Ciche miejsce,
(A Quiet Place) - 2018;
- reżyseria: John Krasinski;
- scenariusz: John Krasinski, Scott Beck;
- muzyka: Marco Beltrami;
- wybrana obsada: Emily Blunt, John Krasinski, Noah Jupe;
- gatunek: horror, thriller.

Z zasady nie chodzę do kina na horrory. Co tu ukrywać, zwyczajnie strachliwy ze mnie człowiek i obcy ludzie nie muszą tego widzieć ;)
Dla Cichego miejsca zrobiłem wyjątek. Pomijam mega pozytywne internetowe recenzje, ale ze zdaniem znajomych się liczę, a film był mi polecany kilkukrotnie. Poza tym Ciche miejsce nieźle namieszało w box office. Okazało się, że horrory też mogą zarabiać.
Pierwsze sceny od razu nas uświadamiają, że mamy świat postapokaliptyczny. Rodzina przetrząsa miasteczkowy market. Ileż razy widziałem coś podobnego - zero świeżości, ale coś tu nie gra. Rodzina stara się być cicho, podejrzanie cicho. Każdy najmniejszy dźwięk może sprawić, że pojawią się potwory. Dlatego chodzą boso, nie używają talerzy, nie rozmawiają, a jedyną formą komunikacji jest język migowy. Co za przewrotny pomysł. Ten język rzadko pojawia się na ekranie, a w zasadzie nigdy nie pełni pierwszoplanowej roli. W tym filmie miganie jest formą na przetrwanie. Jest językiem wybranym świadomie i z premedytacją. To wybór, a nie konieczność wynikająca w defektu zmysłów. Język ten pozwala przeżyć. Już po pierwszych parunastu minutach wiemy, że złamanie ciszy kończy się źle. Trzeba uważać - potwory są ślepe, ale słuch mają perfekcyjny - słyszą niemal wszystko.

Życzenie śmierci,
(Death Wish) - 2018;
- reżyseria: Eli Roth;
- scenariusz: Joe Carnahan;
- wybrana obsada: Bruce Willis, Vincent D'Onofrio, Elisabeth Shue, Dean Norris, Kimberly Elise, Beau Knapp;
- gatunek: sensacyjny.
-
Remake filmu z 1974 roku. Filmu akcji klasy B, który z biegiem lat urósł do miana kultowego. Remake całkiem udany, ale nie zmienia to faktu, że nadal mamy do czynienia z filmem, który najlepiej by się sprawdził w wypożyczalniach video.
Willis jest lekarzem na oddziale ratunkowym w Chicago . Na co dzień spotyka się z rosnąca ilością ciężkich przestępstw, ale problem trochę go nie dotyczy. Nieźle zarabia i żyje w miłej okolicy. Sytuacja ulega diametralnej zmianie gdy jego dom staje się celem rabusiów. Coś idzie nie tak i bandyci mordują mu żonę, a ciężko ranna córka zapada w śpiączkę. Nasz lekarz początkowo z pokorą przyjmuje to co się stało, ale z czasem rośnie w nim złość - postanawia zacząć działać i samotnie wymierza sprawiedliwość. Jest sędzią i katem.
Nie pamiętam dokładnie oryginału, ale w tym filmie jest mocno akcentowane amerykańskie prawo do posiadania broni. Każdy prawdziwy mężczyzna powinien mieć w domu kilka sztuk broni, najlepiej maszynowej i bronić swojego domostwa. Jak dla mnie ta retoryka jest nie do przyjęcia. Szeroki dostęp do broni tylko nakręca przestępczość z jej udziałem.

Dziewczyna we mgle,
(La ragazza nella nebbia) - 2017;
- reżyseria: Donato Carrisi;
- scenariusz: Donato Carrisi;
- wybrana obsada: Toni Servillo, Alessio Boni, Lorenzo Richelmy, Galatea Ranzi, Michela Cescon, Jean Reno;
- gatunek: kryminał, thriller.

Przypadkiem weekend okazał się całkiem kulturalny - nie piszę filmowy, bo nie samym kinem człowiek żyje. Wiem, że trudno Wam w to uwierzyć ;p
Dziewczyna we mgle. Obejrzany zwiastun nie zachęcił jakoś mocno, ale książka na biurku koleżanek już bardziej. Oczywiście próbowałem ją wygrać, ale zostałem pokonany przez szybszych. Jak już się domyślacie film jest ekranizacją. Autorem książki jest Carrisi, który tak przypadkiem jest również reżyserem i scenarzystą. Po seansie książki czytać już nie muszę - trudno sobie wyobrazić, żeby ta ekranizacja jakoś mocno różniła się od literackiego pierwowzoru.

Pionek
- autorzy: Małgorzata Fugiel-Kuźmińska, Michał Kuźmiński;
- cykl: Anna Serafin, Sebastian Strzygoń (tom 2);
- seria: Ślady zbrodni;
- wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2016.

Druga odsłona przygód Serafin i Strzygonia - tym razem akcja przenosi się na Śląsk.
Czasy współczesne. W Gliwicach zostaje zamordowana młoda dziewczyna - jeden mord, ale wszyscy zaczynają na nowo żyć historią Wampira ze Śląska. Czy to naśladowca? A może sprawa nie ma nic wspólnego z seryjnymi morderstwami?

"Strach ostrzega przed niebezpieczeństwem. Ale jest też silnym narzędziem społecznej kontroli. Trzyma nas w ryzach, powstrzymuje przed eksplorowaniem rejonów, w które nie powinniśmy się zapuszczać."

Deadwood,
- HBO, sezon 1, 2004;
- twórcy: David Milch;
- wybrana obsada: Timothy Olyphant, Ian McShane, Molly Parker, Jim Beaver, Brad Dourif, John Hawkes, Paula Malcomson, Leon Rippy, William Sanderson, Robin Weigert, Dayton Callie;
- gatunek: western, historyczny, kryminał.

Stany Zjednoczone, chociaż precyzyjniejszym określeniem będzie nazwa geograficzna - Ameryka Północna. Deadwood to niewielka osada leżąca na ziemi jeszcze nie niczyjej. Jeszcze nie Stany Zjednoczone, ale też już nie tereny Indian. To osada, do której przybywają spragnieni bogactwa poszukiwacze złota. Złoto w rejonie jest, ale przyciąga ono nie tylko poszukiwaczy, ale także ciemny element współczesnego świata. Prawo dopiero powstaje, ale już widzimy, że dla korzyści majątkowych często jest omijane, a rywali i niewygodne osoby morduje się w biały dzień. Miejscowością rządzą bezkompromisowi właściciele domów uciechy. Póki co ich interes dobrze prosperuje, ale doskonale wiedzą, że o Deadwood niedługo upomną się Stany Zjednoczone. Gdy przyjdzie wojsko Deadwood musi posiadać już wykształcone struktury prawne - bez nich osada zostanie w pełni zdominowana, a prawa własności do złotonośnych ziem będą nic nie warte.

Twarz - 2017;
- reżyseria: Małgorzata Szumowska;
- scenariusz: Małgorzata Szumowska, Michał Englert;
- wybrana obsada: Mateusz Kościukiewicz, Agnieszka Podsiadlik, Małgorzata Gorol, Robert Talarczyk, Roman Gancarczyk, Iwona Bielska, Dariusz Chojnacki, Krzysztof Czeczot;
- gatunek: dramat.

Akcja skupia się wokół Jacka, młodego, zbuntowanego chłopaka, który w wyniku ciężkiego wypadku ma zmasakrowaną twarz i jedynym ratunkiem jest skomplikowana operacja przeszczepu wspomnianej twarzy. Po zabiegu chłopak wraca do rodzinnej miejscowości. Na miejscu szybko odkrywa, że już nic nie będzie jak dawniej.
Przed seansem byłem przekonany, że będzie to film prawdziwej historii. Kolejny film pokazujący sukces medycyny i człowieka. Nie o tym jednak jest ta historia. Szumowska opowiada nam o Twarzy, a raczej o Twarzach. Pierwsza to ta dosłowna, ta, którą mamy od urodzenia, ta, przez którą odbierają nas nasi bliscy. Fizyczna i znana. Po przeszczepie trudną ją posiadać taką samą.

