Jojo Rabbit - 2019;
- reżyseria: Taika Waititi;
- scenariusz: Taika Waititi;
- wybrana obsada: Roman Griffin Davis, Sam Rockwell, Scarlett Johansson, Taika Waititi, Archie Yates, Thomasin McKenzie, Alfie Allen, Rebel Wilson;
- kategoria: dramat, komedia, Oscar;

Druga wojna światowa. Mały Jojo to jedenastoletni niemiecki chłopiec, który pragnie być nazistą by móc wiernie służyć III Rzeszy, a właściwie Adolfowi Hitlerowi. Adolf to dla Jojo wielki autorytet i wyimaginowany przyjaciel (w tej roli Waititi), który pozwala Jojo zmagać się z codziennymi złośliwościami starszych kolegów. Rzeczywistość jest bardzo groteskowa i to może sprawiać, że wielu widzów na seansie będzie zniesmaczona, ale warto dać tytułowi szansę bo później pojawia się właściwa akcja. W domu Jojo odkrywa ukrywającą się żydowską dziewczynę. Donieść władzom czy też lepiej zdobyć więcej informacji o żydach i ich okrutnych praktykach? Jojo próbując nadal być nazistą ukrywa dziewczynę w domu, a z czasem zaczyna ją coraz bardziej lubić.

Vice - 2018;
- reżyseria: Adam McKay;
- scenariusz: Adam McKay;
- wybrana obsada: Christian Bale, Amy Adams, Tyler Perry, Steve Carell, Sam Rockwell, Eddie Marsan, Alison Pill, Jesse Plemons;
- gatunek: biograficzny, dramat, na faktach.

Dick Cheney to jeden z najbardziej kontrowersyjnych polityków amerykańskich ostatnich lat. Człowiek, który nigdy nie był numerem jeden, ale pomimo to sprawował olbrzymią władzę i miał niezaprzeczalny wpływ na współczesny świat. Dick zaczynał karierę u Rumsfeld'a, polityk szybko się uczył i z czasem przerósł swojego mistrza. Planował kilka kroków do przodu i do osiągnięcia swoich celów umiejętnie wykorzystywał sprzyjające okoliczności. Niczym wytrawny wędkarz - czekał aż ryba złapie dobrze zarzuconą przynętę. Im 'głupsza' ofiara tym łatwiej ją złowić. Doskonale pamiętamy, że George W. Bush nie należy do zbyt błyskotliwych polityków - Cheney umiejętnie osaczył prezydenta i zdobył upragniony cel. Władza Cheney'a i jego ludzi w zasadzie nie miała granic.
Cheney u McKay'a to człowiek, który potrzebuje hamulców, to człowiek, który niczym nie ograniczany nie potrafi się zatrzymać. Jeśli pije to do upadku totalnego jak zdobywa władzę to po trupach. McKay oskarża Dick'a o fałszowanie dokumentacji, manipulowanie faktami i działania na rzecz firm naftowych. Czy te oskarżenia są chybione? Absolutnie nie, ale należy pamiętać, że Cheney to tylko jedno ogniwo. Oskarżając jednego człowieka mocno upraszczamy sprawę. Za Dick'iem też stali ludzie, którzy mieli swoje interesy i portfele bez dna. O tym w filmie jest niewiele.

Trzy billboardy za Ebbing, Missouri,
(Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) - 2017;
- reżyseria: Martin McDonagh;
- scenariusz: Martin McDonagh;
- wybrana obsada: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, John Hawkes, Peter Dinklage, Abbie Cornish, Lucas Hedges, Željko Ivanek;
- gatunek: dramat, komedia, kryminał.

Co za kino. Małe miasteczko gdzieś w południowych stanach USA. Przy lokalnej drodze zostają wynajęte trzy od dawna nie używane billboardy. Pojawiają się na nich trzy hasła, które wstrząsają miasteczkiem. Szybko się okazuje, że za uśpionymi, spokojnymi ulicami miasta drzemią wielkie emocje. Billboardy dotyczą śmierci młodej dziewczyny i bezsilności lokalnej policji, ale tak naprawdę pokazują swoisty talent mieszkańców do nie widzenia tego, co nie pasuje do ich wyobrażenia o spokojnym miasteczku.
Spotkałem opinie, że Trzy billboardy za Ebbing, Missouri to nowoczesny western, w którym samotna kobieta samotnie próbuje wymierzyć sprawiedliwość. Nie zgadzam się z tą opinią. Ten film jest soczystym dramatem, którego klimat i poruszane wątki trochę przypominał mi Gran Torino Eastwooda.

