4 piętro

(Planta 4?, reżyseria Antonio Mercero, 2003)
Film o tym, że w obliczu ciężkiej choroby warto zachować radość życia.. może właśnie na przekór.. nie poddawać się, chorobę przemilczeć, a najlepiej wyśmiać i żyć z nią. Akcja dzieje się w szpitalu na oddziale chłopców, którzy przeważnie mają raka. Choroba jest okrutna, często zabiera kończyny (amputacja) a czasem też życie.
4 piętro to bardzo dobre kino, wobec którego nie sposób przejść obojętnie. Kino, które zaraża nas radością i apetytem na życie. Po seansie zdajesz sobie sprawę, że niektórzy mają większe problemy i bardziej korzystają z życia niż ty. Intrygujące i dające do myślenia.
Młodzi aktorzy świetnie sobie poradzili, każdy jest wyrazisty, ale też żaden nie dominuje. Reżyser idealnie zapanował nad materiałem - całość jest delikatna i dobrze wyważona. Mimo dramatyzmu okoliczności film nie dobija.. nie "wali po twarzy".
Opowieść jest oparta na wspomnieniach scenarzysty.

Biutiful
(reżyseria Alejandro González Iñárritu, 2010)

Kolejna pozycja wyrzut sumienia. Wielokrotne podejścia, ale przeważnie coś innego było pilniejszego. Na szczęście choroba rządzi się swoimi prawami i udało się nadrobić.
Jest to opowieść o mężczyźnie (świetny Javier Bardem), który dowiaduje się, że jest umierający. Zostało mu kilka miesięcy. Informacja o chorobie sprawia, że bohaterowi otwierają się oczy na to, w jakim środowisku żyje. Ma dwójkę dzieci, brata, ale tak naprawdę jest bardzo samotną osobą. W ostatnich dniach próbuje zrobić coś dobrego, ale przede wszystkim zabezpieczyć los swoich dzieci.. wie, że ich matka z powodu swojej choroby nie będzie odpowiedzialnym opiekunem.
Jest to rzecz o umieraniu, ale także o ulotności, beznadziei i smutku współczesnego świata. Ukazana Hiszpania jest na skraju upadku. Nie grozi jej krach, to raczej powolne staczanie się w kierunku... pustki.. nie mogę odnaleźć lepszego słowa.
Były emocje, ale nie łzy.. może za bardzo jestem przyzwyczajony do takich obrazów.. Chwila refleksji. 
Rzecz godna polecenia. Oceniam na osiem.

Chińczyk na wynos
(Cuento chino, Un, reżyseria     Sebastian Borensztein, 2011).

Połączenie delikatności Amelii i Efektu motyla. Małe wydarzenie gdzieś w Ameryce może spowodować tsunami w Azji, ale nie bójcie się - nie o tym jest ten film.

Chińczyk na wynos to opowieść o stereotypach, które rządzą naszym życiem, ale gorsza od stereotypów jest rutyna i strach przed jakimikolwiek zmianami w naszym życiu.
Roberto (Ricardo Darin) prowadzi mały żelazny sklep. Każdy jego dzień wygląda tak samo - monotonnie i smutno. Pewnego dnia przyjmuje pod dach zagubionego w Buenos Aires Chińczyka (Ignacio Huang). Trzeba zaznaczyć, że robi to zmuszony okolicznościami. Ma to być sytuacja tymczasowa, a po tygodniu wszystko ma wrócić do normy... przez to przypadkowe zdarzenie Roberto odkrywa, że świat nie jest tak beznadziejny, jakby mu się wydawało...
Chińczyk na wynos dowodzi, że w tym absurdalnym świecie, którego i tak nie zrozumiemy, powinniśmy się otworzyć na innych ludzi i na nowe doznania.
Rzecz przyjemnie się ogląda.

Contratiempo - 2016;
- reżyseria: Oriol Paulo;
- scenariusz: Oriol Paulo;
- wybrana obsada: Mario Casas, Ana Wagener, José Coronado, Bárbara Lennie;
- kategoria: kryminał, hiszpańskie.

