyseria: Martin Scorsese;
- scenariusz: Martin Scorsese, Nicholas Pileggi;
- wybrana obsada: Robert De Niro, Sharon Stone, Joe Pesci, James Woods, Don Rickles, Kevin Pollak, L.Q. Jones, Alan King;
- kategoria: dramat, gangsterski, Złoty Glob, film.

Sam Rothstein to były zawodowy gracz, który ma nowe zadanie. Na polecenie chicagowskiej mafii ma prowadzić jedno z najlepszych kasyn w Las Vegas. Sam (zwany Asem) wie jak to robić i umiejętnie rozwija interes. Opłaca wszystkich, którzy mogą wpłynąć na interesy (policja, politycy, urzędnicy) i coraz bardziej wierzy w swoją wielkość. Jednak to nie jego ego jest przyczyną problemów. As się zakochuje. Wie, że jego wybranka może przysporzyć mu problemów, ale wierzy, że uczciwa umowa i wzajemny szacunek wystarczą by stworzyć dobry związek. Ginger osłabia jego pozycję, ale nie tak bardzo jak przyjaciel z Chicago, który postanawia rozwinąć przestępczą działalność w Las Vegas. Sprawy początkowo się dobrze okładają, ale z czasem zaczynają się coraz bardziej komplikować, a szefowie z Chicago mogą w końcu stracić cierpliwość i poszukać odpowiednich, zdecydowanych rozwiązań.

Dawno temu w Ameryce,
(Once Upon a Time in America) - 1984;
- reżyseria: Sergio Leone;
- scenariusz: Leonardo Benvenuti, Franco Arcalli;
- muzyka: Ennio Morricone;
- wybrana obsada: Robert De Niro, James Woods, Elizabeth McGovern, Treat Williams, Tuesday Weld, Burt Young, Joe Pesci Jennifer Connelly, Brian Bloom;
- kategoria: gangsterski, kultowy, dramat.


Kolejny klasyk nadrobiony.. a nie było łatwo.. bo to dosyć długa pozycja. Prawie cztery godziny seansu - jak tu znaleźć na to czas? Jakoś przy serialach nie ma tego dylematu.

Prawdziwie epicka historia. Fabułę poznajemy dwutorowo.. to co się dzieje teraz, czyli w 1968 roku i to co było wcześniej. Wspomnienia są bardziej żywe niż teraźniejszość. Początki historii sięgają lat dwudziestych, gdy poznają się Noodles i Max. Szybko się zaprzyjaźniają i stają na czele małego gangu. Interes dobrze idzie, są czasy prohibicji - łaskawe dla odważnych i brawurowych uliczników. Emocjonalny Noodles trafia za kratki, ale pod jego nieobecność wszystko nadal dobrze się kręci. Po powrocie na wolność interesy nadal dobrze idą, a co najważniejsze przyjaźń trwa w najlepsze.
Wszystko się zmienia po zakończeniu prohibicji. Gang musi szukać nowego, bardziej dochodowego zajęcia... Noodles wie, że to zbyt ryzykowne i podejmuje bardzo trudną decyzję, która będzie mu ciążyć ponad trzydzieści lat.

Reporter,
(The Public Eye) - 1992;
- reżyseria: Howard Franklin;
- scenariusz: Howard Franklin;
- wybrana obsada: Joe Pesci, Barbara Hershey, Richard Riehle, Stanley Tucci, Nick Tate;
- kategoria: thriller, noir, kryminał.

Nowy Jork, początek lat czterdziestych dwudziestego wieku. Leon Bernstein pracuje jako fotograf, jego specjalnością są zdjęcia gangsterów i trupów. Miasto nocą w fotografiach Bernsteina ma bardzo dramatyczną twarz. Ten fotograf zostaje wciągnięty w poważną aferę. Zaczyna się od niewinnej przysługi dla samotnej, pięknej wdowy. Kobieta odziedziczyła znany klub, ale od razu pojawiają się 'wspólnicy', którzy ją zaczynają szantażować. Bernstein ma wyjaśnić sprawę.

