Witajcie w Marwen,
(Welcome to Marwen) - 2018;
- reżyseria: Robert Zemeckis;
- scenariusz: Caroline Thompson, Robert Zemeckis;
- wybrana obsada: Steve Carell, Leslie Mann, Diane Kruger, Merritt Wever, Janelle Monáe;
- gatunek: biograficzny, komedia, dramat, animacja.

Fabuła filmu jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.
Mark Hogancamp zostaje napadnięty i brutalnie pobity. Ledwo uchodzi z życiem, a po powrocie do domu ucieka w świat fantazji. W tym świecie jest nieustraszonym żołnierzem, który odważnie mierzy się z przeciwnościami losu. Dokładna odwrotność rzeczywistości. Łącznikiem pomiędzy światami są starannie wykonane figurki. Mark wynajduje ciekawe modele, doskonali je i umiejętnie fotografuje nadając im życie. I tak powstaje Marwen. W rzeczywistości to piękna makieta, a w głowie Mark'a to miejce, w którym może uporządkować swoje życie. Każda postać w Marwen ma swój odpowiednik w realu. Jest tam przewaga kobiet - samotny, zraniony artysta przyciąga osoby,

Na dobre i złe,
(For Richer or Poorer) - 1997;
- reżyseria: Bryan Spicer;
- scenariusz: Jana Howington, Steve LuKanic;
- wybrana obsada: Tim Allen, Kirstie Alley, Michael Lerner, Larry Miller, Miguel A. Núñez Jr.;
- gatunek: komedia.

Też macie wrażenie, że współcześnie amerykański przemysł filmowy nie oferuje już nam dobrych komedii? Wyparował gdzieś lekki, błyskotliwy humor, a w jego miejsce wstąpiła wulgarność. Od kilku lat uporczywie towarzyszy mi myśl, że lepiej to już było. Dlatego też coraz chętniej wracam do starszych produkcji. Tym razem wylosowany został film z Tim'em Allen'em i Kirstie Alley (tak, to ta od I kto to mówi).
Brad, dobrze prosperujący biznesmen ma gorszy czas. Jego małżeństwo się sypie, zostaje oskarżony o wielkie oszustwa podatkowe, a jego konta zostają opróżnione. W tej sytuacji musi szybko uciekać. Przypadek (a jakże) sprawia, że kradnie taksówkę, w której pasażerką jest jego niemal eks żona. Gorzej być nie mogło... a jednak.. Brad z małżonką trafiają do osady amiszów.

Człowiek w czerwonym bucie,
(The Man with One Red Shoe) - 1985;
- reżyseria: Stan Dragoti;
- scenariusz: Francis Veber, Yves Robert;
- wybrana obsada: Dabney Coleman, Lori Singer, Charles Durning, Jim Belushi, Tom Hanks;
- gatunek: komedia, kryminał.

Roztargniony Richard ma słabszy dzień - przez przypadek ubiera dwa różne buty, a na lotnisku zostaje wplątany w rozgrywki pomiędzy amerykańskimi agencjami. Jako przypadkowa, ale dosyć charakterystyczna osoba zostaje przedstawiony jako supertajny agent, który może zaszkodzić jednemu z głównych graczy w konspiracyjnym świecie. Richard szybko staje się celem, który należy zbadać, a następnie zlikwidować.

Baywatch. Słoneczny patrol;
(Baywatch) - 2017;
- reżyseria: Seth Gordon;
- scenariusz: Damian Shannon, Mark Swift;
- wybrana obsada: Dwayne Johnson, Zac Efron, Jon Bass, Priyanka Chopra, Alexandra Daddario, Kelly Rohrbach, David Hasselhoff, Pamela Anderson;
- gatunek: komedia, akcja.