Bogaty biznesmen zostaje oskarżony o zamordowanie swojej kochanki. Wszystkie dowody świadczą przeciwko niemu, ale mężczyzna utrzymuje, że został ogłuszony przez napastnika. Spotkanie z wybitnym adwokatem ma mu pomóc w ustaleniu faktów. Może sobie przypomni szczegóły, a może też znajdzie odpowiedź na pytanie: kto mógł zamordować?
Większość filmu to rozmowa podczas której są ujawniane sekrety biznesmena. Czy są powiązane z obecna sytuacją? Co tak naprawdę wydarzyło się w pokoju hotelowym?
Nie odpowiem na to pytanie.. po co psuć seans?

Dom z papieru,
(La casa de papel) - 2017;
- twórcy: Álex Pina;
- Netflix, sezon 1;
- wybrana obsada: Úrsula Corberó, Álvaro Morte, Paco Tous, Miguel Herrán, Pedro Alonso, Enrique Arce, María Pedraza, Itziar Ituño, Jaime Lorente, Esther Acebo, Fernando Soto;
- kategoria: hiszpańskie, thriller, akcja.

W końcu udało się nadrobić jeden z najlepiej ocenianych seriali Netflixa. Sezon pierwszy Domu z papieru w końcu zaliczony.
Ośmioro uzbrojonych napastników dokonuje zuchwałego napadu na hiszpańską mennicę. Teren zostaje szybko otoczony przez służby i napastnicy zostają pozbawieni drogi ucieczki. Sytuacja wydaje się być opanowana, ale z czasem wychodzi na jaw, że wszystkie działania służb zostały perfekcyjnie przewidziane przez Profesora, która jest organizatorem napadu. Plan jest doskonały, ale posiada słabą stronę. Nie sposób przewidzieć wszystkich działań grupy i przypadkowych okoliczności. Jak jest broń to ofiary wydają się być nieuniknione. Sezon pierwszy skupia się na początkowych dobach napadu oraz (w retrospekcjach) na prezentacji poszczególnych bohaterów.
Tempo serialu jest całkiem równe i trzymające w napięciu. Oczywiście mogę się czepiać pewnych spowolnień, ale nie psują one odbioru całości. O wiele bardziej irytujący jest finał sezonu. Serial kończy się nijako - mamy zaproszenie do kolejnego sezonu i na tym koniec... i tu dotarło do mnie, że akcja serialu będzie przedłużana do granic możliwości. Źle to rokuje na przyszłość.

Duchy ze szkolnej ławki
(Promoción fantasma, reżyseria Javier Ruiz Caldera, 2012)

Pozycja w pełni przypadkowa, którą obejrzałem kilka tygodni temu. Niestety mam kilka zaległych notek, a że staram się niczego nie pomijać to wiszą długo na liście do obejrzenia. Jest nauczyciel (Raúl Arévalo), który ma mały problem - widzi duchy. Umiejętność ta niszczy jego życie.. próbuje się leczyć, ale trafia do psychologa kretyna. Zresztą w gabinecie też jest zawsze duch. Nasz bohater co chwilę musi zmieniać pracę - wszędzie go uważają za wariata. W końcu trafia do szkoły, w której spotyka piątkę uczniów z problemami. Nie żyją od dłuższego czasu i na stałe utknęli w murach szkoły.
Film jest lekką i przyjemną komedią familijną, która na dłużej nie zostanie w pamięci. Jeśli będziecie mieli okazję obejrzeć to jest to lepszy wybór od większości amerykańskich współczesnych filmów komediowych.

