Ekstradycja, sezon 1;
- TVP, 1995, rekonstrukcja cyfrowa;
- wybrana obsada: Marek Kondrat, Małgorzata Pieczyńska, Alosza Awdiejew, Witold Dębicki, Zdzisław Wardejn, Renata Dancewicz, Tomasz Kozłowicz, Wojciech Wysocki, Krzysztof Kolberger, Edyta Olszówka, Artur Żmijewski, Grzegorz Warchoł;
- gatunek: kryminał, sensacyjny.

Od kilku lat trwa rekonstrukcja cyfrowa polskich zasobów filmowych. Nowe, poprawione wersje sprawnie lądują na platformie VOD TVP. Wiem, że w obecnych czasach zachęcanie do oglądania czegokolwiek na TVP jest deklaracją polityczną, ale mimo to przypominam, że na VOD TVP jest sporo fajnych rzeczy. Jedną z nich jest zrekonstruowana Ekstradycja. Dla mnie to idealna okazja do przypomnienia sobie tego serialu. Jako nastolatek często oglądałem pojedyncze odcinki w telewizji, ale chyba nigdy nie obejrzałem całości. To wielkie niedopatrzenie z mojej strony.

Demony wojny wg Goi - 1998;
- reżyseria: Władysław Pasikowski;
- scenariusz: Władysław Pasikowski;
- muzyka: Marcin Pospieszalski;
- wybrana obsada: Bogusław Linda, Tadeusz Huk, Olaf Lubaszenko, Zbigniew Zamachowski, Artur Żmijewski, Mirosław Baka, Bartłomiej Topa, Radosław Pazura;
- gatunek: dramat, wojenny.

Kolejny z filmów, które od lat czekały na obejrzenie. Dawno powinienem po niego sięgnąć, na szczęście do wspólnego seansu namówił mnie przyjaciel.
Polski oddział wojskowy wykonuje pokojową misję w niespokojnej Bośni. Dowódca (Linda) za kilkanaście godzin ma stracić dowództwo nad oddziałem. Przyczyną odsunięcia majora Kellera jest niesubordynacja. Ostatnie godziny zmuszają go jednak do kolejnych działań, które daleko wykraczają poza pokojowy charakter misji. Trzeba uratować norweskiego pilota, który awaryjnie lądował w górach i znajduje się w bardzo niebezpiecznym terenie. Keller, wbrew rozkazom, wyrusza z niebezpieczną misją ratunkową, w ramach której dojdzie do konfrontacji z uzbrojonymi przeciwnikami. Celowo nie używam określenia wróg - Polacy w tej wojnie nie byli stroną.

Najlepszy - 2017;
- reżyseria: Łukasz Palkowski;
- scenariusz: Agatha Dominik, Maciej Karpiński;
- wybrana obsada: Jakub Gierszał, Arkadiusz Jakubik, Janusz Gajos, Artur Żmijewski, Magdalena Cielecka, Kamila Kamińska, Anna Próchniak, Adam Woronowicz, Mateusz Kościukiewicz;
- gatunek: dramat, biograficzny, sportowy.

Ostatnia notka związana z festiwalem w Gdyni.
Polskie kino biograficzne ma się bardzo dobrze, ale mam odczucie, że powoli zaczyna zjadać własny ogon. Już nie ma potrzeby opowiedzenia dobrej biografii, zaczyna dominować chłodna kalkulacja na osiągnięcie dobrego wyniku finansowego.
Najlepszy opowiada o Jerzym Górskim (nie znałem wcześniej tego sportowca), który przeszedł drogę z narkotycznego dołka na szczyt sportowych osiągnięć. Zdobył mistrzostwo świata w podwójnym triatlonie. Historia iście hollywodzka.

Atak paniki - 2017;
- reżyseria: Paweł Maślona;
- scenariusz: Paweł Maślona, Bartłomiej Kotschedoff, Aleksandra Pisula;
- wybrana obsada: Artur Żmijewski, Dorota Segda, Nicolas Bro, Magdalena Popławska, Grzegorz Damięcki, Julia Wyszyńska, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Bartłomiej Kotschedoff, Aleksandra Pisula, Andrzej Konopka, Anna Romantowska, Daniel Guzdek;
- gatunek: dramat, komedia.

Film premierę ma dopiero w styczniu 2018 roku, a ja już widziałem go dwukrotnie (Gdynia i Rialto) i już teraz mogę szczerze polecić.
Pamiętacie Dzikie Historie z 2014 roku? Film o prawdziwych emocjach? Atak Paniki to produkcja, która trochę ten film przypomina, ale trzeba mocno podkreślić, że nie jest kopią argentyńskiej produkcji. Celowo nie używam tu określenia polska produkcja, bo chcę podkreślić, że fabularnie film nie ma nic wspólnego z Polską. Pod względem fabularnym nie ma nic co ograniczałoby do naszych narodowych przywar. Wręcz przeciwnie, fabuła jest uniwersalna - akcja może się dziać w dowolnym rozwiniętym kraju. Piszę to na wstępie, bo traktuję to jako wielką zaletę tego filmu.
Atak Paniki to kilka historii, które opowiadają o wysoce stresujących sytuacjach, które każdego mogą spotkać. Historie pozornie są niezależne, ale wszystkie mają ze sobą wspólne elementy. Są to historie, które pokazują, że każdy z nas, prędzej czy później pod naporem rzeczywistości, własnych decyzji, natarczywości ludzi czuje się osaczony i ma potrzebę (ochotę) bezkarnie uzewnętrznić swoją neurotyczną frustrację. Czy to jest typowo polskie? Absolutnie nie.

Katyń (reżyseria Andrzej Wajda, 2007)

W końcu musiała przyjść ta chwila.. w końcu wypadało obejrzeć Katyń Wajdy... zwlekałem bo przeczuwałem, że nie do końca będzie mi odpowiadać ten tytuł.. i kolejny raz intuicja mnie nie zawiodła..
Chcę zaznaczyć, że doceniam iż Wajda się za ten temat zabrał, ale czy to już nie pora by oddać pola innym... odejść na emeryturę? Katyń, jak łatwo się domyślić, to historia o polskich oficerach, którzy zostali pojmani, a następnie rozstrzelani przez NKWD. Wielki dramat, który na stałe jest w świadomości Polaków, a co za tym idzie, wpływa na nasze stosunki z Rosją - ale nie o tym dzisiaj. Politykę odstawmy na bok.
Katyń pod względem technicznym jest bardzo dobry.. dobry montaż, charakteryzacja, lokalizacje, a przede wszystkim bardzo dobre aktorstwo (Chyra, Ostaszewska, Żmijewski, Stenka, Małaszyński, Englert). Są to niezaprzeczalne atuty produkcji.. natomiast dla mnie nie do przyjęcia jest forma filmu, jego wydźwięk, czarno-biała optyka, a przede wszystkim skrajny polski mesjanizm.. kurka wodna lubię patos, ale bez przesady. Ktoś może powiedzieć, że nie powinienem się tego czepiać, bo to film opowiadający o prawdziwych, traumatycznych wydarzeniach, ale dla mnie to właśnie jest powód by to akcentować.. Prawda historyczna powinna być podawana w mniej nachalny sposób...
Katyń jest filmem potrzebnym, ważnym, ale absolutnie nie jest arcydziełem. Oceniam na mocne sześć.

Oszukane
(reżyseria Marcin Solarz, 2013)
Historia dwóch rodzin, które przez przypadek dowiadują się, że kilkanaście lat wcześniej doszło to niedopuszczalnej pomyłki. Przypadkowej podmiany dzieci w szpitalu. Takie rzeczy niestety zdarzają się naprawdę.
Wiele scen w filmie razi sztucznością.. zresztą sam plakat promujący film też taki jest.. nijak nie pasuje do problemu poruszanego w tytule. Sceny w klubie są zbędnym, głośnym i nijakim wypełnieniem filmu. Chyba na siłę próbowano zbierać materiał by było te 90 minut. Problem tożsamości, poszukiwania siebie przesunięto na drugi plan, zapominając go wypełnić czymś równie ważnym. Gdy w końcu w fabule ten wątek się pojawił, to go spłycono i zastosowano banalne i przerysowane rozwiązanie. Szkoda.. mógł wyjść znakomity dramat rodzinny. Najmocniejszym atutem filmu jest aktorstwo. Siostry Chrapko wypadły naprawdę przekonująco. W filmie wystąpili jeszcze: Artur Żmijewski, Ewa Skibińska (świetnie wygląda), Katarzyna Herman oraz Sylwia Boroń.

Mój rower
(reżyseria Piotr Trzaskalski, 2012).

Zanim posypią się na mnie gromy - to moja opinia i nie musicie się z nią zgadzać.
Nie rozumiem zachwytu tym tytułem.. że niby Trzaskalski, Urbaniak, Żmijewski, że cudny film o relacjach męskich, że o wychowaniu, że muzyka i w ogóle wow i modnie - no i co z tego? Film mnie nie powalił i nie zachwycił. Lubię tak zwane polskie kino psychologiczne, ale lubię też jak jest dopracowane i ma jakiś sens. Mój rower przypomina mi powieści Danielle Steel, niby powstają nowe, ale nikt nie wie po co..
Film Trzaskalskiego jest fatalnie udźwiękowiony (nie mylić z muzyką filmową), nudny i banalny. Motyw z tytułowym rowerem też był zbędny. Po co wtrącać taki wątek skoro miało się inny podany na tacy.. rodzinna tradycja muzyczna o wiele lepiej pasowała. Niektórzy kochają udziwnienia.
Ponoć mocną stroną filmu są dialogi.. serio? O wiele bardziej na uznanie zasługują zdjęcia.
Pierwotnie miałem dać siedem.. ale po zastanowieniu oceniam na sześć.

Różnie to jest z kontynuacjami. Często kolejnym częściom chwytliwego tytułu brakuje polotu i świeżości. Brak pomysłu na scenariusz i rozwój postaci sprawia, że widz czuje się oszukany.  Na szczęście nie dotyczy to Madagaskaru 3, mam wrażenie, że twórcy tej animacji dopiero się rozkręcają.
Najnowsza odsłona serii jest o wiele bardziej absurdalna i "dziwna"  od poprzednich. Jest mnóstwo zwrotów akcji oraz dobrego humoru. Niektórym może przeszkadzać mała obecność Juliana i pingwinów, ale nie oszukujmy się, oni w tej bajce są postaciami drugoplanowymi.
Poza tym trzeba było zrobić miejsce dla nowych bohaterów, którzy są równie ciekawi (pieski). Pomysł urozmaicenia obsady okazał się strzałem w dziesiątkę.
Słowa uznania również dla aktorów podkładających polski dubbing (zwłaszcza dla Jarosława Boberka i Miłogosta Reczka). Świetna robota.
Madagaskar 3 (mimo pewnych wad) to świetna produkcja, która zadowoli dzieci i dorosłych.

Oceniam na dziewięć.