Batman,
(The Batman) - 2022;
- reżyseria: Matt Reeves;
- scenariusz: Matt Reeves, Peter Craig;
- wybrana obsada: Robert Pattinson, Zoë Kravitz, Jeffrey Wright, Colin Farrell, Paul Dano, John Turturro, Andy Serkis, Peter Sarsgaard;
- kategoria: film, DC Comics, science fiction, dramat, akcja, Noir, kryminał.

Nie chodzę teraz za regularnie do kina. Z jednej strony nadal mamy pandemię, a z drugiej stałem się mniej tolerancyjny na warunki panujące podszas seansów. Coraz częściej wolę poczekać i obejrzeć film w domowym zaciszu. Dla Batman'a zrobiłem wyjątek.
W Gotham źle się dzieje (tak jakby kiedyś było dobrze). Ktoś morduje wpływowych ludzi miasta i coraz odważniej rzuca wyzwanie służbom miasta. Co łączy te wszystkie mordy? Wydaje się, że tylko Batman może znaleźć odpowiedź, ale co ciekawe nie jest on zbyt lubianą postacią. To przebieraniec, którego motywacje nie są zbyt klarowne. Poza tym Batman nie unika przemocy. W jego działaniach jest brutalizm, którego nie znamy z poprzednich ekranizacji, ale wątek ten dosyć często pojawiał się w komiksach. Nie zapominajmy, że Batman to przede wszystkich Bruce Wayne - człowiek mocno doświadczony przez życie, mający swoje demony i szukający zemsty za to, że musiał dorastać bez rodziców. I taki też jest tu Batman. Surowy, agresywny, porywczy i niezbyt rozgarnięty. To Alfred odwala za niego sporo roboty polegającej na analizie danych. A sam Batman, jemu bliżej do Joker'a w wykonaniu Phoenix'a. To człowiek mocno ukształtowany przez miasto, a jak wspomniałem, w tym mieście nigdy nie działo się za dobrze.

Jackie - 2016;
- reżyseria: Pablo Larraín;
- scenariusz: Noah Oppenheim;
- wybrana obsada: Natalie Portman, Peter Sarsgaard, Greta Gerwig, Billy Crudup, John Hurt;
- gatunek: biograficzny, dramat.

Lubię filmy opowiadające o historii Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza o latach sześćdziesiątych. Produkcji o zamachu na JFK było całkiem sporo, ale wszystkie skupiały się na męskim świecie polityki. Jackie Kennedy często była sprowadzana do drugiego, a nawet trzeciego planu. W końcu doczekała się filmu, który opowiedział fragment jej historii. Niestety akcja skupia się tylko na wydarzeniach wokół zamachu i pogrzebu jej męża. Miałem wrażenie, że Jackie to film bardzo kobiecy, obserwujemy znane wydarzenia z całkiem nieznanej perspektywy. Ameryka w wyniku zamachu straciła prezydenta, a Jackie straciła męża oraz w pewien sposób swoją zaplanowaną przyszłość. Należała do kobiet, które lubią władzę. Była świetną pierwszą damą, która doskonale wiedziała, że John nie był ideałem, ale wspólnie udało im się kreować wizerunek zgodnej pary prezydenckiej, która będzie godnie reprezentować Amerykanów. Prezydentura trwała krótko, nie miała (jeszcze?) wielkich sukcesów, ale pomimo to, Kennedy jest pamiętany przez cały świat. Dużo w tym zasługi Jackie i współpracowników John'a, którzy zbudowali mit wspaniałego prezydenta, który zmieniłby Świat. Ile w tym prawdy? Podejrzewam, że niewiele. Wizerunek i pamięć o John'ie i Jackie Kennedy to znakomity produkt "marketingowy", którego architektem była właśnie Jackie. Film opowiada o rozpaczy młodej żony, ale także o jej determinacji w kreowaniu odpowiedniego wizerunku. Kawał ciekawej historii.

Kinsey - 2004;
- reżyseria: Bill Condon;
- scenariusz: Bill Condon;
- wybrana obsada: Liam Neeson, Laura Linney, Chris O'Donnell, Peter Sarsgaard, Timothy Hutton, John Lithgow, Tim Curry, Leigh Spofford;
- gatunek: biograficzny, dramat.

Pamiętam jak ten film oglądałem piętnaście lat temu. Zrobił na mnie piorunujące wrażenie, ale przez wspomniane lata nigdy do niego nie wróciłem. W końcu natrafiła się okazja i chętnie przypomniałem sobie ten tytuł.
Alfred Kinsey był zoologiem, który odkrył, że naukowcy badają niemal wszystko wokół, ale temat ludzkiej seksualności omijają szerokim łukiem. Stany Zjednoczone, lata czterdzieste dwudziestego wieku. Ludzie budują bomby atomowe, ale wiedzę o seksie czerpią z doświadczenia rówieśników oraz z biblii. Zaskakujący jest totalny brak opracowań naukowych. Brak wiedzy sprawia, że seks jest, obrośniętym w fałszywe twierdzenia, tematem tabu.

