8 Rue de l'Humanité
(tytuł angielski: Stuck Together) - 2021;
- reżyseria: Dany Boon;
- scenariusz: Laurence Arné, Dany Boon;
- wybrana obsada: Dany Boon, Laurence Arné, Yvan Attal, François Damiens, Jorge Calvo, Liliane Rovère, Tom Leeb, Alison Wheeler, Nawell Madani;
- kategoria: film, komedia, francuskie, Netflix

Akcja produkcji dzieje się w Paryżu podczas początku pandemii. Mieszkańcy pewnej kamienicy muszą się zmierzyć z zamknięciem i z emocjami dotyczącymi pandemii. Postawy są skrajnie różne.. niektórzy się panicznie boją, inni lekcewarzą, a jeszcze inni ubolewają nad zamkniętymi interesami. Czas zamknięcia to także czas poznawania swoich sąsiadów. To mogą być pozytywne relacje, ale wymagają poznania i szacunku dla innych osób. Doskonale wiemy, że nie jest to łatwe.

Czyja to kochanka?
(La Doublure, reżyseria Francis Veber, 2006)

Komedia romantyczna w francuskim wydaniu. Żonaty milioner (Daniel Auteuil) Pierre zostaje nakryty przez paparazzich z piękną modelką (Alice Taglioni). Jeśli żona dowie się o romansie to bogaczowi odbierze cały majątek. Pierre postanawia wmówić małżonce, że modelka nie z nim ma romans, a z ciamajdowatym parkingowym (Gad Elmaleh). płaci chłopakowi, by ten uwiarygodnił jego historię. Czyja to kochanka nie jest ambitną pozycją. Nie jest też najlepszym filmem Vebera, ale całkiem przyjemnie się ogląda.. co zresztą potwierdzają wyniki box office - film miał całkiem sporą oglądalność.
Jak to bywa w francuskich komediach znów się oberwało współczesnym trendom społecznym. Tym razem na tapetę trafił świat bogaczy i mody.
Film ma całkiem fajną obsadę - poza wymienionymi zagrali jeszcze: Virginie Ledoyen, Michel Aumont oraz Dany Boon - ale zabrakło w nim ostrego pazura... szkoda bo nota mogła być wyższa. Daję mocne siedem.

Dusigrosz,
(Radin!) - 2016;
- reżyseria: Fred Cavayé;
- scenariusz: Fred Cavayé, Nicolas Cuche, Laurent Turner;
- wybrana obsada: Dany Boon, Laurence Arné, Noémie Schmidt, Patrick Ridremont;
- gatunek: komedia.

Mam wrażenie, że Francuzi są jedynym narodem, który próbuje jeszcze zarabiać na komediach. Zalewają nimi europejski rynek, część trafia tylko do kin studyjnych, ale niektóre można też zobaczyć w multipleksach. Często są to naprawdę dobre filmy, ale częściej średniaki, którym niewiele brakło by na stale zapisać się w pamięci widzów. Francuzi cały czas szukają recepty na film idealny... a powinni doskonale wiedzieć, że nie ma czegoś takiego.
Tytułowy Dusigrosz (Boon) jest samotnym, zgorzkniałym mężczyzną, którego wszyscy szczerze nie znoszą. Jest nie tyle oszczędny co lubi bazować na bezinteresowności innych ludzi. Tu nie chodzi tylko o zbieranie kuponów i unikaniu płacenia w restauracji - oszczędność François'a ma całkiem nowy wymiar. Oszczędza dosłownie na wszystkim, a żywi się głównie przeterminowanymi próbkami jedzenia. Nie ma przyjaciół w

A teraz film od którego na nowo polubiłem francuskie kino.

Jeszcze dalej niż północ (reż D. Boon) to świetna komedia.

Opowiada o pracowniku poczty, który został zdegradowany i za karę przeniesiony na północ.

Daleką północ. Do najbardziej północnych zakątków Francji.

Wyjeżdza sam, rodzina zostaje na południu, gdyż nie warto ich zabierać na koniec świata.

Północ okazuje się inna niż oczekiwał. Nie ma niedźwiedzi polarnych, a ludzie wcale nie żyją w depresji z powodu pogody.

