Aquaman - 2018;
- reżyseria: James Wan;
- scenariusz: Will Beall, David Leslie Johnson-McGoldrick
- wybrana obsada: Jason Momoa, Amber Heard, Willem Dafoe, Patrick Wilson, Nicole Kidman, Dolph Lundgren, Yahya Abdul-Mateen II, Temuera Morrison.
- gatunek: przygodowy, akcja, science-fiction.

Film, który według wielu miał uratować uniwersum DC. Ponoć poprzednie to były gnioty... cóż - mam inne zdanie, co nie zmienia faktu, że na ten film czekałem. No i stało się - poszedłem na Aquaman'a do katowickiego IMAX, na wersję 3D. To nie było planowane, ale była to dobra decyzja.
Nie wiem jakimi dziwnymi środkami wspierali się twórcy tego filmu, ale mam wrażenie że mocno przeholowali i powstał szalony film. To zdecydowanie na plus - piszę to by nie było żadnych wątpliwości.
Arthur jest synem rybaka i królowej Atlantydy. Matka zaginęła wiele lat temu, a Arthur wyrósł na dużego opijusa, który czasem lubi kogoś uratować w morskich głębinach. Jest osobą, która łączy dwa światy - to co na powierzchni i to co głęboko pod wodą. Jest też człowiekiem unikającym wszelakiej odpowiedzialności - lubi dobrze się zabawić - a to oznacza bójki i morze wypitego piwa. Wygodne życie, które zostaje zakłócone przez zbliżającą się wojnę. Arthur musi zdobyć tron Atlantydy - tylko w ten sposób powstrzyma swojego przyrodniego brata przed zaatakowaniem ludzi. Zanim jednak stanie do walki o tron musi odszukać złoty Trójząb, a to oznacza długą podróż po nieznanych krainach.
Po tym szczątkowym opisie fabuły od razu widać, że mamy do czynienia z kinem przygodowym. Mamy walkę o tron, zemstę, różne światy, zagadkę, zaginiony artefakt, potężną dawkę humoru i mnóstwo dynamicznej akcji. Tej akcji może jest nawet ciut za dużo. Film trwa blisko dwie i pół godziny a tempo akcji cały czas jest podkręcane. Nie żebym narzekał, ale może trzeba było daj więcej miejsca na rozbudowę postaci?

Dzielnica Lakeview;
(Lakeview Terrace) - 2008;
- reżyseria: Neil LaBute;
- scenariusz: David Loughery, Howard Korder;
- wybrana obsada: Samuel L. Jackson, Regine Nehy, Patrick Wilson;
- kategoria: dramat, thriller.

Młode małżeństwo wprowadza się do wymarzonego domu w dobrej dzielnicy. Piękny dom, basen, zapierający dech w piersiach widok i sąsiad policjant. Zapowiada się sielankowe życie.. sąsiad okazuje się życiowym tyranem, który ustawia pod siebie swoją rodzinę, znajomych z pracy i sąsiadów. Krzywo zaparkujesz to wystawi Ci mandat, zostawisz niedopałek papierosa na ulicy to zrujnuje Ci życie.. relacje pomiędzy sąsiadami są napięte, ale początkowo mieszczą się w granicach praca... Policjant (bardzo dobry Jackson) z czasem czuje się coraz pewniej i zaczyna przekraczać wszelkie granice.. to musi się skończyć ostrą konfrontacją.
W tle mamy konflikty rasowe. Czarny policjant i międzyrasowe małżeństwo, a także olbrzymi pożar powoli docierający do Lakeview.

Dzień dobry TV,
(Morning Glory) - 2010;
- reżyseria: Roger Michell;
- scenariusz: Aline Brosh McKenna;
- wybrana obsada: Rachel McAdams, Harrison Ford, Diane Keaton, Patrick Wilson, Jeff Goldblum;
- gatunek: komedia, dramat, obyczajowy.

Staram się nadrobić filmografię Harrisona. Forda więc ten film wcześniej czy później musiał trafić na moją listę pozycji do obejrzenia. Później się okazało, że pozostała obsada też jest interesująca.. nawet temat filmu wydawał się intrygujący - lubię rzeczy o kinie i telewizji, ale seans mnie rozczarował. Niby jest Ford, ale tak jakby go wcale nie było.. McAdams mimo posiadania niewątpliwego uroku w tym tytule mnie drażniła. Z obsady honor ratuje tylko Keaton.. ale to chyba trochę za mało (chociaż to znakomita aktorka).
Akcja skupia się wokół telewizji śniadaniowej. Podupadający program (poziom Kawy czy Herbaty) dostaje nową producentkę, ale wszyscy w branży są przekonani, że nic już nie powstrzyma kasacji programu. Rozpoczyna się walka o widza. Bardzo fajny temat, ale dlaczego zrealizowany w tak mdły sposób? Nie czuć emocji, pracy w nerwowej atmosferze, kulis programu, a wprowadzony wątek romansowy wcale nie podnosi temperatury fabuły.