Tomb Raider - 2018;
- reżyseria: Roar Uthaug;
- scenariusz: Geneva Robertson-Dworet, Alastair Siddons;
- wybrana obsada: Alicia Vikander, Dominic West, Walton Goggins, Daniel Wu, Kristin Scott Thomas;
- gatunek: przygodowy.

O tym filmie było głośno przed premierą. Głównie za sprawą biustu Vikander. Po pierwszych materiałach z produkcji rozpoczęła się dyskusja o doborze aktorki. "Znawcy" jednoznacznie wypowiadali się o Vikander i producentach twierdząc, że nowy Tomb Raider całkowicie zrywa z chlubną tradycją serii. O tej chlubie może się nie będę wypowiadać.
Na seans poszedłem bo uwielbiam kino przygodowe, a seria Tomb Raider idealnie się wpisuje w moje klimaty. Muszę sobie przypomnieć tytuły z Jolie.
Larę poznajemy w centrum miasta, na sali treningowej. Buntująca się dziewczyna ledwo wiąże koniec z końcem, ale nie chce dopuścić do siebie wiedzy, że jej ukochany ojciec nie żyje. Tylko uznanie go za zmarłego umożliwi Larze na odziedziczenie wielkiej fortuny. Podczas wizyty w rodzinnej posiadłości dziewczyna odkrywa, że jej ojciec prowadził bardzo interesujące życie, a jego ostatnią fascynacją był grobowiec bogini śmierci. Lara bez wahania udaje się na poszukiwania ojca.

Player One,
(Ready Player One) - 2018;
- reżyseria: Steven Spielberg;
- scenariusz: Ernest Cline, Zak Penn;
- wybrana obsada: Tye Sheridan, Olivia Cooke, Ben Mendelsohn, Lena Waithe, Mark Rylance, Simon Pegg;
- gatunek: przygodowy, akcja, science-fiction.

Na ten film czekałem od jakiegoś czasu. Ekranizacja świetnej powieści (tu o niej piszę) rozpaliła wyobraźnię wielu kinomaniaków. O poziom filmu byłem spokojny, niezłe zwiastuny, autor powieści jako scenarzysta oraz wielki Spielberg w fotelu reżysera. Ta produkcja musiała się udać. Po seansie mogę stwierdzić, że mamy do czynienia z bardzo dobrym filmem, ale ciut rozczarowującym.
Przypomnę zarys fabuły. Mamy rok 2045. Miasta są przeludnione i zniszczone. Codzienność przeraża i dlatego też większość ludzi każdą wolną chwilę spędza w wirtualnej rzeczywistości. W cyfrowym świecie Oasis każdy może być tym kim chce. Praktycznie nie ma żadnych ograniczeń. Sytuacja ulega małej zmianie gdy umiera twórca Oasis. Teraz każdy z graczy może stać się właścicielem cyfrowej platformy, wystarczy tylko odnaleźć trzy ukryte klucze, a wszystko to klimacie lat osiemdziesiątych. Wskazówek do ich odnalezienia należy szukać w życiorysie twórcy Oasis. Rozpoczyna się gra o wszystko.
Do tego momentu ekranizacja jest dosyć wierna. Później historie, pomimo wspólnego finału, biegną w całkiem inny sposób. Nie będę wchodził w szczegóły fabularne, ale chcę tylko podkreślić, że książka wydawała się być bardziej mroczna, a zadania bardziej hermetyczne. W filmie to zmieniono - mało znane gry, zamieniono elementami popkultury, które znają niemal wszyscy. Nie traktuję tego jako wady - to musiało być tak zrobione, nie można przecież opierać fabuły o kontekst, którego nikt nie rozumie.