Jeszcze dzień życia,
(Another Day of Life) - 2018;
- reżyseria: Damian Nenow, Raúl de la Fuente;
- scenariusz: Raúl de la Fuente, Amaia Remírez;
- dubbing: Marcin Dorociński, Olga Bołądź, Arkadiusz Jakubik;
- gatunek: animacja, dokumentalny.

Angola, lata siedemdziesiąte dwudziestego wieku. Portugalczycy wyjeżdżają do domu, a kraj staje się kolejnym teatrem zimnej wojny. W tym czasie w Angoli przebywa polski korespondent PAP Ryszard Kapuściński. To on informuje świat o tym, że wojska południoafrykańskiej znajdują się na terytorium Angoli. Angola mogła być krajem, który pierwszy zrzucił jarzmo kolonialistów. Jednak ogłoszenie niepodległości nie oznaczało pokoju. Wojna domowa trwała jeszcze 27 lat. Ile by trwała gdyby wielkie mocarstwa się nie zaangażowały, a ile gdyby o sytuacji nie informowali dziennikarze? Tego nie wiemy. Dziennikarz nie powinien chwytać za broń, ale w miarę możliwości rzetelnie opowiadać o wydarzeniach, których jest świadkiem. Można pisać z bezpiecznego (choć nie zawsze) hotelu, a można, jak Kapuściński, odważnie podążać do jądra wydarzeń.

Bohemian Rhapsody - 2018;
- reżyseria: Bryan Singer;
- scenariusz: Anthony McCarten;
- wybrana obsada: Rami Malek, Lucy Boynton, Gwilym Lee, Joseph Mazzello, Ben Hardy, Aidan Gillen, Allen Leech;
- gatunek: biograficzny, dramat, muzyczny.

O tym filmie było głośno przed premierą. Najpierw były wątpliwości co do obsady, a następnie mnóstwo osób skrytykowało zwiastun, który pojawił się w sieci. Na dzień dobry film nie miał łatwo, ale przecież nie powinno to dziwić. Przecież to film o legendzie i nie może być tak, że będzie byle jak zrobiony. Specjalnie na ten seans wybrałem się do sali IMAX - taki film musiał być obejrzany na wielkim ekranie. Wyboru sali absolutnie nie żałuję, a sam tytuł zrobił na mnie mocne wrażenie. Od razu napiszę (miejmy to za sobą), że łzy się polały. Bohemian Rhapsody to mnóstwo emocji i niesamowita historia kultowego zespołu.
Scenariusz nie jest może ubrany w fajerwerki, może i nie zaskakuje, może jest trochę ugrzeczniony, ale w mojej ocenie to nie wady. Życie Mercury'ego było świetnym scenariuszem filmowym, ale twórcy musieli wyważyć odpowiednio fabułę. Można było zrobić film o jednej wielkiej imprezie, można było zrobić film od narodzin aż do śmierci, a można tez było zrobić tytuł o drodze do sławy i problemach, które wspomniana sława przynosi. Twórcy wybrali środek, starali się sporo pokazać, ale też nie zamykać się na 'jeden temat'. Wierzę, że nie było to łatwe, ale efekt końcowy jest dla mnie bardzo pozytywny. Jest i Freddie, jest i Queen, jest Live Aid, historia rocka i przede wszystkim są ludzie, którzy podejmują decyzje, a te nie zawsze są dobre. Samo życie. Scenariusz jest bardzo dobry, ale jeszcze lepsza jest obsada.

Planeta Singli 2;
- reżyseria: Sam Akina;
- scenariusz: Sam Akina, Jules Jones;
- wybrana obsada: Agnieszka Więdłocha, Maciej Stuhr, Danuta Stenka, Piotr Głowacki, Weronika Książkiewicz, Tomasz Karolak, Joanna Jarmołowicz, Aleksandar Milićević, Kamil Kula, Izabella Miko, Bartosz Porczyk;
- gatunek: komedia romantyczna.

Po dwóch latach mamy Planetę Singli 2. Nie planowałem iść na ten film, ale czasem to kino narzuca repertuar. I wiecie co? Nie żałuję. Do pierwszej części miałem sporo zastrzeżeń. Zwłaszcza irytowała mnie totalne oderwanie od rzeczywistości. Taki wszystkomający, warszawski punkt widzenia. W drugiej odsłonie tego już nie ma. Mamy Anię i Tomka, którzy przeżywają kryzys w związku, ale dla potrzeb telewizyjnego show tworzą przedstawienie, w którym udają, że tworzą idealną parę. Mamy też związek Oli i Bogdana (Książkiewicz, Karolak), w którym też pojawiają się rysy. Gdzieś wokół naszych bohaterów krążą samotnicy, którzy również szukają szczęścia. Czasem próbują odbijać, a czasem czekają aż ktoś zwróci na nich uwagę. Fajnie w tym filmie zostały rozpisane postacie drugoplanowe. Jest to kolejna polska komedia romantyczna, w której scenariusz musi ustępować pola lokowaniu produktu. Na szczęście w tym filmie nie przeciągnęli struny - chociaż było blisko. Co poza tym? Mamy ciepłą opowieść o miłości, która łączy pozornie nie pasujące elementy. Różnice tworzą piękne pary. To całkiem mądre przesłanie tego filmu.

Wyspa klucz
- autor: Małgorzata Szejnert;
- wydawnictwo: Znak - 2009
- kategoria: literatura faktu.

Przełom XIX i XX wieku. Stany Zjednoczone są zalewane przez coraz większą liczbę imigrantów. Większość z nich trafia do Nowego Jorku, ale zanim zostaną przyjęci muszą przejść odprawę. Odprawę na wyspie Ellis, która znajduje się u bram Nowego Jorku. Malutka wyspa jest ostatnim przystankiem w długiej podróży. Tutejsi urzędnicy zdecydują czy wpuścić czy też zawrócić. Marzenie jest tak blisko.
Wyspa klucz Szejnert to opowieść o Ellis. Historia właścicieli, komisarzy, ale przede wszystkim jest to historia wielkich fal imigracyjnych, które zalewały Nowy Jork. Na malutkiej wysepce funkcjonowała sprawnie zarządzana administracja, która potrafiła przyjąć rocznie nawet milion imigrantów. Wszystkie elementy musiały funkcjonować jak w dobrze naoliwionym zegarku. Wyspa Ellis to też nowa jakość w obsłudze. Łapówki, wyłudzenia, oszustwa, kradzieże - na to na wyspie nie było przyzwolenia. Kadra była starannie dobrana a nowi obywatele po raz pierwszy od dłuższego czasu byli traktowani jak ludzie. Piszę o tym bo często uciekali ze swoich ojczyzn w fatalnych warunkach. Statki były przepełnione a najbiedniejszych (czyli większość) kwaterowano w warunkach, które uwłaczały ludzkiej godności. Ameryka miała być dla wielu rajem, który daje nowy start i nową jakość życia. Ta jakość była już na wyspie Ellis.

Drapacz chmur
(Skyscraper) - 2018;
- reżyseria: Rawson Marshall Thurber;
- scenariusz: Rawson Marshall Thurber;
- wybrana obsada: Dwayne Johnson, Neve Campbell, Chin Han, Roland Møller, Pablo Schreiber;
- gatunek: akcja.

Średnia ocen popularnym portalu filmowym nie przekracza sześciu. Normalnie powinno to zrazić to seansu - tak, niby. Dwayne Johnson w obsadzie jednak gwarantuje, że pomimo złego scenariusza będę się dobrze bawił na seansie. I tak było tym razem.
Dwayne wciela się w byłego wojskowego, który zostaje zatrudniony jako ekspert do spraw bezpieczeństwa w nowym wieżowcu. Najwyższy budynek świata jest dopiero oddany do użytku, a jego ukończenie ma być życiowym sukcesem pewnego biznesmena, który podpadł chińskim bossom mafijnym.
Tuż przed oddaniem budynku do użytku w wieżowcu wybucha wielki pożar. Pierwszym podejrzanym jest nowozatrudniony specjalista.
Dwayne kolejny raz będzie ratować bliskich przed śmiercią. Tym razem zagrożeniem są ogień i mafia - a wszystko to kilkaset metrów nad ziemią.
Kolejnym utrudnieniem jest to, że główny bohater nie ma jednej nogi. Już sobie wyobrażam jak wyglądała burza mózgów nad scenariuszem.. co by tu urozmaicić? Nuda, że taki osiłek znów ratuje świat.. Willis to już kiedyś robił. To może utnijmy mu nogę? Tak będzie ciekawiej.