Kilka razy zabierałem się za ten film, ale za każdym podejściem zrażały mnie początkowe dialogi. Wiedziałem, że to będzie humor, którego nie lubię, ale sentyment do Dwayne'a Johnson'a zwyciężył. To tak samo jak z Jason'em Statham'em - wiem, że grają w kiepskich filmach, ale i tak ich lubię.
Dwayne to nowe wcielenie Mitch'a Buchannon'a - ratownika, który uratował ponad pięćset osób i jest szefem drużyny ratowniczej. Mitch przygotowuje eliminacje na nowych ratowników, ale jednocześnie pilnuje porządku na 'swojej' plaży. Jego zainteresowania dalece wykraczają poza bycie tylko ratownikiem. Jest przekonany o swojej wyjątkowości, a to sprawia, że woli wszystko sam

Studentka i pan Henri,
(L'Etudiante et Monsieur Henri) - 2015;
- reżyseria: Ivan Calbérac;
- scenariusz: Ivan Calbérac;
- wybrana obsada: Claude Brasseur, Guillaume De Tonquedec, Noémie Schmidt, Frédérique Bel;
- gatunek: komedia.

Constance marzy o opuszczeniu rodzinnego domu. Najlepiej do Paryża. Tam, gdzie życie toczy się szybciej, mocniej, bardziej. Wynajmuje pokój u starego zrzędy, który robi wszystko by dziewczyna nie zagrzała u niego miejsca na dłużej. Później postanawia wykorzystać lokatorkę do rozbicia małżeństwa swojego syna.
Fabuła nie jest specjalnie lotna. Calbérac miał dobry pomysł na film, ale po dobrym otwarciu wydaje się, że nie wiedział w jakim kierunku pokierować fabułę. Postawił na spokojne kino familijne, którego pozbawił drapieżności. Seans był przyjemny, lekko opowiadający o różnicach pokoleniowych, ale brakło czegokolwiek co sprawiłoby, że film na dłużej zapadnie w pamięci. No poza świetnym mieszkaniem. ;p

Człowiek, który zabił Don Kichota,
(The Man Who Killed Don Quixote) - 2018;
- reżyseria: Terry Gilliam;
- scenariusz: Terry Gilliam, Tony Grisoni;
- wybrana obsada: Adam Driver, Jonathan Pryce, Stellan Skarsgård, Olga Kurylenko, Joana Ribeiro;
- gatunek: komedia, przygodowy.

Która to już ekranizacja/adaptacja przygód wielkiego rycerza z La Manchy? Nie wiem czy ktoś to zliczy. Wydawałoby się, że temat jest już całkiem wyczerpany, ale skoro bierze się za niego Terry Gilliam to znak, że jest jeszcze wiele do pokazania. Przygody Don Kichota, rycerza o bogatej wyobraźni ekranizuje reżyser, którego umysł i fantazja nie znoszą żadnych granic.
Toby jest reżyserem, który przez wielu jest uznawany za bardzo zdolnego. Ma otwarty umysł, talent i piekielnie trudny charakter, ale kto artyście zabroni. Toby na studiach zrobił film o Don Kichocie, teraz wraca do miejsca, w którym kręcił debiutanckie dzieło. Spotyka tu aktora, naturszczyka, któremu

Tajemnica mojego sukcesu,
(The Secret of My Succe$s) - 1987;
- reżyseria: Herbert Ross;
- scenariusz: Jim Cash, Jack Epps Jr.;
- wybrana obsada: Michael J. Fox, Christopher Murney, Richard Jordan, Margaret Whitton, Helen Slater, John Pankow;
- gatunek: komedia.

Niektóre spotkania kończą się nieodłącznym kacem i oglądaniem filmów, których normalnie bym nie puścił. Filmów, które niekoniecznie muszą być złe - zwyczajnie nie mają siły przebicia. Czasem jednak są to produkcje mocno przeciętne. Do takich zaliczę Tajemnice mojego sukcesu.
Brantley, chłopak z prowincji skończył studia i wyjeżdża do Nowego Jorku robić karierę. Na miejscu okazuje się, że studia są niewiele warte - liczy się doświadczenie i przynależność do odpowiedniej mniejszości. Jedyną szansę na karierę jest praca u bogatego, bucowatego wuja. Od pucybuta (roznosiciela poczty) do milionera? Dlaczego warto zwrócić uwagę na ten film? Przede wszystkim jest to pozycja dla fanów Michael'a J. Fox'a i

Green Book - 2018;
- reżyseria: Peter Farrelly;
- scenariusz: Brian Hayes Currie, Peter Farrelly;
- wybrana obsada: Viggo Mortensen, Mahershala Ali, Linda Cardellini, Sebastian Maniscalco, Dimiter D. Marinov;
- gatunek: dramat, komedia, na faktach.

