Czułe słówka,
(Terms of Endearment) - 1983;
- reżyseria: James L. Brooks;
- scenariusz: James L. Brooks;
- wybrana obsada: Shirley MacLaine, Debra Winger, Jack Nicholson, Danny DeVito, Jeff Daniels, John Lithgow, Lisa Hart Carroll;
- kategoria: film, dramat, komedia, Oscar (5), Złote Globy (4), kultowy.

Aurora dosyć szybko została wdową, która przez lata samotnie wychowywała córkę. Gdy córka zaczyna podejmować swoje dorosłe decyzje Aurora przeważnie jest przeciwna. Kobiety mają całkiem różne temperamenty i poglądy na życie, ale pomimo znaczących różnic potrafią czasem rozmawiać. Po latach samotności Aurora pozwala sobie na obecność mężczyzny w życiu, ale musi to być na jej własnych warunkach. Lata samotności sprawiły, że kobieta jest trudna w relacjach. Jest wybrankiem jest imprezowy sąsiad. Woda i ogień a pomimo to świetnie się rozumieją. A co u córki? Wyjeżdża z rodziną do innego miasta i tam buduje swoją stabilizację.

Godless;
- twórcy: Scott Frank;
- Netflix, 2017, mini serial.
- wybrana obsada: Jack O'Connell, Jeff Daniels, Michelle Dockery, Merritt Wever, Scoot McNairy, Kim Coates, Thomas Brodie-Sangster, Tess Frazer, Jessica Sula;
- kategoria: serial, mini, western, Emmy.

Dziki Zachód. Frank Griffin i jego trzydziestoosobowa ekipa terroryzuje małe miasteczka. Napady, gwałty, mordy to ich dzień powszedni, ale bez większego planu. Tak było do czasu, aż Frank'a zdradził Roy - przybrany syn. Od tej pory banda Franka rozpoczyna pościg, a życie stracą wszyscy, którzy pomogą zdrajcy.
Z drugiej strony jest małe górnicze miasteczko, w którym zdecydowana większość populacji to kobiety. Mężczyźni zginęli w katastrofie górniczej dwa lata wcześniej. Społeczność ledwo wiąże koniec z końcem, a wiele wskazuje, że panie będą musiały zmierzyć się z nieoczekiwaną uwagą Griffina.

Steve Jobs - 2015;
- reżyseria: Danny Boyle;
- scenariusz: Aaron Sorkin
- wybrana obsada: Michael Fassbender, Kate Winslet, Seth Rogen, Jeff Daniels, Katherine Waterston;
- gatunek: biograficzny.

Miałem do wyprasowania stertę ubrań, a że golfów nie noszę to puściłem biografię Jobs'a.
Steve od wielu lat przez wierne rzesze wyznawców jest uważany za wielkiego wizjonera i osobę, która zrewolucjonizowała rynek elektroniki użytkowej.
Czy był wizjonerem? Śmiem wątpić. Wiele jego pomysłów było kompletnie nietrafionych, ale nie można mu odmówić wielkiego talentu marketingowego. Wiedział jak należy produkty sprzedawać i z wad uczynić wielkie zalety. Mam tu na myśli chociażby brak sprzętowej kompatybilności sprzętów Apple z urządzeniami innych producentów. To co przez wiele lat było wadą okazało się genialnym marketingowym posunięciem. Na przejściówkach, kabelkach Apple zarabia miliony, a kolejne nowe urządzenia są jeszcze bardziej hermetyczne niż poprzednie generacje. Poza tym łatwiej projektować system na kilka konfiguracji sprzętowych niż na wszystkie możliwe warianty.
Wróćmy do samego Jobs'a - przecież to o nim jest ten film. Jobs był taki jak jego sprzęty. Kompletnie niekompatybilny z innymi ludźmi. Charakter Jobs'a widać również w budowie urządzeń Appla. Są to sprzęty, w których użytkownik jest mocno ograniczony, nie ma zbyt wielu ustawień, opcji konfiguracyjnych, możliwości upgrade'u czy też samodzielnej naprawy. Producent ma kontrolę nad wszystkim a użytkownik może ze sprzętu korzystać tylko tak, jak to producent sobie wymyślił. To Steve w czystej postaci. To był człowiek, który uwielbiał mieć kontrolę nad wszystkim. Z wiekiem to się u niego nasilało.

