1000 lat po Ziemi
(After Earth, reżyseria M. Night Shyamalan, 2013)
Cóż można napisać dobrego o tym filmie? Był bardzo fajny pomysł na fabułę. Kolejnym plus trzeba dać za sceny akcji, niewiele ich, ale za to jak się pojawiają to cieszą oko. Na plus też zaliczę wizualną stronę produkcji oraz muzykę. I na tym koniec naciąganych zalet. After Earth to film przede wszystkim nudny. O ile w wielu współczesnych produkcjach można narzekać na przerost elementów akcji to w tym filmie akcji brakuje. Kolejnym mankamentem są braki logiki w filmie. Błędów jest masa, ale przytoczę pierwszy z brzegu. Skoro statek rozbił się o Ziemię to skąd poszczególne fragmenty oddalone o kilka dni drogi? Swoją drogą - sam moment uderzenia też mogli pokazać.. a nie czarny ekran.. Ja rozumiem, że Shyamalan nie jest przyzwyczajony do techniki cyfrowej (to jego pierwszy film), ale przecież od tego ma się ludzi, którzy dobrze znają się na swojej robocie. Unikanie scen w obecnym kinie nie przystoi. Aktorsko też średnio. Will i Jaden Smith wypadli tak sobie. Will ewidentnie nie czuł tej roli. Może to wina scenariusza?

127 godzin
(127 Hours, reżyseria Danny Boyle, 2010)

Długo podchodziłem do tego filmu. Wiedziałem, że to ekranizacja autobiograficznej powieści.. ale temat jakoś do mnie nie trafiał.. Podczas prac nad "zabawką" tytuł ten coraz bardziej zaczął mnie kłóć po oczach.. sortowanie alfabetyczne filmów do obejrzenia ma swoje minusy ;)
Fabularnie film nie jest zbyt rozbudowany.. biegnie koleś (James Franco), skacze po skałkach, a chwilę później ma wypadek, który skutkuje zaklinowaniem ręki w między skalnymi blokami. Reszta filmu to dramat uwięzionej osoby, która wie, że raczej nikt jej nie będzie szukał.. a przypadkowy turysta też nie pomoże. Nie dzieje się za wiele... i nie ukrywam, że momentami film nuży. Mocną stroną obrazu są piękne ujęcia, nawet te z dynamicznej kamery, rewelacyjne plenery oraz brutalna scena uwolnienia z pułapki.. cała reszta na kolana nie powala.
Podczas seansu zastanawiała mnie jedna rzecz: pewna lekkomyślność, a może i głupota głównego bohatera.. - wypadki się zdarzają nawet w domu.. a co dopiero podczas uprawiania niebezpiecznego sportu.. "gdyby kózka nie skakała.... " - a skoro wypadki są nie jako stałym elementem

13
(reżyseria Géla Babluani, 2010)

Jason Statham w kolejnym filmie, który jest reprezentantem kina klasy B. Coraz częściej mam wrażenie, ze nieliczne udane filmy Jasona to raczej wypadek przy pracy. Facet ma talent do wybierania słabych scenariuszy.
Główny bohater (Sam Riley) potrzebuje pilnie pieniędzy, aby je zarobić zgadza się zagrać w niebezpiecznej grze. W grze, która jest modyfikacją rosyjskiej ruletki. Zawodnicy ustawieni w kręgu.. każdy ma rewolwer wycelowany w sąsiada. Gra kończy się wtedy, gdy przeżyje tylko jeden. Pomysł całkiem ciekawy, ale realizacyjnie średnio. Brakło też dopracowanej fabuły. Trochę mi to przypomina nowe filmy Luca Bessona - jest pomysł i na tym plusy się kończą.
W drugim planie wystąpili: Mickey Rourke oraz Alexander Skarsgard.
Całość oceniam na pięć. No może z plusem.

