Zwyczajna rodzina po przejściach kupuje dom, w którym zamierza być szczęśliwa.

Dom, który też ma swoje makabryczne wspomnienia, które go przenikają i wypływają do rzeczywistości.. zło lubi się kumulować...
Tak w skrócie można zapowiedzieć serial American Horror Story (FX, 2011).
Pierwszy sezon był dla mnie sporym zaskoczeniem.

Myślałem, że będzie to kolejny tytuł, który zniknie po kilku epizodach, a tu taka niespodzianka.
Z odcinka na odcinek AHS coraz bardziej mi się podobał. 

Fabuła coraz bardziej się kondensowała, a napięcie rosło.
Za to szacunek dla twórców.
Na plus też jest obsada aktorska, zwłaszcza ganialna i przerażająca Jessica Lange. Klasa sama w sobie.
Dodatkowo na ekranie zobaczymy takich aktorów jak : Dylan McDernott, Connie Britton, Taissa Farmiga, Evan Peters (warto zwrócić na niego uwagę).
Sezon pierwszy oceniam na dziewięć.

Lubicie dreszczyk emocji ?

Obejrzyjcie American Horror Story

American Horror Story: Asylum
- twórcy: Ryan Murphy, Brad Falchuk;
- American Horror Story, sezon 2
- FX, 2012/2013;
- wybrana obsada: Jessica Lange, Sarah Paulson, James Cromwell, Lily Rabe, Evan Peters, Zachary Quinto, Joseph Fiennes, Lizzie Brocheré, Frances Conroy;
- kategoria: horror, dramat.

Lata sześćdziesiąte, USA. Do szpitala psychiatrycznego prowadzonego przez kościół trafia mężczyzna podejrzewany o brutalne morderstwa kobiet. Lana, ambitna dziennikarka, próbuje przeprowadzić z nim wywiad, ale nie dostaje takiej szansy. Nikt z zewnątrz nie ma dostępu do pacjentów Briarcliff. Lana próbuje dostać się tam nielegalnie i zostaje uwięziona przez personel.
Teraz na własnej skórze może poznać wszystkie tajemnice szpitala Briarcliff. Wiele tajemnic i sekretów.

Cały ten zgiełk,
(All That Jazz) - 1979;
- reżyseria: Bob Fosse,
- scenariusz: Bob Fosse, Robert Alan Aurthur;
- wybrana obsada: Roy Scheider, Jessica Lange, Leland Palmer, Ann Reinking, Ben Vereen, Erzsebet Foldi, John Lithgow;
- kategoria: film, musical, dramat, Oscar (4), Cannes;

Joe Gideon jest znakomitym choreografem, reżyserem, twórcą teatralnym. Mężczyzna w pełni korzysta z życia a żyje tak jakby był niezniszczalny. Praca ponad miarę, używki, uzależnienie od seksu. Dla Joe każdy dzień musi być przeżyty na 200 procent. Tego też wymaga od swoich współpracowników i tancerzy. Każda scena, ruch, układ muszą być perfekcyjnie dopracowane. Tancerze wiedzą, że praca u niego jest ciężka, ale są gotowi na poświęcenie bo wiedzą, że to najlepszy z najlepszych. Ten niezniszczalny Joe odkrywa, że jednak żyje zbyt intensywnie, że organizm w końcu zaczyna wystawiać rachunek za brak odpoczynku, że pora się powoli żegnać z tym światem. A może całkiem szybko?

Duża ryba
(Big Fish) - 2003;
- reżyseria: Tim Burton;
- scenariusz: John August;
- wybrana obsada: Ewan McGregor, Albert Finney, Billy Crudup, Jessica Lange, Helena Bonham Carter, Steve Buscemi, Marion Cotillard;
- fantasy, dramat.

