American Beauty - 1999;
- reżyseria: Sam Mendes;
- scenariusz: Alan Ball;
- wybrana obsada: Kevin Spacey, Annette Bening, Thora Birch, Wes Bentley, Mena Suvari, Peter Gallagher, Chris Cooper;
- kategoria: dramat, komedia., Oscar.

Lester, facet po czterdziestce, który w zasadzie ma wszystko. Piękny dom, ogród, żonę, dziecko, pracę. Standardowy, spełniony przedstawiciel klasy średniej, który nie czuje się spełniony. Praca nie daje satysfakcji, z żoną praktycznie nie rozmawia, a córka traktuje go jak wroga. Wszystko zaczyna przytłaczać i sprawiać, że Lester wybucha. Pretekstem są zmiany kadrowe w pracy, ale doskonale wiemy, że to tylko mały kamyczek, który uruchamia lawinę. Lester dostrzegając beznadzieję swojego życia zaczyna głośno manifestować swoją obecność. Można powiedzieć, że to kryzys wieku średniego i potrzeba odmłodzenia, ale uważam, że to zbytnie spłycenie tematu. Nasz główny bohater zaczyna odczuwać dyskomfort życia w zakłamanym społeczeństwie, w którym każdy ma przyklejony sztuczny uśmiech. Jawnie protestuje, próbuje się wybić na prawdziwość, próbuje naprawdę żyć... z łatwym do przewidzenia efektem. Lester jednak nie jest jedynym bohaterem w tym filmie, nie mniej barwne są postacie drugoplanowe, każda z nich ma swoją maskę, która jest dostosowana do wzorca amerykańskiego snu.

Bezprawie

(Open Range, reżyseria Kevin Costner, 2003)
Mam słabość do Costnera-reżysera. Wiem, że to kino wychwalające Amerykę, honor i wolność, ale takie filmy czasem lubię. Zresztą wielokrotnie o tym pisałem, mi patos w filmach nie przeszkadza, ale musi być odpowiednio pokazany. Najlepiej z ciekawą fabułą.
Bezprawie jest westernem, dwóch panów (Costner, Duvall) próbuje zapomnieć o przeszłości i stara się prowadzić spokojne życie poganiaczy bydła. Na swej drodze napotykają miasteczko, w którym zostają niesprawiedliwie potraktowani. Jakieś pobicie, więzienie - standard. Postanawiają nie uciekać i przeciwstawić się bezprawiu.
Fabularnie i aktorsko film niczym nie zaskakuje, ale dobrze się ogląda. Nawet przepełnione oklepanymi frazesami zwierzenia głównych bohaterów mi nie przeszkadzały. Dobre kino na niedzielną popołudniówkę. Dla fanów gatunku.

Idol
(Danny Collins) - 2015;
- reżyseria: Dan Fogelman;
- scenariusz: Dan Fogelman;
- wybrana obsada: Al Pacino, Bobby Cannavale, Jennifer Garner, Annette Bening, Christopher Plummer;
- dramat, komedia, muzyczny.

Historia bardzo luźno inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.
Danny (Pacino) jest muzykiem, który lubi hulaszczy tryb życia. Sporo koncertuje, nieźle zarabia, ale jego sztuka to odcinanie kuponów od tego co napisał czterdzieści lat wcześniej. Przypadkiem dostaje list od Johna Lennona, w którym słynny muzyk zachęca by zawsze być wiernym swojej muzyce.. Lennon nie żyje, a list dotarł z kilkudziesięcioletnim opóźnieniem (true story).
List skłania Danny'ego do zmian w swoim życiu. Przerywa trasę koncertową, przestaje brać, a przede wszystkim chce poznać swojego dorosłego syna. Pacino szaleje na ekranie - można się zastanawiać na ile zgorzkniały i cyniczny jest aktor, a może to kreacja aktorska?
Idol mnie wzruszył.. nie jakimiś tanimi chwytami, ale dobrze opowiedzianą historią, która dała mi do myślenia... Chyba każdy w wieku dwudziestu lat miał swojego idola, czas leci, lata mijają i zapominamy co nas fascynowało w życiu.. zmieniamy się.. czy nasi idole byliby z nas dumni? Przyznaję, że zadziałał na mnie. Dobrze napisane dialogi (słowny humor) i emocjonujący soundtrack stanowią dobraną parę.
Na wielkie słowa uznania zasługuje Annette Bening - w jej kreacji można się od razu zakochać.

Kapitan Marvel,
(Captain Marvel) - 2019;
- reżyseria: Anna Boden, Ryan Fleck;
- scenariusz: Geneva Robertson-Dworet, Anna Boden;
- wybrana obsada: Brie Larson, Samuel L. Jackson, Ben Mendelsohn, Jude Law, Annette Bening, Lashana Lynch, Clark Gregg, Gemma Chan, Djimon Hounsou;
- gatunek: akcja science fiction.

Zaczynamy od wielkiego hołdu dla Stan'a Lee, a kończymy wielką zapowiedzią najnowszych Avengers. Zresztą Kapitan Marvel sporo wnosi do tego uniwersum. Poznajemy genezę nazwy, początki Tarczy, upodobania Fury'ego, okoliczności utraty przez niego oka i mnóstwo, mnóstwo smaczków, ale przecie to nie o tym jest ten film. Jego głównym bohaterem jest kot, który tak naprawdę jest bardzo niebezpiecznym zwierzęciem... wróć.. to wcale nie film o kocie. Kapitan Marvel to o niej jest ten film. Dziewczyna bez pamięci, która ma olbrzymią moc w dłoniach jest trenowana na żołnierza. Ma walczyć przeciwko rasie, która niszczy inne cywilizacje i planety. Okrutny wróg. Pierwsza misja kończy się porażką, a nasza bohaterka dostaje się do niewoli. I więcej nie będę spojlerować. Powiem tylko, że jest kilka ciekawych zwrotów akcji.

Śmierć na Nilu,
(Death on the Nile) - 2022;
- reżyseria: Kenneth Branagh;
- scenariusz: Michael Green;
- wybrana obsada: Kenneth Branagh, Gal Gadot, Armie Hammer, Emma Mackey, Annette Bening, Letitia Wright, Tom Bateman, Sophie Okonedo, Rose Leslie.
- kategoria: ekranizacja, film, Agatha Christie,Herkules Poirot, kryminał.

Poirot spędza wakacje nad Nilem, to ma być jego czas wolny od ludzi i zagadek kryminalny. Detektyw nie cieszy się zbyt długim odpoczynkiem gdyż zostaje zaproszony na udział w rejsie po Nilu na pokładzie luksusowego statku. Szkoda tylko, że ludzie już nie są tak piękni. Właścicielką jest piękna milionerka, która właśnie zamierza wyjść za mąż. Wielu jej to odradza, ale nikt nie zdradza prawdziwych powodów. Jeśli kobieta będzie miała męża to wielu z jej 'przyjaciół' będzie mogło stracić względy, a nazywając rzecz po imieniu - finansowanie. Na pokładzie jest lekko nerwowa atmosfera, a sytuację komplikuje fakt iż milionerka zostaje zamordowana. Kilkoro podejrzanych, zbrodnia na płynącym statku i wszyscy mają mocne alibi. Poirot kolejny raz będzie miał trudną zagadkę do wyjaśnienia.