Bardzo poszukiwany człowiek
(A Most Wanted Man, reżyseria Anton Corbijn, 2014)

Philip Seymour Hoffman wciela się w rolę agenta wywiadu (Bachmann), który ma na celu odnalezienie poszukiwanego Issy (Grigoriy Dobrygin), który nielegalnymi kanałami przedostał się do Hamburga i próbuje odebrać wielomilionowy spadek po swoim ojcu. Nikt nie wie jakie zamiary ma Issa, ale jest podejrzenie, że może być powiązany z ugrupowaniami terrorystycznymi. Bachmann jest doświadczonym agentem i przez wiele lat pracy nauczył się, że czasami uczucia i domniemanie niewinności muszą iść na bok. Liczy się tylko bezpieczeństwo mieszkańców miasta. Zdaje sobie również sprawę, że łapanie "płotek" mija się z celem - należy ich werbować i szukać dojścia wyżej. Wszystkie środki są dozwolone. Bardzo poszukiwany człowiek nie epatuje szybkimi pościgami, scenami akcji. Przeważa cicha obserwacja i planowanie kolejnych kroków. Spokojna narracja daje więcej miejsca na budowanie gry aktorskiej. Philip wypadł jak zwykle niesamowicie. Wygląda przeciętnie, podniszczona marynarka, zmęczona twarz i postura, która przypomina zwykłego emeryta. Absolutnie nie przypomina agenta, który ma spore wpływy i żelazne nerwy. Pamiętacie Soul'a z Homeland? Taki typ, tylko bardziej "europejski".
W drugim planie zagrali Willem Defoe (bankier), Rachel McAdams oraz Robin Wright.

Czas na miłość (About time, reżyseria Richard Curtis, 2013)
Dziś nie mogło być innej zaległej notki.. najbardziej pasowałby Marley i Ja, ale to film, o którym kiedyś już pisałem.. może pora sobie go przypomnieć i całkiem się rozkleić? Pomyślę nad tym.
Wracając do tematu notki.
Gdy Tim (Domhnall Gleeson) kończy 21 lat ojciec (Bill Nighy) odkrywa przed nim rodzinną tajemnicę. Mężczyźni w rodzinie mają zdolność podróżowania w czasie. Pozwala im to na świadome kształtowanie życia, unikanie wpadek i wybierania odpowiednich "scenariuszy". Tim szybko się orientuje, że zdolność jest przydatna, ale nie pozwala spełniać wszystkich marzeń i oczekiwań bliskich. Życie to przede wszystkim sztuka wyboru. Dawno nie widziałem filmu, który pod byle pretekstem opowiada o życiu kogoś całkiem zwyczajnego. Życiu, które nie zmienia biegu historii, nie obala murów. Jest normalne, rodzinne, a przez swoją prostotę piękne.
I właśnie taki morał jest z tej historii. Nie jest istotne jaki wariant sobie wybierzemy, jaką ścieżką pójdziemy - nie traćmy czasu na zbędne nerwy i smutki.. żyjmy, kochajmy i cieszmy się każdą chwilą, bo nie wiemy czy się powtórzy...

Detektyw,
(True Detective) - sezon 2;
- twórca: Nic Pizzolatto;
- HBO, 2015;
- wybrana obsada: Colin Farrell, Vince Vaughn, Taylor Kitsch, Rachel McAdams;
- gatunek: dramat, kryminał.

Pierwszy sezon Detektywa zrobił na mnie dobre wrażenie, dlatego też chętnie zabrałem się za drugi sezon.
Pilot sezonu mocno rozczarował, ale pomyślałem sobie, że przecież w każdym serialu bywają dobre i słabsze odcinki.. Pomimo Colina Firtha i nudnego początku oglądałem dalej.. okolicach trzeciego, czwartego odcinka zacząłem się zastanawiać jakim cudem ten tytuł trafił do dystrybucji.

Do utraty sił
(Southpaw) - 2015;
- reżyseria: Antoine Fuqua;
- scenariusz: Kurt Sutter;
- wybrana obsada: Jake Gyllenhaal, Rachel McAdams, Forest Whitaker, Oona Laurence, 50 Cent, Naomie Harris;
- dramat, sportowy.