15 minut
(15 Minutes) - 2001,
- reżyseria: John Herzfeld
- scenariusz John Herzfeld
- wybrana obsada: Robert De Niro, Edward Burns, Karel Roden
- kryminał.
Wielu marzy o sławie, o pięciu minutach, które sprawią, że będzie popularny. Czasem sława może pomóc realizować szczytne cele, a czasem może służyć do uniknięcia odpowiedzialności za swoje czyny.
Do Nowego Jorku przejeżdżają dwaj niebezpieczni bandyci.. obaj marzą o amerykańskim śnie, ale chcą go osiągnąć różnymi drogami. Jeden z nich jest brutalnym mordercą, który ma problemy z wybuchami agresji, natomiast drugi marzy o filmowej karierze.. Skradzioną kamerą rejestruje wszystkie przestępstwa kompana. Sieją postrach w mieście. Przeciwko nim staje, znany z telewizji detektyw Flamming (De Niro) oraz specjalista od podpaleń (Burns). Walka "dobra i zła" gorąco jest komentowana przez lokalne media.
Bandyci odkrywają, że jeśli dobrze rozegrają sprawę to uda im się nie tylko uniknąć odpowiedzialności, ale także sporo zarobić na sprzedaży praw do ekranizacji swoich poczynań.
15 minut nie jest typowym kryminałem. Jego główną osią narracyjną są media i ich rola w

16 przecznic (16 blocks, reżyseria Richard Donner, 2006)

Powtórka z rozrywki. Bruce Willis znów gra policjanta, który lubi się napić. Brakujący czas do emerytury zamierza spokojnie przetrwać nie wdając się w skomplikowane i niebezpieczne akcje. Sytuacja się zmienia gdy ma za zadanie przewieźć więźnia (Mos Def) do gmachu sądu. Proste z pozoru zadanie staję się walką o przetrwanie. Więzień jest świadkiem, który może pogrążyć łamiących prawo policjantów.
16 przecznic do kawałek dobrego kina sensacyjnego. Schematycznego, przewidywalnego, ale dającego odpowiedni poziom rozrywki.
Oceniam na słabe osiem.

20 000 dni na Ziemi
(20,000 Days on Earth, reżyseria Jane PollardIain Forsyth, 2014)

Dokument Nick'a Cave'a opowiadający o nim samym. Nie jest to skromne, ale też bohater jest w pewien sposób skupiony na sobie. Przez większość kadrów mamy dialogi Nick'a i osób, które z nim współpracowały na temat rynku muzycznego, tworzenia, muzyki, postrzegania świata. Jest to całkiem interesujące, ale oczekiwałem więcej faktów z muzycznej przeszłości Cave'a. Jego rozwój, poszukiwania, muzycznej wrażliwości - tego w tym filmie zabrakło.
Nick opowiada o sobie z pewnym dystansem, z ironią, ale wiele nam nie odkrywa.. mam wrażenie, że się nami bawi.. że niby coś opowiada o sobie, ale tak naprawdę mówi to, co chcemy usłyszeć.. prawdziwy Cave gdzieś jest skryty. Nieodgadniony.
Za mało też w tym filmie muzyki z dawniejszych lat.
20 000 dni na Ziemi przypomina raczej materiał promocyjny najnowszej płyty.

21 gramów,
(21 Grams) - 2003;
- reżyseria: Alejandro González Iñárritu;
- scenariusz: Guillermo Arriaga;
- wybrana obsada: Sean Penn, Naomi Watts, Benicio Del Toro, Charlotte Gainsbourg, Clea DuVall;
- gatunek: kryminał, thriller.

Jedna z ostatnich zaległych (z 2016 roku) notek. Tym razem kilka słów o filmie, który kiedyś zrobił na mnie olbrzymie wrażenie. Co prawda nie tak duże jak Amores Perros, ale długo miałem go w pamięci. Powtórny seans nieco ostudził emocje - może to kwestia mojego wieku, a może brak świeżości pierwszego seansu, w każdym razie nadal wysoko oceniam ten tytuł.
Akcja opowiada o trzech rodzinach, które przypadkowo połączyło jedno tragiczne wydarzenie. Jeden wypadek, jedna ulotna chwila, jedno zamyślenie sprawiło, że losy wielu osób na stałe się zmieniły. Taka nieoczekiwana błahostka całkowicie przekształca nasze życie. Jak tu planować, budować przyszłość, kochać skoro się wie, że wszystko może zniknąć w jednej magicznej chwili. I najgorsze jest to, że nie musi w tym być niczyjej winy. Jesteśmy malutcy wobec przypadkowości tego

21 Jump Street
(reżyseria Phil Lord, Christopher Miller, 2012)

Jonah Hill i Channing Tatum wcielają się w rolę policjantów-nieudaczników. Z racji swojego młodego wyglądu dostają nietypowe zadanie. Mają wrócić do liceum i zbadać szkolny rynek narkotyków, zwłaszcza mają się skupić na odnalezieniu producenta nowego niebezpiecznego specyfiku. Nowe zadanie pozwala im na zdobycie szacunku wśród innych policjantów, a także pokonać demony przeszłości. Każdy ma swoje traumatyczne przeżycia związane z liceum.
Fajnie w tej komedii kryminalnej pokazano jak przez ostatnie lata zmieniło się życie uczniów. Jak zmienił się światopogląd i zachowania. Najmocniejszą stroną filmu jest jednak nie scenariusz - warto go obejrzeć także ze względu na rolę Jonah'a Hill'a.

