Chappie (reżyseria Neill Blomkamp, 2015)

Jarałem się tym filmem jak Kukiz swoją elokwencją. Zwiastun zapowiadał dokładnie to, co lubię w kinie science-fiction. Czyli płynność pomiędzy robotami, a bytami świadomymi. Coraz więcej jest takich produkcji, a to mnie mocno cieszy.
Chappie jest robotem policyjnym, takim jak cała reszta.. ma służyć i bronić, ale zabawy jednego z projektantów sprawiają, że przeciętny robot zaczyna być świadomy swojego Ja. Coś Wam to przypomina? Numer 5 z Krótkiego Spięcia? Podczas seansu miałem w głowie cały czas ten kultowy film z 1986 roku. Momentami przypominał mi się też Robocop (głównie poprzez rywala Chappiego).. taka mieszanka "robocich" produkcji. Czy Chappie ma coś świeżego? Z przykrością muszę stwierdzić, że nie bardzo.. Wygląda na to, że film jest kompilacją zgranych już wątków.. Jest sporo akcji, całkiem dobry i wzruszający humor, ale scenariusz jest mizerny. Aktorstwo (Dev Patel, Ninja, Yo-Landi Visser, Hugh Jackman) również daje wiele do życzenia. Tylko postać tytułowa (Sharlto Copley) jakoś się broni - zwłaszcza zabawne były sceny jak Chappie się czymś ekscytował. Jego zachowanie mi przypomniało postać Flokiego z Wikingów.. taka sama nerwowość, radość i chęć działania.

Kto pod kim dołki kopie...,
(Holes) - 2003;
- reżyseria: Andrew Davis;
- scenariusz: Louis Sachar;
- wybrana obsada: Sigourney Weaver, Jon Voight, Tim Blake Nelson, Shia LaBeouf, Khleo Thomas;
- gatunek: komedia, familijny, przygodowy.

Kolejna zaległa notka.. czasem jest tak, że nic co się lubi nie sprawia frajdy. Brak zamiłowania i zmęczenie codziennością. Nie jestem człowiekiem systematycznym, robiącym sobie postanowienia, ale zaczynam podziwiać ludzi, którzy potrafią nadać swoim działaniom odpowiedni rytm, który sprawia, że są szczęśliwi.. może trzeba tak spróbować? Próbować się odnaleźć.
Dziś pozycja familijna, którą obejrzałem kilka tygodni temu. Przykład kina, w którym opowieść ma większe znaczenie niż wyrafinowane efekty specjalne.

Pogromcy duchów. Dziedzictwo,
(Ghostbusters: Afterlife) - 2021;
- reżyseria: Jason Reitman;
- scenariusz: Gil Kenan, Jason Reitman;
- wybrana obsada: Mckenna Grace, Bill Murray, Dan Aykroyd, Ernie Hudson, Paul Rudd, Finn Wolfhard, Sigourney Weaver, Carrie Coon;
- kategoria: film, familijny, science fiction, komedia.

Matka z dwójką dzieci, która niezbyt radzi sobie w życiu, przeprowadza się na wieś. Odziedziczyła tam dom po swoim ojcu. Przez lata nie mieli kontaktu, ale jest przekonana, że to może być dla niej nowy start w życiu. W najgorszym wypadku wszystko sprzeda i zacznie od zera. Dom, a raczej posiadłość, skrywa w sobie wiele tajamnic. Pierwszą z nich to pałętające się duchy, a w stodole ukryty jest stary samochód z dziwną zabudową na pace. Można powiedzieć, że normalnie już było, a teraz rozpoczyna się walka z Panem ciemnosći, który postanował powrócić. Powrócili też aktorzy znani z kultowego filmu z 1984 roku, którzy ponownie wcielili się w Pogromców duchów.

Political Animals (USA Network, 2012).

Kolejny krótki serial znaleziony przypadkiem i jak to często bywa - bardzo dobry.

Elaine Barrish (Sigourney Weaver) to sekretarz stanu, która jednocześnie jest żoną byłego prezydenta USA. Jest kobietą silną i zdeterminowaną, która przez wiele lat żyła w cieniu męża. Przez wiele lat przymykała oczy na jego zachowanie. Postanawia rozwinąć skrzydła i działać pod własnym szyldem (nazwiskiem). Wszelkie podobieństwa do Clintonów są zamie.. przypadkowe oczywiście ;).
Polecam ten tytuł wszystkim, którym podobał się Boss oraz tym, którzy interesują się polityką międzynarodową. Jeśli ktoś ma jakieś złudzenia co kręci tym światem, to po obejrzeniu tej produkcji może otworzyć oczy.
Światem rządzi małostkowość ludzi.. to tak w wielkim skrócie.
Political Animals to tylko sześć epizodów, które mają bardzo fajnie rozłożoną akcję. Całość jest spójna i wciągająca. Wątpliwe czy tytuł będzie miał kontynuację.. chyba tak będzie lepiej, obecne zakończenie sprawia, że mamy delikatny niedosyt, ale nie czujemy, że coś jest nierozwiązane.

Oceniam na osiem.

Siedem minut po północy,
(A Monster Calls) - 2016;
- reżyseria: J.A. Bayona;
- scenariusz: Patrick Ness;
- wybrana obsada: Lewis MacDougall, Sigourney Weaver, Felicity Jones, Toby Kebbell, Liam Neeson.
- gatunek: dramat, fantasy.

No i stało się. Wykupiłem kolejny rok abonamentu w Cinema City. Przez moment się wahałem, ale wygrała świadomość, że takie regularne chodzenie do kina wyrywa mnie z domu. Motywuje do większej aktywności. Pierwszy seans był trochę przypadkowy - o filmie praktycznie nic nie wiedziałem, ale godzina seansu idealnie pasowała do mojego planu dnia. Na szczęście seans był bardzo udany.
Conor jest trzynastolatkiem, który mieszka z bardzo chorą mamą. To na nim spoczywa ciężar codziennych, domowych obowiązków. W szkole nie ma przyjaciół.. wręcz przeciwnie - jest często bity przez kolegów. Pomimo przeciwności losu i codziennych koszmarów chłopak stara się być dzielny. Próbuje, ale doskonale wiemy, że trzynastolatek nie powinien mieć tyle stresów na głowie. Conor w rozpaczy zwraca się do nocnego potwora ze snów z prośbą o pomoc. Ten zgadza się, ale najpierw chce opowiedzieć chłopakowi trzy historie.