Frost/Nixon
(reżyseria Ron Howard, 2008)

Ten film długo czekał na obejrzenie.. na liście niemal od samej premiery, ale zawsze były inne, łatwiejsze tytuły. W końcu trafił na swój czas.
Mam nadzieję, że każdy z moich czytelników kojarzy czym była afera Watergate. Dla przypomnienia powiem tylko, że była to bezpośrednia przyczyna podania się do dymisji prezydenta Stanów Zjednoczonych Richarda Nixona. Mimo skandalu ustępujący prezydent cały czas nie przyznawał się do udziału w spisku. Przyznanie nastąpiło dopiero podczas wywiadu telewizyjnego prowadzonego przez Davida Frosta..
Film opowiada o kulisach i przebiegu wspomnianego wywiadu.. Niewiele tu dynamicznej akcji.. całość skupia się na dialogach, domysłach, a przede wszystkim na znakomitej grze aktorskiej. Frank Langella jako Nixon to czyste mistrzostwo.. początkowo pewny siebie cynik przeobraża się w postać tragiczną. Nixon w filmie jest ukazany jako wielki człowiek, który wierząc w swoje racje dokonał złych wyborów. Świetnie też wypadł Michael Sheen jako Frost.. tu też następuje pewna ewolucja postaci.
Film polecam wszystkim, którzy lubią historię USA, ale także wszelkim osobom, których interesuje rola mediów w współczesnym świecie. Nie bez powodu są nazywane czwartą władzą.
W drugim planie wystąpili: Sam Rockwell oraz Kevin Bacon.
Frost/Nixon dostaje mocne osiem.

Autostopem przez galaktykę
(The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, reżyseria Garth Jennings, 2005)

Artur (Martin Freeman) jest właścicielem domu przeznaczonego do rozbiórki .. jakiś urzędnik tak postanowił.. w kosmosie ktoś postanowił, że planeta Ziemia tez nie jest potrzebna i zostaje zneutralizowana. Czyli zamknięta, zniszczona na amen. Arturowi i jego koledze (Mos Def), który po kosmosie trochę latał, udaje się w ostatniej chwili uciec.. i tak sobie wędrują przez galaktykę i mają ciekawe przygody.. okazuje się, że biurokracja nie jest tylko ziemskim wynalazkiem... w Kosmosie ma się również bardzo dobrze.. ma chronić przed nieodpowiedzialnymi decyzjami.. ale robi to mało skutecznie bo dokumentów nikt nie czyta.. nawet Król Kosmosu (Sam Rockwell)
Podczas wędrówek Artur próbuje poznać odpowiedzi na największe pytania świata czy jakoś tak.... w sumie po co odpowiedzi?
Film ma sporo bardzo dobrych momentów i świetny pomysł na akcję. Niestety momentami tempo wyraźnie pada, a dialogi nie śmieszą.. Mimo to, Autostopem przez galaktykę trzeba obejrzeć. Taki absurdalny humor ma swoje zalety.

Wyrok skazujący
(Conviction, reżyseria Tony Goldwyn, 2010)
Pamiętam, że jak powstawał ten film to był na liście koniecznych do obejrzenia, ale z czasem o nim zapomniałem. Ciekawe ile filmów mi tak umknęło? Filmy, które są z jakiegoś powodu ważne, a podczas kinowej emisji coś sprawiło, że ich nie obejrzałem. Czasem trudno sobie o nich przypomnieć.. z drugiej strony mam już świadomość, że nie uda się wszystkiego wartościowego obejrzeć.
Conviction to opowieść o kobiecie (Hilary Swank), której brat (Sam Rockwell) zostaje skazany za morderstwo. Oboje pochodzą z nizin społecznych i nie stać ich na opłacenie dobrych adwokatów. Nasza bohaterka w akcje desperacji idzie na studia prawnicze i chce sama reprezentować brata. Walka trwa wiele trudnych lat, ale ostatecznie kończy się zwycięstwem. Historia niestety zdarzyła się naprawdę, a sam film o niej dobitnie przypomina.
Takie historie uczą, że kara śmierci nie powinna być stosowana.. wyroki sądowe nie zawsze są sprawiedliwe.
Conviction warto obejrzeć - osiem.

