Bez przedawnienia
(High Crimes, reżyseria Carl Franklin, 2002)

Na ile znamy osobę z którą się wiążemy? Każdy ma swoją przeszłość, z którą niekoniecznie chce się dzielić nawet z najbliższą osobą.
Claire (Ashley Judd) i Tom (Jim Caviezel) są szczęśliwym małżeństwem, którego spokój zostanie zakłócony przez nagłe aresztowanie Toma. Okazuje się, że od lat jest poszukiwany przez wojsko. Jest oskarżony o dokonanie masakry ludności cywilnej podczas jednej z misji wojskowych. Claire postanawia walczyć o dobre imię męża, a pomaga jej w tym adwokat (Morgan Freeman), który ma doświadczenie w procesach wojskowych, które rządzą się trochę innymi regułami niż cywilne sądownictwo. Sytuacji nie ułatwia fakt, iż wojsko nie ma zamiaru dzielić się wszystkimi dowodami zasłaniając się tajemnicą państwową. Zdesperowanej żonie z czasem udaje zdobyć się nowe dowody, które rzucają całkiem nowe światło na sprawę..
Bez przedawnienia to bardzo przyzwoity thriller sądowy, który kilka razy zaskakuje.

Deja Vu
(reżyseria Tony Scott, 2006)

Nowy Orlean - podczas święta dochodzi do eksplozji na promie. Detektyw Carlin (Denzel Washington) zostaje przydzielony do specjalnego zespołu FBI, który ma na celu znalezienie zamachowców. Śledczy mają nową technologię, która pozwala na obserwowanie tego, co wydarzyło się cztery dni wcześniej. Czy nowe możliwości pozwolą odnaleźć odpowiedzialnych za zamach? Z czasem pojawia się pokusa, by nie tylko szukać terrorystów, ale także spróbować powstrzymać wybuch i uratować pasażerów promu.
Film Scotta jest pełen zwrotów akcji i autentycznie wciąga. Jedyne czego się można doczepić to trochę niejasne wyjaśnianie zasad działania maszyny. Z drugiej strony - przynajmniej próbowali wyjaśniać.
W drugim planie zagrali: Val Kilmer, Paula Patton oraz Jim Caviezel (ostatnio go lubię)
Deja Vu dostaje mocne osiem. Polecam

Impersonalni;
Person of Interest (2014-2015), sezon 4;
- CBS;
- twórca Jonathan Nolan;
- wybrana obsada: Jim Caviezel, Michael Emerson, Kevin Chapman, Amy Acker, Sarah Shahi, Winston Duke;
- gatunek: kryminał, thriller.

Wprowadzenie tak zwanej ustawy inwigilacyjnej jest dobrym pretekstem do napisania kilka słów o czwartym sezonie Person of Interest.
Główną osią fabularną jest istnienie maszyny, która ma dostęp do wszystkich kamer i mikrofonów na świecie. Skomplikowane algorytmy analizują zebrane dane (od wszystkich) i na tej podstawie można próbować przewidywać przestępstwa, które dopiero się wydarzą. Podczas oglądania pierwszego sezonu wizja takiej maszyny wydawała mi się przerażająca. Minęło kilka lat, w realu technika w szalonym tempie się rozwija , powstają pierwsze sztuczne inteligencje, wielkie koncerny zaczynają dominować w naszym życiu - a stacja CBS wypuściła czwarty sezon serialu, w którym koncepcja maszyny mocno ewoluowała. Przede wszystkim pojawiła się druga maszyna, która nie posiadała ograniczeń pierwszej. "Samarytanin" (tak się nazywa) nie ma ograniczeń, jest pełnowartościową sztuczną inteligencją, która bez problemu zabija by osiągnąć swoje wyznaczone cele. Ma dostęp nie tylko do kamer, ale do całej infrastruktury, która oplata ludzkość. To dopiero niesamowicie mocna wizja. Klimat osaczania przed algorytmy potęgują poszczególne wątki w epizodach. Twórcy serialu uświadamiają nas, że na wielu płaszczyznach możemy być sterowani. Pierwszy etap to wyszukiwarki - wierzymy, że wyniki podawane są najlepsze, ale przecież one też są odpowiednio moderowane. Asystenci głosowi to ten sam problem. Newsfeedy w portalach społecznościowych - chyba nie muszę przypominać o "badaniach" Facebooka nad nastrojami użytkowników platformy. Ufamy GPS, ale skąd pewność, że nas zawsze odpowiednio prowadzi? Dobór wiadomości i nagłówków też nie jest przypadkowy. Dodajmy do tego całą masę urządzeń, o których nawet nie wiemy, że istnieją, a korzystamy z nich niemal codziennie. Na sam koniec najważniejszy element. Nasze elektroniczne życie, ślad. Jeśli zostanie wymazane to niemalże przestajemy żyć - zostaniemy tylko widmem, które jest poza biegiem wydarzeń.

