Rozmowa,
(The Conversation) - 1974;
- reżyseria: Francis Ford Coppola;
- scenariusz: Francis Ford Coppola;
- wybrana obsada: Harrison Ford, Gene Hackman, John Cazale, Allen Garfield, Frederic Forrest, Robert Duvall;
- kategoria: film, dramat, thriller, Bafta, Cannes, kultowy.


Coppola nakręcił ten kameralny thriller pomiędzy dwoma częściami Ojca Chrzestnego. W zasadzie to sukces kasowy pierwszej części pozwolił na sfinansowanie Rozmowy. Teraz Paramount nie mógł odmówić.
Harry Caul jest specjalistą od podsłuchów pracującym dla sektora prywatnego. Podejmuje się trudnego zadania podsłuchania pewnej pary na ruchliwym skwerze. Trzy różne rejestratory, w tym dwa dalekiego zasięgu, a potem długi i pracochłonny montaż. Ciężka praca kończy się sukcesem - z bełkotu udaje się wyodrębnić prawie całą rozmowę, w której pada zdanie:
"Zabije nas, jeśli tylko będzie miał okazję".

Wszystko o Ewie,
(All About Eve) - 1950;
- reżyseria: Joseph L. Mankiewicz;
- scenariusz: Joseph L. Mankiewicz;
- wybrana obsada: Bette Davis, Anne Baxter, George Sanders, Celeste Holm, Gary Merrill, Hugh Marlowe;
- kategoria: film, Oscar (6), Złoty Glob (1), BAFTA, Cannes, Dramat.

Margo jest aktorką odnoszącą wielkie sukcesy. Dlatego też nie jest zaskoczona gdy wokół niej pojawia się wielbicielka, która chce Margo być oparciem, a może też spróbować kariery. Ewa sprawia bardzo pozytywne wrażenie, niewinna młoda dziewczyna, która w życiu wiele już przeszła.. przynajmniej tak twierdzi. Co uważniejsi słuchacze jej wspomnień odkrywają, że Ewa nie do końca jest wiarygodna. Czy to problem? Dziewczynie mogły sie daty i miejsca nieco pomylić.

Volver - 2006;
- reżyseria: Pedro Almodóvar;
- scenariusz: Pedro Almodóvar;
- wybrana obsada: Penélope Cruz, Carmen Maura, Lola Dueñas, Blanca Portillo, Yohana Cobo;
- kategoria: film, obyczajowy, hiszpańskie, Cannes (2).

Rajmunda z pozoru ma całkie dobre i ułożone życie. Mąż, córka, praca. Kobieta dla każdego znajdzie uśmiech, pod którym skrywa tajemnice. W życiu ich trochę uzbierała, a teraz dochodzą nowe. Jej bezrobotny mąż molestuje nastoletnią córkę - sytuacja kończy się tragicznie. Mąż ginie od ciosu nożem. Rajmunda nie pozwoli skrzywdzić córki więc bierze winę na siebie i próbuje ukryć ciało. Ten opis może sugerować, że mamy do czynienia z kryminałem. Nic bardziej mylnego. Na ten wątek nakładają się jeszcze relacje z siostrą oraz tajemnica dotycząca śmierci rodziców.

Anatomia upadku,
(Anatomie d'une chute) - 2023;
- reżyseria: Justine Triet;
- scenariusz: Justine Triet, Arthur Harari;
- wybrana obsada: Sandra Hüller, Swann Arlaud, Milo Machado Graner, Antoine Reinartz, Samuel Theis, Jehnny Beth, Camille Rutherford;
- kategoria: film, sądowy, dramat, Zlote Globy (2), thriller, Cannes, Europejska Nagroda Filmowa, Oscar (1);

Małżeństwo pisarzy razem z synem rozpoczynają nowy rodział w swoim życiu. Dom w Alpach ma być wspanialym miejscem na ziemi gdzie będą mogli zapomnieć o traumatycznym wypadku syna, który stracił wzrok.
Idylla zostaje zakłócona przez śmiertelny wypadek męża. Ginie na miejscu. Wypadł przez okno na poddaszu, a może popełnił samobójstwo, a może wydarzyło się coś innego?

