Pan i pani Smith,
(Mr. & Mrs. Smith) - 2005;
- reżyseria: Doug Liman;
- scenariusz: Simon Kinberg;
- wybrana obsada: Brad Pitt, Angelina Jolie, Vince Vaughn, Adam Brody, Kerry Washington;
- gatunek: akcja, komedia.

Ten tytuł widziałem już wiele razy, ale jakoś tak się złożyło, że nic o nim tutaj nie napisałem. Pewnie była notka na starym blogu, ale przez swoją nieumiejętność kiedyś skasowałem archiwum. Jak zaczynałem blogowanie to kopie bezpieczeństwa i jakość hostingu nie były moim priorytetem. Człowiek się uczy na własnych błędach i z wiekiem zaczyna korzystać z bardziej profesjonalnych rozwiązań, które wcale nie są drogie. Nie o tym miałem pisać.

Ray
(reżyseria Taylor Hackford, 2004)
No i pora na ostatnią notkę dziś. Trzeci film biograficzny, który pokazuje jak należy robić takie filmy. Jamie Foxx wciela się w Ray'a Charles'a, niewidomego muzyka, który na lata zdominował amerykańskie listy przebojów. Film niemalże chronologicznie ukazuje początki muzycznej kariery Ray'a. Retrospekcje są rzadkie i mają nam tylko przybliżyć to, co ukształtowało genialnego muzyka. Kolejne filmowe epizody przybliżają nam proces kształtowania się gustu muzycznego, wpływu napotkanych osób i wytwórni, a przede wszystkim wielką historię amerykańskiej obyczajowości. Świetnie też pokazano kwestię narkotyków i ich rosnący wpływ, a następnie kulminacyjny moment odwyku. Ray przedstawiony jest jako osoba niesamowicie charyzmatyczna, silna, nastawiona na na zdobywanie celów, ale z drugiej strony nieufna, podejmująca błędne decyzje i w pewien sposób samotna.
Biografia Charles'a jest jakby odbita od kalki innych wielkich muzyków tamtych lat..
droga z nizin społecznych z uporem maniaka, z pomocą przypadkowych osób aż na szczyt. Później używki, załamanie.. i w tym przypadku udany powrót na piedestał.
Ray to rzecz znakomicie zagrana (Foxx, Kerry Washington, Regina King), ale też film genialnie udźwiękowiony.. muzyka idealnie wkomponowana jest w fabułę.. oglądając film miałem ciarki na skórze, a po seansie mam ochotę przybliżyć sobie muzyczny dorobek Ray'a.
Moi drodzy, właśnie tak należy robić filmy biograficzne. Mogą być przydługawe, ale niech mają w sobie życie, emocje i charyzmę.
Oceniam na dziewięć. Polecam!