Zabójcza broń 3,
(Lethal Weapon 3) - 1992;
- reżyseria: Richard Donner;
- scenariusz: Robert Mark Kamen, Jeffrey Boam;
- wybrana obsada: Mel Gibson, Danny Glover, Joe Pesci, Rene Russo, Stuart Wilson, Steve Kahan;
- kategoria: sensacyjny, komedia kryminalna;

Roger odlicza dni do emerytury. Ostatni tydzień w pracy najchętniej spędziłby na spokojnym patrolu gdzieś z daleka od akcji. Plan może mógłby się udać gdyby miał innego partnera. Martin ma olbrzymi talent do przyciągania kłopotów i na kilka dni przed emeryturą Roger'a nieumiejętnie rozbraja bombę. Przeżyli, ale muszą wrócić na ulicę jako posterunkowi. To kolejna okazja do spokojnej pracy - i znów Martin zauważa napad na wojskową furgonetkę. To początek większej sprawy, w którą zamieszany jest były policjant pracujący obecnie po drugiej stronie barykady. Ma znajomości, układy i wie gdzie przechowywana jest skonfiskowana przez policję broń. Aby osiągnąć wysoki zarobek zrobi absolutnie wszystko.

Irlandczyk,
(The Irishman) - 2019;
- reżyseria: Martin Scorsese;
- scenariusz: Steven Zaillian;
- wybrana obsada: Robert De Niro, Al Pacino, Joe Pesci, Harvey Keitel, Ray Romano, Bobby Cannavale, Jesse Plemons, Anna Paquin;
- kategoria: Netflix, biograficzny, gangsterski.

Scorsese ostatnio namieszał.. na nieszczęście więcej zamieszania zrobiły jego wypowiedzi na temat kina niż jego ostatni film. To smutna rzeczywistość..
Irlandczyk to opowieść Franka Sheeran'a o swoim życiu i wielkiej gangsterskiej przygodzie. Akcja toczy się przez dziesięciolecia pokazując jak gangsterzy wpływali na życie mieszkańców, politykę, historię. Z drugiej strony mamy też opowieść o tym, że ten świat, pomimo brutalności, kierował się pewnymi zasadami, które dla wszystkich były oczywiste. Innymi słowy mamy do czynienia z kinem gangsterskim w prawdziwym wydaniu. Sama historia mi się podobała (klasyczny wzlot i upadek), ale uważam, że Scorsese (jak go szanuję i lubię) poszedł trochę na łatwiznę. Z jednej strony wybrał temat, który już znał, a z drugiej strony zafundował nam ponad trzygodzinny seans. Ten materiał powinien być skrócony minimum o trzy kwadranse. Doskonale rozumiem, że reżyser chciał zrobić film w starym, spokojnym stylu, w którym nikomu się nie śpieszy, ale też z drugiej strony całkowicie zapomniał o widzu. Taki seans jest stanowczo za długi. Czyżby Scorsese popadł w samouwielbienie?

Zabójcza broń 2,
(Lethal Weapon 2) - 1989;
- reżyseria: Richard Donner;
- scenariusz: Jeffrey Boam;
- wybrana obsada: Mel Gibson, Danny Glover, Joe Pesci, Joss Ackland, Patsy Kensit, Darlene Love;
- gatunek: komedia kryminalna, sensacyjny.

Roger i Martin nadal są policyjnymi partnerami. Roger marzy o emeryturze, a Martin nadal nie potrafi się ustatkować. Życie w przyczepie ma swoje zalety, ale brak rodziny wydaje się być problematyczny. Jednak nie o tym jest ten film. Policjanci mają zapewnić ochronę świadkowi koronnemu, którym jest księgowy, który okradł mafię narkotykowy na olbrzymią kwotę. To ta sama mafia narkotykowa, której cały czas udaje się uciekać przed sprawiedliwością. Mafiosi korzystają z immunitetów dyplomatycznych a ich bezkarność sprawia, że bezczelnie grożą policjantom. W tle mamy dodatkowo romans Riggs'a z przeuroczą asystentką głównego antagonisty.

JFK - 1991;
- reżyseria: Oliver Stone;
- scenariusz: Oliver Stone, Zachary Sklar;
- wybrana obsada: Kevin Costner, Tommy Lee Jones, Gary Oldman, Joe Pesci, Kevin Bacon, Donald Sutherland, Jack Lemmon;
- gatunek: dramat, kryminał, historyczny, na faktach, sądowy.