Zabicie świętego Jelenia,
(The Killing of a Sacred Deer) - 2017;
- reżyseria: Yórgos Lánthimos;
- scenariusz: Efthymis Filippou, Yórgos Lánthimos;
- wybrana obsada: Colin Farrell, Nicole Kidman, Barry Keoghan, Raffey Cassidy, Sunny Suljic, Alicia Silverstone;
- kategoria: film, thriller, Cannes.

Steven, jest chirurgiem. Dobrze płatna praca, żona, dzieci, dom. Ogólnie w życiu się powodzi. Wszystko się zmienia gdy zaprzyjaźnia się z pewnym młodym chłopakiem. Jest to syn zmarłego pacjenta i Steven w pewien sposób stara się chłopakowi pomóc stanąć na nogi. Zamiast wdzięczności dostaje od chłopaka zadanie. Skoro Steven odebrał mu ojca to teraz sam musi stracić członka swojej rodziny. Kogo? To Steven musi zdecydować, ale czasu nie jest za wiele. Jak się nie zdecyduje to straci wszystkich.

W trójkącie,
(Triangle of Sadness) - 2022;
- reżyseria: Ruben Östlund;
- scenariusz: Ruben Östlund;
- wybrana obsada: Harris Dickinson, Charlbi Dean, Woody Harrelson, Dolly De Leon, Zlatko Buric, Iris Berben.
- kategoria: film, komedia, dramat, satyra, Cannes;

Ten komediodramat zaczyna się niewinnie. Selekcja modeli dla nowej kampanii reklamowej. Kolejne sceny nadal niczego mocnego nie zwiastują. Zwyczajna sprzeczka pomiędzy kobietą i mężczyzną o zapłatę rachunku w restauracji. Nic nadzwyczajnego - można by rzecz nuda trochę. Wszystko się zmienia aż do wyprawy luksusowym statkiem. Grono bohaterów zostaje poszerzone - praktycznie wszyscy żyją w oderwaniu od rzeczywistego świata. Czy to poprzez social media, czy też z powodu bogactwa. Wszystko się zmienia gdy z absurdalnych powodów znajdują się w sytuacji, w której nie pomogą wysokie zasięgi w social mediach czy też złote zegarki. Dopiero teraz się okazuje kto jest kim i jaką ma wartość w "prawdziwym" życiu. Jakże śmiesznie wypadają w tym kontekście wszystkie dialogi, wartości ukazane w początkowych sekwencjach filmu.

Seks, kłamstwa i kasety wideo,
(Sex, Lies, and Videotape) - 1989
- reżyseria: Steven Soderbergh;
- scenariusz: Steven Soderbergh;
- wybrana obsada: James Spader, Andie MacDowell, Laura San Giacomo, Peter Gallagher, Ron Vawter;
- kategoria: film, dramat, obyczajowy, Złota Palma.

Kolejna z 'klasycznych' pozycji nadrobiona.
Anna nie jest szczęśliwa w małżeństwie. Seks nigdy nie był dla niej ważny, ale w związku czuje się coraz bardziej obco. W życiu kobiety wiele się zmienia gdy poznaje tajemniczego Grahan'a - dawnego przyjaciela jej męża. Szybko zawiązuje się między nimi nić przyjaźni i z czasem mężczyzna odkrywa przed Ann swoje hobby. Prowadzi i nagrywa intymne rozmowy z poznanymi kobietami. Odważne, szczere, bezwstydne. Początkowo Ann jest oburzona, zniesmaczona, ale z czasem pragnie również być nagrana.

4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni,
(4 luni, 3 săptămâni şi 2 zile) - 2007;
- reżyseria: Cristian Mungiu;
- scenariusz: Cristian Mungiu;
- wybrana obsada: Anamaria Marinca, Vlad Ivanov, Laura Vasiliu;
- kategoria: film, Złota Palma, dramat, obyczajowy, rumuńskie.