Miło wiedzieć, że w każdym kraju występują regiony, które są końcem świata dla mieszkańców wielkich miast.

Film zarobił sporą kasę w francuskich kinach (w pierwszym tygodniu ponad 35 mln dolarów).

Świetna rola Kada Merada.

Nic do oclenia
(Rien ? Déclarer, reżyseria Dany Boon, 2010).

Zazdroszczę francuzom ich kinamatografii i poczucia humoru. Ten naród potrafi kręcić filmy komediowe, które wyśmiewają ich narodowe cechy, a przy tym są dobrze odbierane w całej Europie. Szacunek. Po rewelacyjnym "Jeszcze dalej niż północ" Dany Boon znów nakręcił dobrą komedię o Francuzach.  
Nic do oclenia to lekki film opowiadający o celnikach na granicy belgijsko-francuskiej. Pretekstem do akcji jest zniesienie granic i powołanie lotnych patroli. Tytuł nie jest wybitny, ale posiada pewną lekkość, która sprawia, że dobrze się to ogląda. Parę momentów było naprawdę dobrych. W głównych rolach wystąpili Benoît Poelvoorde oraz Dany Boon.
Jestem usatysfakcjonowany i oceniam na osiem.

Przychodzi facet do lekarza
(Supercondriaque) - 2014;
- reżyseria: Dany Boon
- scenariusz Dany Boon
- wybrana obsada: Dany Boon, Kad Merad, Alice Pol
- komedia.

Romain jest hipochondrykiem. Twierdzi, że choruje niemal na wszystko.. najbardziej to choruje na głowę.. ale tego się nie leczy u lekarza pierwszego kontaktu. Romain zakłóca życie wszystkim wokół, a w szczególności swojemu lekarzowi Dimitrowi - w tej roli Kad Merad. Doktor postanawia znaleźć dla Romaina kobietę, wierzy, że miłość pomoże wyleczyć hipochondrię i w ten sposób się pozbędzie najwierniejszego pacjenta.
Linia fabularna filmu jest mocno udziwniona, przerysowana, interesująca, ale szału nie ma. O wiele ciekawiej prezentują się dialogi. Nie sposób się nie śmiać na tym filmie. Momentami może irytować nadekspresja głównego bohatera, ale całość daje solidną porcję rozrywki.
Boon (reżyser, scenarzysta) lubi w swoich filmach wyśmiewać stereotypy i dziwne zachowania swoich

Rodziny się nie wybiera,
(La ch'tite famille) - 2018;
- reżyseria: Dany Boon;
- scenariusz: Dany Boon, Sarah Kaminsky;
- wybrana obsada: Dany Boon, Line Renaud, Laurence Arné, Valérie Bonneton, Guy Lecluyse, François Berléand, Pierre Richard;
- gatunek: komedia.

Valentin jest projektantem wnętrz, który tworzy designerskie meble dla paryskich wyższych sfer. Ma niewątpliwy talent, a jego projekty świetnie się sprzedają. Valentin jest uważany za rodowitego paryżanina, ale tak naprawdę projektant pochodzi z biednej prowincji. Jest to jego największa tajemnica, która nie może ujrzeć świata dziennego. Wygodne i ułożone życie gwałtownie ulega zmianie gdy Valentina odwiedza rodzina (matka i brat z rodziną) a sam Valentin potrącony przez samochód traci pamięć.
Dany Boon kolejny raz pokazuje nam Francję kontrastów. Bogata stolica i pogardzana (nazywajmy rzecz po imieniu) prowincja. Proste życie w kontrze do wysublimowanych postaw wyższych

Uziemieni (Eyjafjallojökull, reżyseria Alexandre Coffre, 2013)

Valerie (Valerie Bonneton) i Alain (Dany Boon) byli kiedyś małżeństwem. Z wielkiej miłości została im tylko córka oraz wzajemna nienawiść. Robią wszystko by się nie spotykać... ale nie zawsze się to udaje.. wesele córki jest jedną z tych okazji, która sprawia, że kata.. spotkanie jest nieuniknione. Zaczyna się niewinnie od małych złośliwości na lotnisku.. potem jest już tylko ostrzej.. zwłaszcza, że wszystkie loty zostają odwołane i nasi bohaterowie wspólnie muszą przejechać przez pół Europy.
Uziemieni to całkiem dobra komedia, która wywołała u mnie nie jeden uśmiech na twarzy. Do pełni szczęścia brakowało mi tylko jakiejkolwiek chemii między głównymi bohaterami.. a może zwyczajnie w roli Valerie chętniej widziałbym Virginie Efira ;) nie wnikam już lepiej w to..
Całość zdecydowanie można obejrzeć. Oceniam na mocne siedem.

Witaj na południu
(Benvenuti al Sud) - 2010;
- reżyseria: Luca Miniero
- scenariusz: Dany Boon, Massimo Gaudioso
- wybrana obsada: Claudio Bisio, Angela Finocchiaro, Valentina Lodovini, Alessandro Siani
- komedia.

Z wielkim dystansem podchodziłem do tego tytułu. Witaj na południu to włoski odpowiednik Jeszcze dalej niż północ, czyli filmu, który bardzo przypadł mi do gustu. Obawiałem się, ze kopia poziomem humoru nie zbliży się do oryginału. Do seansu przekonał mnie fakt, iż Dany Boon był bezpośrednio zaangażowany w projekt, współtworzył scenariusz, a nawet zagrał epizod.
Scenariuszowo Witaj na południu nie zaskakuje.. główne wątki filmu to wierna kopia francuskiego wzorca - taki sam bohater, okoliczności zesłania, nawet niektóre dialogi są takie same. Trochę to z początku było irytujące, ale przymknąłem na to oko gdy zaczęły się pojawiać wątki typowo włoskie. Dla przypomnienia dodam, że Włochy to kraj mocno zróżnicowany - mamy przemysłową północ i zacofane, rolniczo-turystyczne południe. Mimo upływu lat od zjednoczenia (1861) różnice są nadal zauważalne. Te stereotypowe różnice zostały

Wyszłam za mąż, zaraz wracam
(Un Plan parfait, reżyseria Pascal Chaumeil, 2012)
Ona (Diane Kruger) od wielu lay szczęśliwym związku. Przeraża ja myśl o małżeństwie. Kocha swojego partnera, ale nad ją rodziną krąży fatum, klątwa. Wszystkie kobiety w rodzinie mają nieudane pierwsze małżeństwa.. prawdziwe szczęście spotykają w kolejnych związkach. Nasza bohaterka postanawia przechytrzyć los i zaaranżować fikcyjne małżeństwo z przypadkowym mężczyzną (Dany Boom - swoją drogą idealny aktor na przypadkowego męża).
Fabularnie film niczym nie zaskakuje, przecież wiadomo jak to się skończy, ale film ma swój urok. Urozmaicone lokacje, fajny humor, ale przede wszystkim francuski dystans do związków to główne atuty produkcji.
Mam wielką słabość do francuskiej kinematografii, która często kończy się ciut zawyżonymi notami. Nie inaczej jest teraz. Oceniam na naciągane osiem. Dobrze się bawiłem.

Zabójcze wesele,
(Murder Mystery 2) - 2023;
- reżyseria: Jeremy Garelick;
- scenariusz: James Vanderbilt;
- wybrana obsada: Adam Sandler, Jennifer Aniston, Mélanie Laurent, Mark Strong, Tony Goldwyn, Jodie Turner-Smith, Adeel Akhtar, Carlos Ponce, Dany Boon, John Kani;
- kategoria: film, komedia kryminalna, Murder Mystery, Netflix;

Ojej... za jakie grzechy. Pamiętacie nieudany Zabójczy Rejs? Odradzałem, ale nie wiedzieć czemu obejrzałem drugą część.
Państwo Spitz po rozwiązaniu jednej zagadki kryminalnej postanawiają zostać detektywami... ale po co to pisać skoro dla fabuły nie ma to znaczenia. Spitz zostają zaproszeni na wielkie wesele, a na miejscu okazuje się, że pan młody został porwany. Zamknięta przestrzeń, kilkoro podejrzanych i znów nic świeżego. Powtórka z rozrywki. Rozrywki - że tak zażartuję.