Początek lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku, Nowy Jork. Tony, Włoch z pochodzenia poszukuje tymczasowego zajęcia na czas remontu klubu, w którym ma stałą pracę. Dostaje propozycję by być szoferem wielkiego pianisty podczas dwumiesięcznej trasy koncertowej. Ma być kierowcą, ochroniarzem i ogólnie dbać o to by gwiazda dotarła na miejsce, a koncert odbył się bez najmniejszych problemów. Idealna praca dla Tony'ego. Są tylko dwa problemy. Gwiazdą jest ekstrawagancki czarnoskóry, a trasa wiedzie przez południowe stany.
Tony wiele w życiu przeszedł więc i to wyzwanie bierze na klatę. Wspólna, wielotygodniowa podróż sprawia, że Tony powoli zaczyna rozumieć problemy czarnoskórych, a Dr Shirley (gwiazdor) otwiera się na drugiego człowieka.

Asteriks i Obeliks. Tajemnica magicznego wywaru,
(Astérix - Le Secret de la potion magique) - 2018;
- reżyseria: Louis Clichy, Alexandre Astier; 
- scenariusz: Alexandre Astier; 
- gatunek: animacja, familijny, komedia,

Samotna wioska Galów jest atakowana przez wojska Cezara... no może nie będę pisał o wszystkich okolicznościach życia Galów - to akurat każdy powinien znać. Skupię się zatem tylko na fabule najnowszej części przygód Asteriksa, Obeliksa i Panoramiksa. Ten ostatni jest głównym bohaterem najnowszej animacji. Druid ma swoje lata i po wypadku w lesie dochodzi do wniosku, że potrzebuje następcy. Nie może wybrać nikogo w wiosce więc wyrusza (oczywiście nie sam) w poszukiwawczą podróż. Jest wielu kandydatów, ale czy są godny by powierzyć im tajemnicę magicznego wywaru?
Wieści o poszukiwaniach szybko trafiają do druida, który przeszedł na ciemną stronę mocy - spróbuje on ostatecznie

Hancock - 2008;
- reżyseria: Peter Berg;
- scenariusz: Vince Gilligan, Vincent Ngo;
- wybrana obsada: Will Smith, Charlize Theron, Jason Bateman; 
- gatunek: komedia, science fiction, akcja.

Obecnie, na początku 2019 roku wiemy, że superbohaterowie są skomplikowani. Niektórzy mają traumy z dzieciństwa, inni są odrzucani przez społeczeństwo, niektórzy nie potrafią okiełznać swoich mocy, a niektórzy lubią się dobrze zabawić i czasem przeklinają. Z reguły jednak są to dobrzy 'ludzie' - to wiemy teraz, ale dziesięć lat temu te wszystkie ciemne strony superbohaterów nie były zbyt mocno akcentowane. Dla mnie pierwszym filmem, który pokazał, że superbohater może być inny był Hancock.
Hancock ma siłę podobną do Supermena oraz utratę pamięci. Dnie spędza na opróżnianiu butelki i obijaniu się. Czasem, zwykle niechcący kogoś uratuje, ale straty materialne wytworzone wokół są bardzo wysokie. Ludzie nie kochają Hancocka - wręcz przeciwnie chcą by mniej pomagał, a przede wszystkim mniej gadał. Sytuację

Żona doskonała,
(Potiche) - 2010;
- reżyseria: François Ozon;
- scenariusz: François Ozon;
- wybrana obsada: Catherine Deneuve, Gérard Depardieu, Fabrice Luchini, Karin Viard, Judith Godrèche, Jérémie Renier;
- gatunek: komedia.