Kochając Pabla, nienawidząc Escobara,
(Loving Pablo) - 2017;
- reżyseria: Fernando León de Aranoa;
- scenariusz: Fernando León de Aranoa;
- wybrana obsada: Javier Bardem, Penélope Cruz, Peter Sarsgaard, Julieth Restrepo;
- gatunek: biograficzny, kryminał, dramat.

Życiorys Escobara na naturalny materiał na scenariusz. Człowiek, który zdobył na narkotykach majątek. Człowiek kochany i szanowany. Do momentu. Zaangażowanie w politykę i wypowiedzenie rządowi wojny sprawiło, że Kolumbijczycy znienawidzili swojego idola. Niesamowita historia.
W ostatnich latach Pablo często pojawia się (nie zawsze w głównej roli) na kin i telewizorów. Biorąc pod uwagę jakie wzbudza emocje nie można się temu dziwić, ale też trzeba mieć świadomość, że coraz trudniej zrobić film, serial, który wniesie coś świeżego do tematu. Opisywany film nie wnosi fabularnie nic wielkiego. Jest dokładnie tym, czym powinien być. W miarę rzetelnie opowiada o kulisach sławy i niesławy Escobara.

Królowa XXX
(Lovelace, reżyseria Jeffrey Friedman, Rob Epstein, 2013)

Film opowiadający o Lindzie Lovelace, która zasłynęła w branży filmowej z roli w filmie Głębokie gardło. Pozycji, która była pewną rewolucją w pornobiznesie. Opowieść Lindy (Amanda Seyfried) jest opowiedziana dwukrotnie. Najpierw w sposób romantyczny. Młoda dziewczyna się zakochuje i wychodzi za mąż za wspaniałego faceta (Peter Sarsgaard), który odkrywa przed nią oblicza seksu, a następnie namawia na udział w kontrowersyjnym projekcie. Druga wersja tej samej historii ukazuje bitą, zastraszaną dziewczynę, która siłą jest zmuszona do roli. Dwie skrajnie różne opowieści.
Uwielbiam pozycje biograficzne, które opowiadają o aktorach, reżyserach i kontekście powstawania filmów, które zaistniały w światowej kinematografii. Królowa XXX, mimo dobrej roli Amandy, rozczarowuje. Owszem mamy opowieść o kobiecie, która miała zarazem ciężkie jak i ciekawe życie, ale brakło mi w tym wszystkim odniesienia do szerszej perspektywy. Zwłaszcza do kulisów działania branży filmów pornograficznych. Większość bohaterów też rozczarowuje.. cały świat wydaje się być zbyt płaski i jednowymiarowy. Szkoda, bo materiał był na całkiem dobre kino.

Obywatel Jones,
(Mr jones) - 2019;
- reżyseria: Agnieszka Holland;
- scenariusz: Andrea Serdaru-Barbul;
- wybrana obsada: James Norton, Vanessa Kirby, Peter Sarsgaard, Joseph Mawle, Kenneth Cranham, Krzysztof Pieczyński
- kategoria: thriller, polityczny.

Lata trzydzieste dwudziestego wieku, młody dziennikach Gareth Jones marzy o przeprowadzeniu wywiadu z wielkim Stalinem. Gospodarka rosyjska wydaje się być idealną. Plany są realizowane z nadwyżką, a deklaracje polityczne i relacje korespondentów z Moskwy wskazują, że skala sukcesu powinna zawstydzać zachodnie władze. Gareth po przybyciu do stolicy Rosji jest przekonany, ze faktycznie tak jest. Przepych, imprezy i wszechogarniająca radość z sukcesu. Szybko jednak się okazuje, że wolność dziennikarza w badaniu tematu jest mocno ograniczona. Jones ucieka z Moskwy i udaje się na Ukrainę. Rzeczywistość, którą tam zastaje rażąco różni się od tego co usłyszał w Moskwie. Kraj umiera z głodu.

Pakt z diabłem
(Black Mass) - 2015;
- reżyseria: Scott Cooper;
- scenariusz: Jez Butterworth, Mark Mallouk;
- wybrana obsada: Johnny Depp, Joel Edgerton, Benedict Cumberbatch, Dakota Johnson, Kevin Bacon, Peter Sarsgaard, Jesse Plemons;
- gatunek: dramat, thriller.

Film inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. James Bulger jest lokalnym gangsterem, który dzięki współpracy z FBI staje się poważnym graczem w Bostonie. Agencja dzięki donosom skupia uwagę na wszystkich biznesowych konkurentach Bulger'a. Pozornie FBI na współpracy z wpływowym informatorem nieźle wychodzi, ale pojawia się pytanie czy to jest moralne. Czy współpracownikiem agencji może być każdy gangster? Gdy w Polsce pojawiła się instytucja świadka koronnego wielu zadawało podobne pytania. Czy szefowie gangów mogą liczyć na współpracę z organami ścigania?
Pakt z diabłem zapowiadał się bardzo intrygująco, ale reżyser nie podołał zadaniu. Miał dobry materiał na film, ale nie potrafił weń wpompować odpowiedniego klimatu. Grający główną rolę J. Depp również wypadł nijako, nadrabiają za to aktorzy drugoplanowi i scenografia (te samochody i skóry)... ale powiedzmy sobie szczerze, że to trochę za mało. Po seansie czułem mega pustkę. Zero emocji. Film zniknie gdzieś w czeluściach filmowych wspomnień. Zabrakło pazura, który by się mocno wbił w świadomość widza.