21 mostów,
(21 Bridges) - 2019;
- reżyseria: Brian Kirk;
- scenariusz: Adam Mervis, Matthew Michael Carnahan;
- wybrana obsada: Chadwick Boseman, Taylor Kitsch, Stephan James, J.K. Simmons, Sienna Miller, Keith David, Alexander Siddig;
- kategoria: kryminał, akcja.

Zaczyna się mało oryginalnie. Dwóch ludzi robi napad na dilera, ale zamiast oczekiwanych trzydziestu jest trzysta kilogramów narkotyków. Napadający mają wielkie szczęście... albo raczej pecha. Na miejsce szybko przyjeżdża policja i po strzelaninie rozpoczyna się wielka obława, która polega na odcięciu Manhattanu od świata (stąd tytuł - 21 mostów zamknięto). Czyli standard, ale trzeba przyznać, że całkiem dobrze zrealizowany. Później fabuła robi delikatny zwrot i robi się całkiem ciekawie. Już nie jest istotny sam napad na dilera i martwych 7 policjantów.. sprawa jest dużo poważniejsza. Nadal jest obława, ale motywy już są całkiem inne.

22 Jump Street (reżyseria Phil Lord, Christopher Miller, 2014) .

Sequel 21 Jump Street. Dwójka niezbyt inteligentnych policjantów (Jonah Hill, Channing Tatum) trafia do college'u by rozwikłać sprawę narkotykową. Praktycznie jest to powtórzenie pomysłu z pierwszej części. Nie ma nic oryginalnego ani świeżego. Pojawiło się kilka fajnych motywów, ale większość humoru opiera się na zestawieniu tego co kiedyś było i jest teraz.. a także na piciu i imprezowaniu. .nudaaaa... mam nadzieję, że kolejne części już nie powstaną...
Film jest ciut lepszy od sąsiadów i dlatego dostaje sześć. . ale uprzedzam.. momentami jest bardzo źle.

22 kule
(L'immortel, reżyseria Richard Berry, 2010)
Istnieje coś takiego jak emerytowany gangster? Jednemu (Jean Reno) się tak wydawało.. myślał, że może odejść na emeryturę... nie wszyscy jego kompani mieli inną definicję emerytury. Wpakowali w naszego bohatera 22 kule, ale temu udało się jakoś przeżyć.. wiem, wiem - naciągana sprawa.. Gdy dochodzi do siebie to postanawia się zemścić nie tylko na wszystkich, którzy w niego strzelali, ale także na ich szefie (Kad Merad). Dalej to już mamy standard - zemsta, trupy, kilka dialogów.. w sumie nic nadzwyczajnego. .standardowe kino akcji..
Czy warto polecić ten tytuł? Myślę, że czasem takie pozycje są o wiele lepszym wyborem niż trudne kino egzystencjalne..
Oceniam na siedem.

25 godzina
(25th Hour, reżyseria Spike Lee, 2002)

Diler narkotyków (Edward Norton) zostaje skazany na wieloletnie więzienie. Zanim będzie osadzony ma 24 godziny na to, by na wolności pożegnać się z rodziną.. pozamykać sprawy. Boi się odsiadki, wie, że to koniec dotychczasowego życia, ale nie to zajmuje wszystkie jego myśli.. o wiele bardziej martwi go fakt, że ktoś z najbliższych go zdradził. W zasadzie to już zerwał z dilerką, ale w domu miał jeszcze obciążające dowody. DEA zjawiła się po otrzymaniu donosu. Czy to była jego dziewczyna (Rosario Dawson)? A może z któryś przyjaciół?
Komu zaufać? Czy ktokolwiek będzie czekał po odsiadce?
25 godzina ma ciekawy klimat, a zakończenie jest trochę nieoczekiwane.. ale pasujące. Chyba każdy zasługuje na drugą szansę..
W drugim planie: Philip Seymour Hoffman, Barry Pepper, Anna Paquin, Brian Cox.

