Żyć nie umierać - 2015;
- reżyseria: Maciej Migas;
- scenariusz: Cezary Harasimowicz;
- wybrana obsada: Tomasz Kot, Jacek Braciak, Janusz Chabior, Adam Woronowicz;
- gatunek: dramat, obyczajowy, komedia, kino polskie.

Bartosz jest aktorem, któremu niespecjalnie życie się udało. Pracuje, walczy za nałogiem, nie posiada rodziny. Do tego obrazka szczęścia brakuje jeszcze śmiertelnej, nieuleczalnej choroby. Bartosz dowiaduje się, że ma raka i niewiele mu już życia zostało. To sprawia, że stara się odmienić swoje życie. Brzmi kiczowato? Jak diabli. Na ekranie nie wygląda to lepiej. Naciągane, ckliwe sceny.

Zwierzogród,
(Zootopia) - 2016;
- reżyseria: Byron Howard, Rich Moore;
- scenariusz: Jared Bush, Phil Johnston;
- gatunek: animacja, przygodowy, komedia.

No i mamy kolejną animację, która zbiera rewelacyjne oceny - musiałem sprawdzić czy faktycznie jest tak niesamowita jak opowiadali znajomi.
Po seansie śmiało mogę bajkę polecić, ale z zastrzeżeniem, że nie jest to bajka w jakimkolwiek stopniu innowacyjna. Twórcy doskonale przeanalizowali co obecnie dobrze się sprzedaje i na tej podstawie zbudowali scenariusz, który miał zapewnić finansowy sukces. Opowiedziana historia nie powala na kolana, ale przecież ona jest tylko spoiwem łączącym poszczególne sceny, które są wielkim hołdem dla kina. Pisałem, że w Ave, Cezar! jest mnóstwo nawiązań do popkultury i to samo muszę napisać o Zwiarzogrodzie. Podejrzewam, że w każdej scenie miłośnicy dziesiątej muzy będą się doszukiwać inspiracji kultowymi filmami lat dziewięćdziesiątych i osiemdziesiątych. Intertekstualnością Zwierzogród stoi, ale gdyby ją odstawić na drugi plan to okazuje się, że fabularnie animacja niczym się nie wyróżnia. Ot zwykła

Zwariowana noc (Adventures in Babysitting, reżyseria Chris Columbus, 1987)
Debiutancki film reżysera takich filmów jak Kevin sam w domu, czy też Pani Doubtfire musiał prędzej czy później trafić na listę. Zwłaszcza, że mam słabość do kina lat osiemdziesiątych.
Siedemnastoletnia Chris (Elisabeth Shue) sobotni wieczór spędza jako opiekunka do dziecka gdzieś na nowojorskich przedmieściach.. miała być randka, ale chłopak się wycofał... byłby nudny wieczór gdyby nie telefon z centrum miasta... koleżanka potrzebuje pomocy.. Chris pakuje dzieciaki i jadą do miasta.. przecież nic złego nie może ich spotkać .. to tylko krótki wyjazd.
Zaczyna się niewinnie.. tylko złapany kapeć na autostradzie.. później jest coraz intensywniej.. możecie się ze mnie śmiać, ale lubię takie filmy. Przypominają mi czasy Alfa i pierwszych fascynacji kinem.
Zwariowana noc jest zabawna, wciągająca i posiada niezaprzeczalny urok.
Oceniam na siedem. Jeszcze ta muzyka :) jestem zauroczony

Zupełnie Nowy Testament
(Le tout nouveau testament) - 2015;
- reżyseria: Jaco Van Dormael;
- scenariusz: Jaco Van Dormael, Thomas Gunzig;
- wybrana obsada: Pili Groyne, Benoit Poelvoorde, Catherine Deneuve, François Damiens, Yolande Moreau;
- gatunek: komedia.

