Anioły i demony,
(Angels & Demons) - 2009;
- reżyseria: Ron Howard;
- scenariusz: Akiva Goldsman, David Koepp;
- wybrana obsada: Tom Hanks, Ewan McGregor, Ayelet Zurer, Stellan Skarsgård, Armin Mueller-Stahl, Pierfrancesco Favino;
- muzyka: Hans Zimmer;
- gatunek: thriller.

Inferno nadal czeka na swoją kolej - ostatnio z kinem mi nie po drodze i czuję coraz większą potrzebę by to zmienić.. ale nie o tym teraz. Postanowiłem sobie odświeżyć poprzednie filmy o przygodach profesora Langdon'a. Niedawno był Kod da Vinci - powtórny seans tego filmu uwidocznił wszystkie jego słabostki, ciekaw byłem czy Anioły i Demony również rozczarują. I tutaj jestem pod pozytywnym wrażeniem. Film nadal mi się bardzo podoba, myślę że sporo w tym zasługi w materiale, który posłużył jako scenariusz. Książka, w mojej ocenie, jest sporo lepsza od słynnego Kodu. Pamiętam, że lektura dała mi sporo przyjemności.

Czarnobyl;
(Chernobyl) - 2019;
- mini serial, HBO;
- twórcy: Craig Mazin, Johan Renck;
- wybrana obsada: Jared Harris. Stellan Skarsgård, Emily Watson, Jessie Buckley, Adam Nagaitis;
- kategoria: na faktach, dramat.

Ledwo co się skończyła Gra o Tron a HBO znów nas atakuje bardzo dobrą produkcją. Czarnobyl to pięcioodcinkowy mini serial, który zachwyca niamal wszystkich. Po przeczytaniu sporej dawki pozytywnych recenzji musiałem sięgnąć bo ten tytuł.
Fabuła serialu opowiada o losach kilku postaci, których życie na stałe zostało związane z czarnobylską katastrofą. Zamiast chłodnej dokumentalnej relacji dostajemy bardzo emocjonalne historie, które składają się w bardzo precyzyjną kronikę wydarzeń. Poznajemy szczegółowo przyczyny tragedii, akcję ratowniczą, a także tło polityczne. To ostatnie jest chyba najbardziej kluczowe. O Czarnobylu jest sporo publikacji, ale nie wszystkie podkreślają jak kluczowy w tej katastrofie był ustrój panujący w obecnej Ukrainie. System, w którym premiuje się słabe jednostki, system w którym prawda musi być dostosowana do obecnej linii politycznej jest systemem, w którym taka tragedia musiała się wydarzyć. Skala "awarii" sprawiła, że nie dało się unikać prawdy. Z drugiej jednak strony fakt, że tragedia wydarzyła się w ZSRR ma też swoje zalety. Nieograniczone zasoby pozwalające na ugaszenie reaktora. Nie każdy kraj miałby takie możliwości.

Człowiek, który zabił Don Kichota,
(The Man Who Killed Don Quixote) - 2018;
- reżyseria: Terry Gilliam;
- scenariusz: Terry Gilliam, Tony Grisoni;
- wybrana obsada: Adam Driver, Jonathan Pryce, Stellan Skarsgård, Olga Kurylenko, Joana Ribeiro;
- gatunek: komedia, przygodowy.

Która to już ekranizacja/adaptacja przygód wielkiego rycerza z La Manchy? Nie wiem czy ktoś to zliczy. Wydawałoby się, że temat jest już całkiem wyczerpany, ale skoro bierze się za niego Terry Gilliam to znak, że jest jeszcze wiele do pokazania. Przygody Don Kichota, rycerza o bogatej wyobraźni ekranizuje reżyser, którego umysł i fantazja nie znoszą żadnych granic.
Toby jest reżyserem, który przez wielu jest uznawany za bardzo zdolnego. Ma otwarty umysł, talent i piekielnie trudny charakter, ale kto artyście zabroni. Toby na studiach zrobił film o Don Kichocie, teraz wraca do miejsca, w którym kręcił debiutanckie dzieło. Spotyka tu aktora, naturszczyka, któremu powierzył główną rolę w swoim pierwszym filmie. Aktor uwierzył, że naprawdę jest Don Kichotem, a w Toby'm widzi Sancho Pansę. Protesty na nic się zdadzą. Czy coś więcej? Ano są przygody no i poszukiwania ukochanej Dulcynei. a wszystko to okraszone niesamowitą ilością świetnej gry aktorskiej.