Marsjanin,
(The Martian) - 2015;
- reżyseria: Ridley Scott;
- scenariusz: Drew Goddard;
- wybrana obsada: Matt Damon, Jessica Chastain, Kristen Wiig, Jeff Daniels, Michael Peña, Sean Bean, Kate Mara;
- gatunek: science-fiction, akcja, dramat.

Na wstępie zaznaczę, że cholernie żałuję, że nie widziałem tego filmu w kinie. Jest to jeden z tych filmów, które mają ładną oprawę audio-wizualną, która najlepiej działa na dużym ekranie.
Załogowa misja na Marsa. Wszystko jest dopracowane co do najdrobniejszego szczegółu, ale nieoczekiwana burza na czerwonej planecie sprawia, że załoga w popłochu odlatuje na Ziemię. Myślą, że jeden z nich zginął podczas ewakuacji, ale Mark miał sporo szczęścia. Przeżył burzę, ale został sam na obcej planecie. Zero łączności z Ziemią, a zapasy starczą tylko na kilkadziesiąt dni, których pewnie i tak nie przeżyje. Wie, że nikt go nie będzie szukał - najwyżej kolejna misja znajdzie jego ciało, chociaż i to jest wątpliwe - czerwony piasek wszystko szczelnie przysypie.

Speed: Niebezpieczna prędkość - 1994;
- reżyseria: Jan De Bont;
- scenariusz: Graham Yost;
- wybrana obsada: Keanu Reeves, Dennis Hopper, Sandra Bullock, Joe Morton, Jeff Daniels;
- sensacyjny.

Rok 1994 był wyjątkowy dla kinematografii światowej. Spójrzcie ile w tym roku powstało filmów, które na stałe zapisały się w historii filmu. Wiele z nich ma status kultowych. Forrest Gump, Skazani na Shawshank, Leon zawodowiec, Urodzeni Mordercy, Pulp Fiction, Kruk, Król Lew, w Rosji Spaleni Słońcem, a u nas Kieślowski tworzył Trzy Kolory - to tylko niektóre z filmów z tego zaiste wyjątkowego roku. Do tego kanonu w kinie sensacyjnym należy zaliczyć Speed. Nie zliczę już ile razy widziałem ten film, ale za każdym razem czerpię z niego sporo radości. Bomba w pędzącym autobusie, waleczny glina (Reeves), fanatyczny były glina (Hooper) o raz Bullock mówiąca, że związki budowane na traumatycznych przeżyciach nie mają szans powodzenia. Mało? Akcja, akcja, akcja, która trzyma poziom przez cały film. Mówcie co chcecie, ale film jest naprawdę dobry. Jest tam trochę głupotek w scenariuszu (np latający autobus), ale w tym przypadku nie będę się czepiał. Całość do mnie zdecydowanie trafia. Szkoda tylko, że druga odsłona nie była bardziej dopracowana.

Droga do domu (Fly Away Home, reżyseria Carroll Ballard, 1996)

Ekranizacja autobiograficznej powieści Bill'a Lishman'a. Pasjonata paralotniarstwa, któremu udało się dokonać rzeczy niemożliwej. Za pomocą motolotni nauczył stado gęsi zachowań migracyjnych. Prowadził je w powietrzu.
Na potrzeby filmu fabuła została wzbogacona o elementy historii rodzinnej. Nastoletnia Amy (Anna Paquin) po śmierci matki trafia do domu ojca (Jeff Daniels), którego prawie nie zna. Z miasta przeprowadza się na wieś... są to wielkie zmiany, których dziewczyna nie potrafi zaakceptować.. wszystko się zmienia, gdy przygarnia stado malutkich gęsi.. dalsza historia już nie wymaga dopowiedzenia.
Droga do domu to ciepły film familijny, który trochę przypominał mi Uwolnić orkę.. są ładne zdjęcia, fajna historia, a przede wszystkim przypomnienie, że rozwój ludzkości nie może iść bez poszanowania zasobów naturalnych.
Oceniam na bardzo mocne siedem. Przyjemne kino.