Znam wiele bardzo dobrych filmów bokserskich, które mimo upływu lat zachowują cały czas świeżość i ostrość wyrazu. Kampania wokół Do utraty sił sugerowała, że ten film od razu wkroczy do kanonu najlepszych obrazów o boksie.. po seansie mogę stwierdzić, że owszem jest to dobry film, ale wiele mu brakuje do wybitności. Przede wszystkim boli miałkość scenariusza, który ogranicza się do banalnej historii o spadku ze szczytu i powolnym trudzie by na niego wrócić. Twórcy nie pokusili się by nadać tej historii większy sens, przesłanie. Wszystko można zamknąć w jednym zdaniu - Jak chcesz to Ci się uda. Normalnie jakbym był na jakimś szkoleniu z udziałem trenerów mentalnych. Świat tak nie działa. Żałuję, że w Do utraty tchu nie pokazano bardziej dobitnie jak działa świat wokół boksu. Nie podkreślono wagi "Ekipiy", która zawsze towarzyszy (lub i nie) znanym bokserom. Zastosowano mega skróty scenariuszowe, które sprawiają, że cała historia kupy się nie trzyma. Niektórzy blogerzy, recenzenci podkreślają, że są w filmie znakomite sceny walki. Jest kilka niezłych ujęć, ale poziom ich dramaturgii wynosi zero. Została czysta zabawa kamerą - sztuka dla sztuki. Tym stwierdzeniem można skwitować cały ten film.. . nawet niesamowite starania Jake'a Gyllenhaala, który próbuje bardzo się stara by jego postać miała wiele emocji - ale czy jego starania nie są zbyt intensywne? Czy rolę można grać za bardzo? Nie wiem, ale przy tym filmie zacząłem się nad tym poważnie zastanawiać.. Doceniam trud Jake'a, ale mam wrażenie, że pokazując skrajności zapomniał o "środku". Na plus trzeba zaliczyć aktorów drugoplanowych.
Nie bardzo wiem co Fuqua próbował osiągnąć.. film zawiesił pomiędzy światem boksu, a dramatem ojca. Ten brak zdecydowania sprawił, że mamy do czynienia z filmem sprawnym realizatorsko, ale fabularnie mocno przeciętnym.

Doktor Strange,
(Doctor Strange) - 2016;
- reżyseria: Scott Derrickson;
- scenariusz: Jon Spaihts, C. Robert Cargill, Scott Derrickson;
- wybrana obsada: Benedict Cumberbatch, Chiwetel Ejiofor, Rachel McAdams, Benedict Wong, Mads Mikkelsen, Tilda Swinton;
- gatunek: akcja, fantasy, przygodowy.

Strange jest młodym, piekielnie zdolnym i tak samo zadufanym w sobie chirurgiem. Zarabia krocie i większość majątku przeznacza na rozrywki. Wszystko się zmienia po wypadku samochodowym. Strange przeżył, ale jego ciało zostało mocno pokiereszowane, nigdy nie odzyska pełnej sprawności dłoni. Jest to koniec kariery i wygodnego życia. Doktor szuka cudownej terapii, która pozwoliłaby mu wrócić do życia, które tak bardzo kochał. No i trafia do klasztoru, gdzie spotyka się z wiedzą, która znacznie wykracza poza ludzkie poznanie. Różne wymiary, czary i wrogowie, którzy chcą zaatakować Ziemię. Uzdrowienie rąk gdzieś się w tym mieści, ale nie ukrywajmy - to tylko mała sztuczka w obliczu nowych umiejętności.

Dzień dobry TV,
(Morning Glory) - 2010;
- reżyseria: Roger Michell;
- scenariusz: Aline Brosh McKenna;
- wybrana obsada: Rachel McAdams, Harrison Ford, Diane Keaton, Patrick Wilson, Jeff Goldblum;
- gatunek: komedia, dramat, obyczajowy.

