Daleka północ,
(North Country) - 2005;
- reżyseria: Niki Caro;
- scenariusz: Michael Seitzman;
- wybrana obsada: Charlize Theron, Woody Harrelson, Frances McDormand, Sean Bean, Richard Jenkins, Jeremy Renner;
- gatunek: dramat, sądowy, na faktach.

To jeden z tych filmów, które przechodzą bez echa. Opowiadają wciągającą historię opartą na faktach, są dobrze zrealizowane i zagrane, ale nie trafiają do szerszej widowni - są za mało efekciarskie i nie dają szans na dobry zarobek. Cieszmy się, że jeszcze takie tytuły powstają. Za chwilę mogą zostać tylko superprodukcje.
Akcja dzieje się w małym miasteczku, które żyje dzięki kopalni. Każdy chłopak wie, że to będzie jego miejsce pracy, że dzięki kopalni będzie mógł utrzymać żonę i dzieci. Co z kobietami? Mogą nie pracować, utrzymywać dom, lub w najlepszym wypadku pracować w barze - w kopalni miejsca dla nich brak. Nie można kobietom zabronić pracy w tym zakładzie, ale mężczyźni jasno dają do zrozumienia, że to miejsce nie dla pań. Najlepiej jakby w ogóle się nie przyjmowały i nie odbierały pracy mężczyznom.

Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun,
(The French Dispatch) - 2021;
- reżyseria: Wes Anderson;
- scenariusz: Wes Anderson;
- wybrana obsada: Benicio del Toro, Adrien Brody, Tilda Swinton, Léa Seydoux, Frances McDormand, Timothée Chalamet, Lyna Khoudri, Jeffrey Wright, Owen Wilson;
- kategoria: film, dramat, komedia, Disney, wydmuszka.

Fikcyjne francuskie miasteczko ma fikcyjną gazetę, której żywot się właśnie kończy. Trwają prace nad ostatnim numerem, który będzie się składał z nielażnych historii najsłynniejszych dziennikarzy pracujących dla tego magazynu. Takie swoiste pożegnanie - czytelnikami oraz z wielkim założycielem czasopisma. Dostajemy cztery historie, różniące się tamatyką, stylem, emocjami. Łączy jest pewna abstrakcja i średnia przyswajalność przez widza. W sumie z tych czterech podobała mi się tylko jedna. Opowieść o pewnym brutalnym malarzu. Czuć było w tym iskrę geniuszu, która zbyt szybko spłonęła (mam na myśli realizację).

Mississippi w ogniu,
(Mississippi Burning) - 1988;
- reżyseria: Alan Parker;
- scenariusz: Chris Gerolmo;
- wybrana obsada: Gene Hackman, Willem Dafoe, Frances McDormand, Brad Dourif;
- gatunek: thriller, kryminał, dramat.

"Winny jest każdy kto patrzy i nie widzi"

Produkcja mocno inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, ale sporo w niej fikcyjnych wątków.
Małe amerykańskie miasteczko południa. Ludzie doskonale się znają i od pokoleń wyznają te same zasady. Do miasteczka przyjeżdża dwóch agentów FBI, którzy poszukują zaginionych młodych mężczyzn, którzy walczyli o prawa obywatelskie kolorowych. Federalne śledztwo niezbyt podoba się mieszkańcom.
W tym mieście spotykają się wszystkie problemy współczesnej ameryki.. problem segregacji rasowej, wojny z komunizmem, kwestionowanie władzy stolicy. Jasno widać, że Ameryka jest mocno podzielona. Zarówno politycznie jak i mentalnie. Nowoczesne wybrzeża próbują nadać ton zmianom w całej Ameryce, ale nie wszystkim to się podoba. Swoją drogą to temat cały czas aktualny. Wystarczy spojrzeć na dyskusję o dostępie do broni palnej.

Nomadland - 2020;
- reżyseria: Chloé Zhao;
- scenariusz: Chloé Zhao;
- wybrana obsada: Frances McDormand, David Strathairn;
- kategoria: dramat, ekranizacja, Oscar, wydmuszka, Amazon, film, kino drogi;

Z rezerwą podchodziłem do tego filmu. Początkowo nie chciałem oglądać chwilę po przeczytaniu książki, a później tytuł wypadł z krótkiej listy do obejrzenia. Za namową dałem się skusić na seans i mam bardzo mieszane uczucia związane z tym tytułem. Bardzo różni się od książkowego pierwowzoru.. niektóre rzeczy są na plus, a inne na olbrzymi minus.
Filmowy Nomadland to obraz zrobiony typowo pod nagrody. Mamy historię kobiety, która wybiera życie w kamperze. Pracuje dorywczo w różnych miejscach, ale dzięki samochodowi ma pewną wolność i niezależność. Spotyka ciekawych ludzi i żyje na własnych zasadach. To także film o samotności, troszkę o wykluczeniu, ale też o konsekwencji swoich decyzji. Książkowy Nomadland to rzecz o chorym systemie społecznym, spirali kredytów, życiu ponad stan, a przede wszystkim o wielkich korporacjach, które wyzyskują pracowników. W filmie Amazon jest przedstawiony jako firma, która daje pracę tymczasową, dobre zarobki, a także kilka dni parkowania gratis po zakończeniu pracy. No i oczywiście sama praca w Amazonie jest całkiem przyjemna i spokojna. Książkowy Amazon to wielka korporacja, która faktycznie daje pracę pracownikom sezonowym, ale zatrudnia przez firmy zewnętrzne, tnie stawki i ma wyśrubowane normy dotyczące obowiązków pracowników. Wiele szczegółów pominąłem, ale nie tak bardzo jak robi to film. Rozumiem, że nie chciano podpadać jednej z największych firm, ale bez przesady.

Trzy billboardy za Ebbing, Missouri,
(Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) - 2017;
- reżyseria: Martin McDonagh;
- scenariusz: Martin McDonagh;
- wybrana obsada: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, John Hawkes, Peter Dinklage, Abbie Cornish, Lucas Hedges, Željko Ivanek;
- gatunek: dramat, komedia, kryminał.

Co za kino. Małe miasteczko gdzieś w południowych stanach USA. Przy lokalnej drodze zostają wynajęte trzy od dawna nie używane billboardy. Pojawiają się na nich trzy hasła, które wstrząsają miasteczkiem. Szybko się okazuje, że za uśpionymi, spokojnymi ulicami miasta drzemią wielkie emocje. Billboardy dotyczą śmierci młodej dziewczyny i bezsilności lokalnej policji, ale tak naprawdę pokazują swoisty talent mieszkańców do nie widzenia tego, co nie pasuje do ich wyobrażenia o spokojnym miasteczku.
Spotkałem opinie, że Trzy billboardy za Ebbing, Missouri to nowoczesny western, w którym samotna kobieta samotnie próbuje wymierzyć sprawiedliwość. Nie zgadzam się z tą opinią. Ten film jest soczystym dramatem, którego klimat i poruszane wątki trochę przypominał mi Gran Torino Eastwooda.