Kolejny tytuł, który długo czekał na obejrzenie. Przecież wypada znać całą filmografię Ozon'a - prawda? Zawsze jak poszukiwałem filmu do obejrzenia plakat Żony doskonałej mnie odrzucał. Za bardzo kojarzył mi się z banalnymi komediami romantycznymi (nie tylko polskimi). Irytujące jak niektórzy dystrybutorzy marnują potencjał filmu tworząc beznadziejne plakaty promujące.
Suzanne (boska Deneuve) poznajemy jako żonę przemysłowca, który zarządza fabryką parasoli. Kobieta swoją aktywność ogranicza do prowadzenia domu oraz dbania o siebie (sport). Sprawia wrażenie szczęśliwej, ale też widzimy, że jej mąż nie ma do niej szacunku. Traktuje ją jako zło konieczne. Sytuacja ulega zmianie gdy Suzanne musi zastąpić męża w fabryce. I tak poznajemy nową Suzanne - silną, pewną siebie kobietę, która potrafi rozwiązać każdy problem. Czy to potrzeba chwili zmieniła Suzanne, czy

Taxi 5 - 2018;
- reżyseria: Franck Gastambide;
- scenariusz: Franck Gastambide, Stéphane Kazandjian;
- wybrana obsada: Franck Gastambide, Malik Bentalha, Bernard Farcy, Salvatore Esposito, Edouard Montoute, Sabrina Ouazani;
- gatunek: akcja, komedia.

Sylvain Marot - świetny kierowca, policjant marzący o przeniesieniu do antyterrorystów zostaje zesłany do policji drogowej w Marsylii.
Eddy Maklouf - marsylczyk, marny kierowca spokrewniony z legendarnym Damienem.
Taksówka - ma ponad 200 tysięcy kilometrów i dawno opuściła Marsylię.
Funkcjonariusze policji - zgraja niezbyt utalentowanych osób.
Ci źli - napadają i dobrze prowadzą samochody - tym razem do Włosi.
Fabuła - zesłany do Marsylii gliniarz musi zmierzyć się z gangiem, który używa do ucieczki szybkich samochodów. Służbowe auto niezbyt nadaje się do pościgów więc próbuje odszukać legendarną taksówkę. Reszta to schemat wypełniony żartami i dialogami niskich lotów.

Rodziny się nie wybiera,
(La ch'tite famille) - 2018;
- reżyseria: Dany Boon;
- scenariusz: Dany Boon, Sarah Kaminsky;
- wybrana obsada: Dany Boon, Line Renaud, Laurence Arné, Valérie Bonneton, Guy Lecluyse, François Berléand, Pierre Richard;
- gatunek: komedia.

Valentin jest projektantem wnętrz, który tworzy designerskie meble dla paryskich wyższych sfer. Ma niewątpliwy talent, a jego projekty świetnie się sprzedają. Valentin jest uważany za rodowitego paryżanina, ale tak naprawdę projektant pochodzi z biednej prowincji. Jest to jego największa tajemnica, która nie może ujrzeć świata dziennego. Wygodne i ułożone życie gwałtownie ulega zmianie gdy Valentina odwiedza rodzina (matka i brat z rodziną) a sam Valentin potrącony przez samochód traci pamięć.
Dany Boon kolejny raz pokazuje nam Francję kontrastów. Bogata stolica i pogardzana (nazywajmy rzecz po imieniu) prowincja. Proste życie w kontrze do wysublimowanych postaw wyższych sfer. Proste

Wojownicze żółwie ninja,
(Teenage Mutant Ninja Turtles) - 1990
- reżyseria: Steve Barron;
- scenariusz: Todd W. Langen, Bobby Herbeck;
- wybrana obsada: Judith Hoag, Elias Koteas, Michelan Sisti, David Forman, Leif Tilden, James Saito;
- gatunek: familijny, fantasy, karate, komedia.

Pozycja wylosowana, ale obejrzana z wielką przyjemnością.
Cztery małe żółwiki i jeden szczur mają kontakt z dziwną laboratoryjną substancją, która sprawia, że zwierzęta zaczynają mutować. Szczur postanawia zaopiekować się czterema żółwikami. Uczy ich tajnik walki, a także wpaja podstawowe zasady, którymi powinny się kierować w życiu. Trzeba dodać, że to będzie życie w kanałach - ludzie mogą nie zaakceptować żółwich mutantów. Przypadek (upraszczam, ale zawsze to przypadek) sprawia, że tajemnica kryjówki zostaje odkryta i żółwiom grozi niebezpieczeństwo. Shredder porywa ich mistrza, a młode, niedoświadczone żółwie muszą stawić czoła

W cieniu drzewa,
(Undir trénu) - 2017
- reżyseria: Hafsteinn Gunnar Sigurðsson;
- scenariusz: Huldar Breiðfjörð, Hafsteinn Gunnar Sigurðsson;
- wybrana obsada: Steinþór Hróar Steinþórsson, Edda Björgvinsdóttir, Sigurður Sigurjónsson, Þorsteinn Bachmann;
- gatunek: dramat, komedia.

