Adwokat (A Civil Action) - 1998;
- reżyseria: Steven Zaillian
- scenariusz: Steven Zaillian
- wybrana obsada: John Travolta, Robert Duvall, John Lithgow, James Gandolfini
- dramat, thriller, sądowy, na faktach.

Mógłbym nic nie napisać o tym filmie. Wystarczy spojrzeć na obsadę by wiedzieć, że ten film maniacy kinowi powinni obejrzeć.
Jan jest adwokatem, który specjalizuje się w sprawach ubezpieczeniowych. Prawda i prawo to tylko narzędzia do zarabiania wielkich pieniędzy. Przypadkiem trafia na sprawę, która w teorii może przynieść mu wielkie zyski. W małym miasteczku dzieci umierają na białaczkę, wszystko wskazuje na to, że miejscowe zakłady chemiczne zanieczyściły złoża wody. Firmy należą do wielkiej korporacji więc Jan ma nadzieję na wysokie odszkodowanie, ale najpierw musi udowodnić winę przed sądem - a to tanie nie jest.
Adwokat był inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Świetny scenariusz i dobra gra aktorska sprawiają, że seans daje sporo satysfakcji.

Bez twarzy
(Face/off) - 1997;
- reżyseria: John Woo;
- scenariusz: Mike Werb, Michael Colleary;
- wybrana obsada: John Travolta, Nicolas Cage, Joan Allen;
- gatunek: thriller, sensacyjny.

Kilka dni temu natrafiłem na ten tytuł w programie telewizyjnym, uznałem, że to dobry moment by sobie odświeżyć ten tytuł. Potrzebowałem jakiegoś luźnego filmu sensacyjnego.
Sean jest gliną, który przez lata ściga niebezpiecznego mordercę Castor'a Troy'a. Gdy już mu się niemal udało to okazuje się, że musi przyjąć tożsamość Troy'a. Operacje plastyczne działają cuda. Z nową twarzą i tożsamością ląduje z tajną misją w więzieniu. Sprawa się komplikuje gdy Troy również zmienia tożsamość. Nie muszę chyba pisać czyją tożsamość przyjmuje? Fabuła jest intrygująca, ale w drugiej połowie filmu czegoś zaczyna brakować. W odbiorze zaczyna dominować znużenie, ale to nie zmienia faktu, że Bez twarzy to naprawdę dobre kino sensacyjne. Główne role grają Travolta oraz Cage - w mojej ocenie wypadli całkiem przekonująco. Swoją drogą obaj panowie mieli kiedyś naprawdę dobry czas i renomę - szkoda, że obaj niezbyt dobrze skończyli. Obu nadal lubię, ale ciężko mi bezkrytycznie przyjmować ich kolejne produkcje.

Gang dzikich wieprzy (Wild Hogs, reżyseria Walt Becker, 2007)
Często jak zadaję pytanie co puścić słyszę odpowiedź.. komedię, a najlepiej taką by nie trzeba było czytać... i tak o to ambitniejsze pozycje jadą na drugi plan... pełne poświęcenie;)
Gang opowiada o czwórce przyjaciół, którym niespecjalnie się układa w życiu. Pewnego dnia postanawiają zaszaleć i pojechać na Harleyach przez całą Amerykę. Nie są młodzikami podobnież jak i motyw podróży do źródeł młodości... ileż razy to już było? W Gangu mamy kilka śmiesznych scen, ale większość filmu nie powala. Chciałoby się powiedzieć głupia komedia dla Amerykanów pełna rubasznego i niskich lotów humoru. Na plus trzeba zaliczyć obsadę aktorską - nazwiska znane, ale jakby wyblakłe (John Travolta, Martin Lawrence, William H. Macy, Tim Allen, Ray Liotta).
Całość nie zasługuje na więcej niż sześć.

Metro strachu
(The Taking of Pelham 1 2 3, reżyseria Tony Scott, 2009)
Postanowiłem zrobić drugie podejście do tego filmu. Kiedyś go widziałem, ale jakoś mnie nie zachwycił, a że humor miałem odpowiedni...
John Travolta wciela się w przestępcę, który porywa pociąg metra. Swoje żądanie przedstawia dyspozytorowi metra (Denzel Washington). Prawie połowa filmu to rozmowy między tymi dwoma bohaterami. Niestety akcji w filmie jest trochę za mało, większość to podjazdy wozów policyjnych.. mimo to Metro się nieźle ogląda - całość nie jest najwyższych lotów, ale za to spójna i nieźle prowadzona. Cieszy też Gandolfini w drugim planie.
Metro strachu straszne nie jest, ale ma fajną obsadę, która sprawia, że oceniam na siedem.