Akcja dzieje się w komunistycznej Rumunii. Jedna ze studentek dowiaduje się, że jest w ciąży i postanawia dokonać aborcji. Oczywiście nie jest to możliwe w majestacie prawa więc musi szukać dojścia do nieoficjalnych usług. Rynek oferuje wiele tego typu usług, ale przeważnie potrzeba całkiem pokaźnej kwoty. Studentce udaje się znaleźć tanią usługę, ale czy bezpieczną?
Film nie opowiada tylko o aborcji. To przede wszystkim rzecz o młodym pokoleniu, które musi zmierzyć się z rzeczywistością. Z jednej strony są marzenia o dobrym życiu, a z drugiej jest szara komuna, wieczny brak pieniędzy i niechciane dziecko. Tu nie chodzi o osądzanie czy aborcja jest dobra czy zła. To raczej dyskusja o tym w jakich warunkach powinna być przeprowadzana. Tak to odbieram.

Annette - 2021;
- reżyseria: Leos Carax;
- scenariusz: Russell Mael, Ron Mael;
- wybrana obsada: Adam Driver, Marion Cotillard, Simon Helberg,
- kategoria: film, dramat, musical, Cannes, Cezary.

Henry - bardzo popularny komik oraz Ann - operowa diva zostają parą. Dzień i noc, kultura wysoka z rozrywką dla prostych ludzi. Oboje żyją w różnych światach, ale łączy ich miłość do swojej pracy oraz niegasnąca popularność. Z czasem zaczyna ich łączyć Annette. Córka, która również ma sceniczny talent. Pojawiają się też poważne rysy na związku. Henry traci sławę i staje się coraz bardziej zazdrosny o sukcesy żony. Z czasem dochodzi do tragedii i Henry sam wychowuje córkę. Widząc jej olbrzymi talent organizuje serię występów, podczas których malutka Annette zachwyca widzów.

Cały ten zgiełk,
(All That Jazz) - 1979;
- reżyseria: Bob Fosse,
- scenariusz: Bob Fosse, Robert Alan Aurthur;
- wybrana obsada: Roy Scheider, Jessica Lange, Leland Palmer, Ann Reinking, Ben Vereen, Erzsebet Foldi, John Lithgow;
- kategoria: film, musical, dramat, Oscar (4), Cannes;

Joe Gideon jest znakomitym choreografem, reżyserem, twórcą teatralnym. Mężczyzna w pełni korzysta z życia a żyje tak jakby był niezniszczalny. Praca ponad miarę, używki, uzależnienie od seksu. Dla Joe każdy dzień musi być przeżyty na 200 procent. Tego też wymaga od swoich współpracowników i tancerzy. Każda scena, ruch, układ muszą być perfekcyjnie dopracowane. Tancerze wiedzą, że praca u niego jest ciężka, ale są gotowi na poświęcenie bo wiedzą, że to najlepszy z najlepszych. Ten niezniszczalny Joe odkrywa, że jednak żyje zbyt intensywnie, że organizm w końcu zaczyna wystawiać rachunek za brak odpoczynku, że pora się powoli żegnać z tym światem. A może całkiem szybko?

Pianista,
(Pianist) - 2002;
- reżyseria: Roman Polański;
- scenariusz: Ronald Harwood;
- wybrana obsada: Adrien Brody, Thomas Kretschmann, Emilia Fox, Maureen Lipman, Jessica Kate Meyer, Julia Rayner, Michał Żebrowski;
- kategoria: film, dramat, wojenny, biograficzny, Oscar (3), Cannes, Orły.

Warszawa, Władysław Szpilman jest u szczytu kariery. Ten znakomity pianista prowadzi dobre, szczęśliwe życie, ale miasto się zmienia. Wybucha wojna i wszystkim jest coraz ciężej.. Żydzi są publicznie znieważani, a z czasem znakowani i zamykani w getcie. Kolejne miesiące to kolejne traumatyczne przeżycia. Tu nie ma już wątpliwości, że naziści prowadzą szeroko zakrojoną akcję likwidacji narodu żydowskiego. Tysiące giną na ulicach Warszawy, a setki tysięcy są wywożone do obozów zagłady. Szpilman nie opuszcza miasta, początkowo próbuje przetrwać grając muzykę - w czasie wojny na sztukę jest niskie zapotrzebowanie. Władysław wielokrotnie ociera się o śmierć, czasem pomagają mu życzliwi ludzie, ale częściej jest to zwyczajne szczęście. Jak w rosyjskiej ruletce.