Oceniam na osiem. Coraz bardziej lubię Nortona.

Wczoraj przyszła ochota na jakiś horrorek, ale taki nie za ciężki. Obejrzeliśmy 28 dni później (reż. D. Boyle 2002). Przypadkowo zostaje uwolniony wirus, który powoduje, iż ludzie wariują i zabijają innych. Celem bohaterów jest przetrwanie.  Motyw wielokrotnie przerabiany w kinie.. ale nadal potrafi zaintrygować. Mocnymi stronami filmu są piękne widoki brytyjskiego krajobrazu oraz muzyka. Główną rolę gra  Cillian Murphy, którego ostatnio często w filmach spotykamy. Lubię filmy postapokaliptyczne. Widok martwych (pustych) ulic wielkich miast przeraża mnie. Zastanawiam się: ile potrzeba czasu, by wyludnione miasto na nowo zarosło i powróciło do natury.

Ocena : bardzo mocna siódemka.

3:10 do Yumy
(3:10 to Yuma, reżyseria James Mangold, 2007)
Western umarł w latach siedemdziesiątych.. za dużo było filmów, które wyglądały tak samo. Znudziły się, ale obecnie mamy powrót fascynacji Dzikim Zachodem. Bardzo mnie to cieszy. Kilka słów o filmie.
Bankrutujący farmer (Christian Bale) zostaje wplątany w eksportowanie niebezpiecznego więźnia (Russell Crowe) na stację kolejową. Zadanie jest bardzo niebezpieczne bo w pościg za stróżami prawa rusza banda oprychów pod przywództwem nieobliczalnego towarzysza więźnia (Ben Foster). Czy misja się powiedzie? A może farmer da się przekupić?
3:10 do Yumy to znakomicie zrealizowane kino z dobrą obsadą. Film wciąga od pierwszych minut. Czysta rozrywka w najlepszym wydaniu.
Polecam i oceniam na dziewięć.

303. Bitwa o Anglię,
(Hurricane: Squadron 303) - 2018;
- reżyseria: David Blair;
- scenariusz: Alastair Galbraith, Robert Ryan;
- wybrana obsada: Iwan Rheon, Milo Gibson, Stefanie Martini, Marcin Dorociński, Kryštof Hádek, Radosław Kaim, Sławomir Doliniec;
- gatunek: na faktach, dramat, wojenny.

Jakie to typowo polskie. Przez lata film o Dywizjonie 303 nie mógł powstać. Były problemy z pieniędzmi, ze scenariuszami z obsadą. I w końcu się udało. Powstały dwa filmy jednocześnie, których daty premiery dzielą zaledwie dwa tygodnie. Kompletnie niezależne a jeden z nich reklamuje się hasłem "nie pomyl filmu". Nie wnikam kto komu robi na złość, kto 'miał większe prawo' do sierpniowego terminu premiery - z zewnątrz wygląda to dosyć klarownie. Wolimy dzielić niż łączyć.

Na pierwszy ogień do kin trafiła niskobudżetowa produkcja 303. Bitwa o Anglię. Produkcja brytyjsko-polska, w której główne role trafiły do Brytyjczyków. Aktorsko wypadło to całkiem przyzwoicie, ale mnie osobiście mocno drażnił polski dubbing.

33,
(The 33) - 2015;
- reżyseria: Patricia Riggen;
- scenariusz: Mikko Alanne, Jose Rivera;
- wybrana obsada: Antonio Banderas, Rodrigo Santoro, Juliette Binoche, James Brolin, Lou Diamond Phillips;
- kategoria: na faktach, dramat, katastroficzny.

Historia 33 górników, którzy po zawaleniu kopalni złota spędzili pod ziemią ponad dwa miesiące musiała zostać zekranizowana. Gwiazdy w obsadzie oraz zbyt wyidealizowany obraz poszczególnych górników odbierają filmowi wiarygodności. Jest zbyt klarownie i idealnie. Górnicy to niemal chodzące ideały. Zresztą minister górnictwa również. Niby są konflikty, napięcia, ale wynikają one z żartów, z wychowania i trudnych okoliczności.