Życie, mimo iż cudowne, bywa zbyt jednostajne i mało oryginalne. Mając naście lat wyobrażamy sobie, że zwojujemy świat, że nie będziemy kolejną anonimową osobą, o której po śmierci wszyscy zapomną. Marzymy i wierzymy, że nam się to uda.. mamy w głowie wyimaginowany obraz samego siebie - nawet jeśli się do tego nie przyznajemy. Z wiekiem marzenia i priorytety się zmieniają, ale nasze wyobrażenie o sobie jest cały czas..
Duża ryba to nieustająca opowieść o sobie samym niejakiego Edwarda Blooma. Nasz bohater jest schorowany, u schyłku udanego życia, które w jego opowieściach jest serią niesamowitych przeżyć. Edward jest niepoprawnym bajkopisarzem, opowiadając o swoim życiu często wprowadza elementy ze świata baśni, ale w każdej historii jest ziarno prawdy. Słuchacz daje się uwieść cudownym wspomnieniom staruszka.. z czasem dostrzega, że nie ma znaczenia co jest prawdą, a co tylko ubarwieniem historii. Liczy się tylko główny przekaz. Warto żyć i spełniać marzenia, bez strachu podążać za swoimi celami. Żyjąc szczęśliwie sprawiamy, że nasze życie staje się wyjątkowe, w pewien sposób baśniowe.
Świat Burtona pełen jest niejednoznaczności i ukrytych znaczeń, jego filmy mają w sobie pewną magię, której chętnie daję się porwać. Duża ryba jest jednym z ciekawszych filmów tego reżysera.

Nie wracaj w te strony
(Don't Come Knocking, reżyseria Win Wenders, 2005)
Ostatnio mam ochotę nadrabiać filmografię wielkich reżyserów.
Howard (Sam Shepard) jest podstarzałym aktorem, który pewnego dnia ucieka z planu filmowego. Kiedyś był wielką gwiazdą westernów. Sława, alkohol, władza, seks, i życie w biegu... całkowicie bez bliższych relacji. W pewnym momencie czuje się wypalony, chce uciec, coś zmienić, nadać życiu sens. Gdy odwiedza rodzinne strony dowiaduje się, że gdzieś na świecie na swojego syna. Wędrówka po Stanach to tak naprawdę zgłębianie się w siebie.. im dalej jedzie tym bardziej dowiaduje się, że jest pusty w środku. Że jego życie było bezcelowe. Może przypadkowa kochanka z młodości (genialna Jessica Lange) oraz syn (Gabriel Mann) sprawią, że to wszystko ma sens?
Może Howard to tak naprawdę amerykański sen, który się budzi w dobie kryzysu? Zderzenie legendy, mitu z rzeczywistością.. Tak to odbieram.. a może to filmoznawcza nadinterpretacja?

Ciekawa historia opowiedziana w genialny Wendersowski sposób.. film mocno mi przypominał mi Lisbon Story, ale też Truposza... pewnie to za sprawką muzyki T-Bone Burnett'a. Magia - trochę country, ale idealnie pasująca do klimatu filmu.W drugim, a może w trzecim planie zobaczymy także Tim'a Roth'a oraz Marley Shelton.

Przylądek strachu (Cape Fear, reżyseria Martin Scorsese, 1991)
Max (Robert De Niro) wychodzi z więzienia po czternastoletniej odsiadce. Postanawia się zemścić na adwokacie, który go niezbyt skutecznie bronił (Nick Nolte). Kolejny standard... ale film obowiązkowo należy obejrzeć z kilku powodów :
- znakomite aktorstwo - poza wymienionymi warto zwrócić uwagę na Jessicę Lange, która gra żonę adwokata oraz na Julliette Lewis (córka).
- film ma klimat rodem produkcji Hitchcocka. Dlaczego teraz takie filmy nie powstają? Klimat potęgują zdjęcia oraz świetna muzyka Bernard'a Herrmann'a
- znakomita intryga, która trzyma w napięciu do ostatnich scen.
- dla samego De Niro - zapomniałem, że ten aktor był tak dobrze zbudowany.
Zresztą co Was będę namawiał. To pozycja obowiązkowa! Oceniam na dziewięć.