Bóg.. mieszka w małym mieszkaniu gdzieś w Brukseli. Ma żonę, której głównym celem są prace domowe oraz córkę, która jest krnąbrna więc trzeba ją pasem lać.. by nie poszła w ślady brata - nazywanego JC (nie, to nie jest Jean-Claude Van Damme). Bóg nie jest zbyt szczęśliwy.. lubi piwo, telewizję oraz swój wymyślony świat. W nim to dopiero jest Panem i Władcą... ludzie mają go wielbić, a jak nie? To pewnie się pojawi jakaś katastrofa, nieszczęście tudzież nieszczęśliwy wypadek. Ci wierzący też łatwo nie mają, Bóg się nudzi więc i na nich zsyła różne "plagi" i dziwne prawa. Takie to boskie rozrywki. W roli Boga wystąpił bezbłędny Benoit Poelvoorde. Wróćmy na chwilę do córki. Ma dziesięć lat, początki buntu i kwestionowania wszystkiego co w domu - dlatego też psuje zabawkę Ojca i ucieka do ludzi

Żona doskonała,
(Potiche) - 2010;
- reżyseria: François Ozon;
- scenariusz: François Ozon;
- wybrana obsada: Catherine Deneuve, Gérard Depardieu, Fabrice Luchini, Karin Viard, Judith Godrèche, Jérémie Renier;
- gatunek: komedia.

Kolejny tytuł, który długo czekał na obejrzenie. Przecież wypada znać całą filmografię Ozon'a - prawda? Zawsze jak poszukiwałem filmu do obejrzenia plakat Żony doskonałej mnie odrzucał. Za bardzo kojarzył mi się z banalnymi komediami romantycznymi (nie tylko polskimi). Irytujące jak niektórzy dystrybutorzy marnują potencjał filmu tworząc beznadziejne plakaty promujące.
Suzanne (boska Deneuve) poznajemy jako żonę przemysłowca, który zarządza fabryką parasoli. Kobieta swoją aktywność ogranicza do prowadzenia domu oraz dbania o siebie (sport). Sprawia wrażenie szczęśliwej, ale też widzimy, że jej mąż nie ma do niej szacunku. Traktuje ją jako zło konieczne. Sytuacja ulega zmianie gdy Suzanne musi zastąpić męża w fabryce. I tak poznajemy nową Suzanne - silną, pewną siebie kobietę, która potrafi rozwiązać każdy

Złoto pustyni,
(Three Kings) - 1999;
- reżyseria: David O. Russell;
- scenariusz: David O. Russell;
- wybrana obsada: George Clooney, Mark Wahlberg, Ice Cube, Nora Dunn, Jamie Kennedy, Cliff Curtis;
- gatunek: komedia, wojenny, dramat.

Nie jest to zbyt znany film.
Rok 1991, Irak, podpisano zawieszenie broni, a amerykańscy żołnierze szykują się do powrotu do domu. Misja zakończona sukcesem. Część z nisz przy wylotem do ojczyzny próbuje odszukać część kuwejckiego złota, które zostało zagrabione przez wojska Husajna. To ma być krótki wypad po skarby, ale sprawy dosyć szybko się komplikują. Zawieszenie broni niby trwa, ale dotyczy ono tylko relacji Amerykanie - wojsko Husajna. Pod pozornym pokojem trwają przygotowania do kolejnej odsłony wojny - najeźdźcy (USA) wyjadą i rozpoczną się krwawe porachunki wewnątrz Iraku.
Złoto pustyni wywołuje mieszane uczucia. Jest to film, który miesza wiele gatunków i mnie to trochę drażniło, ale z drugiej strony porusza ważne sprawy. Wojna nigdy nie kończy się na działaniach armii. Te kilka bomb, kilka tygodni działań wojennych sprawia, że

Złe mamuśki,
(Bad Moms) - 2016;
- reżyseria: Jon Lucas, Scott Moore;
- scenariusz: Jon Lucas, Scott Moore;
- wybrana obsada: Mila Kunis, Kathryn Hahn, Kristen Bell, Christina Applegate, Jada Pinkett Smith, Oona Laurence, Wendell Pierce, Jay Hernandez;
- gatunek: komedia.

Często powtarzam, że staram się badziewia nie oglądać. Mogę chodzić do kina bez limitu, ale na wiele tytułów szkoda mi czasu. Staram się robić selekcję. Czasem zaliczam wpadki, ale przeważnie intuicja mnie nie gubi.
Na Złe mamuśki wybrałem się bo w tym tygodniu brakuje ciekawych premier (Smoleńsk nie jest ciekawy!). Wysoka ocena na portalach filmowych uśpiła moją czujność.
Początek filmu nie był jeszcze taki zły. Spodziewałem się kolejnej wariacji na temat współczesnego pędu za byciem idealnym. Mamy, które gonią za marzeniami swoich dzieci.. miliony zajęć, a życie przecieka przez palce. Nowela o współczesności ubrana w komedię obyczajową. Jeśli spodziewacie się takiego filmu to odpuście sobie seans. Scenarzyści zaproponowali nam dziwne połączenia Kac Vegas, Project X oraz

Zawód: Dziennikarz,
(The Paper)- 1994;
- reżyseria: Ron Howard;
- scenariusz: David Koepp, Stephen Koepp;
- wybrana obsada: Glenn Close, Michael Keaton, Robert Duvall, Marisa Tomei, Randy Quaid;
- kategoria: komedia, dramat, film, media.

Znakomity rok 1994 to mnóstwo znanych, kultowych pozycji, ale także sporo tytułów, które miały potencjał, ale twórcy nie do końca wykorzystali możliwości. Do takich filmów zaliczę Zawód: Dziennikarz.
Harry jest pracoholikiem pracującym w drugorzędnym nowojorskim tabloidzie. Marzy o lepszej pracy.. i nie chodzi tylko o finanse, ale przede wszystkim o prestiż pracy w jednym z głównych dzienników. Ma szansę na realizację marzeń, ale po drodze staje przygotowanie materiału do nowego numeru. Harry nie potrafi odpuścić i do końca walczy o swoją publikację. Sprawa nie jest prosta. Aresztowano za zabójstwo dwóch czarnoskórych dzieciaków. Większość mediów następnego dnia napisze, że policja dopadła morderców, a Harry ma poszlaki wskazujące iż aresztowanie było tylko pokazówką policji. Opublikować prawdę czy iść po najmniejszej linii

Obejrzałem Zanim Odejdą Wody (Due Date - 2010 reż.Todd Phillips). Spodziewałem sie komedii podobnej do Kac Vegas. Niestety, bardzo się rozczarowałem. Trzy dni oglądałem ten film i nie potrafiłem go skończyć. Zaśmiałem się dosłownie kilka razy. Wiekszość filmu to mało śmieszne teksty bazujące na stereotypach, a do tego przestoje akcji . Początek filmu jeszcze się jakoś broni, ale całość wypada bardzo słabo. Szkoda.

Normalnie oceniłbym na sześć, ale daję pięć - za rozczarowanie.

Zacznijmy od nowa
(Begin Again, reżyseria John Carney, 2013)

Mark Ruffalo w roli producenta muzycznego na krawędzi upadku. Od lat nie znalazł żadnej dobrze rokującej gwiazdy, a najlepszym jego przyjacielem jest dług. No i może flaszka. Przypadkiem w barze spotyka młodą artystkę (Keira Knightley), w której widzi olbrzymi potencjał. Za wszelką cenę chce ją promować. Udany powrót do branży muzycznej sprawia, że i życie osobiste także zaczyna się układać.. Brzmi zachęcająco? Nie bardzo.. film jest nudnawy i bez polotu. Owszem jest i całkiem przyjemny soundtrack, ale jak dla mnie to za mało. Miałem nadzieję, że będzie lepiej. Może z inną obsadą bardziej by porwał?
Obejrzeć, odhaczyć i zapomnieć.. no poza jedną sceną, w której instrumenty same zaczynają grać (jest w trailerze)

Zabawka,
(The Toy) - 1982;
- reżyseria: Richard Donner;
- scenariusz: Carol Sobieski;
- wybrana obsada: Richard Pryor, Jackie Gleason, Ned Beatty, Teresa Ganzel;
- kategoria: komedia.