Zabójstwo Jesse'ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, reżyseria Andrew Dominik, 2007)
Nie mam pytań - nie dało się zrobić krótszego tytułu?
Zabójstwo to jeden z tych filmów, który od swojej kinowej premiery był na liście do obejrzenia, ale zawsze coś mi przeszkadzało. Teraz dochodzę do wniosku, że coś mi mówiło, że to jednak nie jest takie arcydzieło jak mówiły plakaty. Po seansie czuję spory niedosyt. Jest bardzo dobrą obsadę (Brad Pitt, Casey Affleck, Sam Shepard, Jeremy Renner, Sam Rockwell), która zagrała na niezłym poziomie. Bardzo podobały mi się też ujęcia i plenery. Życie Jesse'ego James'a też jest bardzo fajnym tematem na film. Swoją drogą pierwszy raz przeczytałem o nim mając jakieś dziesięć lat - komiks Lucky Luck. Z tych dobrych elementów mógł powstać nieprzeciętny film. Niestety fabularnie nie zachwycił, mam wrażenie, że ten temat można było przedstawić w lepiej wyważony sposób. Sceny akcji też nie zachwyciły. Film jest nużący i mało wciągający. Wielka szkoda.
Całość sprawia, że nota nie może być wyższa niż siedem.

Moon (reżyseria Duncan Jones, 2009)
Na ziemi zaczyna brakować źródeł energii. Prywatna korporacja montuje na Księżycu instalacje, które mają magazynować i wysyłać na Ziemię wysokoenergetyczny Hel-3. Do obsługi tychże potrzebni są jednak ludzie. Jednym z nich jest Sam Bell (Sam Rockwell) - technik, który ma spędzić na Księżycu trzy lata. Jedynym jego towarzyszem jest robot, który towarzyszy mu niemal w każdej chwili (głosu użyczył Kevin Spacey). Podczas jednego z ostatnich dni kontraktu przypadkiem natrafia na rozbity pojazd, a w jego wnętrzu znajduje się osoba, która wygląda jak Sam.
Moon, mimo niewielkiego budżetu, na ekranie wygląda całkiem okazale. Nie mamy tu wielkich efektów specjalnych, ale klimatu trudno pozycji odmówić.
Niestety narracja momentami nuży. Może to był celowy zabieg, który miał lepiej oddawać emocje bohaterów? Nie wiem, ale momentami miałem ochotę wyłączyć ten film.
Moon bardzo mi przypomina Niepamięć z 2013 roku, która na ekranie prezentowała się o wiele bardziej okazale.. ale wiadomo, całkiem inny budżet.

Pozycję oceniam na siedem.

7 psychopatów
|(Seven Psychopaths, reżyseria Martin McDonagh, 2012).

Film niespodzianka. Klimat rodem z kina Quentina Tarantino, podobne balansowanie na krawędzi i wypełnienie muzyczne, ale dialogi i rozwój postaci jest całkiem inny. Psychopaci to pozycja skrajnie absurdalna.. pozycja, która wielu nie będzie się podobała. Ja się do tej grupy nie zaliczam. Podobało mi się to satyryczne spojrzenie na Hollywood oraz cięte, bardzo dobrze napisane,  dialogi.. ciekawie wyszło też połączenie świata realnego ze światem, który się rodzi w głowie scenarzysty. Na plus trzeba zaliczyć też aktorstwo - Colin Farrell (wyjątkowo mnie nie drażnił), Sam Rockwell, Woody Harrelson (świetny), Christopher Walken.  
Jeśli szukacie dobrej, niekloacznej komedii, to szczerze polecam