Dwie rodziny, które mieszkają z zabudowie szeregowej. Żyją obok nie zaprzyjaźniając się. Nie ma złości, ani życzliwości. Wszystko się zmienia gdy jedna z rodzin prosi o przycięcie drzewa. Rozpoczyna się spirala złośliwości i wrogości. Banalna sprawa zostaje zbyt mocno nakręcona. To jeden wątek. Drugim jest rozpadające się małżeństwo i wzajemne niezrozumienie. Kolejny przykład jak sprawy są zbyt mocno negatywnie nakręcone. Kompletny brak chęci rozmowy i współpracy. Czy to cecha narodowa Islandczyków, czy też raczej przedstawionych rodzin. Nie mam pojęcia. Kultury i kinematografii tego kraju nie znam. Wydaje mi się, że surowy klimat może wpływać na relacje międzyludzkie, ale brak mi wiedzy w tej materii. Mogę się za to wypowiedzieć na temat mojego odbioru

7 uczuć - 2018;
- reżyseria: Marek Koterski;
- scenariusz: Marek Koterski;
- wybrana obsada: Michał Koterski, Marcin Dorociński, Katarzyna Figura, Małgorzata Bogdańska, Gabriela Muskała, Maria Ciunelis, Andrzej Mastalerz, Tomasz Karolak, Andrzej Chyra, Robert Więckiewicz, Cezary Pazura, Ilona Ostrowska, Sonia Bohosiewicz, Maja Ostaszewska, Adam Woronowicz, Joanna Kulig, Magdalena Berus, Magdalena Cielecka, Łukasz Simlat, Krystyna Czubówna;
- gatunek: dramat, komedia (trochę).

Marek po siedmiu latach wraca z Adasiem Miauczyńskim, a w zasadzie z Adamem. Adamowi znów posypało się życie, po raz kolejny raz okazuje się, że jest w pełni niedostosowany do otaczającego świata. Próbuje szukać pomocy u specjalistki, która namawia go by próbował sobie przypomnieć sceny z dzieciństwa (ponoć pamiętamy tylko 400 godzin z 5000 dni) i tak Adam zamienia się w Adasia i wraca do lat minionych. Większość filmu stanowią retrospekcje z dzieciństwa. Koterski w tym miejscu zastosował bardzo odważny zabieg. Wspomnienia odgrywają dorośli aktorzy, nie ma udziału dzieci.

Puenta
(Punchline) - 1988;
- reżyseria: David Seltzer;
- scenariusz: David Seltzer;
- wybrana obsada: Sally Field, Tom Hanks, John Goodman;
- gatunek: komedia, dramat;

Miałem dzień z Tomem. Trzy filmy z różnych dekad. Dorobek Hanks'a jest tak bogaty, że takie dni będę musiał sobie powtarzać.
Dziś kilka słów o mało znanej Puencie.
Steven jest komikiem o niezłym talencie, który marzy o ogólnokrajowej karierze. Wie, że tylko występ w telewizji może mu go zapewnić. Lilah jest gospodynią domową czasem, wbrew woli męża, występującą na estradzie. Kobieta nie porywa publiczności, ale Steven dostrzega w niej spory talent, który może przyćmić jego własny. Fabuła Puenty mocno mi przypomina polskiego Wodzireja (tu notka). Jest estrada i pragnienie zrobienia kariery. To są wspólne mianowniki filmy różni natomiast wydźwięk i zachowanie głównego bohatera. Steven nie sabotuje działań Lilah, wręcz przeciwnie - robi wszystko by kobieta rozwinęła skrzydła i poważnie zaczęła traktować swoje występy. Jest w tym także wątek