Przesłuchanie - 1982;
- reżyseria: Ryszard Bugajski;
- scenariusz: Ryszard Bugajski, Janusz Dymek;
- wybrana obsada: Krystyna Janda, Adam Ferency, Janusz Gajos, Agnieszka Holland, Anna Romantowska, Bożena Dykiel, Olgierd Łukaszewicz;
- kategoria: dramat, polityczny, film, kino polskie, Złota Palma, Złota Kaczka, ekranizacja.

Tonia, artystka estradowa, zostaje upita a następnie aresztowana przez UB. Kobieta początkowo jest przekonana, że to wszystko pomyłka, że za chwilę ją wypuszczą, ale nic takiego nie ma miejsca. Jest winna, winna znajomości z pewnymi osobami. Winna, tego że prowadziła rozrywkowy tryb życia. Może znacząco wpłynąć na swój los gdy podpisze zeznanie oskarżające jej przyjaciela. Tylko jeden podpis i może wyjdzie na wolność.. może. A co będzie z nim? Jego los i tak jest przesądzony. Jest poważnie oskarżony przez reżim. Być może wielu już podpisało. Tonia odmawia raz, dwa ryzy, cały czas. Jest wielokrotnie przesłuchiwana, ale cały czas twardo stoi po stronie prawdy. Jej postawa może budzić podziw, ale czy zrozumienie? Przesłuchujący ją funkcjonariusze początkowo nie widzą w niej czlowieka, to tylko środek do zdobycia celu, zeznania. Jak wielu przed nią i po niej. Każdy się kiedyś łamie.
Przesłuchanie to film odważny w temacie i w formie. Zrealizowany przez Zespół Filmowy "X" trafił na lata na półkę. Był zbyt odważny i nie mógł być puszczony do kin. NIe w Polsce Ludowej. Podobno też był przyczyną rozwiązania zespołu Wajdy. A może tylko pretekstem?

Służąca,
(Ah-ga-ssi) - 2016;
- reżyseria: Chan-wook Park;
- scenariusz: Seo-kyeong Jeong, Chan-wook Park;
- wybrana obsada: Min-hee Kim, Tae-ri Kim, Jung-woo Ha, Jin-woong Jo;
- kategoria: thriller, erotyczny, koreańskie, film;

Mocno specyficzny tytuł. Akcja dzieje się w Korei podczas Japońskiej okupacji. Młoda dziewczyna zostaje zatrudniona jako służąca pięknej dziedziczki sporej fortuny. Dziewczyna nie służącą, to zręczna oszustka i złodziejka, której zadaniem jest przekonanie swojej pani by poślubiła hrabiego starającego się o jej wdzięki. To też oszust, oboje pragną tylko przejęcia majątku. Służąca nie zdaje sobie sprawy, że podstawiony hrabia ma ukrytą część planu, której nie zdradza. Tak samo dziedziczka, z pozoru osoba, która boi się świata, uczuć, a tak naprawdę dojrzała i pewna siebie kobieta.

Pulp Fiction - 1994;
- reżyseria: Quentin Tarantino;
- scenariusz: Quentin Tarantino;
- wybrana obsada: John Travolta, Samuel L. Jackson, Uma Thurman, Bruce Willis, Harvey Keitel, Ving Rhames, Tim Roth, Amanda Plummer, Quentin Tarantino;
- kategoria: gangsterski, kultowy, Światowid, Złote Globy, Złota Palma, Oscar, kasowy;

Mam wrażenie, że są specyficzne roczniki, które są przełomowe dla kinematografii. Do takich lat zaliczam 1994. Rok, który w mojej ocenie jest czasem powstania wielu wybitnych filmów. Do tych pozycji bez wątpienia zaliczam Pulp Fiction. Przez kilka lat szukałem okazji by przypomnieć sobie ten tytuł najlepiej na dużym ekranie. I tak to w nocy dostałem telefon od przyjaciela: Salomon, załatw bilety na Pulp Fiction po śląsku.. no to załatwiłem. ;) I była to świetna decyzja - dobry pomysł by tak odświeżać sobie filmy, które przecież się zna.
Nie wiem czy warto pisać o fabule tak kultowego filmu.. przecież wszyscy ją znają.
Główne, ale przecież nie jedyne, wątki to:
- odzyskanie przesyłki (chyba z kasą) przez Jules'a i Vincent'a;
- opieka nad żoną bossa przez Vincent'a;
- przypadkowe morderstwo w wozie i jego konsekwencje;
- problemy boksera po wygranej walce;
- historia w sklepie i na jego zapleczu;
- napad na kawiarnię..