Pulp Fiction - 1994;
- reżyseria: Quentin Tarantino;
- scenariusz: Quentin Tarantino;
- wybrana obsada: John Travolta, Samuel L. Jackson, Uma Thurman, Bruce Willis, Harvey Keitel, Ving Rhames, Tim Roth, Amanda Plummer, Quentin Tarantino;
- kategoria: gangsterski, kultowy, Światowid, Złote Globy, Złota Palma, Oscar, kasowy;

Mam wrażenie, że są specyficzne roczniki, które są przełomowe dla kinematografii. Do takich lat zaliczam 1994. Rok, który w mojej ocenie jest czasem powstania wielu wybitnych filmów. Do tych pozycji bez wątpienia zaliczam Pulp Fiction. Przez kilka lat szukałem okazji by przypomnieć sobie ten tytuł najlepiej na dużym ekranie. I tak to w nocy dostałem telefon od przyjaciela: Salomon, załatw bilety na Pulp Fiction po śląsku.. no to załatwiłem. ;) I była to świetna decyzja - dobry pomysł by tak odświeżać sobie filmy, które przecież się zna.
Nie wiem czy warto pisać o fabule tak kultowego filmu.. przecież wszyscy ją znają.
Główne, ale przecież nie jedyne, wątki to:
- odzyskanie przesyłki (chyba z kasą) przez Jules'a i Vincent'a;
- opieka nad żoną bossa przez Vincent'a;
- przypadkowe morderstwo w wozie i jego konsekwencje;
- problemy boksera po wygranej walce;
- historia w sklepie i na jego zapleczu;
- napad na kawiarnię..

Sekcja 8,
(Basic) - 2003;
- reżyseria: John McTiernan;
- scenariusz: James Vanderbilt;
- wybrana obsada: John Travolta, Connie Nielsen, Samuel L. Jackson, Giovanni Ribisi, Tim Daly, Brian Van Holt, Taye Diggs;
- gatunek: sensacyjny.

Przypadek sprawia, że w krótkim czasie obejrzałem (powtórzyłem) kilka pozycji McTiernan'a - niektóre czekają na powtórzenie (ulubione DH3). Jestem pod wrażeniem jak ten facet robi filmy. Ma doskonałe wyczucie tego co widz oczekuje i czego się nie spodziewa. Potrafi świetnie manipulować akcją - robi zwroty, które sprawiają, że oglądający już myśli, że jest blisko, ale nie.. film ma jeszcze kilka niespodzianek. Właśnie tak można podsumować Sekcję 8 z 2003 roku.
Słowo o fabule.
Podczas wojskowych ćwiczeń w trudnych warunkach dochodzi do strzelaniny, podczas której ginie większość żołnierzy oraz znienawidzony szkoleniowiec (Jackson). Śledztwo prowadzi niedoświadczona, ale ambitna Osborne (Nielsen) oraz były wojskowy, który ma na koncie zarzuty o branie łapówek (Travolta). Sprawa od samego początku wydaje się dziwna, ale po wstępnych przesłuchaniach śledczy wiedzą, że morderstwa mają drugie dno.

Tajna broń,
(Broken Arrow) - 1996;
- reżyseria: John Woo;
- scenariusz: Graham Yost;
- wybrana obsada: Christian Slater, John Travolta, Samantha Mathis, Delroy Lindo, Howie Long;
- kategoria: sensacyjny, thriller.

Często w pracy rozmawiamy o aktorach i ich znanych filmach.. o tym jak niektórzy nigdy nie zaliczają wtop, a inni natrafiają na same gnioty. Ostatnio rozmowa zeszła na Travoltę. Aktor, który świetnie się zapowiadał, a jest zapamiętany głownie z kina sensacyjnego. I tu ciekawostka - sporą część filmów z jego udziałem nie widziałem. Brzmi jak wyzwanie? Poniekąd tak.
Dwóch pilotów odbywa ćwiczebny lot ultranowoczesnym bombowcem, który ma dwa ładunki nuklearne na pokładzie. Jeden z nich (Travolta) postanawia rozbić samolot a ładunki jądrowe sprzedać na wolnym rynku. Ma w głowie świetny plan i nic nie może stanąć mu na przeszkodzie. No chyba, że będzie to drugi pilot, który w ostatniej chwili się katapultuje.

Wybuch,
(Blow Out) - 1981;
- reżyseria: Brian De Palma;
- scenariusz: Bill Mesce Jr., Brian De Palma;
- wybrana obsada: John Travolta, Nancy Allen, John Lithgow, Dennis Franz;
- kategoria: film, thriller, polityczny.

Jack pracuje jako dźwiękowiec w małej filmowej wytwórni specjalizującej się w horrorach klasy B. Podczas wieczornego spaceru połączonego z nagrywaniem nowych odgłosów na potrzeby filmu Jack przypadkiem jest świadkiem wypadku samochodowego, podczas którego ginie gubernator. Wypadki się zdarzają, ale podczas odtwarzania nagrań z tamtej nocy Jack odkrywa, że na zapisie jest słyszalny wystrzał. Czyżby gubernator został zamordowany? A jeśli tak, to ktoś bardzo się postarał by to wyglądało jak wypadek.