Plan lotu,
(Flightplan) - 2005;
- reżyseria: Robert Schwentke;
- scenariusz: Peter A. Dowling, Terry Hayes;
- wybrana obsada: Jodie Foster, Peter Sarsgaard, Sean Bean, Marlene Lawston, Erika Christensen;
- kategoria: thriller.

Kyle Pratt wsiada razem z córką wsiada na pokład samolotu. Po tajemniczej śmierci męża opuszcza Berlin i wraca do Stanów by na nowo ułożyć sobie życie. W sumie jej historia nie wyróżnia się od innych podróżnych. Każdy ma swoje powody. Kyle tuż po starcie zasypia na kilka godzin, a jak się budzi to kilkuletniej córki już nie ma obok. Poszukiwania stają się coraz bardziej dramatyczne - przecież dziecko nie może zniknąć w samolocie tysiące metrów nad ziemią? A może, tak jak sugeruje załoga, dziecka wcale nie było? Nikt nie widział jak Kyle wsiadała na pokład z dziewczynką, a lista pasażerów nic nie mówi o obecności dziewczynki. Kapitan samolotu ma niełatwe zadanie - uwierzyć kobiecie i dalej intensywnie szukać, czy też dać wiarę dokumentom i potraktować Kyle jako osobę chorą mogącą zagrażać bezpieczeństwu innych pasażerów.

Siedmiu wspaniałych,
(The Magnificent Seven) - 2016;
- reżyseria: Antoine Fuqua;
- scenariusz: Nic Pizzolatto, Richard Wenk;
- wybrana obsada: Denzel Washington, Chris Pratt, Ethan Hawke, Vincent D'Onofrio, Byung-hun Lee, Manuel Garcia-Rulfo, Martin Sensmeier, Haley Bennett, Peter Sarsgaard;
- gatunek: western.

"Pragnę sprawiedliwości, ale zadowolę się zemstą"

Kino gatunków ostatnio przeżywa swój renesans w kinie. Zwłaszcza westerny wróciły do łask producentów i widzów. Twórcy często sięgają po znane tytuły i próbują je na nowo sprzedać współczesnemu widzowi. Niewielkie uwspółcześnienie scenariusza i mamy gotowy film. Remaki to zarówno zbawienie jak i plaga współczesnego kina. Nowego Ben Hura odpuściłem, ale zwiastun Siedmiu wspaniałych całkiem mi się spodobał. Remake kultowego filmu z 1960 roku został zrealizowany z dużym rozmachem, a do obsady udało się ściągnąć kilku znanych aktorów. Szkoda tylko, że nie zatrudniono dodatkowego scenarzysty..

Transfer (Rendition) - 2007;
- reżyseria: Gavin Hood;
- scenariusz: Kelley Sane;
- wybrana obsada: Jake Gyllenhaal, Meryl Streep, Reese Witherspoon, Alan Arkin, Peter Sarsgaard;
- dramat, thriller.

Po zamachach 11 września Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę światowemu terroryzmowi. To wiedzą wszyscy, ale czasem zapominamy, że wojna ta miała, a właściwie ma nadal, charakter totalny. Potencjalni terroryści są ścigani na całym świecie, bombardowani z dronów, aresztowani bez żadnych praw w zamkniętych więzieniach. Nie popieram tak zwanych terrorystów, ale obserwując działania tych "dobrych", tych "naszych" mam sporo wątpliwości.. czym tak naprawdę się różnimy od tych "złych"? Może religią, może ideą, ale wojnę prowadzimy w podobny sposób...
Transfer opowiada o młodym agencie CIA (Gyllenhaal), który jest świadkiem brutalnych przesłuchań podejrzanego o terroryzm. Popiera działania na rzecz zwalczania terroryzmu, ale jego sumienie nie akceptuje stosowanych metod.. zwłaszcza, że przesłuchiwany podejrzany jest Amerykaninem. Oglądając Transfer czułem, że produkcja porusza bardzo ważny temat, że problem nadużyć w wojnie z terroryzmem jest istotny, że świat nie jest czarno-biały, ale narracyjnie i scenariuszowo film nie zachwyca. Brakuje mu ostrego rysu, drapieżności, a przede wszystkim bardziej rozbudowanych postaci. Gdyby te cechy zaistniały to Transfer przeszedłby do historii kina jako pozycja budząca sumienia, otwierająca oczy, a przede wszystkim mówiąca, że nie na wszystko jest przyzwolenie. Doceniam potrzebę takiej produkcji, ale takie kino powinno być wyższej jakości.