Zimna wojna - 2018;
- reżyseria: Paweł Pawlikowski;
- scenariusz:Paweł Pawlikowski, Janusz Głowacki;
- wybrana obsada: Joanna Kulig, Tomasz Kot, Borys Szyc, Adam Woronowicz, Adam Ferency;
- gatunek: dramat.

Wojna się skończyła. W komunistycznej Polsce obywatele potrzebują muzyki, która garściami czerpie z ludowych tradycji i tak powstaje zespół Mazurek (filmowa wersja Mazowsza), a widz poznaje głównych bohaterów. Wiktor (Kot) ma odpowiadać za warstwę artystyczną a Zula jest młodą dziewczyną z przeszłością. Pozornie nic ich nie łączy, ale od pierwszych chwil wiemy, że połączy ich uczucie. Mazurek zdobywa uznanie i wyrusza w trasę koncertową dla zakochanych to okazja by uciec na zachód. Ostatecznie ucieka tylko Wiktor - Zula zostaje w Polsce i tu jest pierwszy zgrzyt. Dlaczego uciekł sam? Dlaczego Zula nie dołączyła? Nie uwierzyłem w jej przekonania, ani w to wielkie pragnienie ucieczki. Kochankowie zostają rozdzieleni, ale przyszłość przyniesie im kolejne okazje do spotkań, ale czy wykorzystają je by być razem? W tle mamy smutne ustroje i ludzi, którzy próbują żyć. I nie mam tu na myśli tylko komunistycznej Polski.

Nigdy cię tu nie było,
(You Were Never Really Here) - 2017;
- reżyseria: Lynne Ramsay;
- scenariusz: Lynne Ramsay;
- muzyka: Jonny Greenwood;
- wybrana obsada: Joaquin Phoenix, Judith Roberts, Ekaterina Samsonov, Alex Manette;
- gatunek: dramat, thriller.

Były agent sił specjalnych pracuje jako cyngiel. Jego znakiem rozpoznawczym jest młotek i fakt, że potrafi być bardzo brutalny. Przyjmuje zlecenie odszukania i doprowadzenia do ojca nastoletniej dziewczyny. Standardowe zlecenie, które wymyka się spod kontroli. Fabuła nie odbiega jakoś od utartych schematów, ale nie ona ma wyróżniać obraz Ramsay. Widz nie skupia się na tym co się dzieje, ale jak to się dzieje. Długie, ciekawie skomponowane ujęcia. Mocne ograniczenie dialogów i niepokojący klimat sprawiają, że widz może poczuć się mocno zagubiony. Kino akcji w formie, która całkowicie nie pasuje. Odbiór utrudniają flashbacki głównego bohatera. Wiemy co robi, powoli poznajemy też jego motywacje, ale cały czas jego postać jest mocno fragmentaryczna, niezrozumiała, a przede wszystkim trudna w odbiorze.

Powiększenie,
(Blowup) - 1966;
- reżyseria: Michelangelo Antonioni;
- scenariusz: Tonino Guerra, Michelangelo Antonioni;
- wybrana obsada: David Hemmings, Vanessa Redgrave, Sarah Miles;
- gatunek: dramat.