Dyskretne uroki starości
(Arrugas, reżyseria Ignacio Ferreras, 2011)
Animacja zrobiona na podstawie komiksu Zmarszczki.
Ile znacie pozycji, które poważnie opowiadają o starości? Tak serio.. spróbujcie sobie w głowie wymienić. Nie jest to temat kochany przez kinematografię.
Emilio zostaje oddany przez swojego syna do domu spokojnej starości. Ma to sprawić, że wszystkim będzie łatwiej.. wszystkim tylko nie Emilio. Nowy dom przeraża naszego bohatera.. początkowo ostro się dystansuje od innych pensjonariuszy, ale z czasem to się zmienia. Zmarszczki (pod tym tytułem film też występuje) jest opowieścią o tym, że ludzie w podeszłym wieku też mają swoje potrzeby, marzenia.. i świadomość - o czym czasem się zapomina. Ostatnie lata życia to skazana na przegraną, walka z postępującą starością. Ciało i umysł coraz częściej zawodzą, ale mimo to życie nadal ma swoje uroki. W codziennej rutynie znajdują się światełka, które sprawiają, że nadal warto żyć. Czasem zapominam o tym, że w życiu tak istotne są takie drobiazgi.
Zmarszczki oceniam na solidne osiem.

Julieta - 2016;
- reżyseria: Pedro Almodóvar;
- scenariusz: Pedro Almodóvar;
- wybrana obsada: Emma Suárez, Adriana Ugarte, Daniel Grao, Inma Cuesta, Michelle Jenner, Darío Grandinetti, Rossy de Palma;
- gatunek: dramat, melodramat.

Wyobraźcie sobie że idziecie do ulubionej kawiarni (może być w Madrycie). W znajomych, kochanych okolicznościach zamawiacie ulubione ciastko. Lubicie ten smak, nie chcecie zmian. I nie jest to kiczowata kremówka. Kelner, w niepowtarzalnym stylu podaje. Pierwszy kęs i czujecie nowa nutę.. Ciacho niby smakuje tak samo, ale nowy smak cały czas dominuje w podniebieniu.. Jest delikatny, ale jego obcość w znanym przepisie pobudza wyobraźnię.. Co to za smak? Kolejne kęsy.. niewiadoma nadal jest tajemnicą. Ciastko zjedzone i macie ochotę na kolejne.. Dokładnie takie samo. Z tą nową nutą..

Kochając Pabla, nienawidząc Escobara,
(Loving Pablo) - 2017;
- reżyseria: Fernando León de Aranoa;
- scenariusz: Fernando León de Aranoa;
- wybrana obsada: Javier Bardem, Penélope Cruz, Peter Sarsgaard, Julieth Restrepo;
- gatunek: biograficzny, kryminał, dramat.

Życiorys Escobara na naturalny materiał na scenariusz. Człowiek, który zdobył na narkotykach majątek. Człowiek kochany i szanowany. Do momentu. Zaangażowanie w politykę i wypowiedzenie rządowi wojny sprawiło, że Kolumbijczycy znienawidzili swojego idola. Niesamowita historia.
W ostatnich latach Pablo często pojawia się (nie zawsze w głównej roli) na kin i telewizorów. Biorąc pod uwagę jakie wzbudza emocje nie można się temu dziwić, ale też trzeba mieć świadomość, że coraz trudniej zrobić film, serial, który wniesie coś świeżego do tematu. Opisywany film nie wnosi fabularnie nic wielkiego. Jest dokładnie tym, czym powinien być. W miarę rzetelnie opowiada o kulisach sławy i niesławy Escobara.

Mama (Ma Ma) - 2015;
- reżyseria: Julio Médem;
- scenariusz: Julio Médem;
- wybrana obsada: Penelope Cruz, Luis Tosar;
- gatunek: dramat.

Magda dowiaduje się, że ma raka piersi... zamiast się załamać zaczyna gruntownie zmieniać swoje życie.. zaczyna walczyć o swoje życie i szczęście. Brzmi średnio interesująco, ale przez znaczną część filmu było to przekonujące. Niesamowita gra Cruz nadała niesamowitej ekspresji niezbyt porywającej historii. Walka z chorobą była świetną podstawą do pokazania iż należy korzystać z każdego dnia życia - zwłaszcza, że świat wokół się wali.. niestety Medem przeszarżował.. niepotrzebne przeciągnął fabułę. Z dobrego dramatu z ładzrobił kiczowatą opowiastkę. Bajkę dla fanów Coelho. Często reżyser jest porównywany do Almodora - uważam, że słusznie, jest podobna stylistyka i talent, ale Medem musi się jeszcze wiele nauczyć (na plus zaliczam mu operowaniem czasem w filmie).. Operowanie kiczem nie jest proste i bardzo łatwo przekroczyć granicę śmieszności. Niepotrzebne wstawki z rosyjską dziewczynką i animacje serca.
Film oceniam na sześć, ale nie ukrywam, że notę podnosi Penelope.

Nawet Deszcz
(También la lluvia, reżyseria Iciar Bollain, 2010).
Costa i Sebastian (Luis Tosar, Gael Garcia Bernal) robią film o Kolumbie. W celu obniżenia kosztów postanawiają zdjęcia nakręcić w Boliwii oraz zatrudnijć miejscowych Indian jako aktorów i statystów. Mamy zderzenie dwóch rzeczywistości. Historycznej (fabuła filmu), w której biały człowiek kolonizuje Amerykę. Siłą podporządkowuje miejscową ludność i oczekuje wysokich podatków. Niekornych się morduje tak, by inni wiedzieli, że walka nie ma najmniejszego sensu.
Drugi świat to współczesność. Rdzenna ludność Boliwii nie ma środków do życia. Próbują każdej pracy, zatrudniają się za głodowe stawki, byleby tylko przeżyć. Dodatkowo pojawiają się korporacje, które mając wsparcie rządu i policji, próbują "sprywatyzować" między innymi wodociągi i podnoszą ceny wody o 300%. Bez wody nie ma życia.
Oba światy (filmowy i współczesny) są bardzo podobne. Pięć wieków niewiele zmieniło.  Słabsi są wyzyskiwani, a kolonializacja się nie skończyła - ewoluowała i zmieniła tylko nazwę.
Jak zachowają się filmowcy, którzy przypadkiem zostają wciągnięci w konflikt?
Film też stawia pytanie? Czy w obliczu niesprawiedliwości należy być biernym?
Czy próbować coś zmienić?
Znakomite kino.
Poruszające i dające do myślenia. Polecam i oceniam na dziewięć.

Niemożliwe
(The Impossible, reżyseria Juan Antonio Bayona, 2012).

Niemożliwy film. Fabuła opowiada o rodzinie, która przetrwała tsunami w 2004 roku. Film jest zrobiony z wielkim rozmachem - i to widać.. efekty specjalne są dobrze zrobione. Za to plus. Aktorsko też nie jest źle - Evan McGregor i Naomi Watts wypadli całkiem przekonująco. Niestety przez większą część filmu czułem irytację. Stanowczo za dużo cukru, lukru i innych miłych rzeczy... słabo mi się od tego robi.. mogło być naprawdę dobre, zaangażowane kino, które przybliża nam dramat tamtych dni.. zamiast tego mamy kiepski melodramat.. szczytem absurdu była jedna z ostatnich scen - rodzina wraca do domu samolotem.. pustym... tylko oni i piloci.. Niemożliwe.
Oceniam na sześć.

Operacja E
(Operación E, reżyseria Miguel Courtois, 2012)

Jose (Luis Tosar) i jego rodzina przez przypadek zostają wplątani w wojnę pomiędzy partyzantami a siłami porządkowymi Kolumbii. Wszystko zaczyna się niewinnie, dostają pod opiekę małe dziecko, które mocno choruje.Uciekają z nim do miasta - tylko tam ma szansę na przeżycie. Po kilku latach okazuje się, że dziecko było partyzanckim zakładnikiem. Jest to historia oparta na faktach. Przypomina nam, że w Kolumbii trwa regularna wojna domowa... wojna o wpływy w państwie, który jest jednym z większych eksporterów narkotyków. Tej walki już nikt nie może wygrać.. przegrywają ją cały czas zwyczajni Kolumbijczycy, zwłaszcza Ci ze wsi, którzy są traktowani jak niewolnicy. Obie strony konfliktu nimi manipulują i wykorzystują do granic możliwości.
Żonę Jose zagrała Martina García.
Operacja E jest przydługawa, ale za to, że opowiada prawdziwą historię i przypomina w jakim świecie żyjemy dostaje osiem. Warto.

Otwórz oczy,
(Abre los ojos) -1997;
- reżyseria: Alejandro Amenábar;
- scenariusz: Alejandro Amenábar, Mateo Gil;
- wybrana obsada: Eduardo Noriega, Penélope Cruz, Chete Lera, Fele Martínez, Najwa Nimri;
- kategoria: hiszpańskie, thriller, melodramat, science-fiction.

Cesar - poznajemy go w dwóch momentach.
Pierwszy - przystojny, bogaty kobieciarz, który obchodzi urodziny. Podczas przyjęcia podrywa dziewczynę swojego przyjaciela...
Drugi - człowiek, skrywający oszpeconą twarz za maską. Znajduje się w więziennym szpitalu psychiatrycznym, gdzie prowadzący go lekarz próbuje dowiedzieć się dlaczego Cesar zabił.
Początkowo nie wiemy kogo zabił i dlaczego ma oszpeconą twarz. Dopiero wspomnienia wywołane przez psychiatrę pozwalają mu na ułożenie wszystkich faktów. Niektóre uporządkowane elementy wydają się wzajemnie wykluczać. Casar'owi zaczynają mylić się imiona i coraz częściej we wspomnieniach pojawiają się te same dialogi. Mężczyzna zaczyna utwierdzać się w przekonaniu, że coś z nim nie tak.

Przelotni kochankowie
(Los Amantes pasajeros, reżyseria Pedro Almodovar, 2013)
Lubię Almodovara i wiele jestem w stanie mu wybaczyć.. ale najnowszy film mu się nie udał. Przelotni kochankowie niby próbują trochę szokować,odważnie przedstawiać współczesne społeczeństwo, ale tak naprawdę nie mówią nic świeżego, a co najważniejsze - nudzą. Film, który nijak się zaczyna i nijak kończy. W środku coś się dzieje, ale nie warto się rozpisywać. Nie twierdzę, że Pedro się wypalił, ale chyba ma kryzys.
Ocena - pięć. Szkoda czasu.

Przerwane objęcia,
(Los Abrazos rotos) - 2009;
- reżyseria: Pedro Almodóvar;
- scenariusz: Pedro Almodóvar;
- wybrana obsada: Penélope Cruz, Lluís Homar, Blanca Portillo, José Luis Gómez, Rubén Ochandiano, Tamar Novas;
- kategoria: dramat, thriller, hiszpańskie, kino.

Lena to piękna kobieta, kiedyś dorabiała jako prostytutka, obecnie żona wpływowego, ale dużo starszego od siebie, biznesmena marząca o karierze aktorskiej. Gdy dostaje angaż jej mąż zgadza się być producentem filmu. Podczas prac na planie zakochuje się w reżyserze Mateo. Płomienny romans nie daje się ukryć. Wieści szybko dochodzą do jej chorobliwie zazdrosnego małżonka. Do czego się posunie by odzyskać, albo ukarać swoją żonę? To wszystko zdarzyło się kilkanaście lat wcześniej, te wydarzenia poznajemy w ramach retrospekcji opowiedzianych przez Mateo. Mężczyzna jest niewidomy i pracuje jako scenarzysta. Stare wspomnienia gdzieś głęboko schował, ale pojawia się u niego syn biznesmena. Czego może chcieć po tylu latach? Czy przeszłość nie powinna być zapomniana?

Sierociniec
(El Orfanato, reżyseria Juan Antonio Bayona, 2007)
Jeden z wielu filmów, które leżą i czekają na obejrzenie. W końcu się doczekał.
Młode małżeństwo (Belen Rueda, Fernando Cayo) postanawia utworzyć prywatny ośrodek dla dzieci niepełnosprawnych. Coś w stylu rodzinnego domu dziecka. W tym celu wprowadzają się do opuszczonego domu, w którym już wcześniej znajdował się sierociniec. W nowym domu okazuje się, że ich siedmioletni synek zaczyna mieć niewidzialnych przyjaciół. Dom ma swoje mroczne tajemnice. Nie brzmi to specjalnie oryginalnie.. bo i też nie jest. Cała siła tego filmu tkwi w klimacie. Hiszpanie mają niesamowity dar do robienia filmów grozy. Nie trzeba przelewać litrów krwi, liczy się tylko ten wszechogarniający niepokój. . i uczucie, że coś tu się stało.. i like this.
Oceniam na ósemkę.