Impersonalni, 
(Person of Interest);
- twórcy: Jonathan Nolan;
- sezon 5, 2016, CBS;
- wybrana obsada: Jim Caviezel, Michael Emerson, Kevin Chapman, Amy Acker, Sarah Shahi;
- gatunek: kryminał, thriller.

Jeden z moich ulubionych seriali dokończył żywota. Pamiętam, że pierwsze sezony mocno mi przypadły do gustu, ale później temat zaczął się wyczerpywać. Gdzieś byłem znudzony już tym tytułem i dlatego finałowy sezon sporo musiał poczekać na obejrzenie.
Pozwólcie, że przypomnę o czym jest ten serial. Mamy niedaleką przyszłość istnieje supermaszyna (sztuczna inteligencja), która ma dostęp do wszystkich kamer i mikrofonów świata. Dzięki temu może z dużym prawdopodobieństwem przewidywać akty terroru. Pierwotnie miała właśnie służyć do walki z terroryzmem. Szybko jednak się okazuje, że potrafi też przewidywać przestępstwa mniejszego kalibru. Dla rządzących nie mają one znaczenia, ale twórca maszyny postanawia zatrudnić zespół, który próbowałby zapobiegać tym pospolitym morderstwom. Tak wyglądał początek serialu, z czasem wątków pojawiło się więcej, ale kluczowym okazało się pojawienie konkurencyjnej superinteligencji. Nowa maszyna ma całkiem inne cele, ma służyć kreowaniu lepszego świata z pominięciem praw jednostki. Straty w ludziach muszą wystąpić. Finałowy sezon skupia się na walce tych dwóch supermaszyn. Starszy model ma wbudowany moduł, który można nazwać sumieniem, natomiast SAMARYTANIN (nowa SI) nie ma żadnych hamulców. Ma dostęp nie tylko do kamer, ale także do wszystkich baz danych. Stara się rozbudować swoją wiedzę poprzez takie kreowanie wydarzeń, które zmuszą wszystkich ludzi do oddawania próbek DNA. SAMARYTANIN chce posiadać wiedzę absolutną.

Odnaleźć przeznaczenie
(I Am David, reżyseria Paul Feig, 2003)
Bułgaria - lata pięćdziesiąte. Dwunastoletni David (Ben Tibber) ucieka z komunistycznego obozu pracy. Poza jego granicami odkrywa, że istnieje również życie, które nie jest przepełnione bólem, że są ludzie, którym warto zaufać, a przede wszystkim, że są powody dla których warto się czasem uśmiechnąć.
Historia, która naprawdę się wydarzyła została pokazana w sposób sztuczny, wymuszony. Film pokazuje kawałek naszej, europejskiej i skomplikowanej historii, ale przyjęta forma sprawia, że film nie wciąga tak jak powinien. Mimo to warto obejrzeć.

Person of interest (CBS, Impersonalni, Wybrani, 2012).
Pierwszy sezon tego serialu był dla mnie wielkim zaskoczeniem. Serial miał świeże podejście do spraw prywatności i faktu, że praktycznie zawsze jesteśmy obserwowani przez jakieś kamery. Trochę to niepokojące.. ale w takim świecie żyjemy. Klimat i temat bardzo przypadł mi do gustu i dlatego pierwszą serię oceniłem na dziewięć.
Drugi sezon był słabszy.  Początek jeszcze trzymał poziom.. ale później kolejne epizody zaczęły mnie nużyć.. scenarzyści wybrali jakiś dziwny kierunek prowadzenia narracji. Niespecjalnie mi to przypadło do gustu. Widać, że formuła serialu dosyć szybko się wyczerpała, a brakuje koncepcji co dalej z bohaterami zrobić. Aktorsko cały czas jest nieźle (Jim Caviezel, Michael Emerson), ale nie ukrywajmy.. to nie jest serial dramatyczny..

