Dzięki Bogu,
(Grâce à Dieu) - 2019;
- reżyseria: François Ozon;
- scenariusz: François Ozon;
- wybrana obsada: Melvil Poupaud, Denis Ménochet, Swann Arlaud, Éric Caravaca, François Marthouret, Bernard Verley;
- kategoria: francuskie, europejskie, dramat, Kościół, na faktach

Kilku molestowanych w dzieciństwie przez księdza mężczyzn zakłada stowarzyszenie, którego celem jest ujawnienie prawdy o molestowaniu, a także ujawnieniu faktu, że kościelni przełożeni przez lata wiedzieli o pedofilskich zachowaniach kapłana i nic z tym faktem nie zrobili.
Brzmi znajomo? Pewnie, że tak. Kościół na całym świecie działa w podobny sposób. Przez lata ukrywa problem. Mówi, ustami hierarchów, o krzywdzących oskarżeniach, o mściwości (tak tak), o tym że to przedawnione sprawy, że dzieci nie protestowały... nawet sił nie mam by dalej wymieniać te wymówki.

Żona doskonała,
(Potiche) - 2010;
- reżyseria: François Ozon;
- scenariusz: François Ozon;
- wybrana obsada: Catherine Deneuve, Gérard Depardieu, Fabrice Luchini, Karin Viard, Judith Godrèche, Jérémie Renier;
- gatunek: komedia.

Kolejny tytuł, który długo czekał na obejrzenie. Przecież wypada znać całą filmografię Ozon'a - prawda? Zawsze jak poszukiwałem filmu do obejrzenia plakat Żony doskonałej mnie odrzucał. Za bardzo kojarzył mi się z banalnymi komediami romantycznymi (nie tylko polskimi). Irytujące jak niektórzy dystrybutorzy marnują potencjał filmu tworząc beznadziejne plakaty promujące.
Suzanne (boska Deneuve) poznajemy jako żonę przemysłowca, który zarządza fabryką parasoli. Kobieta swoją aktywność ogranicza do prowadzenia domu oraz dbania o siebie (sport). Sprawia wrażenie szczęśliwej, ale też widzimy, że jej mąż nie ma do niej szacunku. Traktuje ją jako zło konieczne. Sytuacja ulega zmianie gdy Suzanne musi zastąpić męża w fabryce. I tak poznajemy nową Suzanne - silną, pewną siebie kobietę, która potrafi rozwiązać każdy problem. Czy to potrzeba chwili zmieniła Suzanne, czy też kobieta skrywała swoje prawdziwe oblicze celowo i żyła w cieniu męża bo tak było wygodniej? Odpowiedzi może i się domyślacie, ale pewność zyskacie po seansie filmu.

Podwójny kochanek,
(L'amant double) - 2017;
- reżyseria: François Ozon;
- scenariusz: François Ozon;
- wybrana obsada: Marine Vacth, Jérémie Renier, Jacqueline Bisset;
- gatunek: thriller.

Mamy teraz dwa filmy Ozona na ekranach. Bardzo dobry Frantz nie ma zbyt mocnej kampanii reklamowej a Podwójny kochanek promowany jest wszędzie. Mówią, że dobry produkt sam się sprzeda, a słabemu trzeba pomóc. To się niestety sprawdza jeśli chodzi o te dwa filmy. Podwójny kochanek ma ciekawe, dosyć odważne sceny, ale jako całość męczy, nudzi i zniechęca do twórczości Ozona. To nigdy nie był łatwy reżyser w odbiorze, ale przez lata wytworzył swój swoisty styl, który bardzo lubiłem. Recenzowany film jest odejściem od znanej, spokojnej narracji. Bardziej to wygląda na nieudane kopiowanie Dolan'a i Almodovar'a. Podwójny kochanek opowiada o kobiecie, która jest w związku ze swoim psychiatrą. Jej partner ukrywa przed nią fakt, że ma brata bliźniaka, z którym nie utrzymuje kontaktu. Dziewczyna wplątuje się w romans z obydwoma braćmi.

Frantz - 2016;
- reżyseria: François Ozon;
- scenariusz: François Ozon;
- wybrana obsada: Pierre Niney, Paula Beer, Ernst Stötzner, Marie Gruber;
- gatunek: dramat.

Młodziutka Niemka Anna w I Wojnie Światowej straciła ukochanego. Codziennie odwiedza jego pusty grób i nie potrafi ułożyć sobie życia na nowo. Może zbyt mało czasu minęło. Na grób zaczyna też przychodzić obcy mężczyzna, Francuz, który twierdzi, że poznał jej narzeczonego (Frantz'a) w Paryżu. Rodzina Frantza zaprzyjaźnia się z obcym - chcą bliżej poznać przyjaciela syna. W tle mamy małe miasteczko, w którym dominują nacjonalistyczne nastroje i nieskrywana nienawiść do Francuzów. Przecież tak wielu młodych Niemców zginęło z ich rąk.
Ozon kolejny raz mnie zaskoczył. Narracja jest spokojna i niezbyt skomplikowana. Nawet głębokie emocje są tu złagodzone przez odpowiednie kadrowanie. Frantz jest w większości filmem czarno-białym, pojawia się jednak kilka scen w kolorze. Reżyser próbuje nim podkreślić emocje bohaterów. Radość pojawiająca się w tych smutnych czasach. Co ciekawe, większość tych kolorowych scen jest oparta na kłamstwie.

5x2 pięć razy we dwoje,
(5x2) - 2004,
- reżyseria: François Ozon
- scenariusz: Emmanuèle Bernheim, François Ozon
- wybrana obsada: Valeria Bruni Tedeschi, Stéphane Freiss
- dramat, obyczajowy.

5x2 to historia związku, który ulega rozpadowi. Niby nic nadzwyczajnego - historia stara jak świat, ale dzięki małemu zabiegowi technicznemu reżyserowi udało się stworzyć ciekawą konstrukcję filmu. Mamy ukazane pięć kluczowych momentów związku, z tym że została zmieniona kolejność ich występowania. Fabuła filmu zaczyna się od sceny rozwodu, kolejne retrospekcje, zachowując odwróconą chronologię zdarzeń, sięgają dalej w przeszłość. Poszczególne sceny nie mają w sobie nic nadzwyczajnego - pokazują wszystkie uczucia, które występują w długich związkach (miłość, namiętność, złość, obojętność, znudzenie).
Scena rozwodu na początku filmu sprawiła, że intensywnie poszukiwałem przyczyny rozstania.. życie jednak nie lubi prostych rozwiązań. Przez moment myślałem, że to zwykłe niedopasowanie partnerów.. ale i rzeczywistość jest bardziej brutalnie prozaiczna.. wszystko w pewnym czasie przemija, zmienia się.. dostosowuje... niby banał.. ale dający do myślenia..
5x2 ma bardzo spokojną narrację, która bardziej się spodoba płci pięknej - mężczyzn może znudzić, ale warto dać szansę. Poza dobrym aktorstwem na uznanie zasługuje ścieżka dźwiękowa. Całość zasługuje na mocne siedem.

Pewnie już zauważyliście, że przybliżam sobie ostatnio filmografię Ozona. Cenię jego wyczuwalny styl i klimat filmów.. taki okres ;)

Basen
(Swimming Pool, reżyseria François Ozon, 2003)

Postanowiłem sobie odświeżyć filmografię Ozona.. wiele pozycji całkowicie wyleciało mi z pamięci. Wiem, że oglądałem, ale nie potrafię sobie przypomnieć szczegółów fabuły. Na pierwszy ogień trafił film z 2003 roku. Pamiętam, że oglądałem go ze znajomymi na studiach i zawsze to wspomnienie, mimo iż zatarte, dobrze mi się kojarzyło.
Sarah (Charlotte Rampling) jest poczytną pisarką kryminałów. Jej książki dobrze się sprzedają, ale ona sama czuje, że się wypala, że potrzebuje pewnej świeżości, odmiany. Za namową swojego wydawcy wyjeżdża na wakacje do okazałej rezydencji. Samotny pobyt ma pozytywnie wpłynąć na morale kobiety. Po kilku dniach pobytu do domu wprowadza się także młodziutka córka (Ludivine Sagnier) wydawcy. Dziewczyna wydaje się być totalnym przeciwieństwem Sarah.. młoda, atrakcyjna, maksymalnie korzystająca z życia.
Panie początkowo nie znajdują wspólnego języka, ale sytuacja z czasem diametralnie się zmienia.
Basen to przede wszystkim niesamowity klimat. Letnia wakacyjna ospałość, unoszący się erotyzm i wrażenie, ze coś się wydarzy. Taka cisza przed burzą.
Cenię sobie francuskie kino za taką lekkość, ale i pewną śmiałość w opowiadaniu o relacjach międzyludzkich. Poza tym motyw pisarski w tle zawsze zwiastuje dobre kino.
Jak dla mnie bardzo mocne osiem.. pewnie nie raz jeszcze wrócę do tej pozycji.

Nowa dziewczyna
(Une nouvelle amie, reżyseria Francois Ozon, 2014)

Ozon coraz bardziej zaczyna przypominać mi Pedro Almodovara. Nie chodzi mi tylko o dobór tematów, ale także o stylistykę filmów. Oglądając Nową Dziewczynę bardzo często przypominały mi się sceny z filmów hiszpańskiego mistrza (Porozmawiaj z Nią, Skóra, w której żyję) - nie były to kalki, ale było czuć inspiracje.
Kilka słów o fabule.
Claire (Anaïs Demoustier) obiecuje swojej umierającej przyjaciółce, że zaopiekuje się jej mężem (Romain Duris) i córeczką. Podczas pierwszych odwiedzin Claire w domu wdowca zastaje obcą kobietę. Po chwili okazuje się, że to przebrany David (wdowiec).
David początkowo tłumaczy, że to tylko po to, by uspokoić małą córeczkę, ale z czasem wyjawia, że lubi się przebierać za kobietę. Claire jest zafascynowana kobiecym Virginią - kobiecym wizerunkiem Davida - z czasem się zaprzyjaźnia i zaczyna z nią (z nim) spędzać coraz więcej czasu. Więcej się dowiecie po seansie.

Młoda i piękna
(Jeune & Jolie, reżyseria Francois Ozon, 2013)
Ostatnia francuska pozycja dziś - dramat twórcy znanego Basenu i U Niej w domu (rewelacja).
Dziewczyna (Marine Vacth) pochodzi z dobrego domu, po swoim pierwszym razie rozpoczyna życie jako luksusowa prostytutka. Zbieg okoliczności sprawia, że jej rodzice (Géraldine Pailhas, Frédéric Pierrot) dowiadują się o jej podwójnym życiu.
W zasadzie to chyba nie zrozumiałem przesłania tego filmu. Nie mówię, że mnie nudził, ale tak naprawdę nie do końca mnie porwał.. prostytucja jako forma wyzwolenia? Nie kupuję tego. Plusem za to okazała się ścieżka dźwiękowa. Brawo.
Ozon mnie tym filmem rozczarował.. mam nadzieję, że to tylko jednorazowy wypadek przy pracy. Muszę sobie przypomnieć jego wcześniejsze filmy.

U niej w domu
(Dans la maison, reżyseria Francois Ozon, 2012).

Zgorzkniały nauczyciel francuskiego (Fabrice Luchini). Uczeń (Ernst Umhauer), który odkrywa w sobie dar pisania. Tworzy prace, które intrygują. Relacja szkolna przemienia się w relację pisarz i czytelnik. Taki układ rządzi się innymi prawami - czytelnik oczekuje więcej i więcej, a pisarz stara się zaspokoić oczekiwania, ale opowieść wymyka się spod kontroli  i rozpoczyna się niebezpieczna gra, która wciąga. Gra, która nie może dobrze się skończyć.  Zacierają się granice.. akcja spokojnym rytmem się rozwija podążając ku temu co nieuchronne.
O czym jest ten film? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć, ale myślę, że o pasji i wyobraźni, która nie ma żadnych hamulców. Genialny scenariusz, który zasługuje na uznanie.
U niej w domu oceniam na dziewięć.