Jack nie ma szczęścia w życiu. Jest zadłużonym dziennikarzem, do którego dociera, że sukcesu zawodowego jednak nie osiągnie. By podratować finanse zatrudnia się jako sprzątaczka, ale nie udaje mu się długo utrzymać stanowiska. Jedyną szansą, która odmieni jego los jest przyjęcie propozycji bycia przez tydzień zabawką dla znudzonego dzieciaka. Tydzień to przecież niewiele? Cóż złego może się wydarzyć.. oczywiście Jack szybko żałuje swojej decyzji, ale z czasem zaczyna rozumieć panicza i układ zawodowy zamienia się w przyjaźń. Scenariusz filmu jest prosty jak budowa cepa, szkoda tylko, że gra i humor prezentowany w produkcji również... współcześnie mogą razić niektóre seksistowskie i rasistowskie wstawki. Kupowanie czarnoskórego jako zabawkę? Jak to przeszło?

Zabawka,
(Le jouet) - 1976;
- reżyseria: Francis Veber;
- scenariusz: Francis Veber;
- wybrana obsada: Pierre Richard, Fabrice Greco, Jacques François, Michel Bouquet;
- kategoria: francuskie, komedia, dramat, Pathe.

Kilka miesięcy temu pisałem tutaj o amerykańskiej wersji zabawki. Ocena nie była zbyt przychylna, ale postanowiłem tej historii dać jeszcze jedną szansę. Tym razem kilka słów o francuskim pierwowzorze.
François jest dziennikarzem śledczym pracującym dla sporego wydawnictwa. Przypadkowo zostaje 'wrobiony' w nietypową pracę. Ma udawać zabawkę dla syna jednego z milionerów. Normalnie każdy by odmówił takiej upokarzającej pracy, ale do bogacza należy też wydawnictwo, w którym pracuje François.

Za jakie grzechy, dobry Boże
(Qu'est-ce qu'on a fait au Bon Dieu?, reżyseria Philippe de Chauveron, 2014)

O tym filmie było głośno zanim jeszcze trafił na polskie ekrany. Jak już się pojawił, to wielu moich znajomych opowiadało, że tą pozycję koniecznie trzeba obejrzeć. W końcu się udało. Dawno nie widziałem tak dobrej francuskiej komedii. Nie raz na tym blogu pisałem, że cenię Francuzów za ich dystans do siebie.. za poczucie humoru oraz za to na jakim poziomie stoi ich kinematografia. Po tym filmie mój zachwyt jest jeszcze większy. Większość osób, które widziały ten film skupia się na tym, że jest wyśmiewana francuska nietolerancyjność, fobie i skrywane lęki przed imigrantami i utratą francuskiej tożsamości.. ale to tylko jedna płaszczyzna. Tak naprawdę w tym filmie jest wyśmiewane wszystko.. od kultury francuskiej, poprzez sztukę (jak zawsze), religię, a na polityce kończąc. Pełen dystans, którego w Polsce na próżno szukać. Zazdroszczę i wcale się nie dziwię, że film miał problemy by znaleźć dystrybutora w krajach anglosaskich. Cóż - tamtejsza poprawność polityczna nie rozumie

Yesterday - 2019;
- reżyseria: Danny Boyle;
- scenariusz: Richard Curtis;
- wybrana obsada: Himesh Patel, Lily James, Joel Fry, Ed Sheeran, Kate McKinnon;
- kategoria: muzyczny, komedia.