Skóra, w której żyję
(La Piel que habito, reżyseria Pedro Almodovar, 2011)

Tak się składa, że lecę z 2011 rokiem.. to też jest jakaś metoda.. jakakolwiek systematyczność sprawia, że całość idzie do przodu.. a lista rośnie..
Za ten film się zabierałem od dłuższego czasu.. wiecie, na Almodovara trzeba mieć nastrój. Ciężko mówić w tym filmie o fabule by za bardzo nie popsuć seansu tym, którzy jeszcze nie widzieli tej pozycji. Robert (Antonio Banderas) jest cenionym chirurgiem plastycznym, którego żona zginęła w tragicznych okolicznościach. Wie, że nie może jej odzyskać, ale próbuje odtworzyć jej piękno eksperymentując na jednej ze swoich pacjentek (Elena Anaya).... tyle o fabule.. Film jest wzruszający, piękny wizualnie, muzyka zachwyca i idealnie pasuje do klimatu.. który bardzo mi przypominał Porozmawiaj z Nią.. całkiem inna fabuła, tematyka, ale te dwa filmy jakoś ze sobą korespondują.. może przez ten zachwyt nad cielesnością.. pięknem kobiety, a może to udział aktorki w obu projektach? Swoją drogą Pedro ma niesamowity talent do odkrywania pięknych kobiet.
Skóra, w której żyję mnie zachwycił i dostaje mocne dziewięć.

Śnieżka
(Blancanieves, reżyseria Pablo Berger, 2012)

Nie jest to dobry czas na filmy i blogowanie.. zdecydowanie czuję przesyt komputerów, htmlów i innych technicznych bajerów. Czynności, które zajmowały parę minut ciągną się godzinami.. zdecydowanie kryzys formy.

Dziś na tapecie hiszpańska Śnieżka z 2012 roku. Wiedziałem, że Hiszpanie mają coś nierówno pod sufitem, ale nie sądziłem, że aż tak. Klasyczna opowieść o Śnieżce została pokazana w sposób, w który wielu zadziwi. Czarno-biały obraz, plansze zamiast dialogów to dopiero początek dziwnej wyobraźni twórców. Fabułę wpleciono w świat corridy i torreadorów co sprawia, że obraz ma pewną świeżość, która może być trudno przyswajalna dla innych narodów. Mimo to Śnieżka zachwyca.
Bergerowi udało się stworzyć film, który jest hołdem dla kina niemego, ale zarazem hołdem dla kultury hiszpańskiej. Świetne ujęcia i niebanalna gra aktorska (Maribel Verdú, Macarena García) znakomicie uzupełniają fabułę, której zarys wszyscy doskonale znamy.

Oceniam na mocne dziewięć.

Trup,
(El Cuerpo) - 2012;
- reżyseria: Oriol Paulo;
- scenariusz: Oriol Paulo, Lara Sendim;
- wybrana obsada: Hugo Silva, Belén Rueda, José Coronado, Aura Garrido, Juan Pablo Shuk;
- kategoria: thriller, hiszpańskie.

Zachwycony Contratiempo (2016) postanowiłem sprawdzić inne tytuły Paulo. Na pierwszy ogień (być może jedyny) poszedł Trup z 2012 roku.
W miejskiej kostnicy dochodzi do niecodziennego wydarzenia. Znikają zwłoki kobiety zmarłej na zawał serca, a spanikowany strażnik ucieka z obiektu. Czy kobieta ożyła, czy też ktoś ukradł zwłoki? Policja prowadzi dochodzenie, a pracę musi zacząć od poinformowania męża kobiety. A ten jest dziwnie spokojny... funkcjonariusze zaczynają podejrzewać, że śmierć zaginionej mogła nie być naturalna, że może jej zniknięcie jest próbą zatarcia śladów..