Staram się nadrobić filmografię Harrisona. Forda więc ten film wcześniej czy później musiał trafić na moją listę pozycji do obejrzenia. Później się okazało, że pozostała obsada też jest interesująca.. nawet temat filmu wydawał się intrygujący - lubię rzeczy o kinie i telewizji, ale seans mnie rozczarował. Niby jest Ford, ale tak jakby go wcale nie było.. McAdams mimo posiadania niewątpliwego uroku w tym tytule mnie drażniła. Z obsady honor ratuje tylko Keaton.. ale to chyba trochę za mało (chociaż to znakomita aktorka).
Akcja skupia się wokół telewizji śniadaniowej. Podupadający program (poziom Kawy czy Herbaty) dostaje nową producentkę, ale wszyscy w branży są przekonani, że nic już nie powstrzyma kasacji programu. Rozpoczyna się walka o widza. Bardzo fajny temat, ale dlaczego zrealizowany w tak mdły sposób? Nie czuć emocji, pracy w nerwowej atmosferze, kulis programu, a wprowadzony wątek romansowy wcale nie podnosi temperatury fabuły.

Pamiętnik
(The Notebook, reżyseria Nick Cassavetes, 2004)

Gustomierz na Filmwebie wskazywał, że jest to film mega w moim stylu.. melodramat? Poważnie? No nic trzeba było dać szansę. Chociażby dla Gosling'a.
Pamiętnik to ponoć wyciskacz łez.. może dlatego ma taką wysoką notę? Nikt nie chce się przyznać, że płakał na słabym filmie? Jest to historia wielkiej miłości, która mimo przeszkód, zawiłości losu, zostaje spełniona.. aż do ostatniej chwili.. Film miał jeden cel (łzy), który jest osiągany w sposób płytki i nużący.. zakończenie już całkowicie woła o pomstę do nieba.. gdyby w ostatnich scenach odwrócono role, to może byłby inny wydźwięk.. a tak to miałem smutną konkluzję.. facet staraj się, ale ja i tak o tobie zapomnę.. jedynym atutem filmu jest umieszczenie akcji w różnych czasach.. trochę poprzez pryzmat historii, ale to zdecydowanie za mało by mnie poruszył..

No i druga odsłona przygód Sherlocka Holmesa za nami (Sherlock Holmes : Gra cieni, reż Guy Ritchie, 2011).
Tym razem dzielny Sherlock (Robert Downey Jr.) oraz jego wierny towarzysz Sir Dr Watson (Jude Law) walczą z Profesorem Morriarty (Jared Harris).
Stawką gry jest światowy pokój. Czy nasi bohaterowie sobie poradzą ?
Wiadomo, że tak - w końcu to film o Holmesie. ;) Akcja ma niesamowicie duże tempo, które jest urozmaicone mistrzowskimi efektami specjalnymi.
Świetnie zrealizowane kino wysokobudżetowe. Największą zaletą filmu jest gra aktorska. Law i Downey Jr. to duet perfekcyjny.
Fabularnie dwójka jest słabsza od jedynki. W Grze Cieni klimat dziewiętnastego wieku gdzieś bezpowrotnie wyparował.
Najnowszego Holmesa oceniam na osiem.

Spotlight - 2015;
- reżyseria: Tom McCarthy;
- scenariusz: Tom McCarthy, Josh Singer;
- wybrana obsada: Mark Ruffalo, Michael Keaton, Rachel McAdams, Liev Schreiber, John Slattery, Stanley Tucci;
- gatunek: thriller, dramat.

Mam mały problem z tegorocznymi Oscarami. Większość nominowanych filmów, które widziałem nie trafia w moje gusta. Zbyt często pojawia się niedosyt i uczucie, że mogło być o wiele lepiej. Właśnie z takim nastawieniem podchodziłem do Spotlight. Chciałem obejrzeć z powodu tematyki, ale do seansu podchodziłem z wielką rezerwą.
Film opowiada o dziennikarskim śledztwie dotyczącym pedofilii wśród klery i jest inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Początkowo temat wydaje się mało interesujący, ale w trakcie prac dziennikarze odkrywają, że pedofilia w Kościele to nie są jednostkowe sprawy. Problem jest o wiele szerszy - już nie chodzi tylko o motyw molestowania, ale systemu, który je tuszuje. Wokół tematu panuje wszechogarniająca zmowa milczenia. Tylko dzięki uporowi dziennikarzy i prawników udaje się odpowiednio nagłośnić problem. Sprawa w Bostonie uruchomiła lawinę podobnych śledztw i skandali, ale niewiele zmieniła jeśli chodzi o mentalność hierarchów kościelnych. Nadal wolą ukrywać problem niż dojrzale się z nim zmierzyć. To świadczy tylko o jednym - skala pedofilii wśród księży jest olbrzymia.