Jak zrobić film z piosenkami Beatlesów bez nich samych? Napisać historię na nowo i wyobrazić sobie świat bez ich twórczości. Scenarzysta poszedł trochę na łatwiznę bo zapomniał/pominął fakt, że ich twórczość to niezliczona wręcz ilość odwołań. Może po kolei.
Malik marzy o wielkiej karierze, ale ani nie jest ładny, ani specjalnie zdolny.. pisze swoje piosenki, które tak naprawdę uwielbia tylko jego menadżerka. Innymi słowy facet nie ma nic co by sprawiło, że będzie kiedyś sławny. Wszystko się zmienia podczas jednego wypadku. Malik po światowej awarii zasilania zostaje potrącony przez autobus i budzi się w szpitalu. Chłopak jest mocno poobijany, ale nie tylko to się zmieniło. Malik budzi się w świecie, w którym nie było Beatlesów (i paru innych rzeczy), ale jakimś cudem ich piosenki nadal są w głowie chłopaka. Brzmi jak sen - idealne warunki by sprawdzić czy stare

Wyspa Róży,
(L'incredibile storia dell'isola delle rose) - 2020;
- reżyseria: Sydney Sibilia;
- scenariusz: Sydney Sibilia, Francesca Manieri; 
- wybrana obsada: Elio Germano, Fabrizio Bentivoglio, Tom Wlaschiha, Luca Zingaretti, Matilda De Angelis, François Cluzet;
- kategoria: Netflix, na faktach, komedia, włoskie/europejskie.

Włochy, lata sześćdziesiąte dwudziestego wieku
Giorgio, wynalazca (bez większych sukcesów) ma dość życia w kraju, w którym większość rzeczy jest zabroniona, a pozostałe wymagają stosownego papierka. Chce być wolny i niczym nie ograniczany przez państwo. Postanawia spełnić swoje marzenie budując wyspę, a raczej platformę, u wybrzeży Rimini. Kilkaset metrów poza zasięgiem włoskich wód terytorialnych. Plan niby prosty, w sumie genialny, ale, jak wszystko wykonaniu Giorgio, niezbyt przemyślanych w szczegółach. Razem z przyjaciółmi buduje wymarzoną wyspę, a po czasie chce zarejestrować nowopowstałe państwo w ONZ. Włoskie władze nie mogą dłużej biernie przyglądać się zaistniałeś sytuacji.
Scenariusz Wyspy Róży

Wszystko jest iluminacją,
(Everything Is Illuminated) - 2005;
- reżyseria: Liev Schreiber;
- scenariusz: Liev Schreiber;
- wybrana obsada: Elijah Wood, Eugene Hütz, Boris Leskin, Laryssa Lauret;
- gatunek: dramat, komedia.

Seans został całkowicie wylosowany. Zbyt obszerna baza filmów sprawia, że czasem trudno coś wybrać. Klęska urodzaju - na szczęście tym razem przypadkowy seans okazał się naprawdę udany. Ekranizacja powieści Jonathan'a Safran'a bardzo przypadła mi do gustu.

Wożąc panią Daisy (Driving Miss Daisy, reżyseria Bruce Beresford, 1989)

Tym razem pozycja z Morganem Freemanem w roli głównej.
Historia przyjaźni pomiędzy zamożną starszą żydówką (Jessica Tandy) a jej czarnoskórym szoferem (Morgan). Relacja wymuszona, początkowo czysto zawodowa z czasem przekształca się w szczerą, okraszoną wieloma rozmowami przyjaźń... a w tle mamy wielkie zmiany w Stanach Zjednoczonych. Akcja rozgrywa się w latach 1948-1973 - doskonale pamiętamy, że to były bardzo skomplikowane lata. W tle mamy też genialne amerykańskie samochody.. - jak ich nie kochać?
Film bardzo przyjemnie się ogląda. Zamiast zwrotów akcji mamy świetne aktorstwo i znakomicie napisane dialogi. Niby nic nadzwyczajnego.. może w tym tkwi największa magia? Na wielki plus zaliczam też muzykę Hans'a Zimmer'a.