Person of interest (CBS, Impersonalni, Wybrani, Sezon 3, 2013).
W notce dotyczącej drugiego sezonu wyraziłem przekonanie, że formuła serialu się wyczerpała.. że scenariusz poszedł w dziwnym kierunku, że serial powinien zostać skasowany. Mimo to dałem szansę. Ta moja słabość do antyutopii kolejny raz zwyciężyła. Pierwsze epizody sprawiły, że tytuł odłożyłem na półkę przekonany, że nie dam więcej szans. Stało się inaczej i nie żałuję. Trzeci sezon stał się ostrzejszy i brutalniejszy. Wprowadzono też całkiem nowych, "stałych" bohaterów, którzy mocno urozmaicili akcję. Bohaterowie serialu przestali być też nieśmiertelni - ale o tym ani słowa więcej.
Jest więcej akcji, ale też coraz więcej pytań dotyczących prawa do prywatności, inwigilacji, czy też granic prowokacji. Zwłaszcza ta ostatnia kwestia staje się istotna. Zwłaszcza w finale, a skoro przy nim jesteśmy. Znakomity i świetnie otwierający pole na nowy sezon. Sezon, który może wynieść ten serial na wyżyny.

Person of interest to jedna z najbardziej udanych serialowych premier sezonu 2011-2012.

Pomysł na scenariusz był prosty. Skoro wszędzie są kamery i mikrofony, to czy może istnieć maszyna, która wszystko interpretuje i analizuje, a następnie próbuje wyłowić znamiona przestępstwa ? Taki WIelki Brat. W serialu ta maszyna jest, stworzył ją zdolny informatyk, którego budowa ciała i kondycja nie pozwalają mu walczyć z przestępcami. Do tego celu wynajmuje człowieka z nieprzeciętnymi umiejętnościami walki i przetrwania. Obaj panowie cenią sobie prywatność i mają swoje skrywane tajemnice. Mamy klasyczny duet bohaterów i pojedyńcze sytuacje kryminalne. Do tego warto dodać specyficzny klimat produkcji i mamy całkiem udany serial. Takie solidne siedem. W połowie sezonu scenarzyści zmienili trochę front. Początkowo fabułę dominowały niezwiązane ze sobą epizody, które w drugiej połowie serialu ustępują pola spójnej fabule. To bardzo przypadło mi do gustu, a finał tylko zachęcił do oczekiwania na drugi sezon..
W głównych rolach wystąpili Michael Emerson oraz Jim Caviezel.

Plan ucieczki
(Escape Plan, reżyseria Mikael Hafstrom, 2013)
Kultowi aktorzy lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych znów powracają. Panowie Stallone i Schwarzenegger, po wielkim sukcesie Niezniszczalnych,
uwierzyli, że na wielkim ekranie nie powiedzieli ostatniego słowa (I'll be back). Jak im to wychodzi? Całkiem nieźle - o ile nie mamy odgrzewanych serii, a nowe scenariusze. Wiadomo, że Ci panowie nigdy nie byli specjalnie zdolni aktorsko, ale ich filmy się znakomicie oglądało. Plan ucieczki był całkiem dobrym pomysłem, który mógł bazować na popularności aktorów grających główne role, ale został spieprzony realizacyjnie. Sztuczność i przewidywalność rażą z każdej sceny. Niektóre sceny więzienia wyglądały jakby były nakręcone domowymi metodami. Po kilkunastu minutach wiedziałem, że film mnie niczym nie zaskoczy. No poza jednym elementem. Byłem przekonany, że Sly i Arnold będą najsłabszym elementem. Otóż nie - panowie wypadli naprawdę całkiem nieźle. W mojej ocenie o wiele fajniej niż Willis w najnowszym Die Hard.
Plan ucieczki dostaje sześć.

Wersja ostateczna,
(The Final Cut) - 2004;
- reżyseria: Omar Naim;
- scenariusz: Omar Naim;
- wybrana obsada: Robin Williams, Mira Sorvino, Jim Caviezel, Mimi Kuzyk.
- gatunek: thriller, science fiction.

Alan ma nietypową pracę. Zajmuje się tworzeniem krótkich pośmiertnych filmów zmarłych ludzi. Źródłem materiału są wszystkie wspomnienia, które zostały zarejestrowane przez specjalny implant w mózgu. Każda sekunda życia jest rejestrowana. Lata materiału, które są perfekcyjnie dzielone na działy przez maszynę i jej algorytmy (gilotyna wspomnień). Bliscy zmarłej osoby często sugerują jakie wspomnienia powinny się znaleźć na wspominkach. Często jednak się okazuje, że z punktu widzenia zmarłej osoby te przeżycia wcale nie były tak istotne lub wcale nie były radosne. Problemem są też osoby, które prowadziły podwójne życie - pod fasadą dobrego człowieka, kryją się rzeczy, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego.