Hollywoodland - 2006;
- reżyseria: Allen Coulter;
- scenariusz: Paul Bernbaum;
- wybrana obsada: Adrien Brody, Diane Lane, Ben Affleck, Bob Hoskins;
- kategoria: film, kryminał.

Los Angeles późne lata pięćdziesiąte dwudziestego wieku.
Prywatny detektyw (w tej roli Brody) dostaje zlecenie w sprawie śmierci znanego aktora, który wcialał się w popularnego Superman'a. Policja twierdzi, że to było samobójstwo, ale matka zmarłego jest przekonana, że jest to sprawnie zamaskowane morderstwo. Żmudne śledztwo, mnóstwo pytań i sporo niejasnych odpowiedzi, a w tle. W tle, moi drodzy, mamy świat Hollywood. Koleba snów, która wielu brutalnie obudziła, przeżuła i wypluła. Tu nigdy nie wiadomo co jest prawdą, co grą, a o co lepiej nie pytać.

Nixon - 1995;
- reżyseria: Oliver Stone;
- scenariusz: Oliver Stone, Stephen J. Rivele;
- wybrana obsada: Anthony Hopkins, James Woods, Bob Hoskins, Joan Allen, Tony Goldwyn, Ed Harris, Paul Sorvino, Michael Chiklis, Mary Steenburgen;
- kategoria: biograficzny, polityczny, Ameryka, Watergate, dramat.

Po obejrzeniu Ojca (o którym niebawem napiszę) postanowiłem trochę odświeżyć sobie dorobek Hopkins'a, zwłaszcza, że aktor ma na swoim koncie kilka wybitnych ról.
Dziś kilka słów o Nixon'ie. Film z 1995 roku przybliża nam postać tego bardzo kontrowersyjnego polityka, który obecnie jest kojarzony tylko z aferą Watergate. Przyznaję, że byłem przekonany iż głownie o tym będzie ten film. Co za pozytywne zaskoczenie. Watergate oczywiście zajmuje kawał tego trzygodzinnego filmu, ale nie dominuje. Twórcy przybliżają nam sylwetkę Nixon'a, jego motywacje, życiorys i charakter. Nie ulega wątpliwości, że prezydent Nixon wielokrotnie przekroczył swoje uprawnienia, ale czy jego prezydenturę, karierę polityczną należy oceniać jednoznacznie negatywnie? Jego gabinet ma też kilka znaczących sukcesów. Na szczęście świat nie jest czarno-biały i nie musimy jednoznacznie klasyfikować. Nixon to postać bardzo złożona. W polityce lubił ostre, gwałtowne i dyskusyjne rozwiązania, w pewien sposób był przeciwieństwem Kennedy'ego, ale czy w swoim postępowaniu nie kierował się patriotycznymi pobudkami? Wiem, że motywacja to za mało i historia ocenia inaczej, ale seans przypomniał mi jedną bardzo ważną rzecz. W Stanach Zjednoczonych Prezydent niby wiele może, ale jest mocno ograniczony przez inne elementy politycznej układanki.

Kto wrobił Królika Rogera,
(Who Framed Roger Rabbit) - 1988;
- reżyseria: Robert Zemeckis;
- scenariusz: Jeffrey Price, Peter S. Seaman;
- wybrana obsada: Bob Hoskins, Christopher Lloyd, Joanna Cassidy, Stubby Kaye;
- gatunek: komedia kryminalna, animacja, noir.

W czerwcu minęło trzydzieści lat od premiery tego filmu. Filmu, który jest udanym połączeniem animacji z filmem fabularnym. Obecnie coś takiego jest dużo łatwiejsze niż kiedyś i dlatego też Królik Roger zdobył aż trzy Oscary w 1989 roku (w tym za efekty specjalne).
Hollywood, lata czterdzieste. Studia filmowe gdzie ludzie współpracują i mieszkają po sąsiedzku z Animkami. Na co dzień współpraca układa się przyzwoicie, ale nie wszyscy są zadowoleni z tego stanu rzeczy. Zwłaszcza, że zostaje zamordowany jeden z komików, a wszystko wskazuje, że z zazdrości zabił go animowany Królik Roger. Roger musi szybko znaleźć śledczego, który odnajdzie prawdziwego mordercę. I tak trafia do Eddiego Valianta, który żywi głęboką niechęć do animowanych postaci, jedna z nich zabiła mu brata.

Wróg u bram
(Enemy at the Gates, reżyseria Jean-Jacques Annaud, 2001)
Ten tytuł kiedyś już widziałem, ale ciężko było mi sobie przypomnieć zarys fabuły. Trzeba było sobie przypomnieć;). Jest to film pokazujący bitwę o Stalingrad poprzez pojedynek dwóch znakomitych snajperów. Ikona walki z nazistowskim agresorem (Jude Law) przeciwko jednemu z najlepszych niemieckich snajperów (Ed Harris). Pojedynek na śmierć i życie.. a wokół miasto, które tonie w gruzach, bombach i trupach. Przerażające. Stalingrad został tu znakomicie ukazany. Scenografia jest jednym z najmocniejszych elementów tego filmu. Zresztą film nie ma słabych stron. Zachwyca aktorstwo, poza wspomnianymi w Wrogu zagrali: Joseph Fiennes, Rachel Weisz, Bob Hoskins oraz Ron Perlman. Scenariusz też do ostatnich chwil trzyma napięciu. Nie jest przeładowany, ani przerysowany.. idealnie stonowany.

Człowiek pies
(Unleashed, reżyseria Louis Leterrier, 2005)
Ponoć Luc Besson napisał ten scenariusz z myślą o Jet Li. Film miał pokazać zdolności aktora.. faktycznie bić się umie i na tym koniec. Fabuła skupia się wokół człowieka, który był wychowywany i traktowany jak pies.. bardzo agresywny, ale posłuszny pies. Nowo poznani ludzie (m.in. Morgan Freeman) pokazują mu, że życie nie polega tylko na zabijaniu, że są piękne rzeczy na tym świecie.. na przykład muzyka, zwłaszcza ta fortepianowa.. kicz wylewa się z każdej sceny tego filmu - interesujący początek zamienia się w banał... zbyt ostre zestawiania, zbyt cięty, ale byle jaki, montaż, a przede wszystkim absurd fabularny sprawiają, że o filmie nie można zbyt wiele dobrego napisać.. aż dziw, że ma tak wysoką ocenę na Filmwebie.
Mogło być znakomicie, ale wyszło tak sobie.