Diuna,
(Dune) - 2021;
- reżyseria: Denis Villeneuve;
- scenariusz: Eric Roth, Denis Villeneuve;
- wybrana obsada: Timothée Chalamet, Rebecca Ferguson, Jason Momoa, Oscar Isaac, Stellan Skarsgård, Josh Brolin, Javier Bardem;
- kategoria: film, kasowy, science-fiction, Oscar (6), Złoty Glob, ekranizacja, Diuna.

Kolejny przedstawiciel świata popkultury, którego kompletnie nie znam. Nie czytałem ksiażek, komiksów, ale mam świadomość, że Diuna istnieje i na tym koniec.
Diuna to bardzo niebezpieczna planeta, na której występuje substancja, której posiadanie jest kluczowe dla istnienia imperium. Surowy klimat i niebezpieczne stwory zwane czerwami to tylko niektóre z niebezpieczeństw czyhających na dla zdobywców. Na Diunę zostaje wysłana armia szlachetnego Rodu Atrydów, która ma zagwarantować bezpieczne dostawy. Brzmi jak misja dla wybrańców, ale w grę wchodzą jeszcze rozgrywki polityczne na najwyższych szczeblach wladzy, a to sprawia, że Atrydzi znajdą się w bardzo trudnej sytuacji. To jest tło dla prezentacji losów głównego bohatera, któremu przewidziana jest kluczowa rola w przyszłych wydarzeniach (proroctwo), ale on sam wydaje się być mocno zagubiony w tym co się wokół dzieje.

Gwiezdne Wojny: Andor;
- twórcy: Tony Gilroy
- Disney, sezon 1, 2022;
- wybrana obsada: Diego Luna, Stellan Skarsgård, Genevieve O'Reilly, Denise Gough, Kyle Soller, Adria Arjona, Faye Marsay, Fiona Shaw, Andy Serkis;
- kategoria: serial, sezon, Gwiezdne Wojny, przygodowy, science fiction.

Cassian Andor, człowiek znikąd, którego poznaliśmy w filmie Łotr 1, zarabiający na drobnych przekrętach przeciwko Imperium (głównie kradzieże) przypadkowo zostaje wplątany w działalność ruchu oporu. Jego aktywność i nieukrywany talent sprawiają, że jedna z jego misji staje się iskrą mogącą rozpalić Rebelię. Tylko, że sam Andor niespecjalnie jest zainteresowany tymi wielkimi wojnami. Początkowo chce tylko zarobić i prowadzić wygodne życie na jakiejś spokojnej planecie.

Jak dogonić szczescie
(Hector and the Search for Happiness) - 2014;
- reżyseria: Peter Chelsom;
- scenariusz: Peter Chelsom, Tinker Lindsay, Maria von Heland;
- wybrana obsada: Simon Pegg, Rosamund Pike, Toni Collette, Stellan Skarsgård, Jean Reno, Christopher Plummer;
- dramat, komedia.