Obecność
(The Conjuring, reżyseria James Wan, 2013)

Rzadko zabieram się za horrory - nie ma z kim oglądać, a po wtóre większość z nich to zwyczajny chłam. Oceny poniżej sześciu na Filmwebie nie zachęcają. Obecność obecnie ma w tym serwisie 7.4 - to mnie zaintrygowało i zachęciło do seansu.
Rodzina wprowadza się do starego domu, który skrywa makabryczną historię. Brzmi to znajomo, bo to jest jeden z głównych motywów w horrorach. Już po kilku nocach okazuje się, że w domu dzieją się dziwne rzeczy.. dzieci maja koszmary, drzwi same się zamykają i tym podobne. W domiszczu ewidentnie straszy. Wynajęci badacze zjawisk paranormalnych (Warrenowie - taka para żyła naprawdę) odkrywają, że w domu urzęduje groźny demon. Dalej już wiadomo co się może dziać. Obecność fabularnie niczym nie zaskakuje, ale nie ukrywam, że jest pozycją sprawnie nakręconą i momentami wywołał gęsią skórkę..
Wiem, że obecnie jest powrót filmów o egzorcyzmach, ale nie rozumiem czy ten film się wyróżnia na tle pozostałych.. dlaczego ma być lepszy. Jest rzetelny, bez wielkich fajerwerków. Zwyczajnie porządnie zrealizowany - czy to wystarczający powód by oceniać na osiem? Jak dla mnie nie.

Pasażer,
(The Commuter) - 2018;
- reżyseria: Jaume Collet-Serra;
- scenariusz: Byron Willinger, Philip de Blasi, Ryan Engle;
- obsada: Liam Neeson, Vera Farmiga, Patrick Wilson, Jonathan Banks, Sam Neill;
- gatunek: thriller.

Pierwszy obejrzany film z 2018 roku.
Liam kolejny raz niemalże ratuje świat. Kiedyś był policjantem, ale dla dobra rodziny rzucił pracę i został agentem ubezpieczeniowym. Zero prestiżu, zero satysfakcji i czasochłonne codzienne dojazdy. Aż do pechowego dnia. Nasz bohater zostaje zwolniony z pracy, a podczas powrotu do domu zostaje wciągnięty w niebezpieczną intrygę. Ma odnaleźć wśród pasażerów jedną osobę, która nie pasuje do reszty. Sukces poszukiwań oznacza wysoką nagrodę, porażka, tudzież rezygnacja z zadania to śmierć najbliższych. Były policjant wie tylko gdzie ta osoba będzie wysiadać, ale poszukiwania ma zakończyć przed stacją końcową.

Pułapka,
(Hard Candy) - 2005;
- reżyseria: David Slade;
- scenariusz: Brian Nelson;
- wybrana obsada: Patrick Wilson, Ellen Page;
- gatunek: thriller;

Oscar dla Spotlight i zamieszanie wokół materiału w Teleexpresie przypomniały mi, że mam zaległą notkę o filmie, który też porusza temat pedofilii.

Czternastoletnia Hayley czatuje z ponad trzydziestoletnim Jeff'em, który twierdzi, że jest fotografem. Czat początkowo dotyczył neutralnych spraw, ale zaczął w nim dominować temat seksu. Nastolatka postanawia zgodzić się na spotkanie ze swoim wirtualnym przyjacielem. Od początku wiemy, że to spotkanie może być niebezpieczne. Współczujemy dziewczynie i z obawą czekamy, aż drapieżnik zaatakuje. Wtem okazuje się, że niewłaściwie rozpisaliśmy role w tym filmie. Drapieżnik staje się ofiarą.
I na tym kończy się intryga. Kolejne sceny poza psychicznym i fizycznym znęcaniem się nad podejrzanym pedofilem nie wnoszą nic nowego. Trudno się w tym filmie z kimkolwiek identyfikować. Jeff, który najprawdopodobniej jest pedofilem, oczywiście nie wzbudza sympatii. Tak samo jest z Hayley, która przejawia cechy psychopatycznego mordercy, który nie powstrzyma się przed niczym aby osiągnąć cel.