Ten film przypomniał mi fakt, że mam bardzo dużo braków w filmografii początku lat dziewięćdziesiątych.. nadrobię - bo zdałem sobie sprawę, że lubię te lata. 

Ps - wiem, wiem... mało świąteczny klimat..

Rob Roy - 1995;
- reżyseria: Michael Caton-Jones;
- scenariusz: Alan Sharp;
- wybrana obsada: Liam Neeson, Jessica Lange, John Hurt, Tim Roth, Eric Stoltz;
- kategoria: biograficzny, romans, dramat, historyczny.

Osiemnasty wiek. Robert Roy MacGregor, szkocki góral prowadzi uczciwe, spokojne życie. Bieda czasem zagląda w oczy, ale z każdej trudnej sytuacji Rob znajduje wyjście. Sielankę niszczy dworska intryga przeciw rodzinie MacGregor'a. Rob na dworze uzyskał kredyt potrzebny na inwestycję mającą zabezpieczyć rodzinę na przyszłość. Niestety informacja o gotówce dociera do Archibald Cunningham, który bez skrupułów zabija człowieka Rob'a i kradnie pieniądze. Macgregor musi spłacić dług, a przede wszystkim chronić swoją rodzinę.
Czy honor i klarowne zasady, którymi się kieruje Rob wystarczą by udowodnić winę Archibald'a? Słowo honoru i brak dowodów..

Szare ogrody
(Grey Gardens) - 2009;
- reżyseria: Michael Sucsy
- scenariusz: Patricia Rozema, Michael Sucsy
- wybrana obsada: Drew Barrymore, Jessica Lange
- biograficzny, dramat.

HBO poza serialami produkuje sporo filmów. Nie ma co ukrywać, że często są to pozycje całkowicie nieudane, ale zdarzają się perełki, o których należy pamiętać. Do takich filmów należą nagradzane (Złote Globy, Emmy) Szare ogrody.
Film opowiada o krewnych Jackie Kennedy. Ekscentryczna ciotka i kuzynka zawsze marzyły o sławie i bogactwie, ale życie zaoferowało im wieloletnie egzystowanie w trudnych warunkach... Jest to przede wszystkim opowieść o trudnej, momentami pasożytniczej relacji pomiędzy matką a córką.. obie marzą o zmianie, ale też obie się boją odrzucenia i samotności.. i tak trwają pogrążając się w swojej samotności i biedzie. Trudna relacja samotnych, odrzuconych kobiet została rewelacyjnie zagrana. Jessica Lange i Drew Barrymore w tym filmie pokazały wielki talent.
Cieszę się, że udało mi się w końcu obejrzeć ten film.. zabierałem się za niego od kilku lat.
Szare ogrody to kameralne, ale znakomicie zagrane kino, które śmiało można polecić.
Oceniam na osiem.

Tytus Andronikus,
(Titus) - 1999;
- reżyseria: Julie Taymor;
- scenariusz: Julie Taymor;
- wybrana obsada: Anthony Hopkins, Jessica Lange, Alan Cumming, Harry Lennix, Colm Feore, Angus Macfadyen, Harry Lennix,
- kategoria: dramat, ekranizacja.

Ostatnio dziwnymi tropami chodzą moje filmowe wybory. Sięgam po pozycje starsze, czasem mniej znany i pozornie totalnie nie w moim guście. Tym razem padło na szekspirowski tekst przeniesiony na ekrany przez Julie Taymor.
Tytus Adronikus - ponoć to najbardziej krwawe dzieło mistrza. Podobno - nie mogę ocenić gdyż twórczość Szekspira znam mocno fragmentarycznie i to często z ekranizacji. Minuta milczenia nad moją ignorancją i przejdźmy do fabuły.