Johnny English: Nokaut,
(Johnny English Strikes Again) - 2018;
- reżyseria: David Kerr;
- scenariusz: William Davies;
- wybrana obsada: Rowan Atkinson, Ben Miller, Olga Kurylenko, Emma Thompson, Jake Lacy;
- gatunek: komedia, szpiegowski;

Lubię Jasia Fasolę i w zasadzie na tym moja sympatia do Atkinson'a się kończy.
Uważam, że aktor w pewien sposób się wypalił i ostatnio odcina kupony od dawnej popularności. Coraz mniej śmieszy.
Coś o fabule. Trwają hakerskie ataki na różne brytyjskie instytucje. MI6 musi wysłać agenta, który odkryje, kto stoi za tymi atakami. W normalnej sytuacji wysłano by najlepszego agenta (może 007), ale niestety wszyscy aktywni agenci zostali zdekonspirowani - kolejny skutek ataku. Trzeba sięgnąć po rezerwy. Rezerwy tak głębokie, że nikt o nich nie chce myśleć. I tak oto Johnny English dostaje kolejną szansę na wykazanie się. Oczywiście wszystkie jego działania i sukcesy wynikają z dużej ilości przypadku a także z ogólnego chaosu, który agent wzbudza wokół siebie.

Juliusz - 2018;
- reżyseria: Aleksander Pietrzak;
- scenariusz: Abelard Giza, Kacper Ruciński;
- wybrana obsada: Wojciech Mecwaldowski, Jan Peszek, Anna Smołowik, Rafał Rutkowski, Jerzy Skolimowski, Maciej Stuhr, Andrzej Chyra;
- gatunek: komedia.

Polskie kino coraz bardziej dotyka syndrom Vegi. To filmy, które mają niezły pomysł, obsadę, mnóstwo gagów i kompletny brak pomysłu na scenariusz, który umiejętnie scaliłby te elementy.
Juliusz to czterdziestoletni facet, który jest średnio ogarnięty życiowo. Mieszka z ojcem pijakiem i pracuje w szkole jako nauczyciel plastyki. Brak mu odwagi, ani chęci by cokolwiek zmienić swoje życie. Przypadkiem poznaje Dorotę - panią weterynarz, która jest w ciąży. Coś sprawia, że się zaczynają spotykać. Dziewczyna musiała być mocno zdesperowana. Do tego mamy jakieś wspomnienia w młodości ojca Juliusza, współczesne długi i mnóstwo dziwnych scen, które nic nie wnoszą akcji. Ewidentne czuć, że scenarzystom brakło weny na rozbudowanie postaci, fabuły i wypełniają czas gagami, które przypominają standupowe występy (wiadomo kto pisał scenariusz).

Larry Crowne - uśmiech losu,
(Larry Crowne) - 2011;
- reżyseria: Tom Hanks;
- scenariusz: Tom Hanks, Nia Vardalos;
- wybrana obsada: Tom Hanks, Julia Roberts, Bryan Cranston, Cedric the Entertainer, Gugu Mbatha-Raw, George Takei;
- gatunek: komedia, dramat, obyczajowy.

Gdzieś w przepaściach internetu znalazłem zestawienie nieudanych ról Tom'a Hanks'a, a wśród nich w czołówce Larry Crowne, którego nie widziałem. Trzeba było nadrobić - zwłaszcza, że nie sądzę by ten aktor miał nieudane role. Zdarzały się słabsze filmy, ale to nadal jest pewien poziom, do którego wielu nigdy nie doskoczy.
Larry jest pracownikiem marketu. Pozytywnie nastawiony facet po przejściach. Dobry przyjaciel, pracownik, człowiek. Świat Larry'ego nie jest duży. Taka mała stabilizacja, która zostaje rozbita gdy Larry traci pracę. Brak wyższego wykształcenia jest przeszkodą uniemożliwiającą podjęcie nowej pracy. Wszyscy twierdzą, że trwa kryzys. Finanse Larry'ego też są w kryzysie, zwłaszcza że bank coraz intensywniej dopomina się regularnych spłat pożyczki hipotecznej (przynajmniej dają gratisową kawę).