Mam taką nieoficjalną kategorię filmów. Niektóre tytuły nazywam wydmuszkami. Wrzucam do niej wszelakie filmy, które poważnym, bezpośrednim tonem wbijają do głowy cudowne recepty na życie rodem z Paula Coelho. Wszystko musi być dopowiedziane, bo widz jest głąbem i niczego sam się nie domyśli. Wydmuszek w kinie jest coraz więcej i zaskakujące, że mają tak wysokie noty.
Początek seansu Jak dogonić szczęście przypominał mi wydmuszki... na szczęście to było tylko pozorne wrażenie. Hector (Pegg) jest rutyniarzem, ma atrakcyjną żonę, nudną pracę i mnóstwo, okrutnie dużo małych przyzwyczajeń.. pewnego dnia zaczyna sobie zadawać pytanie czym jest szczęście.. aby poznać odpowiedź, postanawia wyruszyć w egzotyczną podróż... podróż jest pełna ekscytujących przygód i obserwacji. Hector prowadzi coś w stylu dziennika podróży, w którym notuje swoje przygody i komentarze. Genialna sprawa, którą warto robić podczas swoich wyjazdów... warto na żywca sobie notować ważne, ciekawe wydarzenia. Komentować zrobione Klimatem film mocno przypominał mi Sekretne życie Waltera Mitty - lekki, zabawny, lekko ironiczny, ale przede wszystkim z dystansem do głównego bohatera i głoszonych "mądrości".
Nie chcę cytować tutaj notatek-myśli Hectora, ale myślę, że wcale takie głupie i oczywiste nie są.

Mamma Mia: Here We Go Again! - 2018;
- reżyseria: Ol Parker;
- scenariusz: Ol Parker;
- wybrana obsada: Meryl Streep, Pierce Brosnan, Colin Firth, Stellan Skarsgård, Julie Walters, Dominic Cooper, Amanda Seyfried, Christine Baranski, Andy Garcia, Cher, Lily James;
- gatunek: musical, komedia.

Kolejna pozycja, która została obejrzana w kinie, a niekoniecznie się na to wybierałem. Po dziesięciu minutach seansu każdy kawałek mojego ciała krzyczał.. za jakie grzechy, ja chcę wyjść! Przeszkadzała mi obsada, stylizacje i słabe dialogi. Na szczęście z czasem coraz bardziej dawałem się porwać klimatowi tej produkcji. Nie fabule - ta do końca była słabiutka, ale właśnie klimatowi. Mamma Mia 2 ma niepowtarzalny urok, który zaraża pozytywnym nastrojem.
Fabuła skupia się wokół dwóch równolegle prowadzonych wątków, które splatają się w finałowej scenie. Pierwszym z nich jest młodość Donny, która po zakończeniu szkoły wyrusza w świat i poznaje trzech przystojnych mężczyzn. W roli młodej Donny wystąpiła Lily James. Dziewczyna średnio śpiewała, ale miała zaraźliwy uśmiech.

Obywatel roku
(Kraftidioten, reżyseria Hans Petter Moland, 2014)

Dziwne połączenie filmów braci Coen i Tarantino..
Nils (Stellan Skarsgård) jest przeciętnym obywatelem małego miasteczka. Facet w średnim wieku, który niczym się nie wyróżnia. Największym jego osiągnięciem jest syn, który zostaje odnaleziony martwy. Przyczyna zgonu - przedawkował, ale przecież nigdy nie brał narkotyków.. Nils dowiaduje się, że śmierć syna jest ukartowanym morderstwem.. postanawia się zemścić na wszystkich którzy są w to zamieszani.. robi to powoli, systematycznie, bez emocji.. rozpoczynając wendetę uruchamia całą lawinę zdarzeń, które nie dały się przewidzieć.. motyw podobny do Fargo, o którym niedawno pisałem.
Mroźna, śnieżna sceneria i ciekawe dialogi tworzą specyficzny klimat, który zapada w pamięci. Można powiedzieć, że akcja zbyt wolno się rozkręca, że brakuje ognia... niech mówią tak sobie.. dla mnie to tempo idealnie pasuje do tej scenerii.. zwłaszcza, że poziom humoru idealnie się w to komponuje.. nie mamy dowcipów z rękawa, a raczej inteligentny humor sytuacyjny. Hasło "czy możesz zejść z dywanu" mnie całkowicie rozwaliło. Smaczków jest znacznie więcej.