"Mała tragedia zawsze pomaga uporządkować sprawy"

Obejrzane jakiś czas temu.
Thomas - młody, zdolny fotograf, który jest przekonany o swojej wyjątkowości. Uważa siebie za wielkiego artystę.. a artyści są ekscentrykami - dlatego tez stara się takim być. Wykonuje mnóstwo teatralnych gestów, z pogardą odnosi się do swoich współpracowników i modelek.. Wszakże oni wszyscy są po to, by mógł realizować swoją artystyczną wizję. Tak samo zachowuje się kiedy w parku przypadkiem fotografuje parę kochanków. Nie prosił o zgodę, nie oddaje też kliszy na żądanie sfotografowanej kobiety. Sztuka, i własne ego jest na pierwszym miejscu. Podczas analizy zdjęć wykonanych w parku Thomas dostrzega coś niesamowitego. Na zdjęciach zauważa postać z bronią. Czyżby genialny instynkt Thomasa pozwolił udokumentować nie tylko spotkanie kochanków, ale także moment zbrodni?

Podwójne życie Weroniki,
(La Double vie de Véronique) - 1991;
- reżyseria: Krzysztof Kieślowski;
- scenariusz: Krzysztof Kieślowski;
- wybrana obsada: Irène Jacob, Philippe Volter, Jerzy Gudejko, Kalina Jędrusik;
- muzyka: Zbigniew Preisner;
- gatunek: dramat.

I znów Kieślowski na tapecie. Ten rok jest mocno filmowy, sporo nadrabiam klasyków. I wiecie co? Apetyt rośnie.. lista pozycji do obejrzenia rośnie, ale też zwiększa się moja biblioteczka o kinie. Systematycznie staram się czytać, ale są tyły. Niektóre pozycje są naprawdę pięknie wydane. Dziękuję wszystkim, którzy przyczyniają się do powiększenia mojego księgozbioru. Taka solidarność w poszukiwaniach ma dla mnie duże znaczenie. Dziękuję.
To może kilka słów o filmie.
Podwójne życie Weroniki to pierwszy film Kieślowskiego po nakręceniu dekalogu, pierwsza pozycja polsko-francuska. Po seansie miałem wrażenie, że ten film jest wprowadzeniem do Kolorów. Jest podobna tematyka, stylistyka, ale także wrażliwość. Nie wszyscy lubią ten styl, ale do mnie mocno przemawia. Piękna Irene Jacob oraz fenomenalna muzyka Zbigniewa Preisnera sprawiają, że film ma niesamowitą siłę oddziaływania.

Jak ojciec i syn
(Soshite Chichi ni Naru, reżyseria Hirokazu Koreeda, 2013)

Dwie rodziny. Czasy obecne. Jedna żyjąca skromnie, niemal z dnia na dzień. Mieszka w małym wielopokoleniowym mieszkaniu. Druga zamożna, z olbrzymim metrażem. Głowa rodziny świetnie zarabia, ale też rzadko w domu bywa. Przypadek sprawia, że ich losy się krzyżują. Okazuje się, że ich sześcioletnie dzieci zostały tuż po narodzinach podmienione w szpitalu. Pojawia się problem czy dzieci powinny być z biologicznymi rodzicami czy też zaakceptować fakt zamiany? Na to się nakłada jeszcze skrajnie różna filozofia dotycząca wychowywania dzieci. Rozwijać zapewniając lepszy start, czy też może pozwolić cieszyć się dzieciństwem. Jaka jest rola rodziny w współczesnym japońskim społeczeństwie? Do czego dążyć? Jakie powinny być priorytety? Czym jest szczęście? Lepiej mieć nieobecnego ojca, który dobrze zarabia, czy też ojca, który zawsze znajdzie czas na zabawę bo nie ma stałej pracy? Jaka jest rola matki w patriarchalnym społeczeństwie? Nie dostajemy jednoznacznych odpowiedzi.. każdy sam musi to odkryć.. dojrzeć do pewnych decyzji i wartości. Wiele pytań niewypowiedzianych "wisi w powietrzu" tworząc kameralny klimat produkcji.
Na tytuł trafiłem przypadkiem. Nie jestem wielkim fanem kina japońskiego, ale ten film szczerze mogę polecić. Znakomita, refleksyjna pozycja.