Ostatnie dni to głównie praca. Nie było czasu na oglądanie, ale teraz powinno się trochę uspokoić. Oddałem serwisy internetowe do użytku i wszystko wskazuje, że działają prawidłowo bez awarii (zwanej też uwarią).
To tak tytułem wstępu - teraz o filmie.
Nie zliczę ile razy się zabierałem za ten tytuł. Za każdym razem odstraszała mnie długość filmu (podobnie mam z Ben-Hurem) - film trwa ponad trzy godziny i ciężko było się na ten tytuł zdecydować.
Wszyscy wiedzą, że Amerykanie w 1963 roku stracili w zamachu prezydenta. Bardzo szybko znaleziono "zabójcę", który chwilę później też ginie z rąk zamachowca. Już ten wątek brzmi jak fragment powieści Ludluma. Morderca prezydenta nie żyje, czyli sprawa jest zamknięta i śledztwo nie jest potrzebne. Idealne rozwiązanie dla tych, którzy mają coś do ukrycia.
Fabuła JFK opowiada o prokuratorze, który mimo oporu władz, stara się dowiedzieć co tak naprawdę wydarzyło się 22 listopada 1963 roku? W filmie nie dostaniemy odpowiadzi na pytania: Kto zabił prezydenta? Czy był spisek? Stone w swoim filmie zamiast odpowiadać zadaje kolejne pytania. Stara się nam pokazać, że nawet jeśli Oswald był winny to okoliczności jego zatrzymania, działanie służb i dziwne znikanie dowodów sprawiają, że sprawa nie jest tak prosta jak próbowała Amerykanom wmówić komisja Warrena.

Kevin sam w domu (Home Alone) - 1990;
- reżyseria: Chris Columbus;
- scenariusz: John Hughes;
- wybrana obsada: Macaulay Culkin, Joe Pesci, Catherine O'Hara, Daniel Stern;
- gatunek: komedia, familijny.

Nie mogłem się powstrzymać. Co roku w mediach i w żartach jest jeden temat. Czy podczas świąt będzie puszczany Kevin sam w domu? Na szczęście świat ma stabilne podstawy i film niemal zawsze gości na antenie. Może śniegu nie być, ale Kevin to podstawa. Mnóstwo osób się śmieje, że to kolejna powtórka z rozrywki, że film nie jest wart uwagi, ale mam całkiem odmienne zdanie. Jest mnóstwo świątecznych filmów, ale żaden z nich (no poza Listami do M) nie ma gwarantowanego miejsca w ramówce telewizyjnej w okresie Świąt. Skąd ten fenomen Kevina? Myślę, że wynika on z prostego faktu, iż jest to dobrze zrealizowana komedia. Jest dużo akcji, wyraziści bohaterowie, a także świąteczny morał. Możecie się śmiać i skrytykować to co piszę, ale jestem przekonany, że film na trwale wpisał się w historię popkultury. W krótkim czasie doczekał się kontynuacji, ale także różnych remake'ów - istny fenomen. Do świątecznej ramówki nadaje się też z innego powodu. Nie skupia uwagi widza - może lecieć w telewizorze, ale jednocześnie można się udzielać rodzinnie. Idealne rozwiązanie. Nie ukrywam, że w tym roku świadomie nie wyłączałem tego filmu, świąteczne tradycje muszą być ;p . Można śpiewać kolędy, ale lepiej dla wszystkich będzie jak zamiast śpiewać będę oglądać Kevina.

Osiem głów w torbie (8 Heads in a Duffel Bag, reżyseria Tom Schulman, 1997)
Tym razem komedia kryminalna z Joe Pesci w głównej roli. W samolocie przypadkiem spotykają się gangster (Pesci) i nieśmiały chłopak (Andy Comeau), który jedzie do dziewczyny. Spotkanie skutkuje pomyłką w bagażu - młody chłopak odjeżdża z torbą w której znajduje się osiem głów. Oczywiście ludzkich ;) Dosyć niekomfortowa sytuacja, która jest motorem całej akcji. Tej czarnej komedii zdecydowanie brakuje ostrego pazura, dialogi też mogłyby być bardziej cięte, ale mimo to można obejrzeć. Jest parę dobrych momentów.
Taka słaba siódemka. Plakat przypomina mi czasy wypożyczalni VHS.