33 sceny z życia - 2008;
- reżyseria: Małgorzata Szumowska;
- scenariusz: Małgorzata Szumowska;
- wybrana obsada: Julia Jentsch, Dominika Ostałowska (dubbing), Maciej Stuhr, Peter Gantzler, Robert Więckiewicz (dubbing), Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Andrzej Hudziak, Roman Gancarczyk;
- gatunek: dramat, psychologiczny.

Produkcja polsko-niemiecka. W zasadzie jest to film autobiograficzny Małgorzaty Szumowskiej. Reżyserka w krótkim czasie straciła oboje rodziców. Nagle śmierć stała się dla niej czymś namacalnym i nieodwracalnym. Swoje ówczesne emocje i doświadczenia zrzuca na barki filmowej Julii. Młoda kobieta przekonuje się, że utrata bliskich jest czymś, z czym zawsze należy się liczyć.. i że nigdy nie przychodzi w "odpowiednim momencie". Śmierć nie jest dopełnieniem idealnego życia.. często przychodzi nagle i całkowicie zaskakuje.. utrata bliskich osób wywołuje pustkę, ale jest też pewnego rodzaju katalizatorem do innych zmian. Okazją do wrzucenia swojego życia na nowe tory. Czasem są to ścieżki ślepe, czasem wręcz przeciwnie, ale wobec

36
(36 Quai des Orf?vres, reżyseria Olivier Marchal, 2004).
Dobry francuski film kryminalny. Zaczyna się niewinnie, zwykła rywalizacja między dwoma gliniarzami (Daniel Auteuil, Gerard Depardieu), która przeradza się w wojnę. Rzecz o wyborach, przypadku, losie, ale przede wszystkim o lojalności. Wobec ludzi, policyjnej oznaki, a także - sumienia. Dużo zwrotów akcji połączonych z kilkoma różnymi wątkami, które w pewien przypadkowy sposób się łączą. Świetna gra aktorska oraz klimat podnoszą ocenę.
Polecam i oceniam na dziewięć.

Wam też Gepardieu przypomina Nolte'go?

4 piętro

(Planta 4?, reżyseria Antonio Mercero, 2003)
Film o tym, że w obliczu ciężkiej choroby warto zachować radość życia.. może właśnie na przekór.. nie poddawać się, chorobę przemilczeć, a najlepiej wyśmiać i żyć z nią. Akcja dzieje się w szpitalu na oddziale chłopców, którzy przeważnie mają raka. Choroba jest okrutna, często zabiera kończyny (amputacja) a czasem też życie.
4 piętro to bardzo dobre kino, wobec którego nie sposób przejść obojętnie. Kino, które zaraża nas radością i apetytem na życie. Po seansie zdajesz sobie sprawę, że niektórzy mają większe problemy i bardziej korzystają z życia niż ty. Intrygujące i dające do myślenia.
Młodzi aktorzy świetnie sobie poradzili, każdy jest wyrazisty, ale też żaden nie dominuje. Reżyser idealnie zapanował nad materiałem - całość jest delikatna i dobrze wyważona. Mimo dramatyzmu okoliczności film nie dobija.. nie "wali po twarzy".
Opowieść jest oparta na wspomnieniach scenarzysty.

42 - Prawdziwa historia amerykańskiej legendy
(42, reżyseria Brian Helgeland, 2013)

Kolejny tytuł z cyferką w tytule - dostrzegacie zależność? Na wstępie muszę przyznać, że nie skojarzyłem, że w tym filmie drugoplanową rolę gra Harrison Ford.. nie rozpoznałem go - wiem, wstyd!

42 to opowieść o Jackie'm Robinsononie (Chadwick Boseman), legendarnym baseballiście, który był pierwszym czarnoskórym zawodnikiem w krajowych rozgrywkach. Mamy ukochany amerykański sport i kwestie rasowe na pierwszym planie. Wydaje się, że to znakomite połączenie by zrobić film, który dużo zarobi i zapadnie w pamięci widzów. Tym razem doskonały przepis na sukces nie podziałał. Zabrakło emocji, realizmu, dopracowanych dialogów. Postacie zostały ukazane w zbyt jednostronny sposób. Ponadto taka ilość patosu nawet mnie irytuje. No bez przesady. Czy to jest zły film? Zdecydowanie nie.. ale uważam, że historia niosła w sobie dużo mocniejszy potencjał.