Zwykle jest tak, że ekscytujemy się nowymi filmami, oglądamy ich zwiastuny (och to słowo), czekamy na nie. Czy życie zwiastunów musi się kończyć po premierze kinowej ? Taki marny ich los ? Szkoda by było, niektóre z nich są naprawdę ładne. Co jakiś czas będę Wam przypominał jakiś starszy film i jego zapowiedź ;)

Mank -2020;
- reżyseria: David Fincher;
- scenariusz: Jack Fincher;
- wybrana obsada: Gary Oldman, Amanda Seyfried, Lily Collins, Charles Dance,
- kategoria: kino, dramat, Netflix, biograficzny, Herman Mankiewicz, Oscar.

Hollywood, lata trzydzieste dwudziestego wieku. Herman Mankiewicz cynicznie odcinający się od Hollywood pisze scenariusz Obywatela Kane'a. Praca idzie opornie, scenarzysta jest przekonany, że już się wypalił a wszystkie problemy zalewa dużą ilością alkoholu. Mimo to udało mu się stworzyć jeden z najlepszych scenariuszy w historii kinematografii. Szkoda, że Jack Fincher nie potrafił dobrze napisać tej historii. Odnoszę wrażenie, że ambicjonalnie zepsuł wszystko co się dało i napisał rzecz kompletnie przeciętną.

Marilyn na Manhattanie. Najradośniejszy rok życia,
(Marilyn in Manhattan: Her Year of Joy)
- autor: Elizabeth Winder
- Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie, 2017.

Urlop w pełni. Jest to czas świetnych wyjazdów, ale też czas czytania. Na wyjazd zabrałem Marilyn na Manhattanie. Książkę kupiłem skuszony ładnym zdjęciem na okładce. Niestety jest to jedyne fajne zdjęcie w tej książce. Książka opowiada o "ucieczce Marilyn z Hollywood do Nowego Jorku. Ucieczka była nie tylko fizyczna, ale przede wszystkim mentalna i częściowo finansowa. Marilyn pragnęła zmienić swój wizerunek, ale nie było to możliwe w ramach obowiązującej umowy z Fox'em - dlatego też postanowiła odciąć się też od wytwórni. Mocno ryzykowne zagranie, ale zakończone pewnym sukcesem. Z książki dowiadujemy się, że Marilyn poszukiwała siebie, a napotkani ludzie okazywali jej niesamowite (ale czy bezinteresowne?) wsparcie.
Sporo miejsca poświęcono ubiorom Monroe, jej nastrojom, sylwetce, a także faktowi, że aktorka lubiła czytać. Jest to powtarzane do znudzenia. Wielką bolączką tej biografii jest niemal całkowity brak fotografii. I nie chodzi tu tylko o Monroe prywatnie, ale także fotografii miasta, miejsc, które odwiedzała, fotosów z planów filmowych, przedruków prasowych, czy też osób z którymi żyła i się bawiła. Jest to wielki brak.

Walentynki minęły nam pod znakiem Marilyn Monroe.

Obejrzeliśmy film Mój Tydzień z Marilyn (2011 reż. Simon Curtis).

Seans wywołał u nas mieszane uczucia, był świetny początek, niezłe zakończenie, ale w środku zabrakło czegoś.

Tytułową rolę zagrała Michelle William, która średnio mi pasowała, zawsze chciałem by Monroe zagrała Scarlett ;)

Michelle mnie zaskoczyła, nie była to rola oskarowa, ale zagrała całkiem przyzwoicie. Dobrze wypadli też pozostali aktorzy : Kenneth Branagh,  Eddie Redmayne, Judi Dench oraz Emma Watson (kojarzycie ją? ) 

Słabą stroną Tygodnia jest scenariusz, który momentami wydaje się niekompletny i niedopracowany.

Całość oceniam na solidne siedem.

Nieme kino,
(Silent Movie) - 1976;
- reżyseria: Mel Brooks;
- scenariusz: Barry Levinson, Mel Brooks;
- wybrana obsada: Mel Brooks, Marty Feldman, Dom DeLuise, Paul Newman, Anne Bancroft, James Caan, Burt Reynolds, Liza Minnelli, Marcel Marceau;
- kategoria: film, komedia, nieme, kino.

Nieco zapomniany już reżyser próbuje namówić szefa studia na sfinansowanie nowego filmu. To co ma go wyróżniać to fakt, że będzie to film niemy.
Oczywiście zgody na to być nie może, ale sytuacja by się zmieniła gdyby do obsady zebrano gwiazdy współczesnego kina. I tak to reżyser i jego pomocnicy jeżdżą po Hollywood i próbują zebrać obsadę. Tu ciekawostka: w filmie epizodyczne role zagrało sporo znanych gwiazd.

Obywatel Welles,
(RKO 281) - 1999;
- reżyseria: Benjamin Ross;
- scenariusz: John Logan, Richard Ben Cramer;
- wybrana obsada: John Malkovich, Liev Schreiber, James Cromwell, Roy Scheider, Melanie Griffith, Liam Cunningham;
- kategoria: film, biograficzny, Orson Welles, dramat, Złoty Glob, kino, Herman Mankiewicz.

Kojarzycie Obywatela Kane'a? Tak - czytajcie dalej. Nie - koniecznie musicie nadrobić. To film, który wyprzedził swoją epokę i obecnie jest uważany za jeden z najważniejszych filmów w historii kinematografii. Twórcą Kane'a był Orson Welles, który wcześniej nie zrealizował żadnego filmu a zasłynął z genialnej radiowej audycji, która sprawiła iż wielu ludzi uwierzyło w inwazję obcych. Orson marzył o wielkim filmie, ale brak mu było doświadczenia i znakomitego scenariusza. Na szczęście spotkał Mankiewicza, który miał pomysł na film o upadłym magnacie finansowym. Oficjalnie fabuła filmu jest fikcją, ale wszyscy wiedzieli, że jest inspirowana prawdziwą osobą. Hearst, bo o nim mowa, próbował wszelkimi sposobami zatrzymać powstanie filmu - na szczęście bezskutecznie.

Pewnego razu w Hollywood,
(Once Upon a Time... in Hollywood) - 2019;
- reżyseria: Quentin Tarantino;
- scenariusz: Quentin Tarantino;
- wybrana obsada: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Al Pacino, Emile Hirsch, Kurt Russell, Margaret Qualley, Rafał Zawierucha, Luke Perry;
- kategoria: kryminał, dramat, unlimited, kasowy.

Musiałem odczekać kilka dni zanim cokolwiek napiszę o tym filmie. Tarantino znów zaskoczył i zrobił dzieło, które ciężko zamknąć w kilku zdaniach, a przy okazji za mocno nie zdradzać fabuły.
Druga połowa lat sześćdziesiątych w Hollywood. Złota era bezpowrotnie minęła, ale Hollywood nadal żyje i dzielnie walczy z zalewem telewizyjnych produkcji. Rick Dalton był rozpoznawalnym aktorem, ale w nowych czasach dostaje niezbyt ciekawe propozycje, a jego wierny przyjaciel osobisty kaskader Cliff Booth w zasadzie może żegnać się z pracą. Do obu dociera, że jedyną szansą jest przyjęcie propozycji kontraktu we Włoszech. Tam ex gwiazdy mogą nadal mocno świecić. I może starczy o fabule bo nie ta u Tarantino jest najważniejsza. Skupmy się na pokazanych czasach i dialogach. Ameryka jest krajem skrajnych sprzeczności. W jednej strony dzieci kwiaty i sprzeciw wobec wojny, a z drugiej wielki szacunek do bohaterów wojennych. Takie sprzeczności są możliwe tylko tam. Ukazani hipisi to banda średnio rozgarniętych ludzi, którzy nie mają pomysłu na swoje życie. Większość z nich to bezwolne marionetki, która dają się wykorzystywać przez bardziej rozgarniętych manipulatorów. Są totalnym przeciwieństwem Cliff'a, który nie boi się podejmowania decyzji. Po prostu działa jak trzeba, a jak nie trzeba to odpoczywa. Tylko, że Cliff to człowiek minionego pokolenia - teraz twardziele są mocny głównie w gębie. Najlepiej to pokazuje konfrontacja Cliff'a z Bruce'm Lee. Quentin w swoim filmie pokazał zarówno prawdziwych bohaterów tamtych lat jak i całkiem fikcyjne postacie. Ryzykowny zabieg, który ma swoich wielkich przeciwników. Tarantino bezceremonialnie pozbawił prawdziwe gwiazdy ich popkulturowej pamięci. Lee leży na deskach, a Sharon Tate nie jest skąpana w krwi. Dziewczyna (Margot Robbie) jest pokazana tak jak zasługuje. Pełna życia, wrażliwości i nadziei na piękną przyszłość. Obecnie pamiętamy tylko, że była zamordowaną żoną Polańskiego.

Podglądacz,
(Peeping Tom) - 1960;
- reżyseria: Michael Powell;
- scenariusz: Leo Marks;
- wybrana obsada: Karlheinz Böhm, Nigel Davenport, Moira Shearer;
- gatunek: horror, thriller, dreszczowiec.

W mieście ktoś morduje kobiety. Wszystkie ciała mają głębokie rany i niewyobrażalne przerażenie w oczach. Poza tym nie łączy je nic. W okolicach zbrodni zawsze był widziany młody mężczyzna, który zawsze coś z sobą nosi. Widz wie, że to pomocnik operatora kamery, który maniakalnie wszystko nagrywa. Uwielbia rejestrować ludzkie emocje - upodobał sobie strach. To on sprawia, że nasz bohater może poczuć swoją dominację. Upodobanie do kamery odziedziczył po swoim ojcu, który rejestrował swoje eksperymenty psychologiczne na swoim dziecku. Spoptofilia okazała się w tym wypadku dziedziczna.

Powstanie Warszawskie
(pomysłodawca Jan Komasa, 2014)
W końcu obejrzałem pierwszy film z bieżącego roku..
Trafiło na kino studyjne i Powstanie Warszawskie, które nie jest typową fabułą. To dokument fabularyzowany zmontowany z archiwalnych taśm z tamtych dni. Materiały zostały poddane cyfrowej obróbce i rekonstrukcji. Genialna, tytaniczna praca, którą widać na ekranie.
Pierwsze minuty filmu nie były dla mnie łatwe. Obraz obrazem, ale z offu dochodził dźwięk, który nijak się miał do tego co widzimy. Zbędne dialogi braci, które miały być głównym motorem fabuły. Nie wyszło to zbyt dobrze. Dźwięk był zbyt ostry, intensywny i wyraźny. Bardziej naturalną formą było odczytywanie korespondencji, w której były prawdziwe emocje.
Na wielki plus muszę zaliczyć całkowite przemilczenie w filmie okoliczności Powstania, jego zasadności i celów. Film zdecydowanie odciął się od sporu historycznego i pokazał te wydarzenia z punktu widzenia zwykłych Warszawiaków. Ciężka codzienność i okrutny los tysięcy anonimowych bohaterów. Nie brakuje w filmie mocnych zdjęć i wzruszeń, ale taka była codzienność. Do myślenia dały sceny z pogrzebów.. początkowo chowano w trumnach, w miejscach wyznaczonych, później na skwerach ciała tylko płótnem owinięte. Takie ujęcia działają na wyobraźnię.
Podsumowując - Powstanie Warszawskie nie jest filmem dla widza masowego, nie jest też filmem łatwym, przyjemnym, ma ciężkie do przyjęcia dialogi z offu, ale jest przede wszystkim świadectwem historii, którą trzeba znać. Pamiętać, że za każdą historyczną datą, wydarzeniem są ludzie, ich życie i śmierć.

Przerwane objęcia,
(Los Abrazos rotos) - 2009;
- reżyseria: Pedro Almodóvar;
- scenariusz: Pedro Almodóvar;
- wybrana obsada: Penélope Cruz, Lluís Homar, Blanca Portillo, José Luis Gómez, Rubén Ochandiano, Tamar Novas;
- kategoria: dramat, thriller, hiszpańskie, kino.

Lena to piękna kobieta, kiedyś dorabiała jako prostytutka, obecnie żona wpływowego, ale dużo starszego od siebie, biznesmena marząca o karierze aktorskiej. Gdy dostaje angaż jej mąż zgadza się być producentem filmu. Podczas prac na planie zakochuje się w reżyserze Mateo. Płomienny romans nie daje się ukryć. Wieści szybko dochodzą do jej chorobliwie zazdrosnego małżonka. Do czego się posunie by odzyskać, albo ukarać swoją żonę? To wszystko zdarzyło się kilkanaście lat wcześniej, te wydarzenia poznajemy w ramach retrospekcji opowiedzianych przez Mateo. Mężczyzna jest niewidomy i pracuje jako scenarzysta. Stare wspomnienia gdzieś głęboko schował, ale pojawia się u niego syn biznesmena. Czego może chcieć po tylu latach? Czy przeszłość nie powinna być zapomniana?

Przyjaciele: Spotkanie po latach,
(Friends: The Reunion) - 2021;
- twórcy: Ben Winston, Marta Kauffman, David Crane;
- HBO;
- wybrana obsada: Jennifer Aniston, Courteney Cox, Lisa Kudrow, Matt LeBlanc, Matthew Perry,David Schwimmer, Lady Gaga, James Corden;
- kategoria: kino, serial, odcinek specjalny, komedia;

Media z każdej strony atakują nas informacją o specjalnym odcinku Przyjaciół wyprodukowanym przez HBO. Dałem się skusić i mam kilka refleksji związanych z tym tytułem. Zebranie ekipy po kilkunastu latach (25 od premiery serialu) musiało być nie lada wyzwaniem, podobnie jak zrobienie na nowo scenografii. Aktorzy, nawet jeśli się kiedyś przyjaźnili (poza planem) to czas robi swoje i ludzie się zmieniają. Ta szóstka ponownie na jednym planie początkowo czuła się nieswojo, ale z czasem dało się wyczuć, że spotkanie im służy i wywołuje pozytywne emocje. Wspominanie niektórych odcinków i sytuacji z planu to była frajda dla widzów, ale także dla aktorów. To się czuło. Sam odcinek specjalny mnie niczym nie zaskoczył, ale dał pozytywną dawkę emocji.. tak jak cały serial.

Ratując pana Banksa (Saving Mr. Banks, reżyseria John Lee Hancock, 2013)

Uwielbiam filmy, które opowiadają o powstawaniu filmów. Pokazują nam jak to wygląda od środka. Jaka droga jest od pomysłu do dzieła, które oglądamy na wielkim ekranie. Nie inaczej jest tutaj. Ratując pana Banksa to historia powstawania "Mary Poppins" i skomplikowanych relacjach między Walt'em Disney'em (Tom Hanks) a P. L. Travers (Emma Thompson). Wielki wizjoner, ale pragmatyk kontra maksymalnie zgryźliwa, ale też nie pozbawiona swoistego uroku pisarka. Dwie skrajne postawy i wspólna pasja - czyli produkowany film.
Oglądając dzieło Hancocka byłem oczarowany. Film ma mega pozytywny ładunek i każdy miłośnik X muzy powinien go obejrzeć.. jedna z tych pozycji, która sprawia, że pojawia się dyskretny uśmiech. Film o marzeniach i ich konfrontacji z rzeczywistością. Fikcyjna postać zostaje przemielona przez tryby Hollywood, ale dzięki bezkompromisowej postawie jej twórczyni wychodzi ekranizacja, która ma wiele cech książkowego pierwowzoru.
Świetna historia. Dziwi fakt, że Emma Thomson nie dostała nominacji do Oscara.

Wiecie czym różni się hobby od zainteresowań? Hobby kosztuje a zainteresowania nie. Mam wiele zainteresowań, ale tak naprawdę tylko jedno przemieniło się w hobby. Jest nim miłość do dziesiątej muzy. Od małego uwielbiałem oglądać filmy. Nieważne czy to były seanse po dwudziestej drugiej czy niedzielne przedpołudniówki (W Starym Kinie), oglądałem niemal wszystko. Nigdy nie miałem pamięci do aktorów, reżyserów, ale fabuły porywały mnie bez reszty.

Stan & Ollie - 2018;
- reżyseria: Jon S. Baird;
- scenariusz: Jeff Pope;
- wybrana obsada: Steve Coogan, John C. Reilly, Shirley Henderson, Danny Huston, Nina Arianda;
- kategoria: kino, biograficzny, dramat.

Rok 1953. Stan i Ollie, słynni Flip i Flap po latach przerwy wyruszają w trasę. Teatralne występy w Anglii mają być nowym początkiem i okazją do powrotu na wielki ekran. Okazują się jednak specyficzną trasą, w której słynni aktorzy promują lokalne firmy. Im wyżej jesteś tym bardziej upadasz. Stan I Ollie osiągnęli w filmowej karierze wszystko. Wielka kariera, wysokie zarobki i sława, która zostanie zapamiętana przez pokolenia. Jednak produkcja filmowa się zmienia. Ludzi śmieszą inne rzeczy, rzadziej chodzą do kina i coraz bardziej skupiają się na telewizyjnych ekranach. W nowym świecie nie ma już miejsca dla podstarzałych gwiazd... przynajmniej tak się wydaje.

The Offer;
- twórcy: Leslie Greif, Michael Tolkin;
- Paramount +, 2022;
- wybrana obsada: Matthew Goode, Giovanni Ribisi, Burn Gorman, Miles Teller, Juno Temple, Patrick Gallo, Dan Fogler, Colin Hanks, Justin Chambers;
- kategoria: serial, mini, biograficzny, kino, dramat.

Perełka odkryta całkiem przypadkowo.
Niezbyt doświadczony producent filmowy (Albert Ruddy) ma zrealizować film na podstawie bestsellerowej powieści Puzo. Książkowy Ojciec Chrzestny sprzedaje się znakomicie, ale też wzbudza wiele kontrowersji. Włosi bojkotują, a inni podkreślają, że film gloryfikuje mafię. Te kontrowersje nie maleją gdy Paramount ogłasza ekranizację tytułu. Najpierw obraża się Sinatra, a potem mafia ma swoje do powiedzenia. Gdyby tego było mało czas produkcji filmu przypada na niemałe zamieszanie finansowe w Paramouncie. Innymi słowy: najlepiej jakby Ruddy zrobił tanio i szybko film, który zaspokoi potrzeby wszystkich zainteresowanych. Nic prostszego. Trzeba tylko reżysera, który to zrobi. Wybór pada na Coppolę, który ma znakomitą wizję... a wiecie, że wizje bywają kosztowne.

Trumbo - 2015;
- reżyseria: Jay Roach;
- scenariusz: John McNamara;
- wybrana obsada: Bryan Cranston, Diane Lane, Helen Mirren, Elle Fanning, Michael Stuhlbarg, Louis C.K., John Goodman, Alan Tudyk;
- gatunek: dramat, biograficzny.

Niektóre filmy robią wielki szum wokół siebie, a tymczasem obok nich pojawiają się pozycje wybitne, które bez większego zamętu podbijają serca widzów. Do takich pozycji zaliczam Trumbo. Jest to opowieść o walce wybitnego scenarzysty filmowego z bezprawnymi oskarżeniami i szykanami. USA na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych były krajem wielkich kontrastów. Wielki zwycięzca i propagator wartości demokratycznych na świecie na własnym podwórku pozwalał na wielkie nadużycia. Dziś wspomnę tylko o jednym czyli bezpardonowej walce z domniemanymi komunistami. Gorliwi obrońcy Ameryki bez wahania oskarżali swoich sąsiadów, partnerów czy też współpracowników o sympatyzowanie Związkowi Radzieckiemu. Wystarczył cień oskarżenia by trafić na czarną listę, która wyrzucała poza nawias społeczeństwa. Właśnie tam trafił utalentowany Dalton Trumbo. Z dnia na dzień stracił pracę, szacunek i wolność. Odzyskanie pozycji zajęło mu dziesięć lat. Mam wrażanie, że w naszym kraju powoli zmierzamy do poziomu Ameryki lat pięćdziesiątych - i to nie jest wesoła wizja.
W filmie mamy jasno pokazane, że wielkie wytwórnie w tamtym czasie były bardzo podatne na wpływy polityczne. Robienie filmów to przede wszystkim biznes, ale konflikt polityczny i radykalizacja postaw sprawia, że biznes jest nieopłacalny - dlatego też tak łatwo dało się w Hollywood wprowadzić listę nazwisk niepożądanych. Co tu dużo mówić - Amerykanie mają w tym doświadczenie - wcześniej wprowadzili Kodeks Hays'a, który był kagańcem na wolność branży filmowej.
Po seansie Trumbo muszę Wam się przyznać, że teraz mam coraz większe wątpliwości czy DiCaprio słusznie dostał Oscara. W mojej ocenie kreacja Cranston'a była o wiele bardziej przekonująca. Za to należą się słowa uznania. 

Wielu blogerów robi podsumowania roku. Zestawienia seriali, filmów, wydarzeń filmowych. U mnie tego nie znajdziecie. Byłoby to krzywdzące dla niektórych filmów. Jak mogę zrobić podsumowanie roku 2014 skoro znakomitej części filmów jeszcze nie widziałem i najprawdopodobniej dotrę do nich dopiero w połowie 2015 roku? Nie wszystko udaje się w kinie zobaczyć.