Lewiatan
(Leviafan, reżyseria Andriej Zwiagincew, 2014)

Pierwsze filmowe postanowienie noworoczne zrobione. Chcę oglądać więcej kina europejskiego, studyjnego. W tym celu wyrobiłem Kaśkę. I z Kaśką będę chodzić do kina. W miarę regularnie. Na początek trafił Zwiagincew.
Nie ma obecnie w kinach trudniejszego i bardziej przygnębiającego filmu.
Nikolai (Aleksey Serebryakov) jest porządnym, ale przeciętnym obywatelem, któremu skorumpowany polityk (Roman Madyanov) chce odebrać dom i ojcowiznę. Robi to całkowicie w majestacie prawa. Za pomocą prawomocnych wyroków sądowych. Nawet zaprzyjaźniony adwokat (Vladimir Vdovichenkov) niewiele może pomóc, próbuje uciec się do szantażu, ale niezbyt dobrze mu to wychodzi.. Utrata domu to tylko jedno z wielu zmartwień naszego bohatera. Od połowy filmu na pierwszy plan wysuwają się problemy rodzinne. Żona (Elena Lyadova) stoi u jego boku, ale gdzieś po drodze zgubiła szczęście. Gdy Nikolai mówi "kocham Cię" ona odpowiada "tak, wiem".. smutna scena. Dająca sporo do myślenia.
Podczas seansu miałem przeświadczenie, że nad bohaterem ciąży jakieś fatum.. w każdej scenie oczekiwałem uderzenia, gromu.. a były to tylko małe kamyczki, które cały czas uderzały w niewinnego, poczciwego Rosjanina. Pod koniec filmu zdałem sobie sprawę, że to fatum ciąży nie tylko nad nim, ale nad całym narodem rosyjskim, który od wieków jest wykorzystywany przez władzę. Smutne życie w skrajnie trudnym i surowym klimacie (niesamowite ujęcia). Tutaj nawet picie wódki (na umór) nie daje spokoju.. piją wszyscy, w sumie tak z przyzwyczajenia.. szklanka za szklanką.

Wyśnione życie aniołów (La vie rêvée des anges, reżyseria Erick Zonca, 1999)

Pozycja trafiła na listę z powodu wysokiej noty, poleceń (filmweb, blogi) i nagród w Cannes. Ten ostatni czynnik przesądził.
Jest to rzecz o dwóch dziewczynach Pełna życia i empatii Isa (Élodie Bouchez) zamieszkała z dołującą i chłodną Marie (Natacha Régnier). Dziewczyny są różne, ale mają wspólne elementy. Uwielbiają palić, są niedojrzałe, a przede wszystkim nie wiedzą jak żyć. Codzienność ogranicza się do prób imprez, żebrania, czekaniu na kolejny dzień. Obie nie potrafią zbudować trwałych relacji. W pewien sposób obie są zdemoralizowane, wyrzucone poza nawias społeczeństwa. Czy można je polubić? Mi się ta sztuka nie udała. Nie miałem dla nich empatii i zrozumienia. Obie mnie drażniły i odpychały swoim nihilizmem. Rozumiem ich zagubienie, samotność, ale nie sposób bycia. O wiele bardziej podobał mi się Frances Ha, który tak naprawdę opowiada podobną historię.
Wyśnione życie aniołów dostaje mocne sześć.

Ukryte
(Caché, reżyseria Michael Haneke, 2005)

Po seansie miałem nieodpartą ochotę powiedzieć.. jak to zachwyca skoro nie zachwyca?

George (Daniel Auteuil) oraz Anne (Juliette Binoche) są małżeństwem, które prowadzi udane życie. Mieszkają w dobrej okolicy, mają niezłą pracę, przyjaciół.. typowi przedstawicieli klasy średniej. Porządek zostaje załamany przez anonimowe przesyłki, które zawierają taśmy wideo. Na taśmach są wielogodzinne nagrania ich domu.. a to jest dowód na to, że ktoś ich obserwuje. Atmosfera staje się coraz bardziej gęsta i nieprzyjemna.
Doceniam w filmie pomysł, świetne aktorstwo, poruszenie kwestii mniejszości etnicznych, rozwarstwienia społecznego. Podziwiam pokazanie niewidzialnej granicy między tymi prawdziwymi francuzami a całą resztą. Niestety całkiem nie przemawia do mnie formuła filmu.. Stylistyka jest przekombinowana. Można by się w ujęciach doszukiwać nawiązań do historii francuskiej kinematografii, ale tego nie kupuję.
Może jeszcze wrócę do filmu.. może trafi na lepszy czas.. ale teraz oceniam na sześć.