Pozycja absolutnie obowiązkowa, zastanawiam się dlaczego tak późno do niej dotarłem... Oceniam na dziewięć.

W drugim planie wystąpił Dan Aykroyd.

Wojownicze żółwie ninja
(Teenage Mutant Ninja Turtles, reżyseria Jonathan Liebesman, 2014)

Zacznijmy od tego, że wiedziałem, że ten film będzie słaby Wiedziałem, ale kurka, czego się nie robi dla wspomnień z dzieciństwa. Setki razy przeglądałem książeczki z Turtlesami przed snem... niemalże rytuał. Jako fan musiałem obejrzeć najnowsza odsłonę przygód zmutowanych żółwi.
Pierwsze wrażenie to takie, że jest stanowczo za mało pizzy.. drugie wrażenie jest takie, że Shredder powinien być bardziej ludzki, o pizzy już pisałem? :) Same Turtlesy też mi nie przypadły do gustu. Trochę się kłócą z moimi wspomnieniami. . niektórzy twierdzą, że film ma znakomite efekty specjalne.. może i technicznie są niezłe, ale jest ich za dużo, są przerysowane, a poza tym jak długo można zjeżdżać ze skarpy ciężarówką. Tęsknię za efektami z wykorzystaniem prawdziwych modeli.. te zniszczenia były o niebo bardziej wciągające.

Wojownicze żółwie ninja,
(Teenage Mutant Ninja Turtles) - 1990
- reżyseria: Steve Barron;
- scenariusz: Todd W. Langen, Bobby Herbeck;
- wybrana obsada: Judith Hoag, Elias Koteas, Michelan Sisti, David Forman, Leif Tilden, James Saito;
- gatunek: familijny, fantasy, karate, komedia.

Pozycja wylosowana, ale obejrzana z wielką przyjemnością.
Cztery małe żółwiki i jeden szczur mają kontakt z dziwną laboratoryjną substancją, która sprawia, że zwierzęta zaczynają mutować. Szczur postanawia zaopiekować się czterema żółwikami. Uczy ich tajnik walki, a także wpaja podstawowe zasady, którymi powinny się kierować w życiu. Trzeba dodać, że to będzie życie w kanałach - ludzie mogą nie zaakceptować żółwich mutantów. Przypadek (upraszczam, ale zawsze to przypadek) sprawia, że tajemnica kryjówki zostaje odkryta i żółwiom grozi niebezpieczeństwo. Shredder porywa ich mistrza, a młode, niedoświadczone żółwie muszą stawić czoła

Witajcie w Marwen,
(Welcome to Marwen) - 2018;
- reżyseria: Robert Zemeckis;
- scenariusz: Caroline Thompson, Robert Zemeckis;
- wybrana obsada: Steve Carell, Leslie Mann, Diane Kruger, Merritt Wever, Janelle Monáe;
- gatunek: biograficzny, komedia, dramat, animacja.

Fabuła filmu jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.
Mark Hogancamp zostaje napadnięty i brutalnie pobity. Ledwo uchodzi z życiem, a po powrocie do domu ucieka w świat fantazji. W tym świecie jest nieustraszonym żołnierzem, który odważnie mierzy się z przeciwnościami losu. Dokładna odwrotność rzeczywistości. Łącznikiem pomiędzy światami są starannie wykonane figurki. Mark wynajduje ciekawe modele, doskonali je i umiejętnie fotografuje nadając im życie. I tak powstaje Marwen. W rzeczywistości to piękna makieta, a w głowie Mark'a to miejce, w którym może uporządkować swoje życie. Każda postać w Marwen ma swój odpowiednik w realu. Jest tam przewaga kobiet - samotny, zraniony artysta