Ludzie Północy. Tom 2. Saga islandzka
- seria: Ludzie Północy;
- autorzy: Brian Wood, Fiona Staples, Becky Cloonan;
- Wydawnictwo: Egmont Polska, 2018

Drugi tom sagi o wikingach. Tym razem akcja przenosi się do Islandii - wyspy, która miała być rajem, ale okazała się krainą nieprzychylną dla przybyłych. Ograniczona przestrzeń, jałowa ziemia oraz nieznośny klimat skutecznie utrudniały życie. Pomimo to na wyspę ściągnęło wielu przybyszy, którzy chcieli uciec od norweskiej korony.
Saga islandzka to zbiór kilku opowieści, które w sposób chronologiczny ukazują nam etapy kolonizacji tej wyspy. Ucieczka przed Norwegami, ciężka podróż, rozczarowująca ziemia i wojny pomiędzy rodzinami. Pierwsze historie częściowo mnie rozczarowywały. Były bardzo krótkie, a ich fabuła nie zaskakiwała. Inaczej się ma sprawa z ostatnią, najdłuższą historią. Trylogia islandzka to dzieje kilku pokoleń rodu Haukssonów. Od momentu przybycia na wyspę, po pierwsze wojny klanowe, zderzenie z chrześcijaństwem, czasy rozkwitu i bolesny upadek.

Ameryka w ogniu,
(American War)
- autor: Omar El Akkad
- Wydawnictwo: W.A.B. - 2018
- kategoria: fantastyka/fantasy/science fiction.

Po ten tytuł sięgnąłem zachęcony potężną kampanią promocyjną. Tak, tak - dałem się skusić reklamie, ale gdzieś czułem, że tematyka może mi się podobać. Ameryka za kilkadziesiąt lat jest cieniem współczesnego supermocarstwa. Kraj jest pogrążony w wojnie domowej, w której wszystkie chwyty są dozwolone. Śmiertelne wirusy, ataki z powietrza, pacyfikacja ludności cywilnej to tylko niektóre z metod. Nie mniej istotne jest pielęgnowanie nienawiści, upokarzanie, tortury i wszechobecna potrzeba zemsty. W tym bałaganie jest kilka jednostek, które próbują coś zmienić na lepsze, ale więcej jest takich, którzy umiejętnie manipulują celem osiągnięcia tymczasowych korzyści. Wojna jest pokazana przez pryzmat dziewczynki Sarat. Wojnę poznaje w wieku sześciu lat, gdy będzie musiała z bliskimi opuścić swój dom. Lata w obozie dla uchodźców, brak pewności jutra i odpowiednie 'kształcenie' przez łowcę bojowników sprawiają, że dziewczyna nienawidzi wszystkiego co związane z północą - staje się niebezpiecznym narzędziem w tej nierównej wojnie. Bliżej jej do terrorystki niż do żołnierza.

Śmierć podąża za mną
- seria: Fatale, Tom 1;
- autorzy: Ed Brubaker, Sean Phillips;
- wydawnictwo: Mucha Comics;
- kategoria: komiks.

Femme Fatale - kobieta przekleństwo. Kobieta, której działania, a może samo istnienie jest przyczyną nieszczęść dla wielu mężczyzn. Zwiedzeni jej urokiem, seksapilem zachowują się jak lunatycy. Zdradzają, kradną, mordują - przekraczają normy społeczne. Kobieta zło. A co jeśli ta kobieta musi działać tak jak działa, a co jeśli nad nią jest zło, którego ona panicznie się boi i musi wykonywać jego polecenia? Jeśli jest tylko trybikiem machinie zła, mocy, o których nie mamy pojęcia?
Współczesność Nicolas Lash przeszukując rzeczy zmarłego pisarza natrafia na powieść, która nigdy nie była wydana. Chwilę po odnalezieniu spotyka nieznajomą kobietę, która ratuje mu życie. Lash nawet nie był świadomy niebezpieczeństwa. Następnie akcja przenosi się na karty powieści. Niebezpieczna kobieta, naiwni, a może tylko zakochani mężczyźni i coś czego w kryminale być nie powinno - tajemnicza sekta. Wzajemne obietnice układy i przeświadczenie, że ta historia dobrze się nie kończy. A może powieść nie jest całkowitą fikcją? Może odkrywa przed nami siły, które cały czas nas otaczają?
Kim tak naprawdę jest Josephine?

Transmetropolitan - Tom 1 (zbiorczy)
- autorzy: Warren Ellis, Darick Robertson; 
- Cykl: Transmetropolitan; 
- wydawnictwo: Egmont Polska - 2018;
- kategoria: komiks.

Tytuł polecony przez Przyjaciela. Jedna z tych pozycji, które przez wielu są traktowane jako obowiązkowe i kultowe. Znacie moje podejście do kultowości, ale wobec polecenia nie mogłem przejść obojętnie.
Przyszłość, okolice dwudziestego trzeciego wieku. Dziennikarz Pająk Jeruzalem powraca z pięcioletniego pobytu w górach. Potrzebował się całkiem odciąć od świata, ludzi, informacji. Zostałby tam dłużej, ale zostaje zmuszony do powrotu (te długoterminowe kontrakty). Świat niewiele się zmienił. Nie ma już żadnych granic (nawet tych cielesnych), społeczeństwo jest 'atakowane' zalewem taniej, bezużytecznej informacji przeplatanej nieakceptowalnym poziomem reklamy. Pająk jest osobą, która ma wewnętrzną potrzebę odkrywania prawdy, nie ma dla niego świętości i nie ma żadnych hamulców by tą PRAWDĘ ukazać światu. Czasem musi użyć przemocy, ale jego głównym narzędziem jest SŁOWO. Maszyna do pisania (dziennikarstwo) to broń wycelowana w bezmyślną masę tworzącą Miasto.
Bezkompromisowy Jeruzalem szybko zdobywa sławę, a co za tym idzie wrogów. PRAWDA to towar deficytowy, PRAWDA psuje interesy. PRAWDA nie pozwala spać. W mieście przesączonym konsumpcjonizmem, brudem, ulotnością i niesamowitą dawką egoizmu nie ma miejsca na PRAWDĘ.

Wielki baśniowy crossover,
- seria: Baśnie (Tom 13),
- autorzy: Bill Willingham, Mark Buckingham, Matthew Sturges;
- Wydawnictwo: Egmont Polska, 2015;
- kategoria: komiks.

W literaturze, i nie tylko tam, często się spotykamy z motywem, że coś istnieje tylko dlatego iż ktoś w to wierzy. To może się odnosić do bóstw, ale także działa w Baśniogrodzie. Niebieski nie żyje, ale był zbyt ważną postacią by mógł tak odejść. Musi wrócić - nie wiadomo tylko kiedy i gdzie, ale sam fakt powrotu nie podlega dyskusji, a to sprawia, że powstaje kult Niebieskiego - jego wyznawcy czekają na wielki powrót bohatera. Tak ma być - no chyba, że ktoś zmieni zasady gry. Świat stworzony musiał zostać przez kogoś wymyślony, napisany, a co jeśli twórcy nie spodoba się to, w jakim kierunku podąża jego dzieło? Co jeśli jego bohaterowie za bardzo się oddalili od literackiego pierwowzoru i żyją swoim życiem. Czy pozwolić im żyć? Czy też lepiej wszystko wymazać i zacząć budować świat od nowa? Jeśli stwórca postanowi wykreślić świat to czy mogą mu w tym przeszkodzić bohaterowie z tego świata?
Baśniogród i jego bohaterowie stoją przed takim zadaniem. Zostali stworzeni przed Literałów (świetne określenie) a jeden z nich postanowił, że chce napisać świat od nowa. Koniec jest bliski - to już nie puste hasło. To przepowiednia, która musi się spełnić. To wymazaniu świata nie będzie przeszłości, przyszłości, legend, życia. Nie będzie też śmierci - zamiast niej tylko nieistnienie. Jak mawiał klasyk - niczego już nie będzie. Będzie biała karta papieru, która może zostać zapisana zupełnie na nowo.

James Bond tom 2: Eidolon
- autorzy: Warren Ellis, Jason Masters;
- cykl: James Bond (komiks)
- wydawnictwo: Non Stop Comics - 2018;
- kategoria: komiks

Nie tak dawno pisałem tu o pierwszym tomie James'a Bond'a Non Stop Comics, a już przyszła kolej na drugą odsłonę.
Masters i Ellis pokazują nam, że nadal można tworzyć historie o Bondzie, które będą potrafiły przyciągnąć uwagę odbiorcy. Że nie jesteśmy skazani tylko na kino i książki. Nie jesteśmy skazani na obecny wizerunek Bonda. Pewne elementy muszą zostać zachowane, ale czy Bond musi być dżentelmenem? Czy zawsze jesteśmy skazani na unikanie przemocy? Komiksowy Bond jest całkowicie odmienny. W Warg'u zobaczyliśmy, że Bond Ellis'a lubi przemoc, w Eidolon ten wątek nabiera większej mocy. Nie tyle lubi, a raczej się rozkoszuje nią. Ponadto James nie zawsze mówi prawdę... nie ściemnia by chronić tajemnice Korony - kłamie bo może. Ten Bond jest całkowicie samodzielny, nie poddający się dyscyplinie. M mógłby coś z tym zrobić, ale przecież jemu taka sytuacja pasuje. Skoro trwa spór czy MI6 może działać wewnątrz kraju i wiele działań jest zabronionych to agent, który nie słucha rozkazów jest bardzo na rękę. MI6 działa częściowo w szarej strefie.

451° Fahrenheita,
- autor: Ray Bradbury;
- seria: Artefakty;
- wydawnictwo: Mag - 2018
- kategoria: fantastyka/fantasy/science fiction, antyutopia.

W zeszłym roku wyszedł film 451° Fahrenheita - chciałem go obejrzeć, ale wcześniej wolałem sobie przypomnieć ekranizację z 1966 roku. Odwlekałem to w czasie i tak to w moje ręce trafiła seria Artefakty, której jeden z tomów to 451° Fahrenheita - czy to nie znak? Zwłaszcza, że wcześniej tego nie czytałem?
Przyszłość. Niepalne domy, idealne społeczeństwo i rząd, który panuje nad tym co ludzie robią i myślą. Słychać latające samoloty, wybuchy bomb, ale obywatele nie muszą przejmować się wojną. Ich aktywność powinna się ograniczyć do pracy i odpoczynku przed ścianowizją. Wielkie ekrany wypełniają salony i grają non stop. Ich spersonalizowany przekaz zastępuje potrzebę rozmowy. Obywatele chłoną świat za pomocą ekranów. Książek nie ma. Każda istniejąca książka musi zostać spalona. Są zbyt niebezpieczne. Wprowadzają chaos w myślach obywateli. Zmuszają do myślenia, a to nie jest potrzebne.

Policja
(Politi)
- autor: Jo Nesbø;
- seria: Ślady zbrodni;
- cykl: Harry Hole (tom 10)
- kategoria: thriller/sensacja/kryminał
- Wydawnictwo Dolnośląskie, 2013.

Pierwsza powieść przeczytana z 2019 roku. Powieść, która zajęła mi stanowczo więcej czasu niż powinna. Telefon i obowiązki skutecznie utrudniały mi lekturę. Z tymi telefonami i social mediami trzeba w końcu zrobić porządek.
Harry Hole już nie jest aktywnym policjantem. Jego aktywność zawodowa ogranicza się do wykładów na uczelni, ale nadal interesuje się tym co dzieje się w kraju. A nie dzieje się zbyt dobrze. Jest seria niewyjaśnionych morderstw, które wydają się być powiązane. Ofiarami są policjanci, a miejscami zbrodni (znalezienia ciał) są miejsca, w których już wcześniej popełniono zbrodnie, a sprawy nie zostały wyjaśnione. Czyżby to jakiś samotny mściciel karał policjantów za niezbyt dokładne śledztwa? A może to morderca z pierwotnych zbrodni 'bawi się' z policją? Śledczy próbują wyjaśnić zagadkę, ale śladów jest niewiele, a czasu coraz mniej. Niektórzy wiedzą, że bez Harry'ego nie uda in się rozwiązać sprawy. Pytanie tylko czy Hole się zgodzi znów poprowadzić sprawę? I czy zgodzą się na to przełożeni? Hole może i był skuteczny, ale miał też wielki talent do robienia sobie wrogów.

Czasy mroku, 
- seria: Baśnie (Tom 12),
- autorzy: Bill Willingham, Mark Buckingham, David Hahn, Andrew Pepoy, Peter Gross; 
- Wydawnictwo: Egmont Polska, 2013; 
- kategoria: komiks.

Dżepetto zostaje przyjęty do społeczności Baśniowców. Nikt nie darzy go szacunkiem, ani sympatią, ale staruszek może w spokoju żyć. Gdyby tylko tyle nie gadał o tym jakim wspaniałym był władcą.. jego upadek sprawił, że w wielu światach zapanował chaos, rozbite armie sieją spustoszenie, a wielkie tajemnice nie są już chronione. Nikt nie jest w stanie przewidzieć jaka będzie przyszłość. W jednym ze światów zostaje (przypadkowo) uwolniona bardzo niebezpieczna postać. Pan Mroczny przez wieki był zatrzaśnięty w skrzyni, a uwolniony myśli tylko o zemście na tych co go zamknęli i na tych co 'bezprawnie' używali jego magicznej peleryny. Spokojne życie w Baśniogrodzie nie trwało długo - Mroczny pozbawia Baśniowców magicznej osłony i zmusza ich do ucieczki. To koniec znanego Baśniogrodu. To też koniec Niebieskiego. Powierzchowna rana rozlewa się na całe ciało. Chłopak pilnie potrzebuje pomocy.
Na zakończenie kolejna misja Mowgli'ego. Tym razem ma zbadać odległy świat Indu, z którego sam pochodzi. Czy jest tam bezpiecznie? A może jest dobrym miejscem dla uciekinierów z Baśniogrodu.

Dodo
- autor: Felipe Nunes;
- wydawnictwo: timof i cisi wspólnicy, 2017;
- kategoria: komiks.

Sześcioletnia Laila to bardzo samotna dziewczynka, która bardzo potrzebuje kogoś z kim mogłaby się bawić. Ma trudny okres. Nie chodzi do szkoły, nie ma przyjaciół, a rodzice się niedawno rozwiedli. Dziewczynka została z mamą, która próbuje zbudować swój nowy świat, ale pamięcią cały czas wraca do przeszłości.. do tego co minęło i raczej nie wróci. Laily świat zamyka się w czterech ścianach i jedyną atrakcją jest widok (tylko widok) na miejski park. Dziewczynka zauważa tam wielkiego ptaka Dodo, którego postanawia zabrać do domu. Decyzja ta ma swoje konsekwencje - przygarnięty ptak bardzo szybko zaczyna demolować przestrzeń i życie Laili.
Mam problem z tym komiksem. Niezbyt przypadło mi do gustu połączenie intensywnych kolorów z tak poważnym tematem jakim jest miejsce dziecka w rozbitych małżeństwach. Nadmierna ekspresja nijak mi pasuje do smutnych okoliczności wydarzeń. Dodo to komiks metaforyczny, w którym najważniejsza treść jest przemycona pomiędzy chmurkami. Pielęgnowanie wymarłego, dzikiego ptaka nie może przynieść dobrych efektów. Karmienie go sprawia, że ten się zmienia - rośnie - i z czasem coraz mniej przypomina pięknego, kolorowego ptaka. Czy tak samo nie jest ze wspomnieniami? Czy nie lepiej przeszłości dać odejść i żyć dalej niż karmić pamięć o niej?