Ostatnio przeczytałem, że czytając jedną książkę tygodniowo przez 75 lat życia (optymizm) przeczytamy tylko niespełna cztery tysiące książek. Czyli dużo mniej niż się wydaje w Polsce rocznie. Czyli na dzień dobry jesteśmy na straconej pozycji i wszystkiego nie przeczytamy. Piszę o tym bo ostatnio katalogowałem swoją biblioteczkę i zdałem sobie sprawę, że wielu posiadanych książek nie przeczytałem. Poczułem się bardzo niekomfortowo. Te książki nieprzeczytane to taki wyrzut sumienia, który codziennie na mnie patrzy.. patrzy i zmusza bym wzrok odwzajemnił i wybrał kolejną pozycję do przeczytania. Bezustannie mając świadomość, że całości nie przeczytam.. przecież cały czas dokładam. Umberto Eco mawiał, że te nieprzeczytane książki są ważniejsze od przeczytanych. Wierzę, że miał rację - to przecież nieprzeczytane pozycje są jeszcze nieodkrytą wiedzą, przygodą, która czeka na półkach. Te półki nieznanych pozycji przypominają, że zdobyta wiedza i doświadczenie są niewielką kropelką w ocenie ludzkiej twórczości. Nigdy nie poznamy całości i z tym trzeba się pogodzić. Posiadanie nieprzeczytanych pozycji sprawia, że cały czas jesteśmy otwarci na poznanie. Cały czas się rozwijamy i mamy kawałek nieznanego pod ręką.

Fear the Walking Dead;
- Sezon 4, 2018, AMC;
- twórcy: Dave Erickson, Robert Kirkman;
- wybrana obsada: Kim Dickens, Frank Dillane, Alycia Debnam-Carey, Mercedes Mason, Colman Domingo, Lennie James, Garrett Dillahunt, Maggie Grace, Jenna Elfman;
- gatunek: dramat, horror.

Trzeci sezon zaliczył poważny spadek jakości, ale chciałem wierzyć, że ten serial ma w sobie jeszcze potencjał by stać się naprawdę dobrą produkcją. Pojawienie się Lennnie'go James'a było dobrym zwiastunem... i na tym się skończyło. Trudno w to uwierzyć, ale sezon czwarty jest gorszy od trzeciego. Dwójka głównych bohaterów została uśmiercona, a cały (szesnaście epizodów) sezon jest przegadaną nudą. W sezonie mamy niesamowitą ilość retrospekcji, nowych bohaterów, którzy nie wnoszą nowej jakości i kompletny brak pomysłu na serial. Nawet nieliczne sceny akcji są niemrawe.

Zaćmienie,
(The Fade Out)
- autorzy: c Sean Phillips;
- wydawnictwo: Mucha Comics
- gatunek: komiks, noir.

Album znalazłem podczas Śląskich Targów Książki. Mój wzrok nie potrafił przejść obojętnie obok tej okładki - musiałem sięgnąć po ten album, a później wiedziałem, że muszę go mieć i przeczytać.
Rok 1948, miejsce akcji Hollywood. Scenarzysta budzi się po jednej z wielu imprez. Ból głowy rozsadza czaszkę a obok leży ciało pięknej, dobrze zapowiadającej się aktorki. Na szyi ma ślady duszenia. Scenarzysta wie, że jak zostanie na miejscu zbrodni to zostanie uznany za winnego. Ucieka. Później dowiaduje się, że aktorka popełniła samobójstwo. Dlaczego studio filmowe tuszuje to morderstwo? Kto zabił? Pytań z czasem jest coraz więcej. A teraz kilka słów o czasach, w których dzieje się akcja.
Jest kilka lat po wojnie, wielu Amerykanów próbuje zapomnieć o tym co było. To nigdy nie jest łatwe, ale w tym czasie filmowi twórcy mają inne zmartwienia. Trwa bezpardonowe polowanie na komunistów. Wielu twórców (scenarzystów) zostaje wpisanych na czarne listy i od tej pory nie mogą pracować dla fabryki snów. Przynajmniej oficjalnie. Każdy system da się oszukać. Są to też czasy schyłku wielkich wytwórni filmowych. Jeszcze są pełne władzy i dostojeństwa, ale wyczuwalna jest atmosfera zmiany. Nie należy zapominać, że Hollywood tamtych lat to jedna wielka mistyfikacja. Zmyślone życiorysy, artykuły prasowe pisane na zamówienie, a przede wszystkim tuszowanie wybryków aktorów.
Są to też czasy, w których FBI pod kierownictwem J. Edgar'a Hoover'a zbiera haki na wszystkich. Środki nie mają znacze