Pragnienie miłości
(Después de Lucía, reżyseria Michel Franco, 2012)

Nastoletnia Alejandra (Tessa Ia) po śmierci matki przeprowadza się z ojcem do Mexico City.. nowe miasto, nowe życie, może tak będzie łatwiej pogodzić się ze stratą.. nic nie jest łatwe... ale walczą z codziennością.. Alejandra próbuje nawiązać nowe znajomości w szkole, ale niemalże od samego początku staje się szkolną ofiarą. Początkowe odtrącenie przeradza się w nieskrywaną agresję, która z dnia na dzień przybiera na sile... Alejandra nie walczy, biernie znosi przemoc, nic też nie mówi ojcu.. nie chce mu dodawać kolejnych zmartwień.. obserwując powolne nakręcanie się sytuacji mamy nieodparte wrażenie, że wszystko zmierza do nieuchronnej kulminacji... pełnej zła i bólu.. ujęcia są spokojne, długie, niemal paradokumentalne.. nie ma tu fajerwerków scenariuszowych, wszystkie sceny, z pozoru banalne budują atmosferę samotności, bólu.. i pełnej alienacji...
Film w swojej dosłowności jest ostry i może zbyt brutalny, ale niesamowicie działa na emocje.. sprawia, że czujemy się niemal uczestnikami tych wydarzeń.. że na nie przyzwalamy... a zakończenie? Cóż.. zaskakujące.. i to mocno.
Pragnienie miłości dostaje mocne osiem. Polecam.

Życie Adeli: rozdział 1 i 2
(La vie d'Adèle, reżyseria Abdellatif Kechiche, 2013)

Historia rozpoczyna się gdy Adela (Adèle Exarchopoulos) ma piętnaście lat. Jest zwyczajną, nie rzucającą się w oczy dziewczyną.. poznaje świat i przeżywa swoje pierwsze fascynacje i miłości. Poznaje starszą, bardziej doświadczoną Emmę (Léa Seydoux), która odkrywa przed nią nowe emocje, wrażliwość i erotyczne doznania.
Życie Adeli to film o dojrzewaniu, ale przede wszystkim o potrzebie zrozumienia i bliskości. Potrzebie bycia dla kogoś całym światem, a nawet więcej. Adela na naszych oczach przechodzi kilka metamorfoz, ale pod koniec filmu jest nadal tą samą dziewczyną, która zapatrzona w innych ludzi, nadal nie jest pewna kim chce być w swoim życiu.. brak jej szczęścia.

Życie Adeli jest filmem długim, ale nie nużącym.. wolne tempo pozwala nam spokojniej poznać emocje głównej bohaterki .. jej pragnienia, marzenia, a także rozczarowania. Pod koniec seansu mam całkiem sporego kaca.. ale pewnie minie.. w końcu brak uczuć zobowiązuje.

Prorok
(Un prophète, reżyseria Jacques Audiard, 2009)

Dziewiętnastoletni Malik (Tahar Rahim) trafia na sześć lat do więzienia.. miejsca, które całkowicie go odmienia. Miejsca, w którym postawy aspołeczne są nieakceptowalne. Trzeba się dookreślić. Jasno stanąć po jednej ze stron.. wybór nie jest prosty.. rodowici Francuzi są prawdziwą siłą... ale powoli widać zmiany - w kraju, jak i w więzieniu coraz większe wpływy zdobywają muzułmanie - zmienia się proporcja sił.. Malik szybko się uczy. Wkraczając w więzienne mury był zagubionym, nie umiejącym czytać i pisać nastolatkiem.. gdy więzienie opuszcza.... jest całkiem inną osobą..

Mocne gangsterskie kino. Nie brakuje w nim przemocy, ale mamy też ciekawe (chyba trafne) obserwacje socjologiczne dotyczące współczesnej Francji.
Mocne osiem i polecam.
Film dostał Grand Prix na festiwalu w Cannes w 2009 roku.