Stan Gry,
(State of Play) - 2009;
- reżyseria: Kevin Macdonald;
- scenariusz: Billy Ray, Tony Gilroy;
- wybrana obsada: Russell Crowe, Ben Affleck, Rachel McAdams, Helen Mirren, Robin Wright, Jason Bateman, Jeff Daniels;
- kategoria: film, dramat, thriller, media.

Dwójka dziennikarzy przygotowuje materiały do dwóch artykułów. Jeden dotyczy strzelaniny, którą policja zalicza do narkotykowych porachunków, a drugi ma mówić o asystentce znanego polityka, który w przyszłości może powalczyć o urząd prezydenta. Dziewczyna zginęła pod kołami pociągu. Samobójstwo? Wypadek?
Niby niezależne sprawy, ale dosyć szybko zaczynają się łączyć. Dziennikarze trafiają na ślad wielkiego spisku, który dotyczy szczytów władzy. W tle olbrzymie pieniądze, prywatne armie i czwarta władza, której obowiązkiem jest odkrywanie prawdy. Nawet jeśli bywa bolesna.

Wieczór gier,
(Game Night) - 2018;
- reżyseria: John Francis Daley, Jonathan Goldstein;
- scenariusz: Mark Perez;
- wybrana obsada: Jason Bateman, Rachel McAdams, Kyle Chandler, Billy Magnussen, Lamorne Morris, Kylie Bunbury, Jesse Plemons, Michael C. Hall;
- gatunek: komedia.

Jeden z tych filmów, na które się idzie trochę przypadkiem a podczas seansu dają dużo więcej satysfakcji niż topowe produkcje.
Grupa znajomych uwielbia się spotykać na wieczory z grami. Dobre jedzenie, alkohol i gry, które mocno jednoczą grupę. Coś co mega lubię i trochę teraz mi brakuje, ale nie o mnie teraz. O filmie. Najbliższy wieczór zapowiada się mocno nietypowo. W mieście pojawia się brat jednego z graczy i zaprasza na rozgrywkę do siebie. Nowe miejsce gry to nie jedyna zmiana. Ma to być gra, która całkowicie różna od znanych rozgrywek. Kalambury, scrabble to rozgrywka dla nudziarzy. Scenariusz gry zakłada, że jeden z gości zostanie porwany, a pozostali goście mają za pomocą przekazanych wskazówek jak najszybciej odnaleźć porwanego.

Zaklęci w czasie
(reż Robert Schwentke 2009) to film na bazie księżki, której nie czytałem.

Osoby, które czytały, twierdzą, że film jest słaby, niedopowiedziany i w ogóle do d... tak to już jest z ekranizacjami, zawsze będzie wielki niedosyt i rozczarowanie. Jak wspomniałem, ja książki nie czytałem i bez bagażu oczekiwań i wyobrażeń mogę ocenić ten film.

Film mnie zaskoczył. Przez pierwsze piętnaście minut zastanawiałem się, czy go nie wyłączyć, czy też nie spróbować zasnąć. Bo śpiąc też oglądam ;p. Postanowiłem dać mu szansę i oglądałem dalej. Z czasem fabuła stawała się coraz bardziej klarowna, spójna i, co najważniejsze, wzruszająca. Kilka łez na koniec mi popłynęło. Zwyczajnie wzruszam się na filmach. Zaklęci w czasie to piękna historia o miłości, przemijaniu, o szanowaniu czasu, który mamy.

Polecam wszyskim i oceniam na mocną dziewiątkę.