Granica,
(Gräns) - 2018;
- reżyseria: Ali Abbasi;
- scenariusz: Ali Abbasi, Isabella Eklöf;
- wybrana obsada: Eva Melander, Eero Milonoff, Jörgen Thorsson;
- gatunek: fantasy, thriller, romans.
Zdeformowana Tina pracuje jako pracownik służby celnej. Kobieta ma niecodzienny talent - dzięki mocno wyczulonemu węchowi potrafi odczytywać ludzkie emocje (strach, wstyd, niepokój) a to sprawia, że ma wysoką wykrywalność w swojej pracy. Ludzie różne rzeczy przemycają. Pewnego dnia poznaje mężczyznę (Vore), który jest nią bardzo zainteresowany. Vore odsłania przed Tiną prawdziwe oblicze otaczającego świata. Pokazuje jej również czym jest miłość. Kobieta odkrywa, że wiele lat była okłamywana.
Obraz Abbasi'ego budzi moje skrajne emocje. Z jednej strony doceniam problematykę poruszoną w tym filmie. Problem człowieczeństwa, roli kobiety i mężczyzny w związku i społeczeństwie, kwestie szacunku dla odmienności i wszechogarniającą, aczkolwiek nie zawsze nazwaną, potrzebę bliskości. Zadaje też poważne pytania dotyczące tożsamości. Czy definiuje nas kod DNA czy też wychowanie i normy społeczne? Ważne kwestie podane w formie, która kompletnie mi nie pasowała.
Przede wszystkim w filmie znalazło się za wiele udziwnień. Przeciągane sceny, mozolna akcja, ale także kompletnie niepotrzebne ujęcia (dziecko w lodówce czy też scena z penisem). Może i one są istotne dla budowania wymyślonej rzeczywistości, ale całkowicie przyćmiły fabułę. Rozumiem, że reżyser wiele chciał przekazać w tym filmie (może za wiele), ale skoro wybrał to medium to, mimo wszystko, powinien więcej uwagi poświęcić narracji. W mojej ocenie ona kuleje.
Wszyscy recenzenci zachwycają się tym tytułem. Podkreślając niebanalność, temat i realizację. Jedynie zachwyty nad charakteryzacją mogę podzielić z całą resztę niestety się nie zgadzam. Kolejny raz stoję przed dylematem: jak to nie zachwyca skoro zachwyca?
Oceniam na pięć